Νικόλαος Λ. Μωραίτης
“Οι πολιτικοί θα εφεύρουν φθηνά ψέματα, ρίχνοντας το φταίξιμο στο έθνος που περνάει μια κρίση, και η συνείδηση του κάθε ανθρώπου θα πρέπει να είναι ευχαριστημένη από αυτές τις κατευναστικές ψευτιές, και θα τις μελετήσει επιμελώς και θα αρνηθεί να εξετάσει τυχόν αντικρούσεις τους. Και έτσι θα πετύχει να πείσει τον εαυτό του ότι ο πόλεμος είναι δίκαιος και θα ευχαριστήσει τον Θεό για τον καλύτερο ύπνο που απολαμβάνει μετά από τη διαδικασία της γελοίας αυταπάτης”. Mark Twain
Καλούμε όλους εκείνους που έχουν άσβεστο τον πόθο για την Πατρίδα μας σ’ ένα αφύπνισμα. ‘Ενα αφύπνισμα μιας γιγαντιαίας προσπάθειας, σε εθνική και πανομογενειακή κλίμακα, εναντίον των μισθαρνών οργάνων του διευνούς σκοταδισμού, που επιβουλεύονται τον Ελληνισμό.
Εναντίον όλων εκείνων των ανθελληνιστών, εφελληνιστών και μισελληνιστών απ’ οπουδήποτε και αν προέρχονται, όποιαδήποτε θέση και αν κατέχουν, όποιονδήποτε κύριο και αν πρεσβεύουν και όπουδήποτε και αν βρίσκονται-ιδίως αυτών μέσα στη Ελλάδα που γυρνάνε αναμεσά μας-για να σταματήσουμε το εθνικοκτόνο έργο τους.
Είναι γεγονός ότι οι καιροί για την ασφάλεια πιά της εδαφικής ακεραιότητας αυτής της πατρίδας μας είναι πολύ κρίσιμοι και η υλοποίησή των εις βάρος της Ελλάδας είναι πολύ κοντά, αλλά εμπόδιο είναι η σωστή γνώση του λαού η οποία ομολογουμένα πρέπει να δίνει αγώνα υπερ βωμών και εστιών για τα εθνικά θέματα.
Παράλληλα, το πολιτικό σχήμα διευκολύνει αφάνταστα την πραγματοποίηση των σχεδίων της “αποεθνοποίησης της πατρίδας.” Αποτελεί καθήκον και εθνική επιταγή για ολόκληρο τον Ελληνισμό όπου ΓΗΣ ν’ απαλλάξει το Υπουργείο Παιδείας από τους μισθαρνούς συμβούλους που καταργούν την ιστορία και την εθνική ταυτότητα των Ελλήνων από την αρχαιότητα έως σήμερα. Πρέπει να εξαλειφθούν παντελώς οι εσωτερικοί κίνδυνοι που μας απειλλούν, για να μπορέσει ύστερα η Ελλάδα μας να συνεχίσει απερίσπαστη την εθνική της πορεία και την μεγάλη ιστορική της κληρονομιά.
Χρειάζεται αγώνας γιατί αυτοί έχουν στα χέρια τους τη δύναμη και είναι σε θέση να μετέλθουν τα πάντα για να ευστοχήσουν. Σαν απάντηση, παραθέτουμε τα λόγια του αείμνηστου Νικολάου Καζαντζάκη από το έργο του “Ο Καπετάν Μιχάλης”. Είμαστε απόλυτα βέβαιοι, ότι γι’ αυτούς που θα παραταχθούν στη στρατιά της αλήθειας της ιστορίας της πατρίδας, θ’ αποτελούν πραγματικό ευαγγέλιο, για όλους τους άλλους ένα ελπιδοφόρο μύνημα αφυπνήσεως από το λήθαργο που περιέπεσαν, μήπως και συνέλθουν. Να τι λέγει ακριβώς:
“…Το Ελληνικό Γένος αν σώθηκε ως τα σήμερα, αν επέζησε ύστερα από τόσους εχτρούς – εξωτερικούς, προπάντων εσωτερικούς—ύστερα από τόσους αιώνες κακομοιριά, σκλαβιά και πείνα, το χρωστάει όχι στη λογική – θυμηθείτε τους τρείς εμποράκους που ίδρυσαν τη Φιλική Εταιρία, θυμηθείτε το 21 — το χρωστάει στο θάμα. Στην ακοίμητη σπίθα που καίει μέσα στα σωθικά της Ελλάδας. Ευλογημένη σπίθα αυτή που αψηφάει τις φρόνιμες συμβουλές της λογικής, κι όταν φτάσει το Γένος στα χείλια του Γκρεμού βάζει φωτιά σε ολόκληρη την ψυχή και φέρνει το θάμα. Στα θάματα χρωστάει η Ελλάδα τη ζωή της. Πατρίδα, πατρίδα αναστενάζει ο Μακριγιάννης, ήσουν άτυχη από ανθρώπους να σε κυβερνούν μόνο ο Θεός σε κυβερνάει και σε διατηρεί ακόμη. Αλήθεια μόνο ο Θεός, μόνο η σπίθα τη στιγμή που κιντυνεύει σε μια γωνιά της Ελλάδας να σβήσει, πετιέται σε μιαν άλλη και γίνεται πυρκαγιά. Πετάχτηκε σήμερα στην Κύπρο. Ποιός μπορεί, μιλώντας για την Κρήτη και το Καπετάν Μιχάλη, να μη φέρει στο νου του, με αβάσταχτη οδύνη και περιφάνεια, το ανανεούμενο πάλι μπροστά μας ελληνικό θάμα – την Κύπρο και τον Ακρίτα; Ας είναι καλά το ηρωικό τούτο αρχοντονήσι ο κόσμος που θαρρού σαμε στα μεταπολεμικά ετούτα χρόνια της αποσύνθεσης, πως έχει σαπίσει έχει ακόμη ψυχές που τολμούν και σηκώνουν κεφάλι στην υποκρισία, στην αδικία και στην αναίδεια. Η Κύπρος δεν είναι μια λεπτομέρεια, ένα απλό νησί στη άκρη της Μεσόγειος Θάλασσας, έχει γίνει σήμερα το μοιρόγραφο κέντρο όπου παίζεται η ηθική αξία του σημερινού ανθρώπου. Πάλι οι φρόνημοι, οι λιγόπιστοι, δίνοθν νηφάλιες πολύ λογικές συμβουλές πως μπορεί λένε, μια σπίθα φως να τα βάλει με τόσο παντοδύναμο σκοτάδι; ‘Ομως ο αληθινός άντρας δεν επελπίζεται ξέρει αυτός πως στον άτιμο, αλλοπρόσαλλο τούτον κόσμο ζουν, ας είναι και σε λιγοστά στήθεια, μερικές θεμελειακές αρχές, θυγατέρες του ανθρώπου, που αυτός τις έπλασε με ιδρώτα, αίμα και κλάματα, κι είναι αθάνατες οι περισσότερες γεννήθηκαν στην Ελλάδα, δυό οι πιό τρανές: η ελευθερία και η αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Υπάρχουν στον κόσμο τούτον ένας μυστικός νόμος – αν δεν υπήρχε, ο κόσμος θα’ταν από χιλιάδες χρόνια χαμένος – σκληρός κι απαραβίαστος: το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται. Θαρρείς κι είναι απαραίτητος αγώνας πολύς κι ιδρώτας πολύς για να εξαγοράσει αγαθό, δε δίνεται δωρεάν μήτε από τον άνθρωπο, μήτε από το θεό, πηγαίνει από χώρα σε χώρα, όπου τη φωνάζουν, από καρδιά, ανύπωψτη ανυπόταχτη, χωρίς συμβιβασμό. Τώρα τη φώναξαν στην Κύπρο, και τη βλέπουμε με σίγουρη ορμή να δρασκελάει τα αιματωμένα κυπριακά χώματα. Της στέλνει μήνυμα η κτήτη, σκίζει το πέλαγο η φωνή της, περνάει τα Δωδεκάνησα και της φωνάζει — βάστα, αδερφή, όμοια κι εγώ σταυρώθηκα και πόνεσα κι είδα ανάσταση, όμοια θα δεις και συ! Η τήχη μας, λέει πάλι ο Μακρυγιάννης, έχω τους Έλληνες πάντοτε ολίγους, παλαιόθε ως τώρα, όλα τα θηρία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορύνε , τρώνε, τρώνε, μα πάντα μαγιά. Αυτή την μαγιά τηνε λέω σπίθα. Είναι η σπίθα που καίει αθάνατη μέσα στα σωθικά της Ελλάδας. Αυτό’ ναι το μυστικό της Ελλάδας σαν το παραμυθένιο πουλί καίγεται, γίνεται στάχτη, κι από τη στάχτη ξεπετιέται ανανεωμένη. Δε θα πεθάνει λοιπόν ποτέ η ράτσα ετούτη: Δεν μπορεί να την εξαφανίσει από το πρόσωπο της γης μήτε καν η διχόνοια. “Οχι, δεν μπορεί σίγουρα υπάρχει μέσα της κάτι το αναπάντεχο, το ακατάπαυστα ανανεούμενο, το αληθινά θεικό κι είχαν δίκαιο τα παιδικά μας μάτια να ταυτίζουν το Πάθη του Χριστού με τα πάθη της Κρήτης, όπως, είμαι βέβαιος, σήμερα τα μικρά Κυπριωτόπουλα ταυτίζουν τα πα΄θη του Χριστού με τα πάθη της Κύπρου, και περιμένουν με ακλόνητη πίστη κι αυτά, όπως κι εμείς τότε, τηνΑνάσταση. Μα ωσότου να’ρθει η ανάσταση, η ράτσα μας θα μένει σταυρωμένη και υο φωνάζει. Θυμηθείται το απόκρυφο Ευαγγέλιο που αναφέρει πως ο αγαπημένος μαθητής Ιωάννης στέκουνταν κάτω από το Σταυρό και κοίταζε με βουρκωμένα μάτια το Σωτήρα σταωρωμένο. “Εβλεπε καθαρά το πρόσωπο του Ιησού να σπαράζει από τον πόνο, μα σιγά σιγά το πρόσωπο αφανίζονταν, κι ο Ιωάννης έξαφνα κυριεύτηκε από τρόμο: δεν έβλεπε πιά απάνω στο Σταυρό το πρόσωπο του Χριστού, παρά χιλιάδες πρόσωπα-άντρες, γυναίκες και παιδιά-σταυρωμένα. Κι έπειτα, όλομεμιάς, όλα αφανίστηκαν, δεν έμεινε πιά στον έρημο βράχο παρά ο Σταυρός, κι επάνω στο σταυρό μιά Κραυγή σταυρωμένη. Η Κραυγή σήμερα ετούτη η σταυρωμένη, η γεμάτη πόνο κι ανάσταση, είναι Η ΕΛΛΑΔΑ”.
Ας αντλήσουμε, λοιπόν, δύναμη και θάρρος από το μήνυμα αυτό και ας ξεχυθούμε στον αγώνα εναντίον των εχθρών του Έθνους μας, γιατί ο Ελληνισμός από τα Βόρια σύνορα, ως τα βουνά της Κρήτης και εκείθεν ως την μαρτυρική Κύπρο μας διέρχεται μεγάλη κρίση. Πρέπει να ξεσηκωθούμε και να απομονώσουμε τους αφελληνιστές και αρνησιπάτριδες. Είναι βαρειά η ευθύνη που φέρνουμε από την μεγάλη κληρονομιά.
Είμαστε απόλυτα βέβαιοι, ότι γι’ αυτούς που θα παραταχθούν στη στρατιά της αλήθειας θ’ αποτελούν πραγματικό Ευαγγέλιο, για όλους τους άλλους ένα ελπιδοφόρο μύνημα αφυπνήσεως από το λήθαργο που περιέπεσαν, μήπως και συνέλθουν.
Νικόλαος Λ. Μωραίτης, Ph.D.
Διεθνείς Σχέσεις-Συγκριτική πολιτική-
Εξωτερική Πολιτική των ΗΠΑ.
Λαιφόρνια, U.S.A.
Member of International Hellenic Association (USA)