Σίγουρα δεν μπορεί να μην απογοητευθεί κανείς διαβάζοντας τα δημοσιεύματα σχετικά με την εκδήλωση προς τιμήν της Εθνικής ομάδος basket, που πριν από 30 χρόνια ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης.
Οι αδιαμφισβήτητοι πρωταγωνιστές του θριάμβου, ο Νίκος Γκάλης και ο Παναγιώτης Γιαννάκης ήσαν απόντες!
Όλοι οι "παράγοντες" και οι παρατρεχάμενοι ήσαν παρόντες, αλλά όχι οι πρωταγωνιστές του άθλου λόγω, φυσικά, σκοπιμοτήτων και έντονης παρασκηνιακής δραστηριότητος των παρασίτων που "κατασπαράζουν" τον Ελληνικό αθλητισμό (και όχι μόνο).
Μα, μήπως κάτι αντίστοιχο δεν συμβαίνει όσες φορές αναφερόμαστε στον άλλο μεγάλο αθλητικό άθλο, της κατάκτησης του Euro 2004 στα ποδοσφαιρικά γήπεδα της Πορτογαλίας;
Σήμερα ποιοι μιλούν για αυτό το κατόρθωμα; Κάποιοι "παλαίμαχοι" complexικοί ποδοσφαιριστές, που τότε δεν ήσαν τίποτε περισσότερο από αναπληρωματικοί με ελάχιστα λεπτά συμμετοχής σε αυτή την ομάδα, ενώ σπανίως γίνεται αναφορά στους αρχιτέκτονες αυτής της επιτυχίας, τον Otto Rehhagel και τον πολύτιμο συνεργάτη του Γιάννη Τοπαλίδη.
Μιλούν μόνο οι διαπλεκόμενοι!
Οι πρωταγωνιστές έχουν ξεχασθεί ευρισκόμενοι μακρυά από την Πατρίδα μας!
Δυστυχώς αυτό δεν είναι ένα φαινόμενο, που συναντά κανείς μόνο στον αθλητικό χώρο, αλλά είναι κύριο χαρακτηριστικό της Ελληνικής φυλής, που πολύ εύκολα οικειοποιείται και εκμεταλλεύεται τους καρπούς του επιτεύγματος κάποιου, αφού πρώτα τον αγνοήσει επιδεικτικά!
Μιλάμε για την μεγάλη νίκη στην ναυμαχία της Σαλαμίνος, το 480 προ της ελεύσεως του Χριστού στην γη, αλλά σκοπίμως δεν αναφέρουμε ότι ο πρωταγωνιστής αυτής της νίκης, ο Θεμιστοκλής, εξοστρακίστηκε(!) από την Αθήνα εννέα χρόνια αργότερα, το 471 π.Χ., κατέφυγε στο Άργος από όπου έφυγε και πάλι διωγμένος.
Σήμερα οι δυτικοτραφείς δημοσιογραφίσκοι της Ελλάδος τον παρουσιάζουν ως διεφθαρμένο, τυχοδιώκτη και προδότη, αποσιωπώντας μεγάλο τμήμα της δραστηριότητός του.
Αλλά αν το παράδειγμα του Θεμιστοκλή σας φαίνεται αμφιλεγόμενο, πώς κρίνετε το ότι την ίδια τύχη είχε ο μεγάλος στρατηγός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης;
Μετά την Παλιγγενεσία φυλακίστηκε γιατί ήταν ο μόνος, που εμπιστεύθηκε πραγματικά τον μοναδικό Έλληνα Κυβερνήτη, τον Μάρτυρα του Έθνους Ιωάννη Α. Καποδίστρια.
Θα μπορούσε να αναφέρει κανείς πάμπολλα παραδείγματα, όπως του Σωκράτη τον οποίο οι αμετανόητοι Έλληνες(;) καταδίκασαν εκ νέου στις μέρες μας(!!!). Παρόμοια είναι η ιστορία του Πυθαγόρα, που όλοι οι Έλληνες είναι περήφανοι για την συμβολή του στην Γεωμετρία, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία λησμονεί πως οι συμπολίτες του τον εξόρισαν αφήνοντάς τον να πεθάνει έπειτα από 40 μέρες ασιτίας, στο ιερό των Μουσών στο Μεταπόντιο, περιοχή της σημερινής Ιταλίας.
Την ίδια τύχη είχαν ο Αλκιβιάδης, ο Αναξαγόρας, ο Δημοσθένης, ο Θουκυδίδης και οι περισσότεροι, που σήμερα υποκριτικά αποτελούν το "καύχημα" της Ελλάδος.
Δεν είναι καθόλου τυχαία, ούτε άστοχη, η ρήση που μας επισημαίνει πως «η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της». Για την ακρίβεια, οι Έλληνες είναι, ίσως, οι πρωταθλητές στον φθόνο.
Όσοι διαφωνείτε, απλά θυμηθείτε το ανέκδοτο με την κατσίκα του γείτονα!
πηγή:http://voloudakis.blogspot.gr/2017/06/blog-post_15.html