Ούτε οι σπουδαιότεροι τραγωδοί της αρχαίας Ελλάδας, ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος και ο Ευρυπίδης δεν θα μπορούσαν να γράψουν αυτή την «μαύρη σελίδα» που γράφτηκε τα μεσάνυχτα της Παρασκευής.
Γράφει ο Μιχάλης Τσαμπάς
Το χειρότερο όλων είναι ότι κάνεις δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει ούτε καν την κλισέ φράση περί «τραγικού επιλόγου», αφού αυτή η τραγωδία μοιάζει να μην έχει τέλος.
Ο αριθμός των νεκρών ανεβαίνει δραματικά κάθε μέρα, ο αριθμός των αγνοουμένων είναι επίσης στα ύψη και συνεχώς ακόμη μια ιστορία που μας… τσακίζει ως ανθρώπους, αλλά και ως κοινωνία βλέπει το φως της δημοσιότητας!
Την μία το βρέφος που… φεύγει στις αναθυμιάσεις, την άλλη η μητέρα που σε μια στιγμή «χάνει» τα δύο της παιδιά και τον σύζυγό της, πιο πέρα το ζευγάρι ηλικιωμένων που αρνείται να αποχωριστεί ο ένας τον άλλο και… φεύγουν μαζί. Κι εκεί που ως κοινωνία έχουμε όλοι την κρυφή ελπίδα ότι τα δύο δίδυμα κοριτσάκια κάπως με κάποιο τρόπο θα βρεθούν ζωντανά και θα αποτελέσουν μήνυμα δύναμης και αισιοδοξίας, έρχεται το πιο ηχηρό (ως το επόμενο;) χαστούκι. Γροθιά και κλωτσιά στο στομάχι μαζί…
Ταυτοποίηση. Μακάβρια. Σκληρή. Άδικη. Άδικη… Άδικη… Άδικη. Πόσες φορές να το γράψεις για να το κατανοήσει το μυαλό που αρνείται να δεχτεί ως μια απλή πληροφορία αυτή την παράνοια.
Τα κοριτσάκια που μαζί ήρθαν στη ζωή, πριν καν γνωρίσουν τις όμορφες στιγμές της, γνώρισαν την χειρότερη μορφή της. Έγιναν «αγγελούδια» κι αναχώρησαν.
Όχι μόνα τους.
Όχι μόνα τους.
Με αυτούς που τα λάτρεψαν.
Με τον παππού και την γιαγιά. Αγκαλιά.
Για να τα φροντίζουν κι εκεί που θα πάνε.
Που ίσως να είναι πιο όμορφα. Πιο ήσυχα, πιο ασφαλή. Να χαρούν το παιχνίδι που δεν πρόλαβαν εδώ. Να μας κοιτάνε από ψηλά και εμείς με το κεφάλι σκυμμένο από τις ενοχές, τα λάθη και τα αναπάντητα γιατί που θα μας βασανίζουν.
Με τον παππού και την γιαγιά. Αγκαλιά.
Για να τα φροντίζουν κι εκεί που θα πάνε.
Που ίσως να είναι πιο όμορφα. Πιο ήσυχα, πιο ασφαλή. Να χαρούν το παιχνίδι που δεν πρόλαβαν εδώ. Να μας κοιτάνε από ψηλά και εμείς με το κεφάλι σκυμμένο από τις ενοχές, τα λάθη και τα αναπάντητα γιατί που θα μας βασανίζουν.
Αληθινά. Μέσα μας. Με την ψυχή μας να έχει λιγοστέψει. Αληθινά… Όχι ως «πολιτική ευθύνη».
Η ιστορία με τα δίδυμα κι όλες αυτές οι τραγικές ιστορίες που καθημερινά γράφονται στο Μάτι θα είναι ένα αγκάθι μόνιμο και επίπονο στα πλευρά της ελληνικής κοινωνίας.
Η ζωή θα συνεχιστεί, οι ρυθμοί θα επανέλθουν και θα μας… αναγκάσει η καθημερινότητα να την ακολουθήσουμε. Οφείλουμε όμως να μην ξεχάσουμε. Ίσως έτσι να αλλάξουμε. Ισως και όχι…
πηγή:https://thecaller.gr/stigma/pappoudes-kratiste-sftixta-ta-aggeloudia-sas-as/
πηγή:https://thecaller.gr/stigma/pappoudes-kratiste-sftixta-ta-aggeloudia-sas-as/