Υπάρχει μια εκπαίδευση που μπορεί να αναβαθμίσει το Πεζικό του Ελληνικού Στρατού, η οποία δεν απαιτεί χρήματα, αλλά μόνον ιδρώτα, και την απόρριψη από την ελληνική κοινωνία μιας διαστρεβλωμένης ιδέας περί “ανθρωπίνων δικαιωμάτων” του στρατιώτη, η οποία διαμορφώθηκε τις τελευταίες δεκαετίες και έχει απεμπολήσει την ρεαλιστική εκπαίδευση του για μάχη, με αποτέλεσμα να οδηγεί τον ίδιο, την μονάδα του και κατ’ επέκταση την χώρα στην καταστροφή.
Γράφει ο Δημήτρης Π. Πατσουλές
Η σκληρή πραγματικότητα σήμερα στην άμυνα είναι ότι η Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να διαθέτει τα απαραίτητα κονδύλια για την διατήρηση ενός στρατού σύγχρονου και στο ταυτόχρονα μεγάλου σε μέγεθος. Τα όποια αμυντικά κονδύλια που διατίθενται απορροφώνται κυρίως για την συντήρηση και επιχειρησιακή ετοιμότητα των ήδη υπαρχόντων κρίσιμων οπλικών συστημάτων όπως τα μαχητικά αεροσκάφη, τα πολεμικά πλοία, τα άρματα μάχης κ.λπ.
Το Πεζικό, και για την ακρίβεια ο τυφεκιοφόρος, είναι ο πλέον παραμελημένος. Και αυτό γιατί υπάρχει σε μεγάλη ποσότητα. Όχι όση χρειάζεται – λόγω της μικρής θητείας – αλλά αρκετή, για να αποτελέσει πρόβλημα ο σύγχρονος εξοπλισμός του και η άρτια εκπαίδευσή του. Επιπλέον, δεν έχει νόημα η σπατάλη χρήματος στον κληρωτό, που σε 9 μήνες θα απολυθεί και με τον καιρό θα χάσει την όποια μαχητική ικανότητα είχε αναπτύξει. Ιδιαίτερα όταν δεν καλείται συχνά για ασκήσεις και μετεκπαίδευση.
Ένα νέο τυφέκιο με ηλεκτροπτικό σκοπευτικό, σωματική θωράκιση, νέες σύγχρονες εξαρτύσεις, κράνη από θερμοπλαστικό, αρβύλες και ιματισμός υψηλής ποιότητας, πυρομαχικά για συχνές βολές κοστίζουν, και όχι εφ’ άπαξ, αλλά στο διηνεκές. Ακόμη και όταν ομάδες πεζικού εμφανίζονται σε τελετές, παρελάσεις και ασκήσεις με τέτοια υλικά, πρόκειται για περιορισμένο αριθμό συλλογών που βγαίνουν από τις αποθήκες και μετά αποθηκεύονται ξανά για να μην φθαρούν. Η μάζα, επομένως, του ΕΣ δεν θα πολεμήσει με τέτοια υλικά, αλλά με υλικά που θυμίζουν… Β’ ΠΠ.
Αλλά και ο σύγχρονος οπλισμός – όπως π.χ. πολυβόλα Minimi με διόπτρες υπέρυθρων – καθίσταται στην ουσία υλικό μειωμένης αποτελεσματικότητας εξ αιτίας της περιορισμένης (“οικονομικής”) εκπαίδευσης (στο συγκεκριμένο παράδειγμα του πολυβόλου αφορά τον περιορισμένο αριθμό βολών και με μικρό αριθμό φυσιγγίων). Ένα χειροπιαστό παράδειγμα. Το πεζικό των Αργεντινών στον πόλεμο των Φώκλαντ (1982) είχε ανώτερο οπλισμό και υλικά από τους Βρετανούς, αλλά τελικά αυτό δεν έπαιξε κανέναν ρόλο, διότι τον οπλισμό αυτό τον χειρίζονταν ελλιπώς εκπαιδευμένοι κληρωτοί, απέναντι σε επαγγελματίες και επίλεκτους Βρετανούς στρατιώτες.
Σκληραγωγία και Εθνικό φρόνημα
Που μπορούμε λοιπόν να εστιάσουμε, ώστε μέσα στους λιγοστούς 9 μήνες θητείας να “παράγεται” ένας αποτελεσματικότερος μαχητής και να μειώνεται ως ένα ποσοστό το έλλειμμα από την μειωμένη θητεία και την “οικονομική” εκπαίδευση; Σε δύο σημεία: στην σωματική – ψυχική σκληραγωγία και στην ηθική διαπαιδαγώγηση του στρατιώτη. Και τα δύο δεν κοστίζουν χρήμα. Μόνον θέληση από την πλευρά της πολιτικής ηγεσίας και ωριμότητα από την πλευρά του λαού και συγκεκριμένα της νεολαίας.
Και γιατί χρειάζεται πολιτική βούληση και λαϊκή ωριμότητα; Δεν είναι αυτονόητα αυτά τα δύο; Όχι την σημερινή εποχή. Διότι η σκληραγώγηση σημαίνει “παίδεμα”, σημαίνει “κακοπάθεια”, σημαίνει ιδρώτα, σημαίνει σκληρή ζωή και διαβίωση, πράγματα τα οποία τα πολιτικά κόμματα τις τελευταίες δεκαετίες έχουν εμφανίσει ως… “βασανιστήρια” (!), καψόνια, καταπάτηση των ανθρωπίνων και ατομικών δικαιωμάτων…! Το αποτέλεσμα είναι μια στρατιωτική εκπαίδευση που της λείπει όχι μόνον το υλικοτεχνικό κομμάτι – λόγω έλλειψης χρημάτων – αλλά και το κομμάτι της ψυχοσωματικής προετοιμασίας του στρατιώτη για τις απάνθρωπες συνθήκες της μάχης και του πολέμου γενικότερα.
Και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις: φυσικά και θα πρέπει να υπάρχει μια ξεκάθαρη γραμμή μεταξύ της κακοπάθειας που έχει σκοπό την στρατιωτική εκπαίδευση και αυτής που προέρχεται κατά περίπτωση από κατάχρηση εξουσίας, την αυθαιρεσία και τον κομπλεξισμό των εκπαιδευτών και γενικότερα των στελεχών (περισσότερο των κληρωτών υπαξιωματικών και στελεχών… τουλάχιστον σε προηγούμενες εποχές). Αυτό έχει εξασφαλιστεί σε πολλούς προηγμένους στρατούς με τους κατάλληλους κανόνες που διασφαλίζουν την αξιοπρέπεια αλλά και την ασφάλεια του εκπαιδευόμενου.
Πορείες
Η σκληραγώγηση και ταυτόχρονα η εκπαίδευση σε χρήσιμα στρατιωτικά αντικείμενα μπορεί να γίνει ανέξοδα. Οι πορείες δεν κοστίζουν. Αυτές θα πρέπει να εκτελούνται κάθε εβδομάδα, σε μεγάλες αποστάσεις, σε κάθε είδους έδαφος, με όλες τις καιρικές συνθήκες, με πλήρη-ρεαλιστικό φόρτο μάχης, του οποίου το βάρος θα είναι το πραγματικό με το οποίο ο στρατιώτης προβλέπεται να πολεμήσει. Με ομοιώματα γεμιστήρων ιδίου βάρους με τους πραγματικούς γεμάτους γεμιστήρες μπορεί να αναπαρίσταται το βάρος των πυρομαχικών. Με βάρη στο σακίδιο μπορούν να αναπαρίστανται τρόφιμα και διάφορα υλικά. Εάν ο στρατιώτης θα πάει στον πόλεμο με 25 κ. βάρος, οι πορείες και οι ασκήσεις πρέπει να γίνονται κουβαλώντας αυτό το βάρος.
Οι βαριοπλίτες, επίσης, πρέπει να κουβαλάνε το βάρος που στην πραγματική μάχη θα φέρουν. Θα πρέπει να κουβαλάνε τα πολυβόλα τους, με κυτία πυρομαχικών με το ανάλογο βάρος, σωλήνες όλμων, αντιαρματικά όπλα, και τα ομοιώματα Α/Τ βλημάτων και όλμων 81 και 60 χλστ., στον αριθμό που προβλέπεται να φέρει ο λόχος, και που στις πορείες θα μοιράζονται ανάμεσα στους στρατιώτες, και τελικά θα αποτίθενται εκεί που θα στηθούν οι όλμοι (το έκαναν στις μεγάλες πορείες στα Φώκλαντ Βρετανοί Πεζοναύτες και Αλεξιπτωτιστές).
Στίβος Μάχης
Μια άλλη ανέξοδη εκπαίδευση είναι η συνεχής διέλευση με πλήρη φόρτο του Στίβου Μάχης. Δυστυχώς από πολύ παλιά αυτό στο Πεζικό δεν υπήρχε ή γινόταν στην βασική εκπαίδευση και μετά ξεχνιόταν. Ο κύριος φόβος είναι ότι θα κάποιος θα χτυπήσει… Και θα υπάρξουν ευθύνες… Και θα ρισκάρει κάποιος την καριέρα του… Αλλά έτσι στρατιώτες δεν φτιάχνονται. Θα πρέπει ο κανονισμός να καλύπτει πλήρως τον εκπαιδευτή και τον διοικητή της μονάδος, ώστε να δικαιολογούνται τραυματισμοί, φυσικά εφόσον δεν οφείλονται στην αυθαιρεσία των εκπαιδευτών και στην μη τήρηση των κανόνων ασφαλείας. Η διέλευση του στίβου θα γίνεται σταδιακά. Αρχικά επίδειξη, εξήγηση των εμποδίων, διελεύσεις μόνον με στολή, και σταδιακά προσθήκη, όπλου, σακιδίου, πυρομαχικών και άλλων υλικών.
Στρατιωτική Γυμναστική
Μια άλλη ανέξοδη εκπαίδευση είναι η… γυμναστική, και συγκεκριμένα η “στρατιωτική γυμναστική”. Στο πεζικό αυτή βρίσκεται σε βασική μορφή ή είναι ανύπαρκτη. Θα πρέπει να γίνεται συστηματικά, με συγκεκριμένες ασκήσεις χρήσιμες για την μάχη. Ο Αμερικανικός Στρατός έχει εκπονήσει ένα πρόγραμμα γυμναστικής που προετοιμάζει για τις απαιτήσεις της μάχης. Π.χ. τρέξιμο 400 μ. με κουβάλημα στην πλάτη ενός συντρόφου, που αναπαριστά την μεταφορά τραυματία, τρέξιμο κρατώντας κάνιστρα με νερό, που αναπαριστά την μεταφορά πυρομαχικών στην μάχη, μεταφορά ενός φορείου, με ομοίωμα ανθρώπου ή έναν κορμό δεμένο, από τέσσερις στρατιώτες σε μεγάλη απόσταση. Η άσκηση αυτή εκτός από το ότι σκληραγωγεί και εξομοιώνει μεταφορά απωλειών, προωθεί την συνεργασία των στρατιωτών και αναδεικνύει ηγήτορες που δίνουν λύσεις. Αποτελεί δε κλασσική δοκιμασία στις εκπαιδεύσεις των αμερικανικών και άλλων Ειδικών Δυνάμεων.
Τακτικές – Ασκήσεις
Ανέξοδη, επίσης, είναι η εντατική εκπαίδευση σε τακτικές μάχης άνευ πυρομαχικών (αβολίδωτων και πραγματικών). Το πυρ και κίνηση, τα άλματα ομάδων και ημιομάδων, γενικά μια επίθεση λόχου με ελιγμούς, υπερκεράσεις, σταθεροποίηση, άμυνα, απαγκίστρωση, ελιγμούς κ.λπ. μπορούν να εκτελούνται συχνά και εντατικά χωρίς πυρομαχικά, ούτε καν αβολίδωτα, χωρίς να κοστίζουν τίποτα.
Να θυμίσουμε ότι οι τακτικές αρμάτων (“κεραυνοβόλος πόλεμος”) που εφήρμοσε ο Γερμανικός στρατός στον Β’ ΠΠ ξεκίνησαν να δοκιμάζονται με ξύλινα κουτιά που κουβαλούσαν τέσσερις στρατιώτες εξομοιώνοντας τα άρματα! Ο λόγος ήταν ότι η Γερμανία μετά την ήττα της στον Α’ ΠΠ δεν είχε δικαίωμα να παράγει άρματα. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε την ηγεσία της να προετοιμάζεται για τον επόμενο πόλεμο, περιμένοντας την ευκαιρία να αποκτήσει πραγματικά άρματα. Η Λουφτβάφε γεννήθηκε από τις λέσχες… ανεμοπορίας. Το δίδαγμα; Όποιος θέλει, μπορεί…
Μια άλλη ανέξοδη αναβάθμιση της μαχητικής ικανότητας των στρατιωτών είναι οι συχνότερες νυκτερινές ασκήσεις. Παλιά ήταν δύο την εβδομάδα (Τρίτη και Πέμπτη), μετά έγινε μόνον Τρίτη και μετά κάθε δεύτερη Τρίτη. Εφόσον λοιπόν είναι αδύνατη η αύξηση θητείας, ας επανέλθει η διπλή νυκτερινή εκπαίδευση κάθε εβδομάδα. Ο ΕΣ είχε πάντα πλεονέκτημα στον νυκτερινό αγώνα απέναντι στον τουρκικό. Γιατί να το απεμπολήσουμε;
Τα “εμπόδια”
Και τώρα προχωράμε στα “σοβαρά” εμπόδια των ανωτέρω προτάσεων.
Δεν θα αρέσει σε όλα τα στελέχη η παραπάνω υπερφορτωμένη εργασία, ιδιαίτερα οι δύο νυκτερινές… Αλλά και σε ορισμένους οι συνεχείς πορείες, και οι συνεχείς “μάχες” στα βουνά. Δυστυχώς, εδώ θα πρέπει να αντιληφθούν όσοι επιλέγουν το στρατιωτικό επάγγελμα ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν είναι βόλεμα στο Δημόσιο αλλά… πολεμικός οργανισμός που εκπαιδεύεται για… πόλεμο, μια αιματηρή και απάνθρωπη υπόθεση. Υπάρχουν άλλες καριέρες στο Δημόσιο που θα ενδιέφεραν όσους δεν το αντέχουν. Εδώ ίσως θα έπρεπε να εξεταστεί και η επαναφορά των στελεχών εξ εφέδρων αξιωματικών, ώστε να δημιουργηθεί ένα συμπληρωματικό σώμα στελεχών που θα επιθυμούν μια τέτοια ζωή και τέτοιες συνθήκες “εργασίας”.
Δεν θα αρέσει, επίσης, σε όλους τους κληρωτούς τέτοια σκληρή και εντατική εκπαίδευση. Δυστυχώς σχεδόν 40 έτη μιας “συγκεκριμένης” πολιτικής κουλτούρας εμφύτευσε σε μεγάλο ποσοστό της νεολαίας (αλλά και των γονέων) την ιδέα ότι ο στρατός είναι “κάτεργο”, μια “φασιστική” οργάνωση που καταπιέζει ανθρώπους και προσβάλει ανθρώπινα δικαιώματα! Η ιδέα αυτή σταδιακά απέκτησε υπόσταση, και πλέον ποινικοποιήθηκε επίσημα κάθε είδους εκπαίδευση ή έστω βασική πειθαρχία που απαιτεί ένα στράτευμα για να λειτουργήσει. Τα χέρια των αξιωματικών “δέθηκαν” και όσοι ελπίζουν σε ανώτατα αξιώματα τρέμουν μην τους παραλάβουν φυλλάδες και κανάλια… Και όλα αυτά με την υποστήριξη των κομμάτων και των κυβερνήσεων. To πρόβλημα δυστυχώς είναι πολυσύνθετο και δεν λύνεται απλώς με μια διαταγή, αλλά με μακροχρόνια – ίσως μιας γενιάς περίοδο – αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας προς την… κοινή λογική και το συλλογικό (βλέπε εθνικό) συμφέρον.
Να σημειώσω ότι στην διάρκεια της θητείας μου ως έφεδρος αξιωματικός, διαπίστωσα ότι οι στρατιώτες έδειχναν να “ζωντανεύουν” όταν ασχολούνταν με ενδιαφέροντα πράγματα (βολές, ασκήσεις, κ.λπ.) ενώ έπεφταν σε “ραθυμία” με τις αγγαρείες και άλλα βαρετά πράγματα. Το ίδιο φυσικά βίωνα και εγώ. Η σκληρή εκπαίδευση έδινε ηθικό στους στρατιώτες και καμάρωναν μετά για αυτήν. Αντίθετα, οι αγγαρείες τους έκαναν να αισθάνονται (και να αισθάνομαι και εγώ όσο ήμουν απλός στρατιώτης) ως τρόφιμος φυλακής… Επομένως, μια σκληρή, αλλά πλασαρισμένη με μορφή περιπέτειας, στρατιωτική εκπαίδευση θα μπορούσε να γίνει δεκτή με αρκετή ευχαρίστηση από τους νέους. Αυτή άλλωστε είναι η φύση του νέου, παρά την επιφανειακή αποκοίμησή του με ηλεκτρονικά γκάτζετ.
Άλλωστε υπάρχουν πολλοί νέοι που επιζητούν την περιπέτεια με ακραία σπορ και διακινδυνεύουν την ζωή τους κάνοντας κόντρες στις λεωφόρους. Εκεί, η ελληνική κοινωνία δυστυχώς “αποδέχεται” τις απώλειες (θανάτους και τραυματισμούς), αλλά αντιδρά στο ότι ο νέος κουράστηκε στην πορεία και μετά δεν είχε ζεστό νερό να κάνει μπάνιο; Θα πρέπει ως κοινωνία, πραγματικά, να σοβαρευτούμε…
Στράτευση γυναικών
Μια λύση που θα ανακούφιζε στελέχη και κληρωτούς από το εντατικό και σκληρό πρόγραμμα εκπαίδευσης θα ήταν η εξής: υποχρεωτική στράτευση των γυναικών. Εφόσον οι γυναίκες είναι ικανές να εισέρχονται στις Σχολές Ευελπίδων, Ικάρων και Δοκίμων, και να γίνονται πιλότοι και καπετάνιοι, άρα όλες οι γυναίκες μπορούν ή μάλλον υποχρεούνται να υπηρετήσουν. Γιατί άλλωστε να έχουν μόνον το δικαίωμα του στρατιωτικού επαγγέλματος και όχι την υποχρέωση της στρατιωτικής θητείας;
Η στράτευση των γυναικών θα επέτρεπε την χρησιμοποίησή τους για τις υπηρεσίες φύλαξης των μονάδων ημέρα και νύκτα, και την εκτέλεση άλλων βοηθητικών υπηρεσιών (όπως π.χ. μαγειρεία, γραφεία, εξωτερικές υποθέσεις κ.λπ.), ώστε οι άνδρες στρατιώτες και τα στελέχη να μην αναλαμβάνουν τέτοιες υποχρεώσεις. Έτσι, μετά από 8 ώρες πλήρους, εντατικής και αποκλειστικά στρατιωτικής εκπαίδευσης, όλοι οι στρατιώτες θα είναι “εξοδούχοι” και όλα τα στελέχη θα είναι απαλλαγμένα από υπηρεσίες επόπτη, βοηθού επόπτη, κ.λπ. Το Σαββατοκύριακο, επίσης, θα είναι πλήρως ελεύθερο, εκτός βέβαια από τα απαραίτητα τμήματα σε ετοιμότητα άμεσης κινητοποίησης σε κρίσιμες μονάδες.
Παρενθετικά, να σημειώσουμε και την παράπλευρη ωφέλεια της αντικατάστασης όλων των αρρένων στρατιωτικών από θέσεις σε μετόπισθεν, όπως στρατηγεία, γραφεία, μουσεία, κ.λπ. με γυναίκες, ώστε το άρρεν προσωπικό να προωθηθεί σε μάχιμες μονάδες.
Εθνική Διαπαιδαγώγηση
Ο τομέας της Ηθικής ή μάλλον της Εθνικής Διαπαιδαγώγησης των στρατευσίμων είναι επίσης σημαντικός. Σκοπός είναι να δώσει τα κίνητρα στους στρατιώτες ώστε να επιζητούν την σκληρή εκπαίδευση και να αισθάνονται περήφανοι γι αυτήν. Αυτή η διαπαιδαγώγηση θα έχει ως στόχο τουλάχιστον να ισορροπήσει και να “επιδιορθώσει” κατά το δυνατόν το ηθικό και εθνικό φρόνημα των στρατευσίμων. Εννέα μήνες ηθική-εθνική διαπαιδαγώγηση είναι ελάχιστος χρόνος, εμπρός σε 40 έτη αντιμιλιταριστικής πλύσης εγκεφάλου.
Η Εθνική Διαπαιδαγώγηση θα περιλαμβάνει την τόνωση ή μάλλον την αφύπνιση του εθνικού αισθήματος με την σύντομη και πρακτική διδασκαλία της στρατιωτικής Ιστορίας των Ελλήνων και των ηρωϊκών κατορθωμάτων των Προγόνων. Θα πρέπει να εγχαραχθεί στις ψυχές των οπλιτών ότι οι πρόγονοι δεν ήταν εξωγήινοι με υπερφυσικές ικανότητες ή πλάσματα μυθικά. Αλλά κοινοί άνθρωποι όπως αυτοί, που πέτυχαν κατορθώματα που ζηλεύουν όλοι οι λαοί, επειδή είχαν μάθει την αγάπη για την Πατρίδα από μικρά παιδιά, και γιατί είχαν αυτό το ιδιαίτερο DNA του Έλληνα που μεγαλουργεί ακόμα και στις πιο απελπιστικές συνθήκες. Φαίνεται απλοϊκό, αλλά είναι αποτελεσματικό.
Όταν στους κινηματογράφους προβλήθηκε η ταινία “300” (κατά την γνώμη μου μια κακόγουστη και υπερβολικής κιτσαρίας χολιγουντιανή απόδοση της Μάχης των Θερμοπυλών), μέσα στις αίθουσες τα μικρά παιδιά και οι νέοι ξεσπούσαν σε χειροκροτήματα και φώναζαν με ενθουσιασμό. Η ελληνική ψυχή είχε “ξυπνήσει” κάτω από τα πέπλα της απαξίωσης έως και γελοιοποίησης των προγόνων από ένα παράξενο “ελληνικό” εκπαιδευτικό σύστημα και έναν παράξενο “ελληνικό” πολιτικό/ πολιτιστικό κόσμο…
Με λίγα λόγια: η Εθνική Διαπαιδαγώγηση θα εξηγήσει στους νέους στρατιώτες γιατί υπηρετούν. Όχι για να εξυπηρετήσουν κάποια πολεμοκάπηλα ξένα συμφέροντα. Όχι για να υπηρετήσουν σωβινιστικές πολιτικές, που καταστρέφουν την… “αδελφοσύνη” των λαών. Όχι για τα συμφέροντα της ολιγαρχίας (που περιέργως στην παγκοσμιοποίηση δεν χρειάζεται εθνικούς στρατούς…). Αλλά για να υπερασπίσουν την Ελλάδα, δηλαδή τις οικογένειές τους, τις μάνες τους, τις αδελφές τους, τα παιδιά και τις γυναίκες τους, και πέραν από όλα αυτά την Πίστη στον αληθινό Θεό και το ελληνικό πνεύμα που έθεσε τις βάσεις του πολιτισμού.
Επίλογος
Συμπερασματικά, η μικρή θητεία και η “οικονομικού τύπου” εκπαίδευση των 9 μηνών (ακόμα και αν επεκταθεί στους 12 μήνες) δεν επαρκεί για την μετατροπή των στρατευσίμων σε μαχητές.
Παράλληλα, η οικονομική κατάσταση δεν επιτρέπει την πλήρη επαγγελματοποίηση του ΕΣ, ούτε την απόκτηση τεχνολογικής υπεροχής (με αγορά νέων όπλων) που θα αντιστάθμιζε ελλείψεις.
Παρόλα αυτά, η εντατικοποίηση της εκπαίδευσης με ανέξοδους τρόπους και η εθνική διαπαιδαγώγηση μπορεί να παράγουν σκληραγωγημένους και συνειδητοποιημένους στρατιώτες, που θα υπερέχουν του εχθρού σε φυσική και ψυχική αντοχή, αλλά και θα έχουν το ηθικό πλεονέκτημα.
Τέτοιοι στρατιώτες μπορούν να απορροφήσουν καλύτερα και ταχύτερα την εκπαίδευση στα οπλομηχανήματα και τις τακτικές, και να ισορροπήσουν πιθανά τεχνικά ελλείμματα με το φυσικό και ηθικό θάρρος.
Το θέμα είναι η πολιτικο-στρατιωτική ηγεσία να τολμήσει την επιβολή ενός πλαισίου που θα επιτρέπει τέτοια “σκληρή” στρατιωτική εκπαίδευση και παράλληλα μια “εθνική διαπαιδαγώγηση” που θα παράγει σκληρούς μαχητές που θα επιθυμούν την μάχη και θα είναι έτοιμοι για κάθε θυσία προς υπεράσπιση της πατρίδος.
*To άρθρο δημοσιεύτηκε στο τεύχος της ΚΑΤΑΔΡΟΜΗΣ Οκτωβρίου – Νοεμβρίου 2019 (Νο59). Το δημοσιεύουμε και στην ιστοσελίδα μας στα πλαίσια μιας αναζήτησης ΑΜΕΣΩΝ ΜΕΤΡΩΝ για την ενίσχυση της εθνικής άμυνας, ΤΩΡΑ, και όχι μετά από τέσσερα, πέντε ή και έξι χρόνια, που υπολογίζεται ότι θα αρχίσουν να αποδίδουν τα προγράμματα εκσυγχρονισμού των F-16, των φρεγατών, και άλλων υλικών και μέσων.
Το Πεζικό είναι το πιο παραμελημένο και «τσακισμένο» από την 9μηνη θητεία, και κανείς πολιτικός και ανώτατος στρατιωτικός δεν τολμά να πει το προφανές: ΑΥΞΗΣΗ ΘΗΤΕΙΑΣ ΤΩΡΑ. Δεν το τολμούν ούτε καν τώρα, που η Τουρκία καταφανώς έχει εισέλθει σε μια πορεία πολεμικής αναμέτρησης με την Ελλάδα, η οποία φαίνεται να έχει βάλει το κεφάλι στο χώμα για να μην βλέπει τι έρχεται και καταναλώνεται σε «προειδοποιήσεις» και πολιτικές συμμαχίες, οι οποίες ωστόσο σε περίπτωση πολέμου δεν θα έχουν – ΟΠΩΣ ΔΗΛΩΝΟΥΝ ΑΝΩΤΑΤΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ – καμία ουσιαστική αξία. Στο άρθρο »
Για Σκληρό Πεζικό: Εκπαίδευση που εν κοστίζει», καταδεικνύονται προφανείς τρόποι για ταχεία αναβάθμιση της μαχητικής ικανότητας του Πεζικού ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΧΡΗΜΑΤΑ, αλλά μόνον με ιδρώτα…