Του Χρήστου Αλωνιστιώτη*
Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, αποτελούσαν πάντοτε το σάκο του μποξ μεταξύ των πολιτικών αφού όλοι οι πολιτικοί ηγέτες βασίζονται σε αυτούς προκειμένου να καταφέρουν να εκλεγούν στην πρωθυπουργία. Η πρακτική των ατελείωτων διορισμών με στόχο να υπάρχει εκλογικό κοινό, οδήγησε τη χώρα σε μια απίστευτη στρέβλωση η οποία δεν είναι μόνο οικονομική.
Η πρακτική των προσλήψεων μέσα από κομματικές λίστες, σε συνδυασμό με το ανεπαρκές νομοθετικό πλαίσιο το οποίο όριζε μονιμότητα ότι και να γίνει, οδήγησαν στη δημιουργία ενός πλήρως αναποτελεσματικού Δημόσιου Τομέα, ο οποίος κουβαλούσε όλες τις παραδοσιακές ελληνικές παθογένειες. Έλλειψη ενδιαφέροντος, ασυνέπεια, αδιαφορία για την ολοκλήρωση των εργασιών, αργομισθίες και πολλά άλλα.
Όλα τα παραπάνω οδήγησαν σε ένα “βόλεμα” το οποίο έκανε το Δημόσιο δυσκίνητο, αντιπαραγωγικό και πλήρως αναποτελεσματικό αφού στην εποχή της τεχνολογίας εξακολουθούμε να λειτουργούμε με δομές περασμένων δεκαετιών.
Οι πρακτικές και οι παθογένειες του παρελθόντος, έκαναν το Δημόσιο ως τον πόθο της πλειοψηφίας των Ελλήνων. Δε χρειάζεται παρά να δει κάποιος ότι ακόμα και σήμερα σε μια προκήρυξη 300 θέσεων, θα υπάρξουν 15.000 και 20.000 αιτήσεις.
Μια θέση γραμματέως στον ιδιωτικό τομέα και παλεύουμε να βρούμε αξιόλογους ανθρώπους…
Αν δεν υπήρχε η κρίση, το μόνο που θα μας εξόργιζε είναι το μηδενικό ενδιαφέρον εξυπηρέτησης του κοινού, το οποίο προφανώς και δημιουργήθηκε από ανθρώπους που είχαν “μπάρμπα στην Κορώνη” αλλά και από το γεγονός ότι το Δημόσιο έγινε το μέσο αποκατάστασης για κάθε άτομο ειδικής περίστασης, που είναι προφανώς ανίκανο για εργασία. Ένα τέτοιο άτομο έχει ανάγκη τη βοήθεια της Πολιτείας όχι του Δημοσίου.
Σε κάθε περίπτωση, στο Δημόσιο υπάρχουν και άνθρωποι αξιόλογοι, μορφωμένοι που θέλουν να δουλέψουν και δουλεύουν.
Ακόμα και αν δουλεύει ένας για εκατό, στη σημερινή τραγική κατάσταση μιας χρεοκοπημένης και ακυβέρνητης χώρας, το γεγονός ότι το κράτος λειτουργεί, οφείλεται στους ευσυνείδητους Δημοσίους Υπαλλήλους. Αυτό είναι ένα σαφές μήνυμα ότι το Δημόσιο χρειάζεται έναν Υπουργό και μερικούς Διευθυντές, οι οποίοι θα το αναδιοργανώσουν από την αρχή και θα το κάνουν παραγωγικό και πάλι.
Οι απολύσεις είναι ένα καυτό θέμα το οποίο οι πολιτικοί δεν έχουν τη στοιχειώδη ικανότητα να διαχειριστούν. Κάθε φορά που φτάνουμε στις απολύσεις είναι φυσιολογικό να υπάρχει ξεσηκωμός στους Δημοσίους Υπαλλήλους, οι οποίοι όπως κάθε άλλος, φοβούνται να μη χάσουν τη δουλειά τους. Όμως, δυστυχώς οι Δημόσιοι Υπάλληλοι δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν κάτι πολύ βασικό και οι πολιτικοί δεν είναι σε θέση να τους το εξηγήσουν.
Μια πρόταση για τους Δημοσίους Υπαλλήλους
Το Δημόσιο έχει πλεόνασμα υπαλλήλων και αυτό δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Ωστόσο, θα πρέπει και οι ίδιοι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι να καταλάβουν ένα και μόνο πράγμα: ο προϋπολογισμός για την πληρωμή τους είναι συγκεκριμένος. Οπότε, κάθε ένας που προσλαμβάνεται (προφανώς κομματικά) θα στερεί μισθό από όλους όσοι ήδη εργάζονται.
Κάθε νέα πρόσληψη θα πρέπει να εξοργίζει τους Δημόσιους Υπαλλήλους γιατί οδηγεί σε μικρότερο μισθό για αυτούς. Αν οι Δημόσιοι Υπάλληλοι φτάσουν τον αριθμό που θα έπρεπε, τότε ως δια μαγείας και η μισθοδοσία τους θα ήταν υψηλότερη. Απλά πράγματα που έχουν καθημερινή εφαρμογή στον ιδιωτικό τομέα, όπου ο εργοδότης δεν προσλαμβάνει αν δεν έχει να πληρώσει.
Το Δημόσιο χρειάζεται αξιολόγηση αλλά και αναδιάρθρωση. Να αξιολογήσει τους υπαλλήλους του και να κρατήσει τους καλύτερους, δίνοντας έμφαση και στην μείωση του μέσου όρου ηλικίας των εργαζομένων. Να γίνει το Δημόσιο ευέλικτο και αυτό προϋποθέτει ανθρώπους που θα μπορούν να χειριστούν την τεχνολογία.
Έχοντας ως βάση τις τράπεζες και τις εθελουσίες εξόδους, το Ελληνικό Δημόσιο οφείλει να διαμορφώσει ένα πρόγραμμα στο οποίο όσοι έχουν 10 χρόνια για τη συνταξιοδότησή τους να οδηγηθούν σε έξοδο με το ανάλογο πακέτο. Το ίδιο να γίνει και σε όσους έχουν λιγότερα από 10 χρόνια υπηρεσίας (που έχει μικρότερο κόστος). Στο τέλος θα πρέπει να μείνουν μόνο οι καλύτεροι, οι πιο άξιοι και οι ικανότεροι.
Τα πακέτα αποζημίωσης, μια κυβέρνηση θα πρέπει να τα διαπραγματευτεί όπως και τόσα άλλα με τους πιστωτές. Κατά την άποψή μου, είναι προτιμότερο οι άνθρωποι αυτοί να οδηγηθούν προς εργασία στον ιδιωτικό τομέα, ανάλογα με τα προσόντα τους και όχι στην ανεργία. Ως εκ τούτου, ένα πρόγραμμα εθελουσίας Δημοσίων Υπαλλήλων είναι προτιμότερο να περιλαμβάνει ένα ποσοστό μετρητών προς τον εργαζόμενο (ως αποζημίωση) και ένα μεγαλύτερο ποσοστό ως επιδότηση στον ιδιωτικό τομέα για να προσλάβει εργαζόμενους. Θα πρέπει επιτέλους κάποιος να επιδοτήσει την εργασία και όχι την ανεργία και το άραγμα. Η εργασία παράγει ΑΕΠ και η εργασία φέρνει αύξηση της παραγωγικότητας και της καινοτομίας.
Μια απλή λύση για την αξιολόγηση και τη διαφάνεια
Πως μπορείς να αξιολογήσεις τους υπαλλήλους σου όταν η διαφάνεια στο Δημόσιο δεν είναι και το δυνατό σημείο; Όπως απέδειξαν έρευνες σε μεγάλες χώρες αρκεί το εξής: η κεντρική υπηρεσία κάθε κρατικού φορέα, αποστέλλει το πρωί ένα email (fax στην Ελλάδα του 1940), σε όλους τους υπαλλήλους από τους οποίους ζητά να περιγράψουν πλήρως τη θέση εργασίας τους. Το απόγευμα καλούνται να το έχουν επιστρέψει και από την επόμενη ημέρα το ξεκαθάρισμα γίνεται απλό.
Η λύση των προσλήψεων μπορεί να γίνει αξιοκρατική, αδιάβλητη και δίκαιη. Απλά καταργείς όλους τους κρατικούς φορείς που έχουν αναλάβει αυτό το έργο και αναθέτεις την πρόσληψη των Δημοσίων Υπαλλήλων σε εξωτερικές ιδιωτικές εταιρίες. Και στο κράτος αφήνεις μόνο την έκδοση των προκηρύξεων για το τι προσόντα θέλει να έχουν οι Υπάλληλοί του. Ακόμα και κοστολογικά είναι φθηνότερο.
Η Ελλάδα βρίσκεται στη δυσκολότερη περίοδο της ιστορίας της και θα πρέπει επιτέλους ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του και να παράξει πραγματικό και χρήσιμο έργο. Θα πρέπει όλοι να συμβάλλουμε σε αυτό και αυτό είναι μεγάλη ευθύνη γιατί η κρίση μας έκανε ανθρωποφάγους.
Οι Ιδιωτικοί Υπάλληλοι επιτίθενται στους Δημόσιους και οι Δημόσιοι στους Ιδιωτικούς. Ψυχραιμία γιατί πλέον όλοι την ίδια σύνταξη θα πάρουμε και αυτή δε θα μας φτάνει. Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι κατηγορούνται για πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση και οι Ιδιωτικοί επίσης για άλλα.
Θέλοντας και μη, η μεγαλύτερη φοροδιαφυγή συναντάται στους Ιδιωτικούς Υπαλλήλους και μια κυβέρνηση οφείλει να το λύσει οριστικά και δίκαια και όχι ρίχνοντας βάρη σε άλλους. Το Δημόσιο αποτελεί παράγοντα μεγάλης οικονομικής σπατάλης και μια κυβέρνηση οφείλει να λάβει δραστικά μέτρα χωρίς να μπαίνει στα χωράφια των Ιδιωτικών Υπαλλήλων.
Η Ελλάδα χρειάζεται ανθρώπους με γνώση και όραμα που δυστυχώς δεν υπάρχουν και όσο αυτό εκλείπει, δε μπορούμε να ζητάμε κατανόηση από ανθρώπους που πλήττονται. Γιατί πολύ απλά, κανένας δεν τους εξήγησε τι είναι καλύτερο για το συμφέρον τους.
*Ο κ. Χρήστος Αλωνιστιώτης είναι Chief Market Strategist Delta Forex Group
πηγή:http://www.liberal.gr/arthro/114148/apopsi/arthra/dimosioi-ypalliloi-min-tous-lithoboleite-exigiste-tousi.html