Αν όλα πάνε καλά, ένα ελικόπτερο θα αδειάσει 32 δισ. ευρώ στο θησαυροφυλάκιο της χώρας.
Όμως το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει κάποιες παραδόσεις που δύσκολα πιστεύεις ότι τις διόρθωσε με μια καραντίνα 40 ημερών.
Και ας πούμε ότι ο Μητσοτάκης είναι διαφορετικός.
Οι υπόλοιποι όμως;
Ο πειρασμός είναι μεγάλος...
Δημήτρης Ευθυμάκης
Ας πούμε λοιπόν ότι κάποια θεία φώτιση (με τη μορφή γερμανικών πιέσεων) αστράφτει μέσα στους εγκεφάλους των σκληρών του ευρωπαϊκού Βορρά και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή καταφέρνει να περάσει ως έχει την πρόταση της για το Next Generation EU. Οπότε, από την 1η Ιανουαρίου του 2021 ο κ. Σταϊκούρας θα δει να μπαίνουν τα ταμεία του κράτους 32 δισ. ευρώ, από τα οποία τα 22,5 θα είναι επιχορήγηση (τσάμπα λεφτά δηλαδή) και τα υπόλοιπα 9,4 δισ. θα είναι δάνεια πληρωτέα μέχρι το 2058. Too good to be true. (Σας ομολογώ πως δεν πίστευα ότι μπορεί να υιοθετηθεί τέτοια πολιτική από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι συζητήσεις που έχω κάνει με βορειοευρωπαίους αξιωματούχους κατά καιρούς, με είχαν πείσει ότι κάθε ευθεία ή συγκαλυμμένη αμοιβαιοποίηση χρέους αποτελούσε γι’ αυτούς διαβολική επιλογή. Ως τα χθες προτιμούσαν να κόψουν ένα δάκτυλο τους, παρά να υπογράψουν για κοινό ευρωπαϊκό ομόλογο έστω και ενός ευρώ.
Όχι για το ένα ευρώ, αλλά για τα δισεκατομμύρια που θα εισχωρούσαν από την πόρτα που θα άνοιγε αυτό το ευρώ. Προφανώς ο κορονοϊός κάτι άλλαξε και επειδή δεν πιστεύω στις απότομες ψυχολογικές μεταπτώσεις χωρών και οικονομικοπολιτικών συστημάτων, καταφεύγω στο απλούστερο: η σημερινή κρίση είναι πολύ χειρότερη απ’ όσο φανταζόμαστε).
Ξαναγυρίζω στον Μητσοτάκη και στον Σταϊκούρα, οι οποίοι από την 1η Ιανουαρίου 2021 βλέπουν έκπληκτοι ένα ευρωπαϊκό ελικόπτερο να αδειάζει τσάμπα χρήμα μέσα στο ελληνικό χρηματοκιβώτιο.
Χαιρετίζουν την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη με χαρούμενα tweets, κάνουν μια άσεμνη χειρονομία στον Τσίπρα (που αν είχε μια αντίστοιχη χρηματοδότηση αλλιώς θα πορευόταν, για να λέμε και του στραβού το δίκιο), κάθονται στο τραπέζι των συσκέψεων και αναρωτιούνται τι να κάνουν τα λεφτά.
Εδώ σε θέλω.
Ξέρουν;
Κι αν υποθέσουμε ότι ξέρουν, μπορούν;
Διότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει κάποιες προαιώνιες παραδόσεις που δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι τις διόρθωσε μέσα σε μια καραντίνα σαράντα ημερών.
Όταν βρίσκει χρήμα το σκορπά στους τέσσερις ανέμους με την ανεμελιά νεόπλουτου και όταν τελειώσει το χρήμα αντιδρά σαν γερο-Λαδάς που τιμωρεί με πείνα και σφαλιάρες τους δουλοπάροικους του.
Θα μου πείτε ότι ο Κυριάκος δείχνει να είναι διαφορετικός.
Ας το δεχτούμε για την οικονομία της συζήτησης και μέχρις αποδείξεως του εναντίου.
Οι υπόλοιποι όμως;
Οι γύρω του; Οι πίσω και στο πλάι του;
Ο πειρασμός είναι μεγάλος, όταν μάλιστα κάτω από τα υπουργεία τους οι δρόμοι θα είναι κλεισμένοι από κοινωνικές ομάδες και αιτούντες ψηφοφόρους. Για να μην ξεχνάμε και τους προθαλάμους των γραφείων τους, όπου θα συνωστίζονται γραβατωμένοι gentlemen με δελεαστικές αντιλήψεις για τον τρόπο που γίνονται οι business.
Κι ας υποθέσουμε ότι η κυβερνητική ομάδα θα κρατήσει ψηλά την σημαία της ηθικής ακεραιότητας και της πολιτικής υπευθυνότητας. Το κράτος που έχει από κάτω της μπορεί να ακολουθήσει; Εθισμένο στην γραφειοκρατία και στους αργότατους ρυθμούς, αλλεργικό σε κάθε ρηξικέλευθο που βγαίνει στον δρόμο του χαλώντας το πρωτόκολλο και την ζαχαρένια του, αποτελεί αντικειμενικά μηχανισμό καθυστέρησης και αδράνειας. Ο υπουργός μπορεί να ξέρει και να θέλει (λέμε τώρα), αλλά ο διευθυντής και ο τμηματάρχης έχει δει πολλούς υπουργούς να περνάνε απ’ την καμπούρα του. Ξέρει ότι, εν τέλει, οι δικοί του ρυθμοί θα επικρατήσουν.
Υπενθυμίζω ότι τα πρώτα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα καταναλώθηκαν σε καλλωπισμούς πλατειών, σε πεζοδρόμια και σε αγροτικές επιδοτήσεις σχεδόν μηδενικής απόδοσης. Τα πακέτα Ντελόρ απέδωσαν τα μισά απ’ όσο θα ‘πρεπε, καθώς οι δημόσιες υποδομές στις οποίες κυρίως καταναλώθηκαν, κόστισαν τα διπλά απ’ όσο θα ήταν αναγκαίο. Μέρος τους πήγε ευθέως σε ιδιωτικό πλουτισμό του πολιτικού προσωπικού και μιας οικονομικής ολιγαρχίας, ενώ άλλο ικανό κομμάτι τους διαμοιράστηκε δίχως στόχευση για ψηφοθηρικούς λόγους.
Οι αντίστοιχοι πειρασμοί θα είναι και τώρα μεγάλοι. Τα αιτήματα άπειρα (και εν πολλοίς δικαιολογημένα), οι πολιτικές πιέσεις ανυπόφορες, τα βλέμματα προς τις εκλογές αναπόφευκτα. Η ιστορική ευκαιρία για μια σωστή επανεκκίνηση της οικονομίας θα βρίσκεται μονίμως μπροστά σε επάλληλα σταυροδρόμια αρετής και κακίας.
Και, κάπου στο βάθος, θα υπάρχουν οι οικονομολόγοι που θα υπενθυμίζουν ότι ο πολλαπλασιαστής καταναλωτικών δαπανών (αύξηση μισθών, συντάξεων, έκτακτα επιδόματα, 800άρια, κλπ) είναι 1,2 με 1,3, ενώ ο πολλαπλασιαστής δημοσίων επενδύσεων είναι 1,6 με 1,8 και ο πολλαπλασιαστής έρευνας και νέων τεχνολογιών πάνω από το 2.
Θα μπορέσει η φωνή τους να φτάσει εκεί που πρέπει ή θα σκεπαστεί από τις ιαχές των αιτούντων και απαιτούντων; Διότι η πολιτική καταναλωτικής δαπάνης ωφελεί άμεσα το κόμμα, οι υπόλοιπες ωφελούν σε βάθος χρόνου την χώρα.
Για να δούμε…
Πηγή: Protagon.gr