Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.
Το Κομμένο Άρτας και το Λίντιτσε.Δύο χωριά, με παράλληλες ιστορίες: Ένα στην Ελλάδα κι ένα στην Τσεχία. Συναντήθηκαν στις Βρυξέλλες, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στις 20 Φεβρουαρίου, με σκοπό να αναδείξουν την κοινή ιστορία τους και να προχωρήσουν σε αδελφοποίηση. Η συνάντηση αυτή έγινε με πρωτοβουλία του Έλληνα ευρωβουλευτού Στέλιου Κούλογλου και της Τσέχας ευρωβουλευτού Κατερίνας Κονεκνά. Η αντιπροσωπεία του Δήμου Νικολάου Σκουφά, με επικεφαλής την αντιδήμαρχο Αφροδίτη Βλαχοπάνου και του Λίντιτσε με επικεφαλής την δήμαρχο Βερόνικα Κελέροβα είχε πολλά να διηγηθεί με ομιλίες και εικόνες και από τις δύο πλευρές.Τι έγινε στο Κομμένο;
Ποιά ιστορία και αφήγηση μπορεί να περιγράψει τη δολοφονία το έγκλημα πολέμου 317 ανθρώπων μεταξύ των οποίων ήταν και 97 νήπια και παιδιά μέχρι 15 χρονών και 119 γυναίκες τα οποία το ίδιο φρικτά εκτελέστηκαν ως αντίποινα για επιθέσεις προς τον κατακτητή που πολλές φορές τουλάχιστον στο Κομμένο ήταν μια επίφαση μια πρόφαση και όχι κάποιος άλλος λόγος. Αλλά και πάλι τι περίμενε ο κατακτητής; Πως δεν θα είχε αντίσταση η την πλήρη αποδοχή;
Βέβαια, ο πόλεμος είναι πάντα ο πόλεμος και όπως έγραψε και ο Θουκυδίδης στον πόλεμο γίνονται πράγματα που ξεπερνά ο ανθρώπινος νους όμως και πάλι. Τι και πώς μπορείς να ξεπεράσεις μια σελίδα της ιστορίας που καταμετρά θύματα αθώα παιδιά , που δεν ξέρουν ούτε τι σημαίνει όπλο, επίθεση αντίσταση και ούτε καν ζωή, δεν πρόλαβαν καν να την αντιληφθούν,
Τι σημαίνει να αποτελείς πλέον ένα αιώνιο μνημείο τέχνης που κάποτε έρχεσαι έτσι ξαφνικά αντιμέτωπος με μια πραγματικότητα ;
Η γυναικεία ψυχή είναι μεγάλη ψυχή γιατί είναι η αιώνια Γαία και η μεγάλη μητέρα αρχέγονα. Είδα γυναίκες να θρηνούν από έργα και ημέρες μεγάλων ανδρών.Έμαθα πως μια γυναίκα ξεκίνησε να φτιάχνει το απίστευτα τραγικό και μεγαλειώδες μνημείο των παιδιών στο Λίντιτσε, την Marie Uchytilová είδα μια γυναίκα να έρχεται στο Κομμένο μετά από χρόνια και να θρηνεί στο μνημείο τη σφαγμένη της αδερφή. Γυναίκες θρήνησαν στην Τροία τα παιδιά τους γυναίκες ντύθηκαν στα μαύρα , γυναίκες κουβαλούν επάνω το θάνατο των αθώων ψυχών γιατί είναι οι μόνες που ξέρουν μέσα τους πως τα παιδιά είναι παιδιά κάθε μάνας , πατρίδας, αίματος και φυλής , αυτά είναι τα δικά τους παιδιά.
Η ιστορία των δυο μαρτυρικών τόπων παρουσιάζει σοβαρές ομοιότητες, καθώς το χαρακτηριστικότερο στοιχείο είναι πως η ναζιστική κτηνωδία εφάρμοσε με απόλυτη πειθαρχία το χιτλερικό δόγμα «βία χωρίς όρια». Όμως το Λίντιτσε έχει εδώ και χρόνια μνημείο που αποτελεί κάτι παραπάνω από σύμβολο της Οδύνης, τριανταφυλλώνα με τόσες ποικιλίες ρόδων προς τιμή των παιδιών που χάθηκαν, μουσείο, δράσεις, έχει και μνήμη...
Εμείς τι έχουμε έως τώρα;
Ξεκινήσαμε τουλάχιστον με ενός λεπτού σιγής στα παιδιά του Κομμένου και του Λίντιτσε με παρουσίες ευρωβουλευτών, του Έλληνα πρέσβη, του κυρίου Σούλτς, είναι και η σιωπή μια τιμή...