Διπλό κίνδυνο ανατροπής των ισορροπιών στο Αιγαίο αντιμετωπίζει η Ελλάδα, λόγω ενός γεγονότος το οποίο επιφέρει πολλαπλές επιπτώσεις τόσο στην Αγκυρα όσο και στην Αθήνα. Από την πλευρά της Αγκυρας οι επιπτώσεις είναι θετικές. Θα παραλάβει τα πρώτα μαχητικά πέμπτης γενιάς F-35 από το 2018 έως και το 2022. Τα έξι πρώτα θα παραληφθούν το 2018 και 2019, θα παραμείνουν στις ΗΠΑ προκειμένου να εκπαιδευτούν οι πρώτοι Τούρκοι πιλότοι σε αυτά. Επειτα, αυτοί θα επιστρέψουν στην Τουρκία το 2020 προκειμένου να αποτελέσουν τον πρώτο πυρήνα εκπαιδευτών για τα υπόλοιπα 24 F-35 που θα παραλάβει η Αγκυρα έως και το 2022 (οκτώ κάθε χρόνο το 2020, το 2021 και το 2022).
Πώς απαντά σε όλα αυτά η Ελλάδα; Ο υπουργός Εθνικής Αμυνας τονίζει στην «Κ» ότι θα προχωρήσει στην προώθηση εκ παραλλήλου τόσο του αιτήματος για αναβάθμιση των F-16 σε F-16 Viper (που θα μπορούν να λειτουργούν μαζί με F-35), όσο και της μελέτης που απαιτείται ως πρώτο βήμα για την απόκτηση F-35 (ο πλήρης όρος αγγλιστί: «Letter Of Request for Letter of Offer and Acceptance for F-35 Studies and Analysis»). Ο κ. Καμμένος εκτιμά ότι η αναβάθμιση των F-16, σε συνδυασμό με την απόκτηση 20 αεροσκαφών τύπου F-35, που μπορούν να λειτουργούν ως εναέρια κέντρα συντονισμού επιχειρήσεων, θα επαναφέρει την ισορροπία στο Αιγαίο. Το μεγάλο ερώτημα σε αυτή την εξίσωση είναι το οικονομικό. Το κόστος των F-16 εξαρτάται από τον αριθμό που το ΥΠΕΘΑ θα επιλέξει να αναβαθμίσει.
Συνολικά η Πολεμική Αεροπορία διαθέτει 155, τα οποία χωρίζονται σε τέσσερις κατηγορίες ανάλογα με το έτος και την έκδοση παραλαβής. Για το σύνολο των 155 το κόστος κυμαίνεται μεταξύ 1,7 και 2 δισ. δολάρια.
Το κόστος αγοράς 20 F-35 θα κυμαινόταν κάπου μεταξύ 2,5 και 3 δισ. δολάρια. Ως εκ τούτου, με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς, το ελληνικό κράτος έπρεπε να δαπανήσει σε βάθος χρόνου (περίπου επί μία δεκαετία) ένα ποσό μεταξύ 4,2 και 5 δισ. δολάρια. Ο κ. Καμμένος εκτιμά ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να αναλάβει αυτό το κόστος λόγω της αυστηρής δημοσιονομικής προσαρμογής. Οπως λέει, έχει ήδη θέσει το θέμα στους Αμερικανούς, ζητώντας την ενίσχυση αυτή στο πλαίσιο στρατιωτικής βοήθειας ανάλογης με αυτήν που έχουν συνάψει στο παρελθόν οι ΗΠΑ με το Ισραήλ και την Αίγυπτο.
Χαμένες ευκαιρίες
Το ελληνικό «σπριντ» των τελευταίων εβδομάδων έρχεται σε μια σειρά από πολλά έτη χαμένων ευκαιριών. Η πρώτη κρούση για ένταξη της Ελλάδας στο πρόγραμμα παραγωγής των F-35 (JSF) έγινε επί των ημερών του Ακη Τσοχατζόπουλου στο ΥΠΕΘΑ, ακολούθησε μια δεύτερη επί Γιάννου Παπαντωνίου και μια τρίτη επί Ν.Δ. και Ευάγγελου Μεϊμαράκη. Ετσι η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία να είναι συμπαραγωγός χώρα, όπως είναι εδώ και 16 χρόνια η Τουρκία. Η Αγκυρα έχει συμμετάσχει τόσο στο κόστος ανάπτυξης του μαχητικού πέμπτης γενιάς, όσο και στην κατασκευή του.
Το συνολικό κόστος ανάπτυξης των F-35 υπολογίζεται από τη Λόκχιντ Μάρτιν στα 50 δισ. δολάρια. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των χρημάτων επένδυσαν οι ΗΠΑ με 45,5 δισ. Ακολουθεί η Βρετανία με 2 δισ., η Ιταλία με 1 δισ. και η Ολλανδία με 800 εκατ. Από 150 εκατ. έχουν επενδύσει ο Καναδάς, η Αυστραλία και η Τουρκία και από 100 η Δανία και η Νορβηγία.
Εν ολίγοις, η Τουρκία συμμετέχει στον πυρήνα του πολυεθνικού κονσόρτσιουμ που αναπτύσσει το πρόγραμμα JSF, βάσει του οποίου θα κατασκευαστούν περίπου 3.500 μαχητικά F-35. Το μεγαλύτερο όφελος της Τουρκίας αφορά τη συμμετοχή εννέα εταιρειών της στην κατασκευή σειράς σημαντικών εξαρτημάτων, από τις πτέρυγες και την άτρακτο, έως τα συστήματα στόχευσης και τα οπλικά συστήματα. Η Τουρκία έχει, επίσης, συμφωνήσει στη δημιουργία εκπαιδευτικών κέντρων για την εξοικείωση πιλότων με συστήματα του F-35.
Επίσης, έχει προχωρήσει και σε συμφωνία με την Pratt & Whitney, εταιρεία ανάπτυξης του κινητήρα του F-35, ώστε να καταστεί Ευρωπαϊκό Κέντρο συντήρησης, επιδιόρθωσης και κατασκευής του κινητήρα. Αυτή η πραγματικότητα θα μπορούσε να επιφέρει για τις τουρκικές εταιρείες έως και 12 δισ. δολάρια κέρδη τα επόμενα χρόνια.
πηγή:http://www.kathimerini.gr/884414/article/epikairothta/politikh/ta-f-35-anatrepoyn-tis-isorropies