Υπάρχουν ακόμη πολιτικά κόμματα που θεωρούν τους Πολίτες εντελώς ηλιθίους – αφού υπόσχονται ανάπτυξη 4% και άνοδο των μισθών 4%, χωρίς καν να αναφέρουν τον τρόπο, με τον οποίο θα επιτευχθεί κάτι τέτοιο.
Η ανοησία τους δε φτάνει σε τέτοιο σημείο που υπόσχονται μειώσεις φόρων, ισχυριζόμενοι πως δεν θα το κάνουν μονομερώς, αλλά σε συμφωνία με τους δανειστές!
Πότε αλήθεια στην ιστορία συμφώνησαν οι δανειστές σε κάτι τέτοιο;
Είναι τόσο ανόητοι, ώστε να μην υφαρπάξουν ότι βρουν σε εξευτελιστικές τιμές, αλλά να θελήσουν να μας βοηθήσουν;
Δεν είναι προφανές πως ο στόχος των μέτρων που μας επιβάλλουν δεν είναι να πάρουν πίσω τα χρήματα τους, αλλά να μας ληστέψουν;
Ανάλυση
Έχουμε τεκμηριώσει πως όσο δεν παράγουμε, θα βουλιάζουμε (ανάλυση), σημειώνοντας πως ενώ το 1980 η συμμετοχή του πρωτογενούς μας τομέα στο ΑΕΠ ήταν περί το 25% και της μεταποίησης στο 15%, άρα συνολικά 40%, το 2016 είχαν διαμορφωθεί στο 3% και 6% αντίστοιχα – άρα συνολικά στο 9%, οπότε «χάθηκε» ένα 31% που μεταφέρθηκε στις υπηρεσίες και ειδικά στον τουρισμό. Ο τουρισμός όμως δεν είναι μία «βαριά βιομηχανία», όπως ανόητα αποκαλείται, αλλά μία παροχή υπηρεσιών που συνεχώς φθίνει – αφενός μεν επειδή καλύπτουμε μόλις το 15% των αναγκών του, όταν η Ιταλία το 75%, αφετέρου λόγω του ότι μειώνεται συνεχώς η κατά κεφαλήν δαπάνη ανά τουρίστα (από άνω των 700 € σχετικά πρόσφατα, σε κάτω των 500 €). Έτσι από τη μία πλευρά «σπαταλάμε» τις υποδομές μας, ενώ από την άλλη δεν εξασφαλίζουμε τα χρήματα για την ανανέωση τους – με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να καταρρεύσουν, όπως συνέβη με τη γέφυρα στην Ιταλία.
Περαιτέρω, απόδειξη του ότι βουλιάζουμε είναι οι συνεχείς ζημίες των επιχειρήσεων – με κορυφαία τη ΔΕΗ που από κέρδη της τάξης του 1 δις € το 2009 είχε ζημίες πέρυσι 903 εκ. € και το φωτεινό πρώτο τρίμηνο 250 εκ. €, επειδή οι δανειστές μετά το 2009 δεν επιτρέπουν τη διενέργεια των απαιτούμενων επενδύσεων. Έτσι η χρηματιστηριακή της αξία έχει βυθιστεί στα 422 εκ. € σήμερα, ενώ λίγους μήνες πριν ήταν κάτω από τα 300 εκ. € – όταν της αντίστοιχης πορτογαλικής είναι 12,5 δις €. Προφανώς δε απαξιώνεται με στόχο να ξεπουληθεί – όπως πολλές άλλες δημόσιες επιχειρήσεις.
Με ένα δεύτερο παράδειγμα, η ΔΕΛΤΑ έκλεισε δύο εργοστάσια της πρόσφατα, η ΠΙΤΣΟΣ ένα, η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ έχει κόκκινα δάνεια στη EUROBANK ύψους 8 εκ. € από τα 12 εκ. € που χρωστάει κοκ. – ενώ δεκάδες μεγάλες και μικρές επιχειρήσεις έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό, αδυνατώντας να ανταπεξέλθουν με τη συνεχώς μειούμενη ζήτηση, με την υπερβολική φορολόγηση ή με την ελλιπή ή/και πανάκριβη τραπεζική χρηματοδότηση.
Όσον αφορά δε τις τράπεζες, ενώ η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την πτώση των επιτοκίων των δεκαετών ομολόγων, επειδή αδυνατεί να κατανοήσει τη διαφορά μεταξύ ονομαστικών και πραγματικών επιτοκίων σε περιόδους μειωμένης ανάπτυξης (ή την κατανοεί, αλλά απλά παραπλανάει τους Πολίτες), η Πειραιώς δανείσθηκε περί τα 400 € με επιτόκιο 9,75% – γεγονός που σημαίνει ότι, θα πρέπει να δανείζει τους πελάτες με ακόμη υψηλότερο, όταν οι γερμανικές δανείζουν με 1%.
Πώς είναι δυνατόν λοιπόν οι ελληνικές επιχειρήσεις να ανταγωνιστούν τις γερμανικές; Μόνο με την πτώση των μισθών των εργαζομένων που όμως αφαιρεί ζήτηση από την οικονομία, με αποτέλεσμα να μη διενεργούνται επενδύσεις, να μην αυξάνεται η ανταγωνιστικότητα της χώρας μας, να μειώνονται τα έσοδα του δημοσίου κοκ.; Οφείλουμε πάντως να σημειώσουμε εδώ πως η ίδια τράπεζα (Πειραιώς) έχει καταθέσει αγωγή εναντίον της ΝΔ για κόκκινα δάνεια 160 εκ. € – όταν είναι αναγκασμένη να ζητήσει από αλλού το δικό της πανάκριβο δανεισμό.
Δυστυχώς τώρα, παρά την καταστροφή της Ελλάδας στα δέκα χρόνια των μνημονίων που προηγήθηκαν (ανάλυση), υπάρχουν ακόμη Έλληνες, καθώς επίσης (ακόμη χειρότερα) πολιτικά κόμματα που πιστεύουν πως οι «δανειστές» μας θέλουν να μας βοηθήσουν – κάτι που θεωρούμε χωρίς καμία διάθεση υπερβολής ως το άκρον άωτο της ανοησίας. Οι δανειστές μας, όπως όλοι οι δανειστές στην παγκόσμια ιστορία όταν βρεθούν σε μία πλεονεκτική θέση, θέλουν να μας πάρουν ακόμη και τα παντελόνια μας – στις πλέον εξευτελιστικές τιμές που θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν.
Ειδικά όσον αφορά τον ιδιωτικό τομέα, τα κόκκινα χρέη του οποίου απέναντι στο δημόσιο είναι άνω των 190 δις € συμπεριλαμβανομένων των επιβαρύνσεων, ενώ απέναντι στους οργανισμούς του κράτους πάνω από 35 δις €, θα πρέπει να είναι κανείς υπέρ του δέοντος ανόητος για να μην καταλαβαίνει πως μέσω των υπερβολικών φόρων, των μειωμένων εισοδημάτων, της ανεργίας κλπ. χρεοκοπούν οι Πολίτες, κατάσχονται τα περιουσιακά τους στοιχεία, μεταφέρονται σταδιακά στο δημόσιο και από εκεί στους «δανειστές» – χωρίς ποτέ να μειώνονται τα χρέη τους (των Ελλήνων) λόγω των υπέρογκων επιτοκίων υπερημερίας, του κόστους των κατασχέσεων που οι ίδιοι πληρώνουν, των κυρώσεων που επιβάλλονται κοκ.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τα κόκκινα δάνεια των Πολιτών απέναντι στις τράπεζες, παρά το ότι η διάσωση τους κόστισε πάνω από 60 δις € στους φορολογημένους – καταλήγοντας παρόλα αυτά σε ξένα χέρια, με το μεγάλο τραπεζικό κόλπο. Την ίδια στιγμή δρομολογείται η αλλοίωση του ελληνικού πληθυσμού για να είναι ευκολότερα ελεγχόμενος, με τις εισροές μεταναστών και με τη διαφυγή των νέων μας σε άλλες χώρες – παράλληλα ο διαμελισμός της Ελλάδας μέσω του Σκοπιανού, η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με την Τουρκία, η νέα εισβολή στην Κύπρο, αυτή τη φορά στο θαλάσσιο χώρο της κοκ., κατά το γνωστό ρητό «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται».
Στο σημείο αυτό αδυνατούμε να κατανοήσουμε από οικονομικής πλευράς αυτούς που τάσσονται υπέρ της εισόδου ξένων στην Ελλάδα και ταυτόχρονα υπέρ της ανόδου των μισθών των Ελλήνων – αφού, σύμφωνα με την κοινή λογική, όταν αυξάνεται η προσφορά εργασίας μειώνονται οι τιμές της. Πόσο μάλλον σε μία χώρα με ανεργία στο 30% (προφανώς δεν είναι 19% αφού δεν έχουν αυξηθεί ούτε οι ώρες εργασίας, ούτε το ΑΕΠ) – με αποτέλεσμα οι ίδιοι οι Έλληνες να μη βρίσκουν μία θέση εργασίας, έστω και μη αξιοπρεπή με τις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί.
Ολοκληρώνοντας, υπάρχουν βέβαια ακόμη πολιτικά κόμματα που θεωρούν τους Πολίτες εντελώς ηλιθίους – αφού υπόσχονται ανάπτυξη 4% και άνοδο των μισθών 8% (!), χωρίς καν να αναφέρουν τον τρόπο, με τον οποίο θα επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Ή ανοησία τους δε φτάνει σε τέτοιο σημείο που υπόσχονται μειώσεις φόρων, ισχυριζόμενα πως δεν θα το κάνουν μονομερώς, αλλά σε συμφωνία με τους δανειστές! Πότε αλήθεια στην ιστορία συμφώνησαν οι δανειστές, οι δυνάμεις κατοχής καλύτερα, σε κάτι τέτοιο; Είναι τόσο ανόητοι, ώστε να μην υφαρπάξουν ότι έχουμε και δεν έχουμε σε εξευτελιστικές τιμές, αλλά να θελήσουν να μας βοηθήσουν;
Δεν είναι προφανές πως ο στόχος των μέτρων που μας επιβάλλουν δεν είναι να πάρουν πίσω τα χρήματα τους, αλλά να μας ληστέψουν; Πώς είναι δυνατόν να θέλει ένας πολιτικός να κυβερνήσει τη χώρα, έχοντας τέτοιες ψευδαισθήσεις, εάν υποθέσουμε πως δεν επιθυμεί μόνο τη νομή της εξουσίας;
Λυπόμαστε ειλικρινά που το λέμε, αλλά εάν οι Έλληνες επιλέξουν ξανά ως θύματα τους θύτες τους, για τέταρτη φορά, τότε θα είναι άξιοι της οδυνηρής μοίρας τους και δεν θα υπάρχει πια καμία απολύτως δικαιολογία – αφού όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν μετά το 2009 έδωσαν δείγματα γραφής, οπότε δεν μπορεί να υπάρχουν πλέον παρανοήσεις.