Γράφει ο Κωνσταντίνος Τερζής
«Σμίγουν τα σύννεφα, έρχεται μπόρα»… Όλοι πια ξέρουμε πως η επόμενη ημέρα θα είναι χειρότερη από τη σημερινή. Βλέπουμε, νιώθουμε, βιώνουμε καθημερινά και μια νέα μορφή πίεσης, μία νέα μορφή εξαθλίωσης, μία νέα μορφή ταπείνωσης και εξανδραποδισμού.
Όχι, αυτοί που «τιμάνε τις υπογραφές τους» στους επικυρίαρχους δυνάστες μας, αλλά δεν τιμάνε τον λόγο τους στους κατοίκους αυτής της χώρας, δεν ενδιαφέρονται ούτε για την δημοκρατία, ούτε για τον ανθρωπισμό.
Τους ενδιαφέρει το δικό τους καλύτερο αύριο, κανενός άλλου.
Τους ενδιαφέρει η δική τους διάσωση.
Τους ενδιαφέρει να επιπλεύσουν, σαν τις ακαθαρσίες…
Τους ενδιαφέρει να ασκούν την δοτή τους βρώμικη και απάνθρωπη εξουσία, παραδίδοντας γη και ύδωρ, αν χρειαστεί ακόμη και αίμα…
Ανακυκλώνουν την δική τους βρωμιά, έρχονται και παρέρχονται, αλλάζουν πρόσωπα, αλλά παραμένουν οι ίδιοι.
Μικρόψυχοι, πλήρεις παθών και αδίστακτα… πρεζόνια της εξουσίας.
Είναι αυτοί οι άθλιοι που σήμερα εξουσιάζουν, είναι και αυτοί που χθες ισοπέδωναν και επανέρχονται σήμερα ως λαμπρότατοι «νέοι σωτήρες»…!
Αλλά, δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι και όλοι εκείνοι που σήμερα εμφανίζονται πρόθυμοι να μας σώσουν. Επώνυμοι και ανώνυμοι.
Κάποιοι που στο χθες έσκυψαν, έγλειψαν, υποτάχθηκαν στο βρωμερό και πανάθλιο σύστημα που σήμερα καταγγέλλουν, για να ανελιχθούν εργασιακά, κοινωνικά, οικονομικά…
Κάποιοι άλλοι που τρέχουν να «εισπράξουν» το όνομα της «φαμίλιας», αλλά και άλλοι που ως πρακτορίδια ή ανθυποπρακτορίδια και εξυπηρετητές ξένων συμφερόντων μπορούν να χαρακτηριστούν.
Είναι εκείνοι που έχουν «διασπαρεί» από το ίδιο το δυσώδες σύστημα, εμπειρότατοι στον πολιτικό λόγο αλλά και στην προσέλκυση χορηγιών, με σκοπό να εισχωρήσουν, να χειραγωγήσουν, να γελοιοποιήσουν ή να κυριαρχήσουν σε αξιόλογες προσπάθειες πολιτών που βρίσκονται στο ξεκίνημά τους.
Είναι όμως κι εκείνοι που μέσα από την κρίση βλέπουν μοναδικές ευκαιρίες να «τακτοποιηθούν σε κάποια καρέκλα» με την ταμπέλα του «επαναστάτη» μέσα σε μια νέα πολιτική κατάσταση (νέος εκλογικός νόμος).
Τέλος, υπάρχουν κι αυτοί που εμφανίζονται από το πουθενά, συγκροτούν μικρές ή μεσαίου μεγέθους πολιτικές ομάδες και επιχειρούν -με αγνές και έντιμες προθέσεις, χωρίς ολοκληρωμένες προτάσεις, αλλά με άδειες τσέπες-, να προσφέρουν στους συμπολίτες τους και να αγωνιστούν για την πατρίδα.
Και κάπου στο σημείο αυτό, με τη σχετική βοήθεια προπαγανδιστικών μηχανισμών επικυρώνεται το «διαίρει και βασίλευε».
Στους επιτήδειους εμφανίζονται χαμόγελα και στους άμαθους στις τακτικές της πολύ καλά οργανωμένης πολιτικής μαφίας επέρχεται η απογοήτευση και ο πιθανός τερματισμός της προσπάθειάς τους να συμβάλουν στα όσα χρειάζεται η πατρίδα.
Αυτά ζούμε σήμερα. Είναι όμως αυτά που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε και στην επόμενη ημέρα; Προφανέστατα όχι!
Είναι δύσκολος ο αγώνας που απαιτείται να δοθεί, τη στιγμή που ο «αντίπαλος» διαθέτει ισχυρά μέσα προπαγάνδας και πολύ μεγάλες ποσότητες χρημάτων. Είναι, όμως, απαιτητός ο αγώνας που πρέπει να δοθεί ώστε να υπάρξει μια σύμπνοια, μια ένωση, μια υπέρβαση των μικρών και των εγωπαθών ματαιόδοξων σκοπιμοτήτων, προκειμένου αυτός ο ιστορικά πολύπαθος λαός, να κατανοήσει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η έφεσή του να πιστεύει σε όσους του υπόσχονται «χάντρες και καθρεφτάκια» και ο μεγαλύτερος κίνδυνος προέρχεται από τους «φίλους» του.
Αυτόν τον καιρό, που οι ιδεολογίες συγκλίνουν και αποκαλύπτουν είτε την ανικανότητά τους είτε την σκοπιμότητά τους να εξυπηρετήσουν συμφέροντα της νέας τάξης πραγμάτων…
Αυτόν τον καιρό, που οι μάσκες πέφτουν και οι απατεώνες ξεδιάντροπα μας απειλούν με κάθε παράνομο τρόπο –αφού προηγουμένως εξασφαλίσουν τη νομιμοποίηση των ανομιών τους- και γίνεται αντιληπτό σχεδόν από όλους πως είμαστε υποκείμενα μιας ολομέτωπης επίθεσης που σκοπό έχει την πλήρη υποταγή και τον εξανδραποδισμό μας ή την ιστορική μας εξαφάνιση…
Αυτόν τον καιρό, που κινδυνεύει το σπίτι μας, η πατρίδα μας, η πίστη μας η ίδια και οι αλαζόνες της εξουσίας επιβάλουν με τον πλέον φασιστικό τρόπο τον τρόμο και την ανασφάλεια…
Αυτόν τον καιρό αυτή η πατρίδα χρειάζεται γυναίκες και άντρες που θα γίνουνε θεριά και θα σταθούνε όρθιοι για να υπηρετήσουν και να υπερασπίσουν τα όσια και τα ιερά, τους νεκρούς και τους αγέννητους, το δίκαιο και την ίδια τη ζωή.
Αυτόν τον καιρό, αυτή η πατρίδα καλεί τους πολίτες να γίνουν οπλίτες και να σταθούν μπροστά σε κάθε είδους κατακτητή, να σταματήσουν τους «γκρεμιστές» και να γεννήσουν «χτιστάδες».
Αυτόν τον καιρό αυτή η πατρίδα, πληγωμένη απλώνει το χέρι της σε εκείνους που κρύβουν μέσα στην καρδιά τους τα ιδανικά, που κρατούν ως αλώβητο και ανείπωτο θησαυρό της πίστη τους βαθιά μέσα στην ψυχή τους. Σε εκείνους που δεν επιτρέπουν στους άθλιους να απλώσουν την βρωμιά τους σε ετούτη την ποτισμένη με αίμα γη… Στην γη που γέννησε που ανέδειξε και προήγαγε το ανθρώπινο πνεύμα τις τέχνες και τον πολιτισμό... Στην γη που γέννησε ήρωες αλλά και αγίους…
Στρατιώτες ψάχνει σήμερα η πατρίδα. Ανώνυμους και επώνυμους ταπεινούς πατριώτες που θα ξεπεράσουν τα ανθρώπινα όρια, που δεν θα φοβηθούν να βρεθούν απέναντι στους υπηρέτες δαιμόνων.
Σε στρατιώτες που θα προχωρήσουν μπροστά και που θα σταθούν για να παλέψουν, να πέσουν αγωνιζόμενοι ή να νικήσουν υπερασπιζόμενοι την λογική και την ελευθερία του ανθρώπου, τα ιδανικά και τις αξίες των προγόνων.
Μικρούς και μεγάλους ανθρώπους που θα μεταμορφωθούν σε μαχητές, θέλει ετούτη η πατρίδα.
Απλούς καθημερινούς ανθρώπους που θα γίνουν σύγχρονοι «μακαβαίοι» και δεν θα διστάσουν να πούνε ένα νέο μεγάλο ηρωϊκό όχι σε όσους θέλουν να συνθλίψουν τις ζωές και τις αξίες τους.
Ανθρώπους που έχουνε μεγάλη καρδιά, για να χωρέσουν και να υπερασπίσουν όσους τους χρειάζονται.
Ανθρώπους που αναγνωρίζουν ότι έχουν μονάχα ένα χρέος: προς την πατρίδα και τον Θεό.
Ανθρώπους που θα προσφέρουν ακόμη και τη ζωή τους, για να δώσουν ζωή, χαμόγελο κι ελπίδα σε όλους τους άλλους.
Αυτή η πατρίδα χρειάζεται Έλληνες κι όχι ραγιάδες.
Και το κακό, για όσους σήμερα απλώνουν τις βρωμιές τους επάνω στην πανέμορφη ετούτη χώρα, είναι πως αυτοί οι Έλληνες υπάρχουν. Ενώνονται αυξάνονται σιωπηλά κι έρχονται για να διαλύσουν «το κοπάδι των χοίρων», για να ξαναδοξάσουν αυτή την μικρή μα τόσο μεγάλη πατρίδα.
Κι ετούτοι οι λακέδες των εμπόρων των εθνών το γνωρίζουν.
Και βιάζονται να απλώσουν το σκοτάδι της ψυχής τους για να επιβληθούν, να καταστρέψουν όσα και όσους περισσότερους ελπίζοντας πως έτσι θα επικρατήσουν…
Αλλά δεν θα μπορέσουν, δεν θα προλάβουν… Αφού δεν έχουν καταλάβει πως οι πραγματικοί Έλληνες σκύβουν μονάχα για να προσκυνήσουν τον Θεό…
Εδώ είναι η Ελλάδα, με γη που δεν πατιέται. Κι όσοι τολμήσανε να την πατήσουν καταστράφηκαν. Ας το γνωρίζουν κι ας το θυμούνται όλοι αυτό...
Εμπρός λοιπόν, ας μαζευτούμε.
Ο χρόνος ήδη τρέχει.
Η πατρίδα και η πίστη μας καλούν. Μας θέλουν γεωργούς και στρατιώτες…
Και σαν θα συνταχθούμε, ως πρέπει… Και σαν θα σπείρουμε τον σπόρο των ιδανικών… Τότε θα έρθει η ώρα να σταθούμε, ως μας αξίζει, μπροστά σε εκείνον που θα μας στηρίξει στην υπέρβαση, που θα υλοποιήσει μια νέα Παλιγγενεσία και θα μας οδηγήσει, διαπερνώντας το σκοτάδι, στο φως…
ΥΓ: Όσοι επιθυμούν να μετέχουν σε μια κίνηση χωρίς παρωπίδες, χωρίς εξαρτήσεις από το χθες, χωρίς διαχωρισμούς και ματαιοδοξίες, αλλά με εθνικό οργανωμένο σχέδιο, με εντιμότητα και καθαρότητα, με ρηξικέλευθες προτάσεις και με μοναδικό γνώμονα την ανάκαμψη και την επάνοδο σε μία πορεία του Ελληνισμού προς τα αυτονόητα, για μια ανεξάρτητη, αυτοκυρίαρχη και αυτοδιοικούμενη πατρίδα, πρέπει να μελετήσουν τα όσα «γεννιούνται» και να αναλάβουν την ευθύνη διάδοσης του ενωτικού λόγου, της δημιουργίας του πραγματικά νέου.
Κι αν σήμερα ζητάμε ένα θαύμα, τι κάνουμε εμείς για να το ζήσουμε;
πηγή: https://kostasxan.blogspot.gr/2016/11/blog-post_26.html