Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης
Όλοι είμαστε μάρτυρες τού τρόπου που, επί όλα τα χρόνια της “μεταπολίτευσης”, ο συνδικαλισμός διαμορφώθηκε στον άλλο ακρογωνιαίο λίθο (ο έτερος είναι η Οικονομική Ολιγαρχία) της άνθισης της κομματοκρατίας που τη γιγάντωσή της στήριξαν στους ώμους τους, οι δυο αυτοί Ηρακλείς της.
Αυτή τη γιγάντωση πληρώνουμε, ως Δημόσιο Χρέος που έπνιξε την Ελευθερία της Χώρας.
Έτσι, ο συνδικαλισμός, εκτραπής πλήρως του ρόλου του, και προκειμένου να δικαιολογεί την υπαρξή του και να “τακτοποιεί” τα παιδιά του, που ήταν και παιδιά του κόμματος (ασχέτως χρώματος), επέτεινε στο έπακρο το βάθεμα της χρεωκοπίας και την ταχύτητα δημιουργίας της.
Και αφού έγιναν όλα αυτά, ήρθε στα τελευταία 6 χρόνια της εθνικής κατεδάφισης, όταν όλα αυτά που “κατέκτησε” γκρεμίστηκαν σαν χάρτινος πύργος (τόσο καλά φρόντισε να τα θεμελιώνει) και όχι μόνο δεν όρθωσε ανάστημα στους φονιάδες του Λαού, αλλά “κράτησε τα μπόσκα” τους, δρώντας σαν 5η Φάλλαγγα της κομματοκρατίας, που αποκαλύφθηκε πως ήταν η 5η Φάλλαγγα των εξωχώριων δυνάμεων που κατέλαβαν τη Χώρα πιάνοντας την Οικονομία της, από τον λαιμό...
Αυτοί, που είχαν στα χέρια τους όλους τους μηχανισμούς για μία παλλαϊκή αντίσταση απέναντι στην επίθεση που δέχτηκε η Λαϊκή κυριαρχία από τη Διεθνή Τραπεζοκρατία, “έκαναν τον Γερμανό” (και συνεχίζουν να τον κάνουν) σφυρίζοντας κλέφτικα τραγουδάκια για ωράρια, φραγκοδίφραγκα, ΦΠΑ και διάφορα μπαρμπούτσαλα, την ίδια ώρα που η Αυτοδιάθεση της Χώρας, η ίδια η Ελευθερία της, βιάζεται στα όρθια, χωρίς προσχήματα, μέσα στη “Βουλή των Άβουλων”...
Λειτούργησε άψογα (και συνεχίζει) σαν “βαλβίδα εκτόνωσης” της λαϊκής αγανάκτησης, με συλλαλητήρια για το έλασσον, που πάντα αφήνουν στο απυρόβλητο, το μείζον.
Με τη στάση του αυτή, ο συνδικαλισμός, απαξίωσε πλήρως τον αγώνα που θέλησε να κάνει ο αγανακτισμένος Λαός, φροντίζοντας επιμελώς να διαψεύδει εμπράκτως, τη λαϊκή ετυμηγορία της καταδίκης τού πολιτικού συστήματος, ως προδότη της Λαϊκής και Εθνικής κυριαρχίας.
Όρθωσε το κύρος του (αυτό που έχει στο κοινωνικό υποσυνείδητο) και μη λέγοντας λέξη, όλα αυτά τα χρόνια, για το έγκλημα που συντελέσθηκε εις βάρος της Λαϊκής και Εθνικής Κυριαρχίας (και επομένως και της ίδιας της ζωής του Λαού) άφησε μόνους στην πλατεία, τους ανοργάνωτους αγανακτισμένους, ώστε να κουραστούν και να διαλυθούν, όπερ και εγένετο...
Με τη στάση του αυτή, κράτησε τσίλιες στο τάϊσμα του σκουληκιού του φασισμού που, μέσα σε μηδέν χρόνο, έγινε απειλητικό φίδι όταν από τη μία εκλογή (το 2009) στην άλλη (το 2012), πήρε επάνω του 2.400% (ναι, δύο χιλίάδες τετρακόσια τα εκατό!!!) όταν από 0,29%, πήγε στο 7%!!!
Και γεννάται το ερώτημα: "Είναι δύσκολο, όταν ο εχθρός έχει μπεί στη Χώρα και καταλαμβάνει στρατηγικές θέσεις για τη διακυβέρνησή της, να τηλεφωνηθούν και να βρεθούν σε ένα κοινό τραπέζι, για να δούν τι θα κάνουν, οι ηγεσίες των αγροτών, των εργατών, των Δημοσίων Υπαλλήλων, των Ιδιωτικών υπαλλήλων, των καθηγητών, των σκουπιδιαρέων, των δικηγόρων, των στρατιωτικών, των γιατρών, των φαρμακοποιών, των ταξιτζίδων, των φορτηγατζήδων και όλων των άλλων, για να μην τους αραδιάζω όλους;"
Η απάντηση στο ερώτημα, έχει δοθεί, στην πράξη: “Ναι. Είναι πολύ δύσκολο. Είναι ακατόρθωτο, διότι ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα (αλλού δεν ξέρω τί γίνεται) δεν είναι (όπως θα έπρεπε) άλλο πράγμα, άλλος θεσμός, ανεξάρτητος, από το κόμμα".
Ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα είναι "σάρξ εκ της σαρκός" της κομματοκρατίας. Της αιτίας που κατέστρεψε τη Χώρα. Γι' αυτό και την καλύπτει, όσο μπορεί, ακόμα...
Είναι και δρα ως 5η φάλλαγγα της κομματοκρατίας, η οποία (με το “Δώσ' τα όλα” και το “Τα ψηφίζω όλα, αβλεπί”) αποκαλύφθηκε πανηγυρικά, ότι αποτελεί την 5η φάλλαγγα των κατοχικών δυνάμεων.
Όχι ρε λαμόγια!... Δεν θα κατέβω στην “απεργία” σας, όσο αυτή θα είναι δήθεν.
Θα κατέβω όταν και αν τα προτάγματα μίας παλλαϊκής απεργίας θα λένε την Αλήθεια. Και αυτά είναι, δυστυχώς, τα ίδια που ακούγονταν το 1974:
“ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” και
“ΔΩΣΤΕ ΤΗ ΧΟΥΝΤΑ ΣΤΟ ΛΑΟ” !!!
πηγή:Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης
Όλοι είμαστε μάρτυρες τού τρόπου που, επί όλα τα χρόνια της “μεταπολίτευσης”, ο συνδικαλισμός διαμορφώθηκε στον άλλο ακρογωνιαίο λίθο (ο έτερος είναι η Οικονομική Ολιγαρχία) της άνθισης της κομματοκρατίας που τη γιγάντωσή της στήριξαν στους ώμους τους, οι δυο αυτοί Ηρακλείς της.
Αυτή τη γιγάντωση πληρώνουμε, ως Δημόσιο Χρέος που έπνιξε την Ελευθερία της Χώρας.
Έτσι, ο συνδικαλισμός, εκτραπής πλήρως του ρόλου του, και προκειμένου να δικαιολογεί την υπαρξή του και να “τακτοποιεί” τα παιδιά του, που ήταν και παιδιά του κόμματος (ασχέτως χρώματος), επέτεινε στο έπακρο το βάθεμα της χρεωκοπίας και την ταχύτητα δημιουργίας της.
Και αφού έγιναν όλα αυτά, ήρθε στα τελευταία 6 χρόνια της εθνικής κατεδάφισης, όταν όλα αυτά που “κατέκτησε” γκρεμίστηκαν σαν χάρτινος πύργος (τόσο καλά φρόντισε να τα θεμελιώνει) και όχι μόνο δεν όρθωσε ανάστημα στους φονιάδες του Λαού, αλλά “κράτησε τα μπόσκα” τους, δρώντας σαν 5η Φάλλαγγα της κομματοκρατίας, που αποκαλύφθηκε πως ήταν η 5η Φάλλαγγα των εξωχώριων δυνάμεων που κατέλαβαν τη Χώρα πιάνοντας την Οικονομία της, από τον λαιμό...
Αυτοί, που είχαν στα χέρια τους όλους τους μηχανισμούς για μία παλλαϊκή αντίσταση απέναντι στην επίθεση που δέχτηκε η Λαϊκή κυριαρχία από τη Διεθνή Τραπεζοκρατία, “έκαναν τον Γερμανό” (και συνεχίζουν να τον κάνουν) σφυρίζοντας κλέφτικα τραγουδάκια για ωράρια, φραγκοδίφραγκα, ΦΠΑ και διάφορα μπαρμπούτσαλα, την ίδια ώρα που η Αυτοδιάθεση της Χώρας, η ίδια η Ελευθερία της, βιάζεται στα όρθια, χωρίς προσχήματα, μέσα στη “Βουλή των Άβουλων”...
Λειτούργησε άψογα (και συνεχίζει) σαν “βαλβίδα εκτόνωσης” της λαϊκής αγανάκτησης, με συλλαλητήρια για το έλασσον, που πάντα αφήνουν στο απυρόβλητο, το μείζον.
Με τη στάση του αυτή, ο συνδικαλισμός, απαξίωσε πλήρως τον αγώνα που θέλησε να κάνει ο αγανακτισμένος Λαός, φροντίζοντας επιμελώς να διαψεύδει εμπράκτως, τη λαϊκή ετυμηγορία της καταδίκης τού πολιτικού συστήματος, ως προδότη της Λαϊκής και Εθνικής κυριαρχίας.
Όρθωσε το κύρος του (αυτό που έχει στο κοινωνικό υποσυνείδητο) και μη λέγοντας λέξη, όλα αυτά τα χρόνια, για το έγκλημα που συντελέσθηκε εις βάρος της Λαϊκής και Εθνικής Κυριαρχίας (και επομένως και της ίδιας της ζωής του Λαού) άφησε μόνους στην πλατεία, τους ανοργάνωτους αγανακτισμένους, ώστε να κουραστούν και να διαλυθούν, όπερ και εγένετο...
Με τη στάση του αυτή, κράτησε τσίλιες στο τάϊσμα του σκουληκιού του φασισμού που, μέσα σε μηδέν χρόνο, έγινε απειλητικό φίδι όταν από τη μία εκλογή (το 2009) στην άλλη (το 2012), πήρε επάνω του 2.400% (ναι, δύο χιλίάδες τετρακόσια τα εκατό!!!) όταν από 0,29%, πήγε στο 7%!!!
Και γεννάται το ερώτημα: "Είναι δύσκολο, όταν ο εχθρός έχει μπεί στη Χώρα και καταλαμβάνει στρατηγικές θέσεις για τη διακυβέρνησή της, να τηλεφωνηθούν και να βρεθούν σε ένα κοινό τραπέζι, για να δούν τι θα κάνουν, οι ηγεσίες των αγροτών, των εργατών, των Δημοσίων Υπαλλήλων, των Ιδιωτικών υπαλλήλων, των καθηγητών, των σκουπιδιαρέων, των δικηγόρων, των στρατιωτικών, των γιατρών, των φαρμακοποιών, των ταξιτζίδων, των φορτηγατζήδων και όλων των άλλων, για να μην τους αραδιάζω όλους;"
Η απάντηση στο ερώτημα, έχει δοθεί, στην πράξη: “Ναι. Είναι πολύ δύσκολο. Είναι ακατόρθωτο, διότι ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα (αλλού δεν ξέρω τί γίνεται) δεν είναι (όπως θα έπρεπε) άλλο πράγμα, άλλος θεσμός, ανεξάρτητος, από το κόμμα".
Ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα είναι "σάρξ εκ της σαρκός" της κομματοκρατίας. Της αιτίας που κατέστρεψε τη Χώρα. Γι' αυτό και την καλύπτει, όσο μπορεί, ακόμα...
Είναι και δρα ως 5η φάλλαγγα της κομματοκρατίας, η οποία (με το “Δώσ' τα όλα” και το “Τα ψηφίζω όλα, αβλεπί”) αποκαλύφθηκε πανηγυρικά, ότι αποτελεί την 5η φάλλαγγα των κατοχικών δυνάμεων.
Όχι ρε λαμόγια!... Δεν θα κατέβω στην “απεργία” σας, όσο αυτή θα είναι δήθεν.
Θα κατέβω όταν και αν τα προτάγματα μίας παλλαϊκής απεργίας θα λένε την Αλήθεια. Και αυτά είναι, δυστυχώς, τα ίδια που ακούγονταν το 1974:
“ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” και
“ΔΩΣΤΕ ΤΗ ΧΟΥΝΤΑ ΣΤΟ ΛΑΟ” !!!