Χρήστος Μπολώσης
«…Η γυναίκα μόλις είχε επιστρέψει από την αυλή. Στα χέρια της κρατούσε ένα πακέτο, ατσούμπαλα τυλιγμένο σε χαρτί εφημερίδας. Ο Σπύρος, το πήρε και το έκρυψε προσεκτικά στη μέσα μεριά του παλτού του, κάτω από τη μασχάλη του.
- Προκηρύξεις; Τον ρώτησε η Μέλπω.
Δεν της απάντησε. Σήκωσε μόνο αρνητικά το κεφάλι του, αποφεύγοντας να την κοιτάξει.
Την απάντηση θα την έδινε έμμεσα η γυναίκα του: «Πα, πα, πα… Παρά λίγο να το ξεχάσω!» θάμαξε αυθόρμητα και χτύπησε με τις παλάμες της τα μάγουλά της. «Τις σφαίρες! Στάσου, στάσου να σ’ τις φέρω. Στο εικονοστάσι τις έχω κρυμμένες αυτές, γιατί τις πειράζει η υγρασία».
«Σφαίρες; Τι τις θες τις σφαίρες Σπύρο; Όπλο ήταν αυτό που έκρυψες στο παλτό;», ρώτησε η Μέλπω. «δεν είπες πως το συλλαλητήριο θα είναι μία ειρηνική διαμαρτυρία;»
«Ναι. Αλλά το συλλαλητήριο είναι αύριο το πρωί» δικαιολογήθηκε. «Απόψε το βράδυ όμως…»
Αυτά είναι λίγα, από όσα αναφέρονται στο βιβλίο «Οι κόρες της λησμονιάς» του Θοδωρή Παπαθεοδώρου, για την περίοδο αμέσως μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς.
Η ιστορία αρχίζει στις 12 Οκτωβρίου του 1944, όταν οι Γερμανοί έχοντας χάσει τον πόλεμο, όχι βέβαια από την αντίσταση του ΕΑΜ, φεύγουν από την Ελλάδα. Τότε θα έπρεπε η Ελλάδα, όπως όλες οι χώρες του κόσμου, να επιδοθεί στην επούλωση των πληγών, που της προκάλεσε ο πόλεμος. Όμως καθυστέρησε 6 χρόνια.
Λίγα λόγια για το πολιτικό σκηνικό της περιόδου εκείνης.
Η τριπλή κατοχή της Ελλάδος, από Γερμανούς, Ιταλούς και Βουλγάρους, διήρκεσε περί τα 3 ½ χρόνια. Άρχισε στις 26 Απριλίου του 1941 και τελείωσε στις 12 Οκτωβρίου του 1944.
Το ΚΚΕ, έχοντας ως σκοπό του να μετατρέψει την Ελλάδα σε σοβιετική επαρχία, άρχισε την προδοτική του δράση μέσα στην κατοχή.
Συνολικά το ΚΚΕ, προσπάθησε 3 φορές να καταλύσει το αστικό καθεστώς της χώρας μας και να εγκαταστήσει κομμουνιστικό ολοκληρωτικό καθεστώς.
Οι 3 αυτές προσπάθειες, ονομάσθηκαν «Γύροι» και είναι:
1ος Γύρος: Άρχισε το 1942 και διεξήχθη μέσα στην Κατοχή.
Ο 2ος Γύρος: Άρχισε στις 3 Δεκεμβρίου του 1944 με τα «Δεκεμβριανά» και τελείωσε στις 12 Φεβρουαρίου του 1945 με την «Συμφωνία της Βάρκιζας» και ο
3ος Γύρος, που άρχισε στις 30 Μαρτίου του 1946, με την επίθεση στον Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου Πιερίας και τελείωσε στις 29 Αυγούστου του 1949.
Θυμίζω ότι ο ΟΗΕ, είχε χαρακτηρίσει τον 3ο Γύρο ως «Συμμοριτοπόλεμο» και όχι «Εμφύλιο», διότι για να χαρακτηριστεί ένας πόλεμος «Εμφύλιος», λένε οι νομικοί, πρέπει και οι δύο αντιμαχόμενοι να διαθέτουν Έδαφος, Κυριαρχία (επ’ αυτού ) και Αναγνώριση. Το ΚΚΕ δεν διέθετε τίποτα από αυτά.
Λίγο πριν από την απελευθέρωση (12 Οκτ. 1944), όλες οι πολιτικές δυνάμεις (και οι κομμουνιστές) της Ελλάδος, υπέγραψαν οικειοθελώς, δύο συμφωνίες, για να εξασφαλίσουν την ομαλή πορεία της χώρας.
α. Το Εθνικό Συμβόλαιο του Λιβάνου: Υπεγράφη από όλες τις Ελληνικές πολιτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένου και του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, στις 20 Μαΐου του 1944. Στο δεύτερο κεφάλαιό του, προέβλεπε την ενοποίηση και την πειθάρχηση υπό τις διαταγές της ενιαίας Ελληνικής Κυβερνήσεως, όλων των ανταρτικών σωμάτων της ελεύθερης Ελλάδας. Επίσης το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, συμφώνησε, δια της υπογραφής των αντιπροσώπων του, να καταργήσει την «Κυβέρνηση του βουνού» ΠΕΕΑ (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) και να αναγνωρίσει μία κεντρική πολιτική εξουσία, την Κυβέρνηση του Καίρου, στην οποία προβλεπόταν και η συμμετοχή του.
β. Η Συμφωνία της Καζέρτας, στην οποία ήδη είχε μεταφερθεί η κυβέρνηση για να είναι δίπλα στις εξελίξεις.Υπεγράφη στις 26 Σεπτεμβρίου του 1944, ανάμεσα στην εξόριστη κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Ελληνική κυβέρνηση, τις Ελληνικές αντιστασιακές οργανώσεις (ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ) και τις Βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις της Μέσης Ανατολής. Σκοπός της συμφωνίας, ήταν να καθορίσει τα θέματα τα σχετικά με την δράση, τον έλεγχο και τον αφοπλισμό των ενόπλων ανταρτικών τμημάτων, που είχαν δημιουργηθεί κατά την Κατοχή. Σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας αυτής, όλες οι ανταρτικές δυνάμεις, που δρούσαν στην Ελλάδα, θα υπάγονταν στις διαταγές της Ελληνικής κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητος, η οποία στην συνέχεια θα τις έθετε υπό τις διαταγές του Στρατηγού Σκόμπι. Ο Σκόμπι, είχε διορισθεί διοικητής των χερσαίων δυνάμεων στην Ελλάδα, από Αρχιστράτηγο των συμμαχικών δυνάμεων Μεσογείου, Στρατηγό Ουίλσον
Επί πλέον, οι στρατιωτικοί ηγέτες του ΕΛΑΣ ανελάμβαναν την υποχρέωση να απαγορεύσουν στις ανταρτικές μονάδες οποιαδήποτε δράση, που θα απέβλεπε στην κατάληψη της εξουσίας. Συγκεκριμένα για την Αθήνα, αναφερόταν ότι: «Ουδεμία ενέργεια θα αναληφθεί, εκτός υπό τας αμέσους διαταγάς του Στρατηγού Σκόμπι».
Αποτέλεσμα αυτών των συμφωνιών ήταν το ΚΚΕ να συμμετάσχει στην υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου κυβέρνηση με 6 υπουργούς, σε καίρια υπουργεία, δηλαδή Οικονομικών (με υπουργό και υφυπουργό), Γεωργίας, Εργασίας, Εθνικής Οικονομίας και Δημοσίων Έργων.
Βέβαια το ΚΚΕ μπήκε στην κυβέρνηση με απώτερο σκοπό να καθησυχάσει κάθε δυσπιστούντα για τις προθέσεις του και την κατάλληλη στιγμή με τις ένοπλες δυνάμεις του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, που δεν είχαν διαλυθεί, παρά τις συμφωνίες, να δημιουργήσει τετελεσμένα γεγονότα.
Στις 9 Νοεμβρίου, επιστρέφει στην Ελλάδα η ΙΙΙ Ορεινή Ταξιαρχία, η του «Ρίμινι», όπως επικράτησε να λέγεται, λόγω της συμμετοχής της στην συμμαχική νίκη κατά των Γερμανών στο Ρίμινι της Ιταλίας. Η Ταξιαρχία, με διοικητή τον Συνταγματάρχη Θρασύβουλο Τσακαλώτο, ως τακτική στρατιωτική μονάδα και όχι ως αντάρτικο τμήμα, δεν είχε περιληφθεί στην συμφωνία για διάλυση των ενόπλων τμημάτων της Καζέρτας
Και ενώ τα πράγματα έδειχναν να ομαλοποιούνται, στις 18 Νοεμβρίου του 1944 συγκεντρώθηκαν στην Λαμία οι καπεταναίοι των μεγαλύτερων μονάδων του ΕΛΑΣ. Δηλαδή αυτών που υποτίθεται ότι είχαν… διαλυθεί. Ο σκοπός της συσκέψεως, δεν έχει μέχρι σήμερα ξεκαθαρίσει, ενώ το ΚΚΕ έσπευσε να την χαρακτηρίσει ως «προβοκατόρικη», δηλαδή «αντικανονική». Στην σύσκεψη πάντως, ετέθη το θέμα της στρατιωτικοπολιτικής καταστάσεως της Χώρας, όπως διαμορφωνόταν μετά την απελευθέρωση. Δηλαδή οι καπεταναίοι του συσκέπτονταν για κάτι, που ήδη το ΚΚΕ είχε υπογράψει!
Εν τω μεταξύ, εντείνονται οι αντιδράσεις του ΚΚΕ για την διάλυση της ΙΙΙ Ορεινής Ταξιαρχίας.
Στις 30 Νοεμβρίου, ανασυστάθηκε η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ με έδρα την Μονή Κλειστών στην Χασιά Αττικής και επικεφαλής τον Γιώργη Σιάντο, έναν πρώην καπνεργάτη, που είχε υπηρετήσει ως Λοχίας στον Ελληνικό Στρατό. Σ’ αυτόν λοιπόν και όχι στον Σκόμπι, όπως είχε υπογράψει, θα υπάκουε από τώρα το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ. Αυτό, ήταν μία σαφής ένδειξη, ότι το ΚΚΕ προετοιμαζόταν για ένοπλη σύγκρουση.
Την 1η Δεκεμβρίου, ο Σκόμπι με Ημερησία Διαταγή του, έδινε προθεσμία μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου για την διάλυση του ΕΛΑΣ, ο οποίος αρνήθηκε να παραδώσει τα όπλα και μέχρι τις 2 Δεκεμβρίου είχαν παραιτηθεί και οι 6 υπουργοί του ΕΑΜ.
Πλέον μία θρυαλλίδα έλειπε για την φοβερή έκρηξη που θα ακολουθούσε.
Ως απάντηση στο τελεσίγραφο του Σκόμπι, το ΚΚΕ οργάνωσε για τις 3 συλλαλητήριο στο κέντρο των Αθηνών και για τις 4 Δεκεμβρίου πανελλαδική απεργία.
Όλα αυτά κάτω από το αδιάφορο βλέμμα του σταλινικού απεσταλμένου Ποπώφ, ο οποίος παρακολουθούσε τα γεγονότα από τον εξώστη της «Μεγ. Βρετανίας». Είχε προηγηθεί το περίφημο μοίρασμα του κόσμου σε σφαίρες επιρροής στις 9 Οκτ. 1944, στην διάσκεψη της Μόσχας.
Η κυβέρνηση απαγορεύει το συλλαλητήριο, όμως αυτό πραγματοποιείται. Το φανατισμένο από το ΚΚΕ πλήθος, χαρακτηριζόταν από άκρατο μίσος κατά της αστικής τάξεως.
Και τα Δεκεμβριανά αρχίζουν.
Το πώς διαδραματίσθηκαν τα τραγικά εκείνα γεγονότα, περιγράφονται σε πολλά σχετικά συγγράμματα, ενώ ξεχωριστή θέση, κατέχει το βιβλίο του διοικητού του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη Συνταγματάρχου Γεωργίου Σαμουήλ με τίτλο «1944. Η Μάχη του Μακρυγιάννη», το οποίο προσέφερε χθες η «δημοκρατία» στους αναγνώστες της και στο οποίο περιγράφονται τα γεγονότα, από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές.
Στις 11 Ιανουαρίου, υπογράφεται ανακωχή για να ακολουθήσει στις 12 Φεβρουαρίου η «Συμφωνία της Βάρκιζας», με την οποία προβλεπόταν η διάλυση του ΕΛΑΣ και η παράδοση του οπλισμού του. Ο ΕΛΑΣ παρέδωσε ένα μέρος του οπλισμού του αφού, όπως απεδείχθη αργότερα, σημαντική ποσότητα είχε κρυφτεί επιμελώς. Αυτή την ποσότητα θα την χρησιμοποιούσαν 1 χρόνο μετά, για την διεξαγωγή του Συμμοριτοπολέμου.
Μια τραγική σελίδα έκλεινε με την ελπίδα να μη ξαναδούμε εικόνες σαν αυτή, που η περιγραφή της ανατριχιάζει.
Κλείνοντας να αφήσουμε τους ίδιους τους κομμουνιστές να μας πουν για τα του οίκου τους. Ο Λεωνίδας Κύρκος σε συνέντευξή του σε Αθηναϊκή εφημερίδα λέει: «Με πιάνει τρόμος, αν σκεφθώ ότι αν νικούσε τότε η επανάστασή μας, θα είχαμε πρωθυπουργό το Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο, θα είχαμε υπουργό οικονομικών τον Μπαρτζώτα, υπουργό παιδείας τον Στρίγκο, υπουργό εσωτερικών τον άλλο ανεκδιήγητο Βλαντά. Άνθρωποι γελοίοι, χωρίς παιδεία για να παίξουν τον ρόλο που φιλοδοξούσαν να παίξουν. Κι’ όμως εκείνη την εποχή, τους έβλεπα σας γίγαντες. Εμείς, να προσθέσουμε και άλλους γίγαντες του πνεύματος που ήταν κορυφαία στελέχη του ΚΚΕ, όπως ο κουρέας Γιάννης Ιωαννίδης και ο καπνεργάτης Γιώργος Σιάντος».
Ένα άλλο κομμουνιστικό στέλεχος, ο Λεωνίδας Τζεφρώνης, αφηγείται στον Στέλιο Κούλογλου: «΄Ημουν τότε, τον Δεκέμβρη, δεύτερος γραμματέας των φοιτητών. Η εντολή που είχαμε στο συλλαλητήριο αυτό ήταν ότι οι φοιτητές που ήταν ενταγμένοι στον ΕΛΑΣ, κάπου 30-50 άτομα, έπρεπε να ήταν ένοπλοι. Και ότι θα έδιναν εντολή οι επικεφαλής τους για το πού θα χτυπήσουν τα τανκς, που σημαίνει ότι ήταν αποφασισμένη η σύγκρουση. Διότι δεν κάνεις ένα συλλαλητήριο με ενόπλους όταν δεν θέλεις να γενικευθεί η σύγκρουση…»
Έτσι λοιπόν, έληξαν και επισήμως τα Δεκεμβριανά. Ένα φρικτό χρονικό διάστημα 33 ημερών, κατά την διάρκεια των οποίων οι απλοί Αθηναίοι πολίτες υπέφεραν τα πάνδεινα. Αυτοί που είχαν οικογένειες να φροντίσουν και που επιθυμούσαν να αρχίζουν να ξαναφτιάχνουν την ζωή τους μετά το τέλος του Πολέμου. Όμως, το ΚΚΕ είχε άλλα σχέδια. Και ενώ όλη η Ευρώπη είχε αρχίζει να επουλώνει τις πληγές της, στην Ελλάδα άρχιζε ένα καινούργιος ιδιόρρυθμος πόλεμος. Ένας πόλεμος, που δεν γινόταν για την ελευθερία, αλλά για την επιβολή της κομμουνιστικής δικτατορίας. Ένας πόλεμος που, δυστυχώς τα απόνερά του, ταλανίζουν ακόμη την Πατρίδα μας. Και θα την ταλανίζουν για χρόνια ακόμα, όσο εμείς παραμένουμε οι ίδιο και δεν κάνουμε την υπέρβαση.
ΥΓ: Το σημερινό σημείωμα είναι ήδη μακροσκελές. Όμως θεωρώ ότι θα πρέπει να προστεθεί κάτι ακόμα. Πρόκειται για το ιστορικό διάγγελμα του τότε Πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, της 6ης Δεκεμβρίου του 1944. Θα πρέπει να αναγνωσθεί με προσοχή, και τότε θα φανούν συγκλονιστικές ομοιότητες με το σήμερα, αλλά και για το «Τις πταίει»
Δύο είναι τα κύρια σημεία του διαγγέλματος που θα πρέπει να μας προβληματίσουν:
α. Η συνεχής υποχωρητικότητα της θλιβερής και άβουλης κυβερνήσεως «Εθνικής Ενότητος», έναντι των απαιτήσεων του ΚΚΕ και
β. Το ΚΚΕ πολύ λίγο ενδιαφερόταν όπως και σήμερα για την ακεραιότητα της Πατρίδος, αφού ζήτησε την διάλυση των μοναδικών μονάδων τακτικού στρατού που διέθετε τότε η Ελλάδα (Ορεινή Ταξιαρχία και Ιερό Λόχο). Και η κυβέρνηση Παπανδρέου τρομοκρατημένη πάλι υποχώρησε και δέχθηκε να έχει το ΚΚΕ ένοπλες μονάδες ίσης δυνάμεως με τις δύο προαναφερθείσες μονάδες του Ελληνικού Στρατού.
Σας θυμίζει λίγο (ή μήπως πολύ) την σημερινή κατάσταση…
Διάγγελμα Γεωργίου Παπανδρέου – 6 Δεκεμβρίου 1944
Με βαθείαν θλίψιν απευθύνομαι σήμερον προς το Έθνος … Διότι, δυστυχώς, η εθνική μας ένωσις έχει πλέον διασπασθή. Γνωρίζει ο ελληνικός λαός, με πόσην πίστιν, επαλαίσαμεν, από την εποχήν του Λιβάνου, διά την πραγματοποίησιν της εθνικής μας Ενώσεως. Από τότε εκηρρύτταμεν το σύνθημα: Μία πατρίς, μία κυβέρνησις, ένας στρατός εις την υπηρεσίαν της Πατρίδος εις τα διαταγάς της Κυβερνήσεως. Η επίτευξις της εθνικής μας ενώσεως υπήρξεν ευτυχές γεγονός. Και απέδωκε, κατά το τρίμηνον της κυβερνήσεως, μέγα αγαθόν υπέρ της Χώρας.
Επραγματοποίησεν το «θαύμα» της αναιμάκτου απελευθερώσεως. Και από την καρδίαν ολοκλήρου του Έθνους υψώθη αίνος προς την κυβέρνησιν της εθνικής ενώσεως διά την ευτυχήν αυτήν και ιστορικής υπηρεσίαν προς την Χώραν.
Και η εθνική κυβέρνησις, εγκατασταθείσα εις την ελευθέραν πατρίδα εξακολούθησε το έργον της. Με τας προγραμματικάς κατευθύνσεις της 18ης Οκτωβρίου καθώρισεν τους σκοπούς της. Μαζύ με την ανοικοδόμησιν των οικονομικών ερειπίων έχει να εκτελέσει και τον δεύτερον άθλον: την μετάβασιν από την ανώμαλον περίοδον της εθνικής αντιστάσεως εις το ελεύθερον κράτος δικαίου, εις την επιβολήν της ελευθερίας και του νόμου, εις την πλήρην αποκατάστασιν των λαϊκών ελευθεριών και της λαϊκής κυριαρχίας. Συνεπείς προς τας επαγγελίας μας εκηρύξαμεν την αποστράτευσιν της πολιτοφυλακής του ΕΑΜ καθώς και των ανταρτικών δυνάμεων. Και εκηρύξαμεν επίσης την επιστράτευσιν της κλάσσεως του 1936, όπως απαρτίσει την Εθνοφυλακήν, η οποία να αναλάβει την υπεράσπισιν της ελευθερίας και την επιβολήν του νόμου. Αι κυβερνητικαί αποφάσεις είχον ληφθεί ομοφώνως και δικαίως ηλπίσαμεν ότι εντός του Δεκεμβρίου θα συνετελείτο η αποκατάστασις του ελευθέρου Ελληνικού Κράτους Δικαίου, το οποίον θα ήτο εγγυητής των ελευθεριών και προστάτης της ελευθερίας του λαού.
Και απροόπτως επήλθεν η κρίσις. Διατί;
Ποίος έπταισεν;
Η ευθύνη του εμφυλίου πολέμου εις τον οποίον μας οδηγούν είναι τραγική. Και το Έθνος πρέπει να γνωρίζει ποίος έπταισεν. Η επαγγελία της αποστρατεύσεως των ανταρτικών μας δυνάμεων περιέχεται εις τας προγραμματικάς δηλώσεις της κυβερνήσεως. Δεν εξηρτήθη τότε από κανέναν όρον. Εκ των υστέρων ετέθησαν όροι. Εζητήθη, εκ των υστέρων, όπως τεθή εκτός υπηρεσίας ολόκληρον το Σώμα της Χωροφυλακής. Τοιαύτη επαγγελία της αυστηράς εκκαθαρίσεως. Και μ’ όλα ταύτα, διά να αποδείξωμεν την απολύτως καλήν μας πίστιν, διά να εμπνεύσωμεν πλήρη εμπιστοσύνη χάριν της παγιώσεως της Εθνικής μας Ενώσεως απεδέχθημεν τον όρον. Μας εζητήθη κατόπιν, όπως οι αξιωματικοί, οι οποίοι θα ετοποθετούντο εις την προσωρινήν Εθνοφυλακήν, την συγκροτούμενην από την κλάσιν του 1936, εκρίνοντο από τους Υπουργούς της άκρας αριστεράς. Εις τας παλαιάς συμφωνίας μας δεν υπήρχε τοιαύτη υποχρέωσις. Υπήρχε μόνον η υποχρέωσις όπως ο Υπουργός των Στρατιωτικών κι ο Αρχιστράτηγος είναι πρόσωπα κοινής εμπιστοσύνης.
Και μ’ όλα ταύτα, απεδέχθημεν και αυτόν τον όρον χάριν της παγιώσεως της Εθνικής μας Ενότητος. Και όταν κατά λάθος, λόγω του επείγοντος, εστάλησαν αξιωματικοί εις τας Επαρχίας, ως στελέχη της Εθνοφυλακής, χωρίς προηγουμένην έγκρισιν της άκρας αριστεράς, όχι μόνον προέβημεν εις την άμεσον ανάκλησίν των, αλλά απεφασίσαμεν αμέσως μεταβολάς εις το Υπουργείου των Στρατιωτικών. Εδέχθημεν τας παραιτήσεις του Υφυπουργού των Στρατιωτικών και του Γενικού Διευθυντού του Προσωπάρχου. Και αναθέσαμεν το Υπουργείον των Στρατιωτικών εις τον Στρατηγόν τον οποίον μας επρότειναν.
Συνέχεια αξιώσεων
Αλλά μας εζητήθη ακόμη, μαζύ με την αποστράτευσιν των Ανταρτικών Δυνάμεων και η διάλυσις της Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου. Τοιούτος όρος δεν περιέχεται εις τας κοινάς προγραμματικάς μας δηλώσεις. Απηντήσαμεν, ότι αποτελούν τακτικόν Στρατόν και ότι, ακόμη ο πόλεμος συνεχίζεται και αι δύο αυταί Στρατιωτικαί μας Μονάδες είναι αι μόναι, τας οποίας διαθέτομεν, μέχρι της οργανώσεως του τακτικού μας Στρατού, προς συμμετοχήν της Ελλάδος εις τον κοινόν Συμμαχικόν Αγώνα. Και ιδίως, τους ανεκοινώσαμεν, ότι αυτή είναι η γνώμη και της Βρεττανικής Κυβερνήσεως και του Συμμαχικού Στρατηγείου.
Και εν τούτοις επιδιώξαμεν πάλιν να εύρωμεν μίαν ικανοποιητικήν λύσιν. Μας επροτάθη να διατηρηθούν και μονάδες των Ανταρτικών μας Μονάδων. Και μας ηξιώθη προσθέτως, όπως η δύναμις της Μονάδος του ΕΛΑΣ είναι ίση προς το σύνολον των Δυνάμεων της Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου και της Μονάδος του ΕΔΕΣ. Και απεδέχθημεν και αυτήν την πρότασιν.
Είχαμεν, κατόπιν τούτου, ελπίσει ότι τα επίμαχα θέματα διηυθετήθησαν και ότι θα εβαδίζαμεν ομαλώς προς το Μέλλον.
Και όμως, απροόπτως, επήλθεν η κρίσις. Διατί;
Την 1ην Δεκεμβρίου, συμφώνως προς την ομόφωνον απόφασιν ολοκλήρου του Υπουργικού Συμβουλίου, έπρεπε η Πολιτοφυλακή του Ε.Α.Μ. να παραδώση υπηρεσίαν εις το νέον Σώμα της Εθνοφυλακής. Αλλά η Πολιτοφυλακή ηρνείτο να παραδώση. Και τότε εκρίναμεν, ότι η Διαταγή της παραδόσεως έπρεπε να υπογραφή από όλα τα Μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου. Και εθεωρήσαμεν την συνυπογραφήν θέμα εμπιστοσύνης. Αλλά οι Υπουργοί της άκρας αριστεράς παρά την ομόφωνον προηγουμένην απόφασιν δεν υπέγραψαν.
Και επήλθεν η Κρίσις.
Και τώρα, ενώπιον της συνειδήσεως του Έθνους, τίθεται το ερώτημα: Ποίος πταίει; Το Έθνος γνωρίζει, ότι εξηντλήσαμεν όλας τας προσπαθείας μας διά την διατήρησιν της Εθνικής μας Ενότητος. Επροτιμήσαμεν να εκτεθώμεν εις σφοδράς επικρίσεις διά την υπέρμετρον υποχώρησίν μας εις τας αξιώσεις της άκρας αριστεράς. Αλλά δεν μας επτόησεν η επίκρισις διότι αρχή του Πολιτικού Βίου μας δεν είναι η Δημοτικότης, αλλά το Χρέος.
Παραμείναμεν σταθεροί εις την προσπάθειαν, διότι εγνωρίζαμεν ποία κατάρα διά τον τόπον θα ήτο ο εμφύλιος πόλεμος. Και σήμερον, έχομεν την συνείδησιν ήρεμον, ότι δεν επταίσαμεν. Ολόκληρος η ευθύνη, ενώπιον της Ιστορίας και ενώπιον του Έθνους βαρύνει την ηγεσίαν της άκρας αριστεράς.
Διότι επανελήφθη, δυστυχώς, η περιπέτεια του Λιβάνου. Και πάλιν, επεκράτησαν οι αδιάλλακτοι. Φαίνεται, ότι εδέχοντο να υπάρχη Κυβέρνησις Εθνικής Ενώσεως, αλλά υπό τον όρον, η ολική δύναμις να ευρίσκεται εις τας χείρας των. Και διά τούτο, όταν έφθασαν αι προθεσμίαι της αποστρατεύσεως, εξηγέρθησαν. Και επέβαλαν τας θελήσεις των. Και οδηγούν την χώραν, με τα ένοπλα συλλαλητήρια, με την γενικήν απεργίαν, με την ανασύστασιν της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΛΑΣ εις εμφύλιον πόλεμον.
Τοιουτοτρόπως έγιναν ένοχοι. Εις μάτην κατηγορούν από χθες την Κυβέρνησιν, ότι προετοιμάζει τον Φασισμόν. Ότι απειλεί τας Λαϊκάς Ελευθερίας, ότι εστράφη προς την Αντίδρασιν.
Ο Νόμος της ανασυντάξεως του Στρατού μας εψηφίσθη ομοφώνως από το Υπουργικόν Συμβούλιον. Και όταν ο Στρατός μας ανασυντάσσεται κατά τρόπον σύμφωνον και με την γνώμην των, με ποίαν υλικήν δύναμιν οδηγούμεν εις τον Φασισμόν; Όλοι οι Οικονομικοί και Κοινωνικοί Νόμοι της Κυβερνήσεως επροτάθησαν από τους Υπουργούς της άκρας αριστεράς και εψηφίσθησαν ομοφώνως από όλα τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου. Πώς λοιπόν εστράφημεν προς την Αντίδρασιν;
Όχι. Η Κυβέρνησις παραμένει σταθερά εις τας κοινάς προγραμματικάς κατευθύνσεις, αι οποίαι δεν αποτελούν παραχώρησιν προς την άκραν αριστεράν, αλλά πολιτικήν πίστιν μας.
Παραμένομεν πάντοτε θανάσιμοι εχθροί του Φασισμού, πολέμιοι της αντιδράσεως, σημαιοφόροι της Ελευθερίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης.
Και απόδειξις παρέχεται σήμερον ακόμη, εις την διαμάχην της Πολιτοφυλακής του Ε.Α.Μ και της Εθνοφυλακής του Λαού. Η άκρα αριστερά υποστηρίζει την Πολιτοφυλακήν, η οποία ανήκει εις μίαν Οργάνωσιν. Ημείς υποστηρίζομεν τη Εθνοφυλακήν, η οποία ενσαρκώνει την Ιδέαν του Λαού.- Κηρύττουν την Λαοκρατίαν με λέξεις και ημείς την καθιστώμεν πράξιν.
Ιδού οι υπεύθυνοι
Εν ονόματι του Λαού και του Έθνους κατηγορούμεν την ηγεσίαν της Άκρας αριστεράς, ότι οδηγεί εις εμφύλιον πόλεμον, ο οποίος αποτελεί θανάσιμον συμφοράν της Πατρίδος.
Αλλά συγχρόνως, θέλομεν να απευθυνθώμεν προς τους παλαιούς οπαδούς των. Απευθυνόμεθα προς του Αξιωματικούς και τους άνδρας του Ε.Λ.Α.Σ., της Πολιτιφυλακής, καθώς και προς τα μέλη του Ε.Α.Μ., διά να τους είπωμεν: «Επαλαίσατε, κατά την περίοδον της Εθνικής Αντιστάσεως, εναντίον του Κατακτητού. Και προσθέσατε ενδόξους τίτλους εις την Ιστορίαν των Εθνικών μας Αγώνων. Και επαλαίσατε εναντίον του Κράτους. Αλλά το Κράτος, τότε, ήτο της Κατοχής. Και ωφείλατε να παλαίσετε … Σήμερον, καλείσθε επίσης από τους παλαιούς σας ηγέτας να παλαίσετε εναντίον του Κράτους. Σήμερον όμως είναι το Κράτος της Ελλάδος. Ημπορείτε να το πράξετε; Με την γενικήν απεργίαν βυθίζετε σήμερον εις δυστυχίαν τον Λαόν μας. Και με την στασιαστικήν ανασύστασιν του Ε.Λ.Α.Σ. εγκαινιάζετε τον εμφύλιον πόλεμον, ο οποίος αφήνει ανοικτά τα σύνορα εις τους Εχθρούς της Πατρίδος».
ΝΕΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ευγενείς και γενναίοι Αγωνισταί των Εθνικών μας Αγώνων, είναι δυνατόν να πλήξετε την Πατρίδα, εις την καρδίαν; Η Πατρίς έχει επιζήσει από τα πλήγματα και των τριών βαρβάρων κατακτητών. Αλλά δεν θα δυνηθή να επιζήση από τα πλήγματα των τέκνων της. Όχι, Νέοι της Ελλάδος, μέλη του Ε.Α.Μ. Δεν ημπορείτε να στρέψετε τα όπλα εναντίον της Πατρίδος. Κατά το στάδιον της Δουλείας η φωνή της Οργανώσεως ήτο συγχρόνως και φωνή της Πατρίδος. Και ωφείλατε να υπακούετε. Σήμερον. δυστυχώς άλλη είναι η φωνή της Οργανώσεως και άλλη η φωνή της Πατρίδος. Οφείλετε να υπακούσετε εις την φωνήν της Ελλάδος. Η Κυβέρνησις γνωρίζει ότι έχει εις το πλευρόν της την μεγίστην πλειοψηφίαν του Ελληνικού Λαού, εκφράζει επίσης την βαθείαν ευγνωμοσύνην της προς την Κυβέρνησιν και τους Εκπροσώπους ενταύθα της Μεγάλης Βρεττανίας διά την αμέριστον αυτών συμπαράστασιν προς αποκατάστασιν της τάξεως και της ελευθερίας του Ελληνικού Λαού.
Αλλά θέλομεν εις το πλευρόν μας όλους τους Έλληνας. Διότι αγωνιζόμεθα τον Αγώνα της Ελλάδος.
Ηνωμένοι, οφείλομεν να αποκαταστήσωμεν την Ελευθερίαν και τον Νόμον και να βαδίσωμεν πάλιν αποφασιστικοί προς το Μέλλον.
Με την βοήθειαν όλων των τέκνων της, καθώς και των Μεγάλων Συμμάχων μας, η Πατρίς θα επανεύρη τον δρόμον της.
ΖΗΤΩ Η ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΑΣ!