Της Μαρίας Νεγρεπόντη - Δελιβάνη
Προφανώς, οι Νεοναζί μας εκλαμβάνουν ως εντελώς αμόρφωτους, καθυστερημένους και ευκολοχειρίσιμους. Και, από μια πλευρά έχουν δίκαιο, αφού ότι εγκληματικό εφεύρημα και αν τους περάσει από το μυαλό, σπεύδουν διασκεδάζοντας να μας το επιβάλλουν. Και οι κυβερνητικοί μας, ΟΛΟΙ, και αυτοί που πέρασαν και αυτοί που είναι τώρα στην εξουσία, αλλά και αυτοί που προλειαίνονται, το υπογραμμίζω ΟΛΟΙ, υποκλίνονται, συζητούν επί ώρες-ημέρες-εβδομάδες-μήνες, τις λεπτομέρειες σχεδίων γεμάτων (ας μου επιτραπεί) από " εγκληματικές ηλιθιότητες", που εμφανίζονται ως δήθεν σωτήριες, αλλά που μας οδηγούν κατευθείαν σε εξαφάνιση. Και αυτή η πορεία προς το μηδέν δεν τελειώνει, και αν δεν αντιδράσουμε δεν πρόκειται να τελειώσει πριν από την ολοκληρωτική μας καταστροφή.
Αρνούμαι να δεχθώ ότι, έστω και αν οι ιθύνοντες δεν είναι οικονομολόγοι, ή έστω και αν έχουν καταφέρει να αποκτήσουν μόνο κάποια "πασαλείμματα" οικονομικών γνώσεων, αδυνατούν να κατανοήσουν, τα αυτονόητα, δηλαδή ότι:
* με λιτότητα, και μάλιστα αυτής της στραγγαλιστικής μορφής, η αναμονή ανάπτυξης αποτελεί ευτράπελο,
* η πολιτική λιτότητας ανήκει στην επικίνδυνη κατηγορία των ιδεολογικών νεοφιλελεύθερων εμμονών, που ουδέποτε είχε (διότι δεν είναι δυνατόν να έχει) θετικά αποτελέσματα,
* το ελληνικό χρέος είναι μη βιώσιμο, οι δανειστές αποκλείεται να μην το γνωρίζουν, και συνεπώς η οποιαδήποτε επιδίωξη οριακών βελτιώσεων αποτελεί "μέθοδο συνεχούς εξαπάτησής μας"
* βελτιώσεις της πραγματικής ελληνικής οικονομίας, με τα μνημόνια, αποκλείονται και συνεπώς πρόκειται για καθαρή ουτοπία οι, κατά καιρούς, ενθουσιασμοί των ιθυνόντων ότι δήθεν "μειώνεται η ανεργία", "αυξάνουν οι εξαγωγές" και άλλες ανάλογες αισιόδοξες ελαφρότητες που, αναγκαστικά και αναπότρεπτα, ανατρέπονται στην "επόμενη στροφή".
Η Ελλάδα τελειώνει και είναι 100% υπεύθυνες οι κυβερνήσεις της, ενώ ο λαός ευθύνεται μόνο, επειδή έχει σε τέτοιο βαθμό εξουθενωθεί από την επτάχρονη κόλαση στην οποία υποβάλλεται, από τα γενικώς και εκτός εξαιρέσεων ανεγκέφαλα και ανέντιμα ΜΜΕ, που τον τρομοκρατούν και τον πείθουν ότι η καταστροφή του είναι μονόδρομος(!!!), ώστε δεν βρίσκει το σθένος να σπάσει τις αλυσίδες της σκλαβιάς, της αναξιοπρέπειας, της κοροϊδίας, της εκμετάλλευσης, της τυραννίας, και να αγωνιστεί για την επιβίωσή του .
Για ακόμη μια φορά οι κυβερνήτες μας εκστόμισαν "μεγάλα λόγια": "κάνουμε ότι θέλουμε με τα πλεονάσματα", "δεν ξεπερνούμε κάποιες κόκκινες γραμμές", "δεν συζητούμε ορισμένα θέματα"....αλλά στη συνέχεια, και μόλις ο κ. Σόιμπλε και οι όμοιοί του τρίξουν τα δόντια, αναφέρουν τη λέξη "δραχμή", υπενθυμίσουν με όσο γίνεται πιο άγριο και άκομψο τρόπο, ότι "εμείς οι Έλληνες δεν δικαιούμαστε να ενεργούμε, να αποφασίζουμε και να αναπνέουμε, παρά μόνο σύμφωνα με τις υποδείξεις", αλλάζουν έντρομοι ρότα κατά 180ο. Και οι δυνάστες μας, δράττονται της ευκαιρίας του κάθε δικού μας δήθεν "παραπατήματος", για να εμφανιστούν ακόμη πιο "μεγαλοπρεπείς" απέναντι στους εξαθλιωμένους αποίκους τους, ακόμη πιο αδιάλλακτοι, ακόμη πιο απαιτητικοί. Και "εμείς";;; Δηλαδή αυτοί που τόσο ανάξια εκπροσωπούν τον ελληνικό λαό, πως συμπεριφέρνονται, μετά από κάθε κρίση που ακολουθεί αυτούς τους "λεονταρισμούς"; Όταν χρειάζεται να μαλώσω το μικρό μου σκυλάκι, μετά από κάποια ανυπακοή του, βάζει την ουρά στα σκέλια και με κοιτάζει παρακλητικά.... Αυτά...
Ομιλούμε για 4ο μνημόνιο, απόφαση νέων μέτρων κ.ο.κ. ΛΑΘΟΣ, διότι αυτά δεν χρειάζονται πια, εφόσον η υποταγή μας έχει εξελιχθεί και έχουμε υπογράψει (δηλαδή, όχι εμείς, αλλά οι ανάξιοι εκπρόσωποί μας) τον ΚΟΦΤΗ. Χάρη σ' αυτόν οι δανειστές/εταίροι μας τρίβουν τα χέρια τους, για τον αυτοματισμό έλευσης των καταστρεπτικών μέτρων: συνεχείς μειώσεις μισθών και συντάξεων, ομαδικές και φυσικά αδικαιολόγητες απολύσεις, αυξήσεις φόρων και επιβολή νέων παρανοϊκών μορφών φοροκαταιγίδας, περιορισμό δημοσίων δαπανών και απάλειψη των τελευταίων σκιών του Κράτους πρόνοιας, σκαιά προτροπή για άμεσο ξεπούλημα του συνόλου του πλούτου, που αποτελεί την ΕΛΛΑΔΑ... ξέχασα κάτι;
Είναι όντως, ακατανόητη η όλη φοβική, υποτελής, αναξιοπρεπής, αντεθνική, εξοργιστική, εξωπραγματική, παραπειστική συμπεριφορά των όσων μας εκπροσώπησαν, μας εκπροσωπούν, και εκτός ενός θαύματος, φαίνεται ότι θα μας εκπροσωπήσουν και στο μέλλον. Γι' αυτό, και δεν υπάρχει λόγος να γίνουν εκλογές πριν από το 2019, μια και "τ'είχες Γιάννη με τα μνημόνια, τ'είχα πάντα με τα μνημόνια"!!! Διερωτώμαι, δηλαδή, πως μπορούν οι κυβερνητικοί μας να αρνούνται να δεχθούν τα απολύτως εμφανή πραγματικά γεγονότα, και αντιθέτως, να δέχονται να παίζουν το ασυμβίβαστο, για το περιβάλλον μιας ΕΕ, που αρέσκεται να μιλά για αλληλεγγύη και δημοκρατία, αυτό το παιχνίδι, που λέγεται "πάρτα όλα". Τελικά, οι δικοί μας ιθύνοντες συντονίζονται πολύ συχνά, με τους δυνάστες μας και εναντίον μας, ισχυριζόμενοι ότι... "μας σώζουν"!!
Αλλά, πως αλήθεια "μας σώζουν", όταν:
Στην αρχή της ελληνικής κρίσης το χρέος αντιπροσώπευε 109% του ΑΕΠ, και με χαμηλότοκο δάνειο, καθώς και με συνέχιση της ανάπτυξης, θα ήταν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΒΙΩΣΙΜΟ, χωρίς να χρειάζεται ο δηλητηριώδης εναγκαλισμός μας με το ΔΝΤ. Ας σημειωθεί ότι από το 1995 ως και το 2007, η Ελλάδα είχε τον ταχύτερο ρυθμό ανάπτυξης της Ευρώπης και ίσο με 3,9%. Αλλά, τι έκαναν οι "εταίροι μας" , σε αγαθή σύμπνοια με τους δικούς μας; Μα έδεσαν με το ΔΝΤ, του οποίου τα έργα και οι ημέρες, από όπου πέρασαν, ήταν στάχτη-φωτιά-και θάνατος. Επιπλέον, επειδή "έπρεπε να τιμωρηθούμε" μας έδωσαν δάνεια με απαγορευτικά υψηλό τόκο για να συνετιστούμε. Βέβαια, τα δάνεια αυτά είχαν το μεγάλο πλεονέκτημα του πλουτισμού της Γερμανίας, εφόσον η ίδια δανειζόταν στις αγορές με πολύ χαμηλότερο επιτόκιο και εμείς της καταβάλαμε λεόντειο επιτόκιο. Και δεν πείραζε, (γιατί, αλήθεια να πειράζει;) που έτσι η Γερμανία απομυζούσε και κατάστρεφε κάθε προοπτική ανάκαμψης του κράτους-μέλους της ΕΕ, Ελλάδα, που βρισκόταν σε δύσκολη θέση και που η Τρόϊκα "προσπαθούσε" να σώσει; Και επί πλέον μας έβαλαν σε πρόγραμμα, που κατά την ομολογία του ίδιου του συντάκτη του τού Olivier Blanchard, "ήταν τραγικά λανθασμένο γιατί προκαλούσε πολλαπλάσια ύφεση από την προβλεπόμενη". Αλλά όλα αυτά είναι... ψιλά γράμματα!
Σε κάθε περίοδο κρίσης, (και οι κρίσεις ήταν πολύ συχνές), η Ελλάδα έπαιρνε δάνεια, έναντι επιβολής νέων επώδυνων μέτρων, τα οποία αποτελούσαν προϋπόθεση για τη λήψη της εκάστοτε δόσης, που συνδυάζονταν, πάγια, με αυτοτροφοδοτημένο πανικό υψηλής τάσης. Δηλαδή, "ή δέχεστε ενίσχυση του βαθμού εξαθλίωσής σας, ή δε δίνουμε δάνειο και πάτε για πτώχευση και για GREXIT". Αφ' υψηλού οι "εταίροι μας" μάς άφηναν να εννοήσουμε ότι "μας σώζουν με τα δάνεια". Ωστόσο, τα περί ου ο λόγος δάνεια:
- Πήγαιναν (και εξακολουθούν να πηγαίνουν) κατά το 90% και πλέον στις τράπεζες, για να διασωθούν (και δεν περνούν καν τα ελληνικά σύνορα).
- Με ΑΕΠ, συνεχώς κατερχόμενο μετά το 2009, (και, φυσικά χωρίς ανάπτυξη), τα δάνεια αυτά συσσωρεύονται στο αρχικό χρέος, που πλησιάζει σχεδόν σε διπλασιασμό. Πως να γίνει πια λόγος για "βιώσιμο χρέος";;; Έχει απόλυτο δίκαιο το ΔΝΤ, το οποίο θέλει, αλλά και δεν θέλει να παραμείνει στο μοίρασμα των ελληνικών ιματίων. Γιατί αν αποχωρήσει θα είναι ακόμη πιο κραυγαλέα τα έργα του, που ρήμαξαν την Ελλάδα, αλλά και αν παραμείνει η παραμονή του θα είναι ασυμβίβαστη με "μη βιώσιμο χρέος". Λαμβάνουν, λοιπόν, χώρα, παραστάσεις κυριολεκτικού σατανισμού, επάνω στο ημιθανές πτώμα της Ελλάδας, για το ποιος από τους δύο θεσμούς (που αμφότεροι είναι οι δήμιοι της πατρίδας μας) θα έχει το επάνω χέρι. Θα γίνει ή όχι δεκτή η άποψη ότι το "ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο", ώστε να συνεχιστούν στο διηνεκές τα βασανιστήρια της Ελλάδας (παρότι, φυσικά, και οι δύο πλευρές γνωρίζουν ότι το ελληνικό χρέος, ούτε είναι, αλλά ούτε μπορεί να γίνει βιώσιμο με τις παρούσες συνθήκες). Και είναι, ίσως, κατανοητό ότι οι θεσμοί, νοιάζονται για το συμφέρον τους και δεν τους "καίγεται καρφί" για την καταστροφή της χώρας μας....αλλά, όμως, η δική μας Κυβέρνηση πως συμμετέχει σε όλα αυτά; Γιατί, άραγε κόπτεται να επιβάλλει την, παντελώς, αστήρικτη θέση της Κομισιόν περί...."βιωσιμότητας του χρέους"; Είναι δυνατόν να υποθέτει, σοβαρά, η Κυβέρνησή μας, ότι το ΔΝΤ είναι ο κακός δαίμονας, ενώ η Κομισιόν είναι ο Άγγελος; Είναι δυνατόν να μη γνωρίζει ότι υπάρχει Σκύλλα και Χάρυβδη;
Είναι, βέβαια, και οι περίφημες "διαρθρωτικές μεταβολές" στις οποίες πρέπει να συγκεντρωθούμε και τις οποίες οφείλουμε να υλοποιήσουμε το ταχύτερο, αν θέλουμε "να σωθούμε". Και ακριβώς επειδή "καθυστερούμε, αντιδρούμε, αποδεικνυόμαστε ανίκανοι να τις εφαρμόσουμε....ακριβώς για αυτό δεν έχουμε τα θετικά αποτελέσματα από το πρόγραμμα των θεσμών, που διαφορετικά θα είχαμε"!!!
Ασφαλώς, κάθε χώρα έχει ανάγκη, από καιρού σε καιρό, να προσφύγει σε διαρθρωτικές μεταβολές. Οι οποίες, όπως είναι γνωστό, έστω και αν έχουν σωστά επιλεγεί (κάτι που δεν είναι δεδομένο) αποδίδουν με βραδύτητα τα εκάστοτε αναμενόμενα αποτελέσματα. Η ελληνική, ωστόσο, περίπτωση των "διαρθρωτικών μεταβολών" είναι εντελώς ειδικής κοπής. Και τούτο, επειδή οι θεσμοί χρησιμοποίησαν, χωρίς ενδοιασμό, την Ελλάδα ως πειραματόζωο, επιβάλλοντας της σωρεία αρρωστημένων ιδεοληψιών, που πουθενά δεν απέδωσαν, ή πουθενά δεν εφαρμόστηκαν, σε μια ύστατη προσπάθεια να επιτύχουν και έτσι να αποτελέσουν την εκκίνηση γενίκευσης τους στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Τα οικτρά αποτελέσματα αυτών των δήθεν διαρθρωτικών μεταβολών (για να αναφερθώ ενδεικτικά, στην αναίσχυντη βαρβαρότητα που επιβλήθηκε στην αγορά εργασίας) που μετέτρεψαν την Ελλάδα σε τριτοκοσμική οικονομία, είναι για ακόμη μια φορά διαπιστωτικά των τραγικά εσφαλμένων βασικών τους υποθέσεων. Αυτές, μπορούν να συνοψιστούν στο ότι η μείωση των μισθών και η κατάργηση κάθε εργασιακού δικαιώματος, μέχρι και αυτού των συλλογικών συμβάσεων (που ωστόσο ισχύει σε ολόκληρο τον κόσμο) θα αυξήσει δήθεν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και μέσω αυτής θα επιτευχθεί η δημοσιονομική ισορροπία. Πρόκειται για τις υποθέσεις των φανατικών νεοφιλελεύθερων, που περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, το "αλάνθαστο των αγορών" και το "αόρατο χέρι του Adam Smith, που δήθεν αποκαθιστά ισορροπίες.
Αλλά, και στο σημείο αυτό πλανιέται το πολύ βασανιστικό ερώτημα του πως και του γιατί, επί 7 ολόκληρα χρόνια, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις έσπευδαν (και εξακολουθούν να σπεύδουν) να εφαρμόζουν με πιστότητα, σχεδόν με κατάνυξη (αφού προηγουμένως τις έχουν υπογράψει) αυτές (ας μου επιτραπεί να διαπιστώσω το αυταπόδεικτο) τις θανατηφόρα επικίνδυνες ανοησίες;
Τι το θετικό μπορεί να αναμένουν ότι θα συμβεί από αυτές (εκτός, φευ, από του να εξασφαλίσουν μερικές εβδομάδες ή μήνες επιπλέον παραμονής στην εξουσία;). Και για αυτό το επιπλέον διάστημα στην εξουσία, δέχονται να καρφώνουν σε σταυρούς μαρτυρίου του συμπατριώτες τους;
Πως ανέχονται (γιατί, αρνούμαι πάντοτε να δεχθώ ότι δεν γνωρίζουν, δεν αντιλαμβάνονται, δεν έχουν επαρκείς γνώσεις οικονομίας, ελπίζουν, αναμένουν καλύτερες ημέρες κλπ., κλπ) να γίνονται συν-δήμιοι του ελληνικού λαού, από κοινού με τους δανειστές;
Γιατί, μα γιατί δεν διαχωρίζουν επιτέλους τη θέση τους (τη θέση μας) από όλους αυτούς, που μας εξαφανίζουν σε καθημερινή βάση;
Δεν είναι αρκετά εμφανές;
Γιατί δεν αντιδρούμε;
Γιατί πηγαίνουμε χαζοχαρούμενοι για σφαγή;
Αλλά, ας έρθουμε και στο τόσο θλιβερό θέμα της σιωπηρής απενεργοποίησης του συνόλου του οπλοστασίου μας, από όλες ανεξαρτήτως τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών. Με την απενεργοποίηση αυτή, ως Έλληνες, και ως Ελλάδα, αποδεχόμαστε ότι "δεν διαθέτουμε κανένα μα κανένα όπλο", προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τον εχθρό (δηλαδή, τους εταίρους/δανειστές μας), και συνεπώς είμαστε έρμαιο στις παράλογες, στις καταστρεπτικές, στις εγκληματικές τους απαιτήσεις.
Να σημειώσω, παρενθετικά, ότι οι δανειστές μας δεν κόπτονται για την αποπληρωμή των χρεών μας. Γιατί, αν αυτό τους ενδιέφερε, πρωτίστως, θα μας άφηναν (θα μας υποχρέωναν) να επιτύχουμε αναπτυξιακούς ρυθμούς, όσο γίνεται πιο υψηλούς.
Πράγματι, έστω και αν πρόκειται για θεσμούς τυφλωμένους από νεοφιλελεύθερες δοξασίες, στα 7 χρόνια συνεχούς ελληνικού καταποντισμού, θα είχαν αναγκαστικά αποδεχθεί την ανάγκη μεταβολής της αποτυχημένης συνταγής τους. Αλλά, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν κάποιας διαφορετικής κατεύθυνσης πρόγραμμα, αλλά και εντείνουν το χαρακτήρα του ήδη ισχύοντος. Ακόμη και ένα μικρό τρομοκρατημένο παιδί, όταν άδικα τις τρώει από μεγάλους, θα προσπαθήσει να υπερασπιστεί τη θέση του, εξηγώντας πως έχει η κατάσταση. Η Ελλάδα, όμως, ΟΧΙ. Για λόγους, λοιπόν, που θα πρέπει να γνωρίζουν οι κυβερνώντες (αλλά, όχι και εγώ) η συμπεριφορά τους συνοψίζεται ως ακολούθως:
α) Ουδέποτε απαιτούν τα κατοχικά δάνεια και τις καταστροφές που προκάλεσαν οι Ναζί στη χώρα μας. Αν εξαιρέσουμε κάποια δειλά σχετικά ψελλίσματα των κυβερνώντων, που αυτόματα σταματούν, μόλις αγριέψει ο κ. Σόιμπλε και δηλώσει χωρίς πρόσθετες εξηγήσεις ότι "η Γερμανία δεν έχει τίποτε να πληρώσει"!!! Και έτσι, εμείς, αν και σύμφωνα με πολλές εκτιμήσεις από διαφορετικές πηγές, έχουμε να παίρνουμε περισσότερα από όσα χρωστούμε, σωπαίνουμε, και δεχόμαστε τα πάνδεινα, αδιαμαρτύρητα. Τις στιγμές που γράφονται αυτές οι γραμμές ο ΥΠΟΙΚ μας συντάσσει, πιθανότατα, την απολογία του, προς τους μαινόμενους, εναντίον μας, εταίρους επειδή... "τολμήσαμε, παραμονές Χριστουγέννων, να διαθέσουμε το αιμοσταγές πλεόνασμα, σε ληστευθέντες χαμηλοσυνταξιούχους", προκειμένου να γιορτάσουν και αυτοί. Για το φρικτό αυτό "παράπτωμά" μας και για να μην τολμήσουμε άλλη φορά να σηκώσουμε κεφάλι, η αξιολόγηση δεν θα προχωρήσει, και οι θεσμοί θα επανακάμψουν στην κατεχόμενη Ελλάδα, μόνο, όταν και αν κρίνουν επαρκή τη δήλωση της μεταμέλειας και συντριβής μας, μέσω του ΥΠΟΙΚ μας. Ακριβώς, σε αυτό το σημείο βρίσκεται η εθνική μας κυριαρχία. Στο κατώτατο, δηλαδή, σκαλοπάτι, μαζί με την οικονομία μας. Ωστόσο, τρέμουμε να κουνηθούμε, να διεκδικήσουμε, να επιβάλλουμε μια άλλη πορεία.
β) Υπάρχουν, ήδη, αρκετές μελέτες που αποφαίνονται με βάση αδιάσειστα στοιχεία, ότι ένα σημαντικό τμήμα του φερόμενου ως "ελληνικό χρέος", είναι επαχθές ή και απεχθές. Αλλά, τα συμπεράσματα αυτών των μελετών έχουν καταχωνιαστεί, επειδή και ο παράνομος πλουτισμός των εταίρων μας, μέσω του χρέους, έχει καταχωρηθεί στην κατηγορία των 'απαγορευμένων συζητήσεων'. Προφανώς επειδή στεναχωρούν τους εταίρους/δανειστές. Και γιατί, άραγε, να τους στεναχωρούμε;
γ) Έχουν γραφεί ομολογίες και αναλύσεις πολυάριθμων οικονομολόγων (και εκτός του Olivier Blanchard), σχετικά με τις εντελώς εσφαλμένες βάσεις του προγράμματος "διάσωσης" της χώρας μας, καθώς και για την ανάγκη ριζικής μεταβολής του. Όπως, όμως, φαίνεται αυτές οι ομολογίες και αναλύσεις δεν μας αφορούν, και γι' αυτό ουδέποτε και ουδόλως αντιδράσαμε μέσω των επίσημων εκπροσώπων μας. Αντιθέτως, ακολουθήσαμε πειθήνια τη συμβουλή του κ. Σόιμπλε, που μας επανάφερε στο γύρο του μαγκανοπήγαδου, με κλειστά μάτια, δηλαδή στο "εσείς να μην ασχολείστε με το περιεχόμενο των προγραμμάτων, που σας επιβάλλονται, αλλά να επικεντρώνεστε στην πιστή και ταχεία διεκπεραίωση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων" (στις οποίες εμπίπτει και το ξεπούλημα της Ελλάδας).
δ) Απαγορευμένη συζήτηση αποτελεί, επίσης, και το μέγα φιάσκο της ηθελημένα καθυστερημένης αναδιάρθρωσης χρέους (προκειμένου να σωθούν προηγουμένως οι ευρωπαϊκές τράπεζες), που κατέληξε στην καταστροφή των συνταξιοδοτικών ταμείων, των ταμείων των Πανεπιστημίων, των νοσοκομείων, της εκκλησίας κλπ.
ε) Ούτε σκέψη, εξάλλου, για ΡΗΞΗ, με την αποτυχημένη ΕΕ και το εκ γενετής άρρωστο ευρώ, προφανώς για να μην τεθεί σε κίνδυνο το κοινό νόμισμα. Η εκστρατεία πειθούς, στο πεδίο αυτό, έγινε πολύ συστηματικά, αλλοτριώνοντας και όλα σχεδόν τα ελληνικά ΜΜΕ, έτσι ώστε ένα GREXIT να εμφανίζεται ως καταστροφή, και όχι όπως πραγματικά είναι, ως δηλαδή μοναδική ελπίδα σωτηρίας μας. Μεταξύ άλλων παραποιήσεων της πραγματικότητας, εμφανίζουν τον κ. Λαφαζάνη, να οδεύει δήθεν προς το Νομισματοκοπείο, επιχειρώντας έτσι, με ασύγγνωστη αφέλεια, να δείξουν πόσο επικίνδυνοι και πόσο ανεύθυνοι είναι οι θιασώτες της επιστροφής στο εθνικό μας νόμισμα. Ενώ αν πάσχιζαν να σώσουν τη χώρα από τις αρπακτικές δαγκάνες των ξένων, θα έπρεπε να πουν: "τι κρίμα που ο κ. Λαφαζάνης (και ο όποιος κύριος) δεν έσπευσε, πράγματι, με ένα σοβαρό πρόγραμμα, προς το Νομισματοκοπείο".
στ) Ανήκουμε στη Δύση, στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη. Και βαυκαλιζόμαστε ότι έχουμε ομπρέλα ευρωπαϊκή, που δεν παίρνει νερά, για τα εθνικά μας θέματα. "Θα μας σώσει η Ευρώπη, αν κινδυνεύσουμε"-εμφανιζόμαστε αφελώς πεπεισμένοι γι' αυτό. Ωστόσο, στις απανωτές δηλώσεις του κ. Erdogan ότι "δεν αναγνωρίζει τη συνθήκη της Λωζάνης", αυτό που επιτέλους εκλήφθηκε ως η επίσημη αντίδραση της ΕΕ ήταν κάποιο ψέλλισμα, όντως, δύσκολο να ακουστεί χωρίς ακουστικά! Και όσο για τους καθημερινούς περιπάτους των τουρκικών αεροπλάνων και πλοίων στη Μεσόγειο και στις αυλές των σπιτιών των ελληνικών νησιών... και αυτή ακόμη η δειλή αντίδραση των ευρωπαίων εταίρων μας κρίθηκε περιττή, από τους ίδιους. Μερικές ημέρες πριν, η εφημερίδα International New York Times είχε ένα αρθράκι, στο οποίο ο συντάκτης έκφραζε την "έκπληξη" ή το "θαυμασμό" ή τη "δυσαρέσκεια" για το πόσο "ψύχραιμοι εμφανίζονται οι Έλληνες, απέναντι στις τουρκικές επιθέσεις". Ψύχραιμοι ή απαθείς ή χαμένοι στη μετάφραση;
Δυστυχώς, έτσι εμφανίζονται τα πράγματα στην πατρίδα μας, και όχι αλλιώς. Και αν δεν αποφασίσουμε να ξεσηκωθούμε, να σπάσουμε τα δεσμά μας και να ελευθερωθούμε, να πληρώσουμε όσα από τα χρέη μας είναι νόμιμα με τη βοήθεια ανάπτυξης και όχι προϊούσας εξαθλίωσης, και να αγκαλιάσουμε με στοργή και ελπίδα το εθνικό μας νόμισμα, ΕΧΟΥΜΕ ΧΑΘΕΙ ΣΕ ΒΑΘΟΣ ΧΡΟΝΟΥ. Ύστερα από όσα βιώσαμε στα 7 προηγούμενα χρόνια, όσα βιώνουμε και όσα με μαθηματική ακρίβεια μας αναμένουν, δεν μπορεί πια να δικαιολογηθούν φόβοι, δισταγμοί και ναι μεν αλλά.
Πως να αντιδράσουμε; Να τολμήσουμε να περιλάβουμε όλα όσα έχουμε υποστεί τα 7 τελευταία χρόνια, με στοιχεία, αποδείξεις και σοβαρές αναλύσεις. Να μεταφράσουμε όλα αυτά σε πολλές γλώσσες, διαψεύδοντας όσες κατηγορίες, εναντίον μας, είναι αστήρικτες. Να στείλουμε το τεύχος, ενώ ταυτόχρονα θα κυκλοφορεί και στο διαδίκτυο, σε όλες τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών, καθώς και στα ΜΜΕ. Να περιλάβουμε παιδιά που πεινούν, ανέργους που φυτοζωούν, νοσοκομεία που δεν έχουν τα απαραίτητα, σχολεία που δεν έχουν δασκάλους, σωρεία αστέγων που κοιμούνται στο δρόμο, ουρές ανθρώπων για το συσσίτιο.
Και να τους ρωτήσουμε αν έτσι εννοείται η Ευρώπη της συνοχής, της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας. Να τους ρωτήσουμε σε ποιο βαθμό (μηδενικό, βέβαια) η ΕΕ τήρησε τις αρχικές της υποσχέσεις. Και στο τέλος, να τους ζητήσουμε να μη μας πολεμήσουν, τώρα που θα επιστρέψουμε με όρους δικούς μας (και όχι του κ. Σόιμπλε) στο εθνικό μας νόμισμα.
Όλα αυτά βέβαια απαιτούν ομοψυχία, και όχι αναμονή της εξουσίας από τον επόμενο, μετά από την πτώση του προηγούμενου. Απαιτούν, να μιλά όλη η χώρα την ίδια γλώσσα. Απαιτούν να εμφανιζόμαστε, προς τα έξω, ως μία γροθιά.
Πιθανολογώ ότι πολλοί θα διαφωνήσουν με μια τέτοια λύση. Και επειδή δεν διεκδικώ "αυθεντία", θα με ενδιέφερε ειλικρινά η πρόταση και άλλων λύσεων, που εγώ αδυνατώ να δω. Η απαρίθμηση δυσχερειών στο εγχείρημα της ΡΗΞΗΣ, το επιχείρημα ότι "θα έπρεπε αυτή να γίνει πριν ή μετά από το τώρα", είναι σαφές ότι δεν είναι λύσεις. Εδώ, από τη μια πλευρά έχουμε την πραγματικότητα ενός αργού επιθανάτιου ρόγχου της πατρίδας μας, που δεν πρέπει να την προσπεράσουμε, και από την άλλη, ΤΙ; ΛΟΙΠΟΝ;
http://marianegreponti-delivanis.blogspot.gr/2016/12/ei-22122016.html