Να προσπαθήσουμε να βιώσουμε το υπερφυές θαύμα των Χριστουγέννων,υπερβαίνοντας τον βαρέως τραυματισμένο καταναλωτισμό ο οποίος και εν ημέραις δόξης του υπήρξε μέγα εμπόδιο, τη «νύχτα γεμάτη θαύματα / νύχτα σπαρμένη μάγια». Την Ἀγια Νύχτα. Τω καιρώ εκείνω «ο Πατήρ ευδόκησεν , ο Λόγος σαρξ εγένετο και η Παρθένος έτεκε Θεόν ενανθρωπήσαντα» ψάλλει έμπλεως χαράς ο υμνογράφος. Και συμπληρώνει: «Αστήρ μηνύει. Μάγοι προσκυνούσι. Ποιμένες θαυμάζουσι και η κτίσις αγάλλεται».
Προσδοκία και εκπλήρωση σωτηρίας.
«Δεύτε ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός» μας καλεί ξανά ο υμνωδός. Όχι βέβαια στη χλιδή των βασιλικών, – ή προεδρικών – ανακτόρων, αλλά στο ταπεινότερο σημείο της πόλης, έναν σταύλο. Άστεγος σ΄ ένα αφιλόξενο παγερό τόπο. Εκεί η Παναγία «εσπαργάνωσεν αυτόν και ανέκλινεν εν φάτνη, διότι ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι»(Λουκ. 2,7).
Αυτή η άκρα ταπείνωση συμπυκνώνει το μυστήριο της Θείας Γέννησης. Καίρια η επισήμανση του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού: «ο εφ΄ άπαξ κατά σάρκα γεννηθείς αεί γεννάται». Ο Χριστός γεννιέται συνεχώς. Αλλά για ποιους; «Τοις θέλουσιν», γι΄ αυτούς που θέλουν, που προσδοκούν.
Έκτοτε, 2020 χρόνια οι άνθρωποι, αλλά πρωτίστως οι κάθε λογής ηγεσίες τους, μολονότι «το φως ελήλυθεν εις τον κόσμον , ηγάπησαν το σκότος μάλλον, ή το φως» ( Ιωάν. 3,19). Γιατί; «Ην γαρ πονηρά αυτών τα έργα» ( ένθ. αν.).
Οι Έλληνες έχουν τις πνευματικές προϋποθέσεις να ξεπεράσουν την κρίση, την κάθε κρίση, ενεργοποιώντας την ψυχή του Έθνους. Μιλώντας ο Ελύτης (Αυτοπροσωπογραφία, σ.21 επ.)γι΄αυτό που ονομάζει «το άδικο που κατάτρεχε την Ελλάδα» επισημαίνει ότι η μοίρα της «ανάμεσα στα άλλα έθνη ήταν ότι και η μοίρα του ποιητή ανάμεσα (…) στους ανθρώπους του χρήματος και της εξουσίας»[πρώτο εύρημα]. Και «η ανάγκη που ένιωθα για μια δέηση [το δεύτερο εύρημα], να δώσω δηλ. σ΄αυτή τη διαμαρτυρία μου για το άδικο τη μορφή μιας εκκλησιαστικής λειτουργίας». Άξιον εστί!
Τις μέρες του αγίου Δωδεκαημέρου είναι πολλές οι εκκλησιαστικές λειτουργίες…
Ακράδαντη η διαπίστωση του μακαριστού Στήβεν Ράνσιμαν,πολύφημου Βυζαντινολόγου:
«Στα επόμενα εκατό χρόνια η Ορθοδοξία θα είναι η μόνη ιστορική Εκκλησία που θα υφίσταται. Πιστεύω ότι προσφέρει την πνευματική πραγματικότητα που οι άλλες εκκλησίες δεν μπορούν πλέον να μεταδώσουν».
Είναι ολοκληρωτική σχεδόν η απο-ιέρωση της δυτικής Χριστιανοσύνης.
Αλλά δεν υστερούμε σε εκκοσμίκευση και εμείς της καθ΄ ημάς Ανατολής, αφού μας εξαναγκάζουν να αλληλοπεριχωρούμεθα στο «παγκόσμιο χωριό». Ευτυχώς βαστάει ο πνευματικός πυρήνας μας, τα μοναστήρια μας και όσοι αντέχουν να διασώζουν την αυθεντικότητα του μηνύματος της ενανθρώπησης του Θεού.
Μέσα στον γενικό ορυμαγδό, εγχώριο και διεθνή, χρειάζεται πολύ κουράγιο για να βιώσεις τα λόγια του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού «αργείτω τα γηράσαντα και ανθείτω τα νέα»!
Ο Regis Debray, συμπολεμιστής του Τσε Γκεβάρα και σύμβουλος του Μιττεράν μας εκπλήσει πάντοτε με τα μελετήματά του. Αυτή τη φορά με το «Vie et mort de l’image» που ο Ε. Νιάνιος μεταγλωττίζει εύστοχα σε «Εγκώμιον των αγίων Εικόνων», όπου καταγράφονται αλήθειες που συν-κλονίζουν:
– «Η χριστιανική εικόνα έλεγε: ο Θεός σας είμαι παρών. Η μεταχριαστιανική εικόνα: το παρόν είμαι ο Θεός σας».
– «Οφείλουμε να δεχθούμε την πραγματικότητα ενός άλλου παραδόξου: την ηλεκτρονική κοινωνία ως πρωτόγονη κοινωνία»
– Ο άγιος Νικηφόρος , Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, που εξορίσθηκε από τον εικονομάχο αυτοκράτορα Λέοντα Ε΄«έβλεπε στην Εικονομαχία αυτό που θα ονομάζαμε σήμερα ολοκληρωτικό πειρασμό, συνδεδεμένο με περιφρόνηση προς την θεία υπόθεση της σωτηρίας». Ο Ρεζίς Ντεμπρέ τα λέει όλα αυτά!
Οι ασημαντότητες που κυβερνούν σήμερα τις Ευρωπαϊκές χώρες είναι ατλαντικά ενεργούμενα. Οι αντιρωσσικές εμονές τους απηχούν τις επιλογές της απερχόμενης αμερικανικής διοίκησης και καθηλώνουν την Ευρώπη σε διαρκή εξάρτηση από τις ΗΠΑ, εκτός αν οι προσωπικές επιλογές του Τραμπ επιβεβαιώσουν στροφή 180 μοιρών στο αμερικανορωσσικό πεδίο, οπότε θα ισχύσει το όραμα του Ντε Γκωλ «για μια Ευρώπη απ΄ τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια».
Για τα καθ΄ ημάς επίκειται η ναρκοθετημένη Πολύ-Πενταμερής Διάσκεψη της Γενεύης της 12ης Ιανουαρίου. Αναβιώνουν οι εφιαλτικές μνήμες της Τριμερούς του Λονδίνου (1955) που το φιάσκο της γέννησε τα φρικαλέα Σεπτεμβριανά του ΄55!
Το 2004 η Κύπρος είχε τον Τάσσο τού «Όχι», και το ΑΚΕΛ τού «Όχι» (παρά το προσωπικό «ναι» τού Χριστόφια). Τώρα η Κύπρος έχει τα «ναι» Αναστασιάδη+ΑΚΕΛ. Ο Ερντογάν με ή χωρίς την προτεραιότητα της συνταγματικής αναθεώρησης είναι ο Ερντογάν. Αδίστακτος, γαστρίδουλος (για ξένα εδάφη), επιθετικός. Ούτε κατά διάνοια πρόκειται στην παρούσα συγκυρία να συνδιαλλαγεί προβαίνοντας σε παραχωρήσεις(do ut des, μόνον des!).
Αυτός είναι αυτός που είναι. Εμείς γιατί σερνόμαστε πίσω από τις επιλογές του, χωρίς ένα σοβαρό αυτονόητο Εθνικό Σχέδιο;
πηγή:https://www.antibaro.gr/article/16440