Έχουμε ήδη αρχίσει να βαδίζουμε στο 2017, μια χρονιά που αναμένεται να είναι αποκαλυπτική ως προς τις προθέσεις των ισχυρών, ανατρεπτική ως προς τις πεποιθήσεις και τις ανάγκες των λαών και εξοντωτική όσον αφορά τους αδύναμους. Κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει πως η οικονομία και η ισλαμική τρομοκρατία θα απασχολήσουν ενδεχομένως σε σημαντικό βαθμό την εσωτερική ασφάλεια δυτικών χωρών. Το πλέον βέβαιο όλων είναι πως οι ταχύτητες των διεθνών εξελίξεων θα είναι σημαντικές ιδιαίτερα στην Ευρώπη, στην οποία αναμένεται να δοθεί μια παρατεταμένη «μάχη» εκλογών, με τον ευρωσκεπτικισμό να ενδυναμώνεται σε καθημερινή βάση, με την Γερμανία να διεκδικεί την απόλυτη ηγεμονία της γηραιάς ηπείρου και την Μεγάλη Βρετανία να ανοίγει το παράθυρο στην επαναφορά της Ευρώπης μακριά από την θανατηφόρα αγκαλιά - κυριαρχία της Μέρκελ και του Σόιμπλε.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Τερζής
Σε κάθε περίπτωση τα όσα συμβαίνουν θα λειτουργήσουν καθοριστικά στην ανάδειξη των ισχυρών χωρών του πλανήτη για τα επόμενα 100 χρόνια. Με δεδομένους παίκτες την Κίνα, την αναδυόμενη Ρωσία και τις απρόθυμες (αλλά και με πολλά οικονομικά και πολιτικά προβλήματα) ΗΠΑ, μία ακόμη θέση στο τραπέζι των ισχυρών φαίνεται να διεκδικεί και η Γερμανία. Στην τελική «τοποθέτηση» των ισχυρών, η γεωπολιτική, η γεωστρατηγική, η γεωοικονομία αλλά και η ενέργεια αποτελούν τα σταθερά «κλειδιά ισχύος», των οποίων η διαμόρφωση βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Έτσι, το τρέχον έτος αναμένεται να είναι από κρίσιμο έως και λίαν αποκαλυπτικό για τις πραγματικές δυνατότητες των μνηστήρων του «παιγνίου», οι οποίοι ήδη χρησιμοποιούν θεμιτές και αθέμιτες μεθόδους για να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συμμαχίες, ενώ ταυτόχρονα επιχειρούν να δημιουργήσουν ρηγματώσεις στις συμμαχίες των αντιπάλων τους.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες σε θέση αναμονής
Οι ΗΠΑ μετά από την πανωλεθρία του παρελθόντος συστήματος διακυβέρνησης, και έπειτα από μία καταγεγραμμένη απροθυμία γενικότερης άμεσης εμπλοκής στα διαδραματιζόμενα ανά τον πλανήτη, έχοντας μια σωρεία οικονομικών προβλημάτων (τα οποία όμως μπορεί να διαχειριστεί μεσοπρόθεσμα αφού διαθέτει τα κατάλληλα "εργαλεία), αλλά και μια σειρά στρατηγικών αποτυχιών στην ικανοποίηση στόχων για την χάραξη του νέου παγκόσμιου γεωπολιτικού χάρτη με κέντρο την Μέση Ανατολή, οι ΗΠΑ φαίνεται να ικανοποιούνται από την εναπομείνουσα ισχύ τους και, φυσικά, το «αλώβητο» αμερικανικό γόητρο.
Η Ουάσιγκτον, αφού επέλεξε να επηρεάζει την Ευρώπη μέσω της Γερμανίας και την Μέση Ανατολή μέσω ενός πολιτικού Ισλάμ που θα εισήγαγε η Τουρκία του Ερντογάν, είδε να καταρρέουν τα σχέδιά της και κατανοώντας πως το μεγάλο πρόβλημα για την ύπαρξη των ΗΠΑ είναι η Κίνα και η οικονομική απειλή του Πεκίνου, φαίνεται πλέον διατεθειμένη να αλλάξει άρδην τους σχεδιασμούς, ευελπιστώντας σε μια άτυπη συμμαχία και συνεργασία με τους Κούρδους της Συρίας και του Ιράκ, αλλά και με την Ρωσία του Πούτιν και την Ευρώπη να λειτουργεί ως κοινός χώρος «καλής θέλησης» (και, φυσικά, οικονομικού κέρδους) των δύο πλευρών με ή χωρίς την Γερμανία να πρωταγωνιστεί στη νέα κατάσταση που διαφαίνεται πως είναι διατεθειμένος να ακολουθήσει ο Ντόναλντ Τραμπ.
Ο βασικός - ουσιαστικός αντίπαλος για την Ουάσιγκτον είναι η οικονομική ισχύς του Πεκίνου, και συγκεκριμένα το αμερικανικό χρέος που διακρατεί η Κίνα και το οποίο μπορεί ανά πάσα στιγμή να λειτουργήσει αποδομητικά για τις ΗΠΑ, ενώ αξιωματούχοι των ΗΠΑ έχουν δημόσια δηλώσει πως σε βάθος πλέον των 10 χρόνων, η Κίνα ενδέχεται να διαθέτει την θέση της παγκόσμιας υπερδύναμης και σε στρατιωτικό επίπεδο αποκαθηλώνοντας τις ΗΠΑ από την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία.
Ουσιαστικά, η μέχρι στιγμής καταγραφόμενη καλή θέληση του νέου αμερικανού προέδρου προς την Ρωσία του Πούτιν, αποσκοπεί στην δημιουργία ρηγμάτων μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου και στην δημιουργία μιας άτυπης συνεργασίας –συμμαχίας των μεγάλων αντιπάλων του προηγούμενου αιώνα απέναντι στο φαινόμενο, την Κίνα, που βρίσκεται σε συνεχή ανάπτυξη και απειλεί την παγκόσμια τάξη όπως τη γνωρίζουμε ως σήμερα.
Η Ρωσία ανέρχεται δυναμικά
Η Ρωσία του Πούτιν, τόσο στην Κριμαία όσο και στην Μέση Ανατολή απέδειξε πως ξέρει να υπερασπίζεται τα συμφέροντά της, αλλά επί της ουσίας στοχεύει σε μια –ει δυνατόν- αναίμακτη συνεργασία και με οικονομικά οφέλη παρουσία της τόσο στην Ευρώπη, όσο και στη Μέση Ανατολή. Η Ρωσία του Πούτιν επανακάμπτει ταχύτατα και με αποφασιστικότητα, έχει στρατηγικό σχέδιο και, κυρίως, κατανοεί πως το «μοίρασμα» του πλανήτη δεν γίνεται με κανόνες «ρωσικής ρουλέτας»… που ενδέχεται να οδηγήσουν σε ακραίες μη ελεγχόμενες καταστάσεις. Η "γνώση του αντιπάλου", η εμπειρία και οι δίαυλοι επικοινωνίας που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, η κατανόηση της καταστροφικής ισχύος που διαθέτει, αλλά κυρίως, η αποφασιστικότητα πλήρους επαναφοράς με κανόνες business as usual (γλώσσα που κατανοούν οι ΗΠΑ), είναι σημεία πάνω στα οποία μπορεί να υπάρξει μια ασφαλής μελλοντική επικοινωνία και συνεργασία των δύο χωρών.
Η αποφασιστική, δυναμική και αποτελεσματική παρέμβαση της Μόσχας τόσο στην Κριμαία (απέναντι στην Γερμανική αλαζονεία) όσο και στην Συρία και την ευρύτερη Μέση Ανατολή, απέδειξε πως η Ρωσία είναι σε θέση να μην αποδέχεται τετελεσμένα εις βάρος των συμφερόντων της και να παρεμβαίνει ουσιαστικά -με ευέλικτη πολιτική- και αλλάζοντας εις βάρος της παγκόσμιους σχεδιασμούς στην επιχειρούμενη ευρύτερη γεωπολιτική αναδιάταξη. Όμως, το μήνυμα του Πούτιν στην σταθερά υποχωρητική Ουάσιγκτον ήταν απολύτως διακριτό, αφού της αναγνωρίζει παγκόσμιο ρόλο και επιλέγει την συνεργασία από μία σύγκρουση που θα κατέστρεφε και τις δύο πλευρές. Το ίδιο μήνυμα έχει κατορθώσει να περάσει η Μόσχα και στο Πεκίνο, κερδίζοντας χρόνο απέναντι στον κινεζικό δράκο, και προτάσσοντας καλή θέληση με ποικίλα βοηθήματα προς την Κίνα (έως και στρατιωτική τεχνολογία), παίρνοντας τον ρόλο του μπαλαντέρ έως ότου ξεκαθαρίσει το τοπίο στις δυνάμεις ισχύος του σήμερα αλλά και της επόμενης ημέρας, ό,ποια κι αν είναι αυτή.
Κίνα, ο πεινασμένος δράκος
Η Κίνα είναι η πιο "ψύχραιμη" δύναμη, εν σχέσει με τις ΗΠΑ και Ρωσία, με πραγματικά μακροπρόθεσμο σχεδιασμό τον οποίο είναι σε θέση να υλοποιήσει κυρίως λόγω του καθεστώτος που απέχει μακράν από τις αντιλήψεις της Δύσης. Στόχος του Πεκίνου είναι η κυριαρχία στο άμεσο γεωπολιτικό περιβάλλον, αν και γνωρίζει ότι η επίδειξη ισχύος οδηγεί σε αντισυσπειρώσεις τις οποίες όμως τις θεωρεί διαχειρίσιμες. Είναι υπέρ της το πλεονέκτημα του αμυνόμενου που έχει υπολογιστεί περί το ένα προς τρία.
Ταυτόχρονα, διά της οικονομικής της ισχύος σε όρους συναλλαγματικών αποθεμάτων, η Κίνα έχει αγοράσει αμερικανικό χρέος, το οποίο αν χρησιμοποιηθεί μπορεί να οδηγήσει σε αμοιβαία καταστροφή, άρα ένα έστω λίγο επιπόλαια δόγμα MAD, όχι όμως με τη χρήση πυρηνικών.
Όσα προβλήματα οικονομικά και να αντιμετωπίσει στο εσωτερικό, είναι σε πολύ καλύτερη θέση να τα αντιμετωπίσει με παρεμβάσεις λόγω της φύσεως του καθεστώτος και της κινεζικής φιλοσοφίας που δεν έχει καμία σχέση με τη δυτική.
Η μεγάλη πρόκληση της Κίνας είναι να αλλάξει το μοντέλο που την οδήγησε σε οικονομική ανάπτυξη. Ένα μοντέλο που βασίστηκε σε φθηνότατη εργασία και χαμηλής ποιότητας προϊόντα που κυριάρχησαν στις δυτικές αγορές. Όσο όμως αναπτύσσεται αναγκάζεται να αυξάνει αποδοχές στους εργαζόμενους (προκειμένου να δημιουργήσει ένα εσωτερικό οικονομικό στήριγμα), οπότε καλείται να αντισταθμίσει την απώλεια ανταγωνιστικότητας των προϊόντων της διεθνώς (λόγω αύξησης του κόστους παραγωγής), με βελτιωμένη τεχνολογία, συν αύξηση της εσωτερικής ζήτησης λόγω των χρημάτων που έχουν οι Κινέζοι για να καταναλώσουν. Παράλληλα, το Πεκίνο καλείται να διαχειριστεί τις φούσκες που δημιουργούνται σε μια οικονομία ως αποτέλεσμα του φθηνού χρήματος και της πιστωτικής επέκτασης, αλλά και τις πληθωριστικές πιέσεις.
Σε τελική ανάλυση, με αναγωγή στο γεωστρατηγικό επίπεδο, η Κίνα είναι η μοναδική χώρα που αναπτύσσει ισόρροπα την οικονομική και τη στρατιωτική της ισχύ και μάλιστα με τη σωστή σειρά. Η Ρωσία από την πλευρά της στηρίζεται στις πρώτες ύλες (των οποίων οι τιμές ανεβοκατεβαίνουν, ενίοτε και βοηθούμενες από τους ανταγωνιστές) με μια οικονομία που πολύ δύσκολα μπορεί να πλησιάσει τον χαρακτηρισμό της "μεταποιητικής".
Γερμανία, με όνειρα μεγάλης δύναμης, αλλά...
Στο τραπέζι της παγκόσμιας ισχύος προσπαθεί να τοποθετηθεί και η Γερμανία. Κι ενώ το Βερολίνο έχει κατορθώσει να επιβληθεί μέσω της οικονομίας (του ευρώ) και να εκμεταλλευθεί την ανεπάρκεια άλλων ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών (π.χ. Γαλλία), δημιουργώντας όμως ένα πλήθος οικονομικών και πολιτικών προβλημάτων στην γηραιά ήπειρο που απειλούν το μεγάλο σχέδιο της γερμανικής επιβολής, η γερμανική αλαζονεία και κυρίως η ανεπάρκεια χειρισμού της ισχύος που διαθέτει, σε συνδυασμό με την σε σημαντικότατο βαθμό ενεργειακή εξάρτηση από τη Ρωσία και την έλλειψη ενός ισχυρού στρατού, καθιστούν το "γερμανικό μοντέλο ισχύος" ανεπαρκές.
Βέβαια, η Γερμανία κατέβαλε (και συνεχίζει να καταβάλει) σημαντικές προσπάθειες τόσο προς την κατεύθυνση δημιουργίας ενός ισχυρού ευρωστρατού, όσο και απόκτησης - υφαρπαγής ενεργειακών πόρων από την κεντρική και ανατολική Μεσόγειο και συγκεκριμένα καταλήστευσής τους από την Κύπρο και την Ελλάδα μέσω μνημονίων. Λειτουργώντας στο ίδιο μοτίβο και προκειμένου το Βερολίνο να αναπτύξει την επιρροή του στην Μέση Ανατολή και στις οδούς διέλευσης της ενέργειας, έχουν επαναθερμανθεί οι ιστορικές σχέσεις με την Τουρκία και εκφράζονται στον μέγιστο βαθμό με την μεγαθυμία των Γερμανών απέναντι στον ημιπαράφρονα και συνεχώς απομακρυνόμενο από τα δημοκρατικά πλαίσια Ταγίπ Ερντογάν, στον οποίο εμμέσως πλην σαφώς παρέχει ένα άτυπο καθεστώς ατιμωρησίας έως και "διευκολύνσεις" σε θέματα που είτε άπτονται με την Ελλάδα και την Κύπρο είτε είναι άμεσα σχετιζόμενα με τις τουρκικές απειλές και εκβιασμούς προς την Ευρώπη μέσω των (λαθρο)μεταναστών, ενώ η ανάπτυξη των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών και υπηρεσιών πληροφοριών τόσο στην Τουρκία όσο και στην Μέση Ανατολή (Συρία, Ιράκ κ.α.) δημιουργούν "στίγματα" γερμανικής συνεργασίας και βοήθειας προς την φιλο-ισλαμική τουρκική εξωτερική πολιτική και τους τζιχαντιστές.
Σε κάθε περίπτωση, η γερμανική ωμότητα, όπως αυτή εκφράζεται οικονομικά εντός της Ευρώπης (μεταμοντέρνος πόλεμος) και ιδιαίτερα προς τις ευρωπαϊκές χώρες της Μεσογείου, σε συνδυασμό με τους απαράδεκτους γεωπολιτικούς χειρισμούς του Βερολίνου από την Ουκρανία έως και τα Βαλκάνια, προϊδεάζουν για μια επερχόμενη αντίδραση (ήδη ξεκίνησε μέσω του ευρωσκεπτικισμού) και σημαντικές πολιτικές αλλαγές εις βάρος της γερμανικής προστεταντικής προσέγγισης σε όρους που ξεκινούν από την έννοια της "συμμαχίας" και καταλήγουν στην ίδια τη Δημοκρατία και τα δικαιώματα των πολιτών και των κρατών της "Ενωμένης" Ευρώπης. Μια αντιστροφή του υπάρχοντος κλίματος θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια την Γερμανία σε οικονομικό όλεθρο, αφού η οικονομία της στηρίζεται σε σημαντικότατο βαθμό στις εξαγωγές προς τις ευρωπαϊκές χώρες.
Έτσι, παρά τις ό,ποιες προσπάθειες του Βερολίνου, εξαιτίας κυρίως της γερμανικής αντίληψης στην διαχείριση της οικονομικής, πολιτικής και γεωπολιτικής ισχύος, σε συνδυασμό με την απόλυτη ενεργειακή και στρατιωτική ανεπάρκεια, καθιστούν τη Γερμανία ως τη χώρα που θέλει, αλλά δεν μπορεί επ' ουδενί να σταθεί στο τραπέζι των ισχυρών του πλανήτη.
Η μεγάλη ευκαιρία της Ελλάδας
Με τα υπάρχοντα γεωπολιτικά, γεωοικονομικά και γεωστρατηγικά δεδομένα των ισχυρών (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα) και της Γερμανίας που επιθυμεί να μεταβληθεί σε ηγεμόνα της Ευρώπης (ακόμη και επί ερειπίων), η Ελλάδα βιώνει μια πρωτοφανή κατάσταση που δεν έχει καμία σχεδόν σχέση με την οικονομία, αλλά είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις γεωπολιτικές επιθυμίες, της ενεργειακές ανάγκες και τις ιστορικές βλέψεις της Γερμανίας έναντι των υπολοίπων ευρωπαϊκών (και όχι μόνο) χωρών.
Μέχρι και σήμερα, οι πολιτικές ηγεσίες της Ελλάδας επέλεγαν να ανταλλάσσουν την στρατηγική θέση της χώρας με την εξουσία. Πολιτικά σχήματα και προσωπικότητες εξαρτώμενες (έως και εκβιαζόμενες) από εξωτερικά συμφέροντα, δεν παρήγαγαν σχεδόν ποτέ εθνική πολιτική, πόσω δε μάλλον ουσιαστικό πολιτικό έργο... Σήμερα, δίνεται μια τεραστίων διαστάσεων ευκαιρία στην Ελλάδα (αλλά και στην Κύπρο) να αντιταχθεί στην καταστροφική πολιτική των μνημονίων που ασκεί αφόρητη έως και καταστροφική πίεση (βλ. Βερολίνο), μέσα από τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις και τις ανάγκες των ισχυρών, όπως αυτές προκύπτουν μέσα στα πλαίσια της παγκόσμιας ανακατανομής σφαιρών πολιτικής ισχύος.
Εάν οι κυβερνώντες την Ελλάδα αντιληφθούν πως η Γερμανία της Μέρκελ και του Σόιμπλε επιθυμεί την παραδειγματική τιμωρία των Ελλήνων (έως αφανισμού) προς οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα τολμήσει να αμφισβητήσει το γερμανικό "uber alles", εάν αντιληφθούν πως ο γερμανικός γίγαντας μέσω των απειλών του επιχειρεί να κρύψει την αδυναμία του (ενέργεια και έλεγχος των ενεργειακών ροών) και κατατεθεί ένα ολοκληρωμένο εθνικό στρατηγικό σχέδιο που θα περιλαμβάνει την αξιοποίηση των ελληνικών ενεργειακών πόρων (φυσικό αέριο, πετρέλαιο, υδρίτες κ.α.) σε συνεργασία με εταιρείες χωρών στις οποίες η Γερμανία σήμερα επιβάλει τις δικές της επιθυμίες (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Μ. Βρετανία κ.α.), τότε θα πρέπει να θεωρείται ως δεδομένη η πλήρης αναστροφή της σημερινής τραγικής κατάστασης στην Ελλάδα.
Εάν, μάλιστα, μέσα από αυτή την πρόταση κατατεθεί ταυτόχρονα ένα γεωπολιτικό μοντέλο (επικαιροποιημένη πρόταση του οράματος του Ρήγα Φεραίου) που θα αναδεικνύει και θα ενισχύει την φύση, τα πλεονεκτήματα και τις οικονομίες των βαλκανικών χωρών, καταγράφοντας έναν χώρο μεταφοράς των ευρωπαϊκών βιομηχανιών από την Κίνα στα Βαλκάνια (μακριά από εθνικισμούς και με ευρωπαϊκούς μισθούς) και επί της ουσίας έναν χώρο - ζώνη ανάπτυξης και ασφάλειας μεταξύ της κεντρικής Ευρώπης και της Εγγύς Ανατολής, τότε θα υπάρξει πλήρης ανατροπή της υφιστάμενης κατάστασης (στην Ελλάδα αλλά και στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων) σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, με την Ελλάδα να βρίσκεται στην κορυφή των εξελίξεων, μακριά από τους κινδύνους που σήμερα βρίσκεται και τις απειλές που δέχεται από "φίλους", "εταίρους" και "συμμάχους".
Η καταρρέουσα Τουρκία του Ερντογάν
Η Τουρκία, είναι μια δημιουργήθηκε από την Δύση για να εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε στρατηγικός στόχος προς χειραγώγηση και μετέπειτα στρατηγικός εταίρος του ΝΑΤΟ απέναντι στη Σοβιετική Ένωση. Είναι η χώρα που έχει εκμεταλλευθεί στον απόλυτο βαθμό την γεωστρατηγική της θέση και συμμετείχε σε όλα τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά παίγνια των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή (από Βαλκάνια έως και Μέση Ανατολή). Επίσης, μπορεί να χαρακτηρισθεί και ως ιστορικός εταίρος της Γερμανίας, υπό την άτυπη προστασία της οποίας βρίσκεται έως και σήμερα.
Η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν συμμετείχε σε ένα τολμηρό αμερικανικό σχέδιο δημιουργίας και προώθησης ενός ιδιαίτερου μοντέλου, του πολιτικού Ισλάμ και της αμερικανικής διείσδυσης στον ευρύτερο χώρο της Μέσης και Εγγύς Ανατολής. Με την βοήθεια του Γκιουλέν και του δικτύου του, αλλά και του κεμαλικού - στρατιωτικού τουρκικού κατεστημένου, ο Ταγίπ Ερντογάν με ταχύτατους ρυθμούς εξελίχθηκε στο πρόσωπο που έφερε όλα τα "προσόντα" για να δημιουργήσει μια πανίσχυρη Τουρκία. Συμμετείχε και στον τομέα της υποστήριξης των τζιχαντιστών του Ιλαμικού Κράτους και, κυριολεκτικά, έφτασε πολύ κοντά στο να καρπωθεί από τις εκ βάθρων ανακατατάξεις στην Μέση Ανατολή.
Μια σειρά από κορυφαία γεγονότα. όμως πρώτα η Μόσχα του Βλαντιμίρ Πούτιν με την αποφασιστική και στον απόλυτο βαθμό επιτυχημένη παρέμβαση στη Συρία, η κατάρριψη του ρωσικού SU-24 κι έπειτα ένα αποτυχημένο (και πολυσυζητημένο έως και σήμερα) στρατιωτικό πραξικόπημα, φαίνεται πως άλλαξαν ραγδαία τα σχέδια των ΗΠΑ (που είχαν ήδη αποσυρθεί και λειτουργούσαν μέσω προθύμων εκπροσώπων) και έβαλαν την Τουρκία και τον ίδιο τον Ερντογάν σε σοβαρές περιπέτειες, που μετέτρεψαν την "πανίσχυρη" Τουρκία σε έναν ετοιμόρροπο χώρο, που απειλούν την γεωγραφική ακεραιότητά της, ενώ την έχουν καταστήσει -εξαιτίας των επιλογών του Ερντογάν- σε μη ασφαλή χώρα (που όμως υπό την γερμανική ανοχή τολμά να απειλεί την Ευρώπη), την ίδια στιγμή που η τουρκική οικονομία ξεκίνησε μία πορεία προς τον όλεθρο (πρώτα εξαιτίας της Ρωσίας κι έπειτα εξαιτίας της κατακόρυφης αύξησης της τρομοκρατίας).
Κι ενώ η Τουρκία ετοιμαζόταν να μετατραπεί (με όλα τα συνακόλουθα οφελήματα) στον πανίσχυρο παίκτη μεταξύ Βαλκανίων και Μέση Ανατολής, η αλλαγή των αμερικανικών σχεδίων και ο προσανατολισμός των ΗΠΑ προς τους Κούρδους (τόσο του Ιράκ όσο και της Συρίας), εξανάγκασαν τον "σκληρό" Ερντογάν να στραφεί προς την Μόσχα του Πούτιν, αναζητώντας την προστασία και την εύνοια ενός ισχυρού. Αυτή η στροφή προς τη Μόσχα (και μια σειρά από λεκτικές επιθέσεις κατά των ΗΠΑ), κατέστησαν την Τουρκία ως αφερέγγυο σύμμαχο χώρα, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την ίδια την Τουρκία και, κυρίως, για την ακεραιότητά της στο προσεχές μέλλον.
Παρ' όλα αυτά τα προβλήματα, μέχρι και σήμερα η Τουρκία -με την σιωπηλή βοήθεια της Γερμανίας- προσπαθεί να παίζει σε πολλά μέτωπα, να συμμετέχει σε αποφάσεις το μέλλον των οποίων η ίδια δεν είναι σε θέση να ορίσει και υπό την ανοχή ευρωπαϊκών και διεθνών οργανισμών να ασκεί πιέσεις (στον γνωστό ρόλο του μαντρόσκυλου) και να απειλεί την Κύπρο και την Ελλάδα, δηλαδή τις δύο χώρες που με κοινή πολιτική μπορούν να καταστρέψουν τα όνειρα του Βερολίνου!!!
Η σημερινή Τουρκία βρίσκεται σε δεινή θέση, αφού ο Ερντογάν γνωρίζει πως οι ΗΠΑ θα προωθήσουν τη δημιουργία ενός Κουρδιστάν (ακόμη και σε συνεργασία με τη Ρωσία), ενώ ταυτόχρονα έχει να επιλέξει μεταξύ της συμπάθειας του Ρωσίας και της "επιστροφής του ασώτου" στις διαθέσεις των ΗΠΑ. Με σοβαρούς κινδύνους στο εσωτερικό της Τουρκίας, ο Ερντογάν είναι αντιμέτωπος με τους Κούρδους, τους φανατικούς ισλαμιστές που εγκατέλειψε με την στροφή του προς τη Μόσχα, το σύστημα Γκιουλέν και τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα που ο ίδιος επιχείρησε να αντικαταστήσει προς όφελός του, αλλά και την καταρρέουσα τουρκική οικονομία, ενώ τέλος, η τουρκική εμπλοκή στη Συρία πνίγεται στο αίμα στις μάχες με τους τζιχαντιστές και αναμένεται συντριβή όταν ο Συριακός στρατός θα απαιτήσει την άμεση απομάκρυνση των τουρκικών στρατευμάτων και των παραστρατιωτικών ομάδων που υποστηρίζει η Άγκυρα. Με αποφάσεις του ίδιου του τούρκου προέδρου ο κρατικός μηχανισμός στην Τουρκία υπολειτουργεί εξαιτίας των διώξεων που συνεχίζονται έως και σήμερα κατά οιουδήποτε εναντιώνεται στον "σουλτάνο Ερντογάν". Ποιά διέξοδο έχει ο τούρκος πρόεδρος; Το ερώτημα αυτό θα πρέπει να απασχολήσει άμεσα και στον μέγιστο βαθμό την ελληνική πολιτική σκηνή και ιδιαίτερα την κυβέρνηση, αφού Κύπρος και Αιγαίο δείχνουν να βρίσκονται στο "κέντρο ενδιαφέροντος" για την Τουρκία, η οποία εναγωνίως αναζητά μια "νίκη", ακόμη και σε επίπεδο μιας βραχονησίδας...
Εγκαταλείποντας την μικροπολιτική προσέγγιση των όσων συμβαίνουν στο εσωτερικό της χώρας και κοιτώντας το σύνολο του "δάσους", των συμφερόντων και των δυνάμεων που κινούνται στον διεθνή γεωπολιτικό χάρτη, θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως μια στοχευμένη παρέμβαση - πρόταση της Ελλάδας, μπορεί να οδηγήσει σε επαναδιατάξεις που θα ικανοποιούν όλους τους ισχυρούς, θα καλύπτουν και θα εγγυώνται τα ελληνικά συμφέροντα, την ανεξαρτησία και την αυτοκυριαρχία της χώρας, η οποία με τις κατάλληλες πολιτικές αναπροσαρμογές (π.χ. πλήρη συνεργασία με την ελληνική ομογένεια) μπορεί να επιβεβαιώσει το ρηθέν "οι ισχυροί έχουν τα δικά τους σχέδια, αλλά αυτά λειτουργούν για εμάς"... Τα μόνα που χρειάζονται, πέραν της ολοκληρωμένης σοβαρής ελληνικής πρότασης, είναι τόλμη, διάθεση για προσφορά, εντιμότητα και σοβαρότητα. Αυτά τα στοχεία, δηλαδή, που λείπουν από το σύνολο σχεδόν των επαγγελματιών - βολεμένων πολιτικών (κατ' άλλους "πωλητικών") που πουλάνε τα πάντα για να εξασφαλίσουν την άνοδο ή την παράταση της παρουσίας τους στην εξουσία...
ΥΓ: Τόσο για το αποτυχημένο πραξικόπημα, όσο και για την εν ψυχρώ δολοφονία του ρώσου πρέσβη, ίσως θα έπρεπε να αναζητηθεί ως "ιθύνων νους" κάποια χώρα που θέλει να τραβήξει την Τουρκία μακριά από την "ρωσική αρκούδα" και να την τοποθετήσει στον όμιλο των χωρών που επιθυμεί να επηρεάζει ή και να ελέγχει η ίδια. Και αυτή η χώρα δεν είναι σίγουρα οι ΗΠΑ ή η Κίνα (φυσικά ούτε και η Ρωσία)...
ΥΓ2: Κάποιοι, πιθανότατα, θα χαρακτηρίσουν τα παραπάνω γραφόμενα ως "αντιγερμανικό μένος". Ίσως θα πρέπει να επανεξετάσουν τόσο τις εκάστοτε δημόσιες δηλώσεις Σόιμπλε (και την συμπεριφορά της γερμανικής κυβερνητικής πολιτικής προς την Ελλάδα), αλλά και τις δηλώσεις (που αυξάνονται συνεχώς) πολλών ευρωπαίων αξιωματούχων που καταδικάζουν το "σκεπτικό" της Γερμανίας προς την Ελλάδα (και όχι μόνο). Σε κάθε περίπτωση ο Σόιμπλε εργάζεται για τα συμφέροντα και την υλοποίηση των σχεδιασμών της Γερμανίας. Αυτό όμως δεν μπορεί να σημαίνει πως η Ελλάδα πρέπει να σιωπά στην επιθετική - εξοντωτική πολιτική του γερμανού υπουργού ή πως πρέπει οι Έλληνες να αποδεχθούν την εξόντωσή τους ως "λογικό επόμενο" μιας ισχυρής Γερμανίας. Αυτό που γνωρίζουν πάρα πολύ καλά τόσο η κυρία Μέρκελ όσο και ο κ. Σόιμπλε, αλλά για ακατανόητους λόγους δείχνουν να αγνούν οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι πως στην παγκόσμια πολιτική δεν υπάρχουν φίλοι και σύμμαχοι, παρά μόνο συμφέροντα, ισχυροί και ανίσχυροι, θύτες και θύματα. Όποιος νομίζει πως η γερμανική πολιτική αντιμετωπίζει φιλικά την Ελλάδα και τους Έλληνες, προφανώς δεν έχει κατανοήσει τα διεθνώς ισχύοντα και, προφανέστατα δεν έχει αντιληφθεί την αξία της Ελλάδας και την γερμανική ανάγκη να υφαρπάξει τόσο τον φυσικό όσο και τον ανθρώπινο πλούτο αυτής της μικρής αλλά τόσο σημαντικής χώρας.
ΥΓ3: Σε κάθε περίπτωση στην Ελλάδα (και κυρίως από τους έλληνες πολίτες) οι πολιτικές ελίτ θα πρέπει να κατανοήσουν τα πραγματικά αίτια της (επιβληθείσας) κρίσης προκειμένου να καταστεί δυνατό να χαραχθεί μια ενιαία εθνική στρατηγική - αποφασιστική πολιτική που θα λειτουργήσει επιθετικά προς την διέξοδο της Ελλάδας από αυτή την κρίση, η οποία της έχει αφαιρέσει την εθνική κυριαρχία, διαλύει όλες τις πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές δομές της και την έχει καταστήσει γερμανικό προτεκτοράτο, σε ένα failed state, με μηδενικές πιθανότητες επαναφοράς και λειτουργίας της ως ανεξάρτητης και αυτοκυρίαρχης χώρας, η οποία απομυζάται και αποσυντίθεται προς όφελος μιας παντοδύναμης Γερμανίας. Οι πολιτικές υποτέλειας και αποδοχής της ασφάλειας των αλυσίδων, οι πρακτικές μεθοδικής εξόντωσης μιας ολόκληρης χώρας και ενός λαού, η καταπάτηση των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων, η καταστρατήγηση του Ελληνικού Συντάγματος και οι εν γένει μνημονιακές "λογικές" πρέπει να καταγγελθούν επαρκώς, η πολιτική ανωμαλία την οποία διάγει η Ελλάδα ενώ οι εκφραστές - υποστηρικτές της θα πρέπει να οδηγηθούν πάραυτα ενώπιον των ποινικών ευθυνών τους τόσο ως προς το Σύνταγμα και τους νόμους της χώρας, όσο και ως προς το Ευρωπαϊκό και Διεθνές Δίκαιο. Οι λογικές της "συνέχειας του κράτους" (δηλαδή η αναγκαστική υλοποίηση δεσμεύσεων κυβερνήσεων που καταπάτησαν κάθε έννοια του Ελληνικού Συντάγματος), θα πρέπει να παυθούν άμεσα και να χαρακτηριστούν αναλόγως. Η Ελλάδα είναι μια χώρα μικρή (πληθυσμιακά) και αυτός είναι ο κύριος λόγος που μπορεί να ανταπεξέλθει σε πιθανές ακραίες πιέσεις που θα της ασκηθούν, οι οποίες όμως θα "ρίξουν τις μάσκες" όλων εκείνων που ισχυρίζονται πως επιθυμούν "το καλό των Ελλήνων".
Η μη εκμετάλλευση των υπαρχουσών διεθνών γεωπολιτικών συνθηκών και εν εξελίξει ανακατατάξεων θα αποτελέσει έγκλημα των πολιτικών - κυβερνητικών ιθυνόντων εις βάρος της ίδιας της Ελλάδας, η οποία μπορεί να καταθέσει τη δική της πρόταση, διευκολύνοντας στο "ξεκαθάρισμα" των ισχυρών και αναδεικνύοντας την χρησιμότητα ενός αυτοκυρίαρχου και ανεξάρτητου ελληνικού χώρου, σπουδαιότατης γεωπολιτικής, γεωστρατηγικής και ενεργειακής αξίας. Επιτέλους, ας πάψουμε να πουλάμε σαν χώρα μόνο τον ήλιο και τις παραλίες μας και ας εκμεταλλευθούμε τον ζωτικό χώρο στον οποίο βρισκόμαστε...
πηγή:https://kostasxan.blogspot.gr/2017/01/blog-post_62.html