Οι Πόντιοι δεν θα ξεχάσουμε ποτέ!

του Σαββα Αναστασιάδη - 

Βουλευτή Ν.Δ. Β΄ Θεσσαλονίκης, Αντιπροέδρου της Επιτροπής της Βουλής των Ελλήνων Ελληνισμού της Διασποράς - για το ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ

«…Ούτε επιτρέπεται να θυσιάζουμε την ιστορική αλήθεια σε καμία σκοπιμότητα, όπως δυστυχώς, καθιερώθηκε να γίνεται απ’ τον καιρό που χαράχτηκε η λεγόμενη ελληνοτουρκική φιλία.

Η άστοχη τακτική της αποσιώπησης των γεγονότων της Ιστορίας ήταν ίσως κι ένας απ’ τους λόγους που τόσο άσχημα πορεύτηκε η “φιλία” με τους Τούρκους. Να ρίξουμε το πέπλο της λήθης στο παρελθόν αλλά να ξέρουμε, όχι να κρύβουμε….» Δημήτρης Ψαθάς στο βιβλίο του «Η Γη του Πόντου»1966

Σε αυτή την παράγραφο ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Δημήτρης Ψαθάς, ο οποίος γεννήθηκε στην Τραπεζούντα του Πόντου το 1907 και υπήρξε προσωπικός μάρτυρας των γεγονότων της Γενοκτονίας, περιγράφει την ανάγκη να διατηρήσουμε την Ιστορική μνήμη μιας τόσο τραγικής περιόδου για το έθνος μας , όπως η Γενοκτονία των Ποντίων και να θωρακίσουμε την ιστορική αλήθεια μέσα από τις αξίες της ειρήνης, της συνύπαρξης και της αλληλεγγύης των λαών.

Με το ολοκαύτωμα του Ποντιακού Ελληνισμού, στα χρόνια της μεγάλης καταστροφής του Γένους των Ελλήνων στα χρόνια της μικρασιατικής καταστροφής, όταν οι πανάρχαιες πατρίδες μας έγιναν τόποι δακρύων και αίματος και ξεριζώθηκαν οι αυτόχθονες κάτοικοί τους, ολοκληρώθηκε η τραγική τομή στην Ιστορία των Ελλήνων.

Οι Τούρκοι Εθνικιστές προχώρησαν στην εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών του Πόντου και της Μικράς Ασίας, μελετημένα, με την στρατολόγηση, την εξορία, τις σφαγές , τις βιαιοπραγίες, τις συλλήψεις, τα τάγματα εργασίας, τις πορείες θανάτου, τις μαζικές εκτοπίσεις, τους βιασμούς κ.α.

Μετά τη δολοφονία των ανδρών, ο στόχος τους ήταν ο αφανισμός των γυναικών. Όπου δεν μπορούσαν να τις βιάσουν τις έπαιρναν στα χαρέμια τους ή τις δολοφονούσαν μαζί με το έμβρυο. Ήθελαν να στερήσουν από τον ποντιακό ελληνισμό τη βιολογική του συνέχεια.
Πολλές γυναίκες κάτω από την πίεση των βιασμών και τον εγκλεισμό τους στα χαρέμια, οδηγήθηκαν για πάντα στο σκοτάδι, έχασαν την θρησκευτική και εθνική τους ταυτότητα.

Η Βουλή των Ελλήνων 24 Φεβρουαρίου 1994, αναγνώρισε την 19η Μαϊου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας 353.000 Ελλήνων του Πόντου ( 1916 – 23) απέναντι στη λήθη και την απόκρυψη της Ιστορίας.
Τα τελευταία χρόνια και η Ευρωβουλή κάνει μνεία στη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και των Ασσυρίων, πέραν της αναφοράς της γενοκτονίας των Αρμενίων.
Η Τουρκία αρνείται μέχρι και σήμερα τις γενοκτονίες των Ποντίων, Αρμενίων και Ασσυρίων και αποδίδει τους θανάτους σε ακρότητες του πολέμου, σε λοιμό και ασθένειες. Έχει, δε, ποινικοποιήσει οποιαδήποτε αναφορά σ' αυτές τις γενοκτονίες.
Παρόλο που γνωρίζει πως αν δεν συμβιβασθεί με το ιστορικό της παρελθόν δεν θα μπορέσει να οικοδομήσει ένα ειρηνικό μέλλον, τόσο μέσα στην ίδια της την χώρα όσο και με τους γειτονικούς λαούς.
Αν δεν σεβαστεί τα ανθρώπινα και θρησκευτικά δικαιώματα εντός και εκτός των συνόρων της, δεν θα μπορέσει να ενταχθεί στην σύγχρονη κοινωνία.

Η θέση της Τουρκίας ενισχύεται, με τις ανιστόρητες και προσβλητικές θέσεις του Υπουργού Παιδείας κ. Φίλη, ότι η μεθοδική , λυσσαλέα εξόντωση ενός ολόκληρου λαού από τις νεοτουρκικές και Κεμαλικές ομάδες δεν είναι γενοκτονία!
Οι Τούρκοι έχουν λόγους να αρνούνται τη γενοκτονία. Ο Έλληνας Υπουργός Παιδείας είναι υβριστής και προσβάλλει την Ελληνική Ιστορία και τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς , θύματα της γενοκτονίας.

Προσβάλλει τους απογόνους τους και το σύνολο του Ελληνικού λαού. Σε μία εποχή που η εθνική ενότητα είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε, με τις θέσεις του διχάζει την ελληνική κοινωνία.
Οι Πόντιοι δεν θα ξεχάσουμε ποτέ! Η φράση του πρόσφυγα και βραβευμένου με βραβείο Νόμπελ Έλληνα ποιητή Γεωργίου Σεφέρη <<Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν, είναι σαν να σβήνεις ένα κομμάτι από το μέλλον>>, θα μας οδηγεί μέχρι την αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού από τη διεθνή κοινότητα και από την ίδια την Τουρκία.
Μέχρι να δούμε την Ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού στα βιβλία της Ελληνικής Ιστορίας.

Μέχρι να ανοίξει η αυλαία για τον σύγχρονο κόσμο ώστε να συνειδητοποιήσει το δράμα και να γνωρίσει, όχι για να καλλιεργήσει μίσος ανάμεσα στους λαούς, αλλά για να αποτρέψει επαναλήψεις και να χαράξει το μέλλον.