Του Στέλιου Παπαθεμελή
Άριστον το αισώπειον του Αρχιεπισκόπου: «Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν». Απέφυγε ο Μακαριώτατος την δηκτικότερη βυζαντινή παροιμία: «Άνθρωπε ενεπρήσθη σου ο οίκος – Ουδέν δεινόν ˙ εγώ γαρ κατέχω την κλείν»(= άνθρωπε καίγεται το σπίτι σου – Τίποτε κακό, έχω όμως το κλειδί)!
Βαλλόμεθα πανταχόθεν, και βαττολογούμε για δευτερεύοντα. «Υφίσταται ευρύτερος σχεδιασμός ώστε οι επόμενες γενιές Ελλήνων πολιτών να αποτελούνται από μία σχετική πλειοψηφία ελληνογενούς πληθυσμού με ασθενή ταυτότητα και ένα άθροισμα εθνοτικών και θρησκευτικών μειονοτήτων για τις οποίες θα ακολουθείται η πολιτική της μη ομαλής αφομοιώσεώς τους από την ελληνική κοινωνία;»(Αρχιεπίσκοπος προς τους πολιτικούς αρχηγούς).
Αυτή είναι η «φυσική» συνέχεια από τα έργα και της ημέρες του υπαρκτού (νεοταξικού) εκσυγχρονισμού. Τότε η εθνοαποδόμηση επεβλήθη και τέθηκαν υπό έλεγχο όλα τα κέντρα επηρεασμού της κοινής γνώμης.
Σήμερα συλλέγουμε – και πολλαπλασιάζουμε – τους καρπούς εκείνης της σποράς.
Και ξαφνικά (;) ο αμήχανος και πολυμήχανος ισλαμιστής αρπάχτηκε από την Συνθήκη της Λωζάννης και αμφισβητώντας την ισχύ της αποπειράται να θεμελιώσει τίτλους κυριαρχίας σε ολόκληρη τη νησιωτική Ελλάδα. Ορισμένοι επιχώριοι αναλυτές δίνουν αντιστρόφως ανάλογη βαρύτητα στις στοχεύσεις του επηρμένου νεοσουλτάνου επιμένοντας ότι στόχευε στο εσωτερικό του ακροατήριο αποβλέποντας να απομυθοποιήσει τον Κεμάλ και τα έκγονάτου. Μερικώς σωστό. Το βέβαιο είναι ότι επεδίωκε με ένα σμπάρο δύο τριγώνια. Και σ’ ό,τι αφορά τους κεμαλιστές ας (το ξε)καθαρίσουν εκείνοι οι οποίοι έσπευσαν ήδη να του ανταποδώσουν τα ίσα.
Η Λωζάννη ήρθε ως κάθαρση μετά την μεγάλη Μικρασιατική τραγωδία μας. Παρά την βιβλική καταστροφή του Ελληνισμού της καθ΄ ημάς Ανατολής, οι αντοχές μας δεν κάμφθηκαν. Χαρακτηριστική η εναρκτήρια αποστροφή του Ελευθερίου Βενιζέλου επικεφαλής της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στη Λωζάννη: «Ευρίσκομαι εδώ διά να διαπραγματευθώ ως εμπόλεμος και όχι ως ηττημένος»!
Εντός σχεδόν μηδενικού χρόνου συγκροτήθηκε η Στρατιά του Έβρου. 110.000 Ελληνόπουλα πύκνωσαν τις μονάδες της, αποφασισμένα: «την Ελλάδα από το αυτί να την αρπάξουν και να την σώσουν, θέλει, δεν θέλει».(Ν. Πλαστήρας)
Ο έγκριτος ιστορικός Douglas Dakin μας καταλογίζει την βαρύτατη ευθύνη γιατί είμαστε το μόνο έθνος της Βαλκανικής που δεν απελευθερώσαμε την «Ιερή Πόλη» μας, την Κωνσταντινούπολη. Και είχαμε κατά τον ιστορικό (Η Ενοποίηση της Ελλάδας 1770-1923,ΜΙΕΤ,σ.390) δύο φορές την δυνατότητα να το πετύχουμε. Την πρώτη τον Ιούλιο του 1922, ένα μήνα πριν την Καταστροφή, αν είχαμε εξαπολύσει από την Ανατολική Θράκη επίθεση κατά των γραμμών της Τσατάλτζας, αντί να στέλνουμε «τεράστιες δυνάμεις εναντίον της Άγκυρας που την κατείχαν τα στρατεύματα του Κεμάλ». Και δεύτερη φορά, τον Μάϊο του 1923, διαρκούσης της Διασκέψεως της Λωζάννης. Τότε οι Έλληνες «μπορούσαν να έχουν επιτεθεί με τις ανασυνταγμένες δυνάμεις τους κατά του στρατού του Κεμάλ που ήταν διαιρημένος σε φατρίες και σε κατάσταση διάλυσης». Αλλά δυστυχώς «και στις δύο περιπτώσεις φάνηκαν διστακτικοί, και κατέληξαν να δεχθούν τους όρους της Γαλλίας, της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιταλίας»(ένθ΄ αν.σ.390), δηλαδή τη Λωζάννη. Άρα είμαστε εμείς που δικαιούμεθα να αξιώσουμε αναθεώρηση της Συνθήκης, όχι οι τούρκοι.
Ο Ερντογάν κατηγορεί τους εκπροσώπους τους στη Λωζάννη ότι «δεν εκμεταλλεύτηκαν τη Συνθήκη». Προφανώς δεν διάβασε τα Απομνημονεύματα του υπαρχηγού της αντιπροσωπείας τους Νουρ Μπέη. Είχε θέσει υπόψη μας κρίσιμα κεφάλαιά τους ο κορυφαίος τουρκολόγος μακαριστός Νεοκλής Σαρρής.
Συγκρατούμε: Ο Ισμέτ αποχωρεί από την Συνδιάσκεψη λόγω αρνήσεως της Ελλάδος να δώσει αποζημιώσεις για την Εκστρατεία. Ισμέτ-Νουρ συζητούν περί του πρακτέου. Ο υπαρχηγός ενημερώνει ότι, αν δεν επιστρέψουν στις διαπραγματεύσεις, οι Έλληνες που έχουν στο μεταξύ ανασυγκροτήσει τον στρατό τους, θα εισβάλουν στην Ανατολική Θράκη και θα καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη. Σχόλιο του Ισμέτ: «Τότε εμείς δεν θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στην Τουρκία γιατί θα μας κρεμάσουν». Εφ΄ ω επέστρεψαν στην … Διάσκεψη. Έτσι γεννήθηκε η ομώνυμη Συνθήκη.
Σε αντίθεση με μας που λόγω Λωζάννης υπαγάγαμε σε ευθανασία τα εθνικά μας όνειρα, την Μεγάλη Ιδέα, αλλά και τις μικρότερες, ο τουρκικός επεκτατισμός γιγαντούμενος και αδιάντροπα τροφοδοτούμενος από συμμάχους και εταίρους, προσβάλλει έργω την ακεραιότητά μας.
Λόγω της νεκρής ευρωαλληλεγγύης το Βερολίνο σιγοντάρει τον νεοοθωμανό στο μουγκρητό του για αναθεώρηση της Λωζάννης, ή στήνει τον ομογάλακτό του Επίτροπο Χαν να κατασκευάζει «Τσάμικο» και φυτρώνοντας όπου δεν τους σπέρνεις μάς στέλνουν τοποτηρητή για την ονομασία των Σκοπίων!
Στην Κύπρο ο αμερικανοκατευθυνόμενος Άιντε απεργάζεται, μετά την απίστευτη δέσμευση Μπάιντεν προς Ερντογάν, παραμονή του Αττίλα για άλλα δώδεκα χρόνια. Του περιβάλλοντος Κλίντον επίδοξος αξιωματούχος ο ελληνογενής ναύαρχος Τζέημς Σταυρίδης επιδίδεται από το Foreign Policy σε φιλοτουρκικά «άρρητ΄ αθέμιτα» αποδεικνυόμενος «τουρκότερος» των τούρκων.
Το πρόβλημα ωστόσο δεν είναι οι «Άλλοι» αλλά δυστυχώς – ευτυχώς Εμείς. Γίνονται σημεία και τέρατα στα γεωπολιτικά μας αλλά σύσσωμη η πολιτική ηγεσία δεν αρθρώνει λέξη για εθνικοαμυντική θωράκιση και εξωτερική πολιτική. Ο νεοοθωμανός, προειδοποιεί, απειλεί, προσβάλλει, επιτίθεται, οι ημέτεροι χαμπάρι…
Επιμύθιον: Ο χαρακτηρισμός της εβδομάδος: «Γνήσιος γιαλαντζή αριστερός». Τον έδωσε ο σεβασμιώτατος Σιατίστης για τον ρέκτη… υπουργό Παιδείας, που μεταξύ άλλων όρισε να μαθαίνουν τα ελληνόπουλα της Γ΄ Δημοτικού «τα 99 ωραιότατα ονόματα για τον Αλλάχ των μουσουλμάνων». Αφερίμ!…
πηγή:http://www.antibaro.gr/article/15902