Την ώρα της κάλπης όμως δεν ψηφίζουμε τον «κανένα», αλλά είτε τον μεγαλύτερο λαοπλάνο, είτε τον αντίπαλο αυτού που μας έχει απογοητεύσει.
Είναι αμφίβολο αν υπάρχει άλλος λαός τόσο πολιτικοποιημένος όσο εμείς. Κι ακόμη περισσότερο: κομματιζόμενος μέχρι υπερβολής. Όμως, είναι άλλο τόσο αμφίβολο αν αυτή η ενασχόλησή μας με την πολιτική, μας έχει εφοδιάσει με τα απαραίτητα, ώστε η κρίση μας να είναι, κατά το δυνατόν, ανεπηρέαστη από συναισθηματικές καταστάσεις και εξωγενείς παράγοντες.
Ασφαλώς, η παγίδα του πολιτεύματος έγκειται στο ότι έχει ο πολίτης την δυνατότητα να προτιμήσει τον λιγότερο κακό από τους υπάρχοντες. Και φυσικώ τω λόγω, όταν οι υπάρχοντες ηγέτες είναι μετρίας δυναμικότητας και περιορισμένων ικανοτήτων, ο καλύτερος εξ αυτών -ή ο μη χειρότερος- δεν πληροί τα προσόντα για να υπηρετήσει τον λαό. Αδιάφορο, αν είναι καλύτερος από τους άλλους συνυποψηφίους του.
Η αλήθεια είναι πως ενεργούμε παρακινούμενοι από την διαπίστωση του Ρωμαίου κωμωδιογράφου, Πλαύτου, που έγραψε «Δυοίν κακοίν προκειμένοιν, το μη χείρον βέλτιστον», αντί να μας ελκύσει η άλλη ρήση «εχθρός του καλού, το καλύτερο».
Στην πρώτη περίπτωση έχουμε δύο κακές επιλογές, στην δεύτερη δύο ωφέλιμες. Ποια είναι τα κριτήρια επιλογής των αρχόντων μας; Ποια είναι τα προσόντα που πρέπει να έχουν, ώστε να τύχουν της προτίμησής μας; Δεν μας είναι άγνωστα. Είναι ενδεικτικός ένας διάλογος του Σωκράτη, που διέσωσε φυσικά ο Πλάτων, ο οποίος δεν είναι γνωστός, και γίνεται αντιληπτό γιατί.
Ο Σωκράτης υποστηρίζει ότι καλός πολίτης είναι εκείνος, ο οποίος «διοικεί» σωστά το σπίτι του, ανατρέφει με τον πρέποντα τρόπο τα παιδιά του, επιδεικνύει ζήλο στην άσκηση του επαγγέλματός του, διακρίνεται για την εντιμότητά του, είναι αναμφισβήτητο το ενδιαφέρον του για τους άλλους, και για όλους τους παραπάνω λόγους έχει πετύχει την κοινωνική καταξίωση.
Τότε η ίδια η Πολιτεία, δεν έχει απλώς δικαίωμα, αλλά έχει υποχρέωση να του αναθέσει δημόσιο αξίωμα. Αφού πέτυχε κατ’ αρχάς στον μικρόκοσμο της οικογένειάς του και στη συνέχεια διακρίθηκε στον κοινωνικό του περίγυρο, τότε έχει αποδείξει ότι είναι ικανός να αναλάβει σπουδαιότερα αξιώματα.
Προσπαθώ να καταμετρήσω, πόσοι από τους πολιτικούς μας -κεντρικής και τοπικής εξουσίας- των τελευταίων δεκαετιών κοσμήθηκαν ή κοσμούνται με τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Πότε μελετήσαμε τη ζωή του υποψηφίου, και αφού βγάλαμε ικανοποιητικά συμπεράσματα γι’ αυτόν, τον επιλέξαμε να μας διοικήσει;
Πότε σκεφθήκαμε ότι από την ψήφο μας εξαρτάται η δική μας πορεία, το μέλλον των παιδιών μας, η τύχη του κοινωνικού συνόλου στο οποίο ανήκουμε; Συνειδητοποιούμε άραγε, ότι αναθέτοντας τιμητικά αξιώματα σε υποψήφιο, του οποίου ο βίος δεν είναι ανεπίληπτος, δεν μπορούμε να περιμένουμε βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής μας;
Είναι προφανές ότι ελάχιστα μας απασχολεί. Άλλα μας επηρεάζουν. Πότε η κομματική πειθαρχία, πότε η γνωριμία, πότε η πίεση γνωστών και φίλων, άλλοτε πάλι η ικανοποίηση προσωπικών αιτημάτων, και δυστυχώς από τη στιγμή που ενέσκυψε η τηλεόραση, σημαντικός παράγοντας επιλογής κατέστη η «αναγνωρισιμότητα». Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε παραδείγματα, πώς αποκτάται η τελευταία είτε με τον πλούτο είτε με τα σωματικά προσόντα.
Τα γνωρίζουμε όλοι. Και παρ’ όλα αυτά, κατά κανόνα ξαναδίνουμε την ευκαιρία σ’ αυτούς που επί χρόνια μας απογοητεύουν, να μας ξανααπογοητεύσουν. Οφείλουμε όμως να αντιληφθούμε, ότι σ’ αυτήν την περίπτωση δεν έχουμε δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε για τα όσα δυσάρεστα θα συμβούν εξαιτίας της επιλογής μας. Δεν έχουμε δικαίωμα ούτε να μετανιώσουμε. Διότι έχουμε πίσω μας τέσσερα χρόνια, κατά τα οποία έπρεπε σιγά-σιγά να βγάζουμε συμπεράσματα. Και όμως, το 10% των ψηφοφόρων, λέγουν οι στατιστικές, αποφασίζουν την Κυριακή των εκλογών.
Θεωρώ την άμεση δημοκρατία -την πραγματική και όχι την ψευδεπίγραφη- ως το σπουδαιότερο αγαθό, από τα πολλά που πρόσφεραν οι πρόγονοί μας στην ανθρωπότητα. Την ευτελίζουμε όμως με την ελαφρότητα που επιδεικνύουμε μπροστά στην κάλπη. Οφείλουμε, να αποφασίσουμε κάποτε ότι ήμαστε πολίτες και όχι «ιδιώτες».
Πηγή: http://voria.gr/article/o-laos-epilegi-gia-igeti-ton-kanena