Ελλήνων εγκώμιον - Μπορούμε να ελπίζουμε πως, επιτέλους, έχει αρχίσει η θετική υπέρβαση της μεταπολίτευσης - Ξεφορτωθήκαμε τους Βαρουφάκηδες , τους Πολάκηδες - Πού καιρός για Κούλογλου....!
Οι Έλληνες, με τη συμπεριφορά τους στην παρούσα παρατεταμένη κρίση, η οποία διαρκεί εδώ και τέσσερις τουλάχιστον μήνες, αρχίζοντας από την επίταση της τουρκικής επιθετικότητας, περνώντας στο μεταναστευτικό και φτάνοντας στην κρίση του κορωνοϊού, μας δημιουργούν τη βάσιμη ελπίδα ότι έχουν αρχίσει να ξεπερνούν με θετικό τρόπο την κατάρρευση του μεταπολιτευτικού προτύπου.
Αυτό το πρότυπο, σε όλες του τις διαστάσεις, άρχισε να αποσυντίθεται αρνητικά από το 2009 και μετά. Αρχικώς κατέρρευσε το οικονομικό μοντέλο του παρασιτικού εκσυγχρονισμού, που τόσο επιμελώς είχε χτίσει η σημιτική ομάδα και όσοι ακολούθησαν. Εν συνέχεια, συνετρίβη το δόγμα της ελληνοτουρκικής φιλίας και των ζεϊμπέκικων, που είχαν οδηγήσει στην καταστροφική αποδοχή της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο Σχέδιο Ανάν.
Τέλος, με την κρίση του προσφυγικού, κατέρρευσε, από τις συνέπειές της, η πολυπολιτισμική φενάκη της άρνησης της εθνικής συνοχής και της εθνικής ταυτότητας. Όμως, όπως προείπαμε, αυτή η κατάρρευση εκφράστηκε προνομιακά μέσα από την αρνητική της πλευρά, δηλαδή την αποσύνθεση ενός μοντέλου, μέσα στο χάος και τη διάλυση. Το παρασιτικό μοντέλο, καθώς γκρεμίστηκε με πάταγο την εποχή των μνημονίων, οδήγησε στην απελπισία και το αδιέξοδο, ένα αδιέξοδο που, μαζί με την αγανάκτηση, έβγαλε στην επιφάνεια και τα κατακάθια της ελληνικής κοινωνίας και των «ελίτ-αλήτ» και επέτρεψε σε άτομα σαν τον Βαρουφάκη να εκλέγονται πρώτοι βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου. Η σταδιακή συνειδητοποίηση του αδιεξόδου του πολυπολιτισμού, στο κέντρο των μεγάλων πόλεων και της Αθήνας, εκτίναξε τους συμμορίτες της Χρυσής Αυγής στο προσκήνιο και η ανάγκη του πατριωτισμού βρήκε την έκφρασή της σε καμποτίνους σαν τον Καμμένο. Σήμερα, μετά από 10 χρόνια κρίσης, μπορούμε να ελπίζουμε πως, επιτέλους, έχει αρχίσει η θετική υπέρβαση της μεταπολίτευσης και η είσοδος σε μία νέα ιστορική εποχή. Ξεφορτωθήκαμε τους Βαρουφάκηδες και τους Πολάκηδες χρησιμοποιώντας τα υλικά που διαθέταμε, δηλαδή τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία. Ξεφορτωθήκαμε τη Χρυσή Αυγή, που συκοφαντούσε εκ των ένδον την ανάγκη εθνικής συνοχής. Ξεφορτωθήκαμε τον Καμμένο που καταρράκωσε τον πατριωτισμό με τη συμφωνία των Πρεσπών. Και σήμερα, στις τρεις τελευταίες κρίσεις, παρότι δεν διαθέτουμε το αναγκαίο για τη νέα εποχή πολιτικό και ιδεολογικό προσωπικό, δείξαμε τα κατάλληλα αντανακλαστικά, σπρώχνοντας και τις ηγεσίες προς τη σωστή κατεύθυνση. Το ζήτημα της τουρκικής επιθετικότητας κατέστη το υπ’ αριθμόν ένα ζήτημα στη δημόσια συζήτηση και η ελληνική Πολιτεία και η εξωτερική πολιτική άρχισε να προσανατολίζεται στην αντιμετώπισή της. Στο μεταναστευτικό, απαντήσαμε αρχικώς με τις κινητοποιήσεις στα νησιά και εν τέλει με την πάνδημη συμπαράταξή μας στον Έβρο. Τέλος, κορυφώνοντας αυτή την ενάρετη πορεία, συμπεριφερθήκαμε με τον πιο σωστό τρόπο, κυβέρνηση και λαός, στην κρίση του κορωνοϊού, γεγονός που μπορεί να έχει εξαιρετικά θετικές συνέπειες για τη συνέχεια, ιδιαίτερα στο οικονομικό πεδίο και στο διεθνές κύρος της χώρας. Και, καθόλου τυχαία, αναδείξαμε σε σύμβολο για την αντιμετώπιση της κρίσης έναν άνθρωπο σαν τον Σωτήρη Τσιόδρα, δηλαδή σαν τους ανθρώπους που χρειαζόμαστε για τη νέα εποχή. Πού καιρός για Παπαδημούληδες, Κούλογλου, Μπαλαούρες και Δούρου! Τα δέκα χρόνια μιας αβυσσαλέας κρίσης, μας επέτρεψαν άραγε να αποδειχτούμε καλύτερα προετοιμασμένοι ψυχολογικά και πιο αποτελεσματικοί από όλους τους Ευρωπαίους γείτονές μας; Άραγε οι νεοέλληνες, φτάνοντας μπροστά στο βάραθρο της ιστορικής εξαφάνισης, αποφάσισαν πως είναι ο καιρός να ξαναγίνουν Έλληνες;
