Του Κώστα Στούπα
Ένα νοικοκυριό που εισπράττει 10 χιλ. το μήνα και ξοδεύει 12 χιλ. ακόμη και αν έχει κληρονομήσει καταθέσεις, οικόπεδα και ακίνητα θα τα χάσει σιγά-σιγά μέχρι να καλύψει τη διαφορά και όταν δεν θα έχει τι άλλο να πουλήσει θα χρεοκοπήσει.
Ένα νοικοκυριό που εισπράττει 10 χιλ. αποταμιεύει τα 2 χιλ και ξοδεύει και ένα μέρος για τις σπουδές των μελών του, αργά ή γρήγορα θα αποκτήσει καλύτερη θέση στην κοινωνία και την οικονομία.
Με τον ίδιο τρόπο ακριβώς και ένα νοικοκυριό που βολεύεται να βιοπορίζεται με τις συντάξεις των παππούδων, οι οποίες είναι μεγαλύτερες από τις αμοιβές των εγγονών, είναι θέμα χρόνου να βρεθεί στον "άσσο" και να υποστεί και έξωση...
Όπως ακριβώς ο τρόπος που ένα νοικοκυριό μοιράζει τα έξοδά του καταδεικνύει τις προτεραιότητες και κατά συνέπεια το μέλλον του και το μέλλον των μελών του έτσι και ο τρόπος που ένα κράτος μοιράζει τις δαπάνες του προδιαγράφει το αύριο του έθνους του...
Τούτων λεχθέντων ποιο είναι το συμπέρασμα πού μπορεί να αποκομίσει κάποιος από τον τρόπο που διανέμεται ο προϋπολογισμός της Ελλάδας και ο προϋπολογισμός της Τουρκίας;
H Eλλάδα έχει ένα ΑΕΠ περί τα 200 δισ. δολ. και η Τουρκία ένα ΑΕΠ περί τα 750 δισ. δολ. Η Ελλάδα δαπανά το 17% του ΑΕΠ για συντάξεις και η Τουρκία το 8% αντίστοιχα.
Η Ελλάδα ξόδεψε το 2018 περί τα 5 δισ. για αμυντικές δαπάνες και η Τουρκία ξόδεψε περί τα 22 δισ. δολάρια που είναι περισσότερο από τις τετραπλάσιες.
Το 16% του ελληνικού ΑΕΠ που αντιπροσωπεύει περίπου τη συνταξιοδοτική δαπάνη υπολογίζεται περίπου σε 28 δισ. ευρώ. Οι προτεραιότητες του ελληνικού κράτους, του ελληνικού έθνους και του πολιτικού συστήματος που το εκπροσωπεί είναι φανερές...
Φανερό και σχεδόν βέβαιο μπορεί να είναι και το μέλλον του...
Παρά ταύτα υπάρχει μια καθόλου ευάριθμη κατηγορία "τουρκοφάγων" που θεωρούν σχεδόν βέβαιο πως αν υπάρξει μια πολεμική αντιπαράθεση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας χωρίς την παρέμβαση τρίτων έχουμε βάσιμες ελπίδες να υπερισχύσουμε.
Ως συνήθως όλοι οι ανόητοι όταν τα πράγματα εξελίσσονται στο τέλος διαφορετικά απ’ ό,τι ήλπιζαν ή ήθελαν αποδίδουν την καταστροφή σε προδοσίες ή παρεμβάσεις υπέρτερων ξένων δυνάμεων και αναζητούν θύματα που θα καταβάλουν το κόστος της ανοησίας τους.
Παρατηρήστε πώς οι νοσταλγοί της Χούντας που ευθύνεται για την απώλεια και κατοχή της Βόρειας Κύπρου αποδίδουν την τραγωδία σε προδοσία των πολιτικών και όχι στην ηλιθιότητα των συνταγματαρχών που έκαναν το πραξικόπημα και νωρίτερα είχαν αποσύρει και την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο...
Όπως αναφέραμε, πριν το 2018 οι αμυντικές δαπάνες της Τουρκίας ήταν τετραπλάσιες από τις αντίστοιχες ελληνικές. Μόλις δέκα χρόνια πριν η διαφορά ήταν πολύ μικρή υπέρ της Τουρκίας. Το 2008 οι αμυντικές δαπάνες της Τουρκίας ήταν κάτω από τα 13 δισ. δολάρια και οι ελληνικές κοντά στα 9..
Η αύξηση της διαφοράς μέσα σε μια δεκαετία είναι φανερό πως καταδεικνύει και τις προθέσεις της Τουρκίας αλλά και την αυτοκτονική τύφλωση της ελληνικής κοινωνίας και κατ’ επέκταση και της πολιτικής μας ηγεσίας.
Ούτε την ύστατη στιγμή λοιπόν, τα τελευταία 1-2 χρόνια που οι προθέσεις της Τουρκίας έχουν αρχίσει να γίνονται φανερές το πολιτικό σύστημα έχει καθίσει σύσσωμο με πυρήνα την εκάστοτε κυβέρνηση να επεξεργαστεί μια αναδόμηση των οικονομικών πόρων της χώρας προς όφελος της αμυντικής ενδυνάμωσης.
Ακόμη το πολιτικό σύστημα δεν έχει σκεφτεί να αναθεωρήσει το αμυντικό δόγμα που είναι ίδιο από τη δεκαετία του ’50 όταν οικονομικά και δημογραφικά οι δύο χώρες είχαν συγκρίσιμες αναλογίες.
Είναι φανερό πως ενώ οι εξελίξεις μας δείχνουν προς τα που πάμε εμείς υπνοβατούμε πάνω στους σωρούς των κεκτημένων της περιόδου της ευημερίας με δανεικά που προηγήθηκε της χρεοκοπίας του 2010...
Ο Κρίστοφερ Κλαρκ στο βιβλίο του "Οι Υπνοβάτες – Πώς η Ευρώπη πήγε στον Πόλεμο του 1914", περιγράφει με αδρές γραμμές μια κατάσταση που θυμίζει τόσο την Ελλάδα αυτήν την περίοδο όσο και την Ευρώπη.