Ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού δολοφονήθηκαν από τους Τούρκους κατακτητές διεκδικώντας την ελευθερία της Κύπρου. Φώτο ΚΥΠΕ, Φιλελεύθερος
Του Κώστα Βενιζέλου
Δυο εικόνες, που αναδεικνύουν το σκληρό, απάνθρωπο, βάρβαρο πρόσωπο της συνεχιζόμενης κατοχής. Δυο κτηνώδεις, άναντρες δολοφονίες των Τούρκων. Ήταν Αύγουστος του 1996, όταν δολοφονήθηκαν πρώτα ο Τάσος Ισαάκ και μερικά 24 ώρα μετά ο Σολωμός Σολωμού.
Ο Τάσος, 11 Αυγούστου ήταν, ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από μια ομάδα φανατικών, στη νεκρή ζώνη, στην περιοχή της Δερύνειας. Έπεσε κάτω από τα κτυπήματα και συνέχισαν να τον κτυπούν με ρόπαλα μέχρι που ξεψύχησε. Ακόμη και τότε συνέχιζαν…
Ήταν, λένε, Γκρίζοι Λύκοι. Κάθε κτύπημα, που δεχόταν στο κεφάλι, σε όλο του το σώμα, ήταν το μίσος του κατακτητή να σκοτώσει κάθε σπινθήρα ελευθερίας.
Το έγκλημά του; Να διεκδικήσει ελευθερία, να φωνάζει άοπλος να φύγουν οι Τούρκοι από την Κύπρο, να ανατραπεί η κατοχή. Ένα μήνα αργότερα γεννήθηκε η κόρη του, η Αναστασία, που δεν γνώρισε τον πατέρα της παρά από τις αφηγήσεις και την ιστορία αυτού του τόπου. Γι’ αυτήν έγραψε τους στίχους και τους τραγούδησε η Χαρούλα ( το τραγούδι του χελιδονιού), για να θυμίζει την ελπίδα που γεννιέται κάθε φορά που έρχεται στη ζωή ένα παιδάκι. Ιδιαίτερα η Αναστασία.
Μετά την κηδεία του Τάσου, μέσα στη θλίψη και την οργή που ξεχείλισε, ξεσπούν νέες διαδηλώσεις.
Ήταν 14 Αυγούστου, όταν ο Σολωμός Σολωμού, ξάδελφος του Τάσου, έσπασε τη γραμμή των Οηέδων και έτρεξε προς τον ιστό στον οποίο κυμάτιζε η κατοχική σημαία. Ενώ έτρεχε με ταχύτητα ανέμου, σαν να ήθελε να αποφύγει κάθε δύναμη που θα τον σταματούσε, άφηνε πίσω του φωνές της προτροπής: «Πού πας, θα σε σκοτώσουν», «σταμάτα, σταματήστε τον». Δεν σταμάτησε, είχε ραντεβού με την Ιστορία και τον θάνατο. Με ένα τσιγάρο αναμμένο στο στόμα, με τη μαγκιά που αναμετράται με τον θάνατο και τον εχθρό, ανεβαίνει στον ιστό. Όταν πλησιάζει στο κατοχικό σύμβολο, δέχεται πυροβολισμούς. Τον σκότωσαν. Ο δράστης γνωστός, έποικος που αναρριχήθηκε στη συνέχεια στις δομές εξουσίας του ψευδοκράτους. Ο Ραούφ Ντενκτάς στο μπαλκόνι από το οποίο πυροβόλησε ο έποικος τον Σολάκη έβγαζε φωτογραφίες.
Οι κινητοποιήσεις εκείνες, πριν τις δολοφονίες, ήταν αποτέλεσμα της μεγάλης πανευρωπαϊκής πορείας των μοτοσυκλετιστών, που είχαν ξεκινήσει τη 2α Αυγούστου 1996 από την Πύλη του Βραδεμβούργου στο Βερολίνο και κατέληξαν στην Κύπρο (10 Αυγούστου). Ο στόχος ήταν να φθάσουν μέχρι την κατεχόμενη Κερύνεια. Μόνο με το άκουσμα του στόχου αυτού οι Τούρκοι εξαπέλυαν απειλές. Η τότε Κυβέρνηση προσπάθησε να ματαιώσει την εκδήλωση, αλλά οι οργανωτές επέμειναν. Άλλαξαν τα σχέδια, έσπασαν σε διάφορες διαδρομές την πορεία και έφθασαν στη Δερύνεια. Κάπου κοντά εκεί που συζητούν και ξανασυζητούν σήμερα να ανοίξουν ένα ακόμη οδόφραγμα ομαλοποίησης με την κατοχή. Αλλά ούτε κι αυτό δεν δέχονται οι Τούρκοι.
Οι άγριες δολοφονίες έφεραν δυο φορές στην Κύπρο, εκείνη την περίοδο, τον τότε Πρωθυπουργό της Ελλάδος, Κώστα Σημίτη, σε συμβολικού χαρακτήρα επισκέψεις. Με μήνυμα πως η Ελλάδα ήταν παρούσα και δίπλα. Επί της ουσίας τίποτε!
Οι φωνές της… λογικής τότε -που είναι οι ίδιες μέχρι σήμερα- στραβοκατάπιαν και αγανάκτησαν γιατί δυο νέοι διατάραξαν το κλίμα, προκάλεσαν συγκρούσεις, προπαντός γιατί αφύπνισαν με τον θάνατό τους τους Ελληνοκύπριους. Από τότε επανήλθαμε στην πεπατημένη, αλλά ο Αύγουστος, όπως και ο Ιούλιος σημαδεύουν τις ζωές μας. Σημαδεύουν την ιστορία μας. Όσο εξακολουθούν κάποιοι να συγχύζουν τον πατριωτισμό και τη διεκδίκηση για ελευθερία με τον εθνικισμό, τον εξτρεμισμό και να τοποθετούν ταμπέλες, θα αλληθωρίζουν, δεν θα βλέπουν τον στόχο.