Έχουμε την εντύπωση πως όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν το δίλημμα, το νοιώθουν και το διαισθάνονται – δικαιολογημένα όμως δεν θέλουν να αποφασίσουν, αφού είτε ο συμβιβασμός τους, είτε η αντίδραση και η χρεοκοπία, θα απαιτούσαν πάρα πολλές θυσίες.
.
.
Όταν αναφερόμαστε στην άμεση ανάγκη συνεργασίας όλων των κομμάτων της χώρας μας μεταξύ τους, ως μία προσπάθεια εύρεσης λύσης για τα προβλήματα μας, αντιμετωπίζουμε την οργή πολλών – δικαιολογημένα προφανώς, αφού έχουν απογοητευθεί με το χειρότερο δυνατό τρόπο από όλους τους πολιτικούς, χωρίς καμία εξαίρεση.
Από την άλλη πλευρά όμως δεν συνειδητοποιούμε πως σε μία «υπό κατοχή» χώρα η κυβέρνηση, όποια και αν είναι, έχει μόνο διακοσμητικό χαρακτήρα. Για παράδειγμα, όταν οι Γερμανοί εισέβαλλαν στην Ελλάδα το 1940, επέβαλλαν μία κυβέρνηση, η οποία δεν μπορούσε να κάνει απολύτως τίποτα.
Στα πλαίσια αυτά, εάν υποθέσουμε πως οι Έλληνες τότε εξεγείρονταν εναντίον της κυβέρνησης, ανατρέποντας την, οι Γερμανοί είτε θα τοποθετούσαν μία άλλη, είτε θα επέτρεπαν στο λαό να ψηφίσει «δημοκρατικά» – αδιαφορώντας εντελώς για τα αποτελέσματα, αφού αυτοί θα συνέχιζαν να διοικούν.
Φυσικά οι Έλληνες γνώριζαν ποιός είναι ο πραγματικός τους εχθρός. Παρά το ότι λοιπόν απεχθάνονταν την «κυβέρνηση των δωσίλογων», όπως την αποκαλούσαν, ο πρωθυπουργός της οποίας είχε πει
.
«Βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα ιστορικό δίλημμα: ή να αφήσω να συνεχιστεί ο αγώνας και να καταλήξει σε ολοκαύτωμα ή να υπακούσω στις παρακλήσεις και να αναλάβω της πρωτοβουλία της συνθηκολόγησης. Τόλμησα το δεύτερο και δεν υπολόγισα ευθύνες, ενώ μέχρι σήμερα δεν μετάνιωσα για το τόλμημα μου, αλλά αισθάνομαι υπερήφανος» (Τσολάκογλου),
.
συνέχισαν να πολεμούν εναντίον των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων, αδιαφορώντας για την κυβέρνηση και αρνούμενοι να συμβιβαστούν με την υποδούλωση τους. Η κοινή λογική τους έλεγε άλλωστε πολύ σωστά ότι, εάν ανέτρεπαν την τότε κυβέρνηση, οι Γερμανοί θα επέλεγαν την επόμενη, όσο συνέχιζε να είναι υπό την κατοχή τους η Ελλάδα – οπότε θα ήταν δώρο άδωρο (ο ίδιος είχε πει επίσης πως εκβιαζόταν από τους Γερμανούς και ήθελε μεν να αντιδράσει, αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα).
Ουσιαστικά κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα, με την Ελλάδα να βρίσκεται υπό κατοχή, μέσω της χρήσης οικονομικών μεθόδων – του χρέους της δηλαδή, το οποίο συνεχίζει να αυξάνεται. Την ίδια στιγμή παραμένει υποψήφια χρεοκοπίας και εξόδου από το ευρώ – πιθανότατα το 2018.
Περαιτέρω, με δεδομένη την αποτυχία των μέτρων της Τρόικας να εξυγιάνουν τη χώρα, μία αποτυχία που το ΔΝΤ αποδέχθηκε μόνο του πολλές φορές μέχρι σήμερα, με αποτέλεσμα να καταστραφεί εντελώς η ελληνική οικονομία, η ευθύνη έχει πάψει πλέον να ανήκει στους Έλληνες.
Πόσο μάλλον όταν επί σχεδόν εφτά ολόκληρα χρόνια υποφέρουν τα πάνδεινα, χωρίς μεγάλες αντιρρήσεις, για να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους απέναντι στους δανειστές τους – γνωρίζοντας τα λάθη τους, τα οποία τους έφεραν στη συγκεκριμένη δύσκολη οικονομική θέση.
Σε κάθε περίπτωση, η ευθύνη ανήκει πλέον στην πραγματική κυβέρνηση, στην Τρόικα δηλαδή, η οποία πρέπει να την αναλάβει – ενώ οι Έλληνες έχουν πια το ηθικό έρεισμα να αντισταθούν, παύοντας να επιτρέπουν την περαιτέρω λεηλασία της πατρίδας τους.
Συνεχίζοντας, ο εχθρός σήμερα δεν είναι η διακοσμητική ελληνική κυβέρνηση, αφού ακόμη και αν ανατραπεί, η Ελλάδα θα παραμείνει υπό κατοχή – με μία επόμενη να αναλαμβάνει το ρόλο της, όσο και αν αντιδράσει στην αρχή (όπως συνέβη και με το σημερινό πρωθυπουργό, ο οποίος δεν κατάφερε να εφαρμόσει ούτε μία γραμμή του προγράμματος του).
Εάν δεν κατανοήσουμε λοιπόν το συγκεκριμένο γεγονός, θα αναλωνόμαστε σε εμφυλίους πολέμους, οι οποίοι δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα – αντίθετα, μάλλον εξυπηρετούν τις δυνάμεις κατοχής οι οποίες, όπως έχουν ήδη αποδείξει, αδιαφορούν για το ποιό κόμμα θα εκλεγεί, αφού αυτές διοικούν την Ελλάδα.
Η λύση λοιπόν δεν φαίνεται να είναι άλλη, από την ανάληψη της εξουσίας εκ μέρους των μεγαλυτέρων κομμάτων, με την ταυτόχρονη κήρυξη της χώρας σε χρεοκοπία εάν δεν συμφωνηθεί η γενναία (άνω του 50%) διαγραφή των χρεών της – αφού μόνο τότε θα ανακτούσε η Ελλάδα την ανεξαρτησία της, πληρώνοντας βέβαια ένα βαρύ τίμημα.
Εναλλακτικά, η υποταγή της χώρας στις εντολές της Τρόικας και η εφαρμογή των διπλών μέτρων από αυτά που απαιτεί, όπως έκανε η Πορτογαλία – όσον αφορά τους μισθούς, τις συντάξεις, τις αποκρατικοποιήσεις κοκ. Όλα τα υπόλοιπα, όπως η αλλαγή και η απελευθέρωση μέσω εκλογών, είναι απλά ουτοπικά – ανήκουν στον κόσμο της φαντασίας.
Φυσικά μπορεί να κάνουμε λάθος και να υπάρχουν άλλοι τρόποι. Έχουμε όμως την άποψη ότι, εάν δεν επιλέξουμε μία από τις παραπάνω δύο εναλλακτικές δυνατότητες, αφού η χώρα λεηλατηθεί, τόσο όσον αφορά τη δημόσια, όσο και την ιδιωτική περιουσία της, θα οδηγηθεί ξανά στη χρεοκοπία – απογυμνωμένη όμως από τα περιουσιακά της στοιχεία, εξευτελισμένη, αναξιοπρεπής και εξαθλιωμένη, όπως η Αργεντινή στο παρελθόν.
Ολοκληρώνοντας, έχουμε την εντύπωση πως όλοι οι Έλληνες το γνωρίζουν, το νοιώθουν και το διαισθάνονται –δικαιολογημένα όμως δεν θέλουν να αποφασίσουν, αφού είτε η υποταγή τους, είτε η αντίδραση και η χρεοκοπία, θα απαιτούσαν πάρα πολλές θυσίες. Ελπίζουν δε πως κάτι θα συμβεί που θα τους σώσει, έστω και την τελευταία στιγμή – ένα ενδεχόμενο που δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει, ακόμη και αν δεν φαίνεται καθόλου ρεαλιστικό, έως ότου τουλάχιστον πέσουν οριστικά οι τίτλοι του τέλους.
Άρης Οικονόμου
http://www.analyst.gr/2016/12/16/ptoxevsi-i-ipotagi/