Το κείμενο του Αλεξέι Ορλώφ για την «ποιότητα» της οθωμανικής εξουσίας και η σημερινή λαίλαπα των Τούρκων που δεν έχει καμφθεί
«Φανερόν κάμνομεν εἰς ὅλους κοινῶς τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανοὺς ῥωμαίους ὁποῦ εὑρίσκονται ὑποκάτω εἰς τὴν τυραννίαν τῶν τούρκων.
Γνωστὸν εἶναι εἰς ὅλον τὸν κόσμον, πόσον πάσχει ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησία, καὶ πόσον βασανίζονται ἀπὸ τὸ ἀπάνθρωπον γένος τῶν τούρκων οἱ ὁμόπιστοί μου ῥωμαῖοι· καθ' ἡμέραν αὐτοὶ οἱ ἀσεβεῖς βλασφημοῦσι τὴν ἁγίαν μας πίστιν, καταπατοῦσι καὶ μολύνουσι τὰ ἄχραντά μας μυστήρια, κατακρημνίζουσι καὶ μεταβάλλουσιν εἰς μιαρὰ προσκυνήματα τοῦ μωάμεθ τοὺς ἁγίους ναούς, καὶ δὲν παύουσι νά ἁρπάζουσιν ἀπὸ τοὺς κόλπους τῆς ἁγίας ἐκκλησίας τὰ τέκνα της· καὶ διὰ νά σβύσωσι τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀπὸ τοῦτα τὰ μέρη, καθὼς τὸ ἔσβυσαν εἰς ὅλην τὴν Αἴγυπτον, Ἀραβίαν, Ἀφρικὴν καὶ Ἀνατολήν, μεταχειρίζονται κάθε εἴδους τυραννίαν καὶ ἀσπλαχνίαν· τοὺς ἁρπάζουσιν ἄδικα τὰ ὑπάρχοντά τους· τοὺς δέρουσι, τοὺς φυλακόνουσι καὶ τοὺς θανατόνουσιν ἄδικα, βιάζουσι τὸ ἀδύνατον μέρος, καὶ ἀποχωρίζουσι πολλάκις (;) τοὺς ἀγαπημένους γονεῖς ἀπὸ τὰ τέκνα τους· ὥστε δι' ὅλας αὑτὰς τὰς τυραννίας καὶ βιασμοὺς· πολλοὶ ὀλιγόπιστοι, φεῦ, εἰς ῥούμελην, μωρέαν, κρήτην καὶ ἄλλας διαφόρους νήσους ἐπρόδωκαν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλάξαντες τὴν πίστιν τους· ποῖος ἆρά γε χριστιανὸς βλέπωντας τὴν ἐλεεινὴν κατάστασιν τῆς χριστιανωσύνης καὶ τὴν τόσην τυραννίαν ὀποῦ γίνεται εἰς τοὺς χριστιανούς, δὲν αἰσθάνεται λύπην εἰς την καρδίαν του;»
Γνωστὸν εἶναι εἰς ὅλον τὸν κόσμον, πόσον πάσχει ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησία, καὶ πόσον βασανίζονται ἀπὸ τὸ ἀπάνθρωπον γένος τῶν τούρκων οἱ ὁμόπιστοί μου ῥωμαῖοι· καθ' ἡμέραν αὐτοὶ οἱ ἀσεβεῖς βλασφημοῦσι τὴν ἁγίαν μας πίστιν, καταπατοῦσι καὶ μολύνουσι τὰ ἄχραντά μας μυστήρια, κατακρημνίζουσι καὶ μεταβάλλουσιν εἰς μιαρὰ προσκυνήματα τοῦ μωάμεθ τοὺς ἁγίους ναούς, καὶ δὲν παύουσι νά ἁρπάζουσιν ἀπὸ τοὺς κόλπους τῆς ἁγίας ἐκκλησίας τὰ τέκνα της· καὶ διὰ νά σβύσωσι τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀπὸ τοῦτα τὰ μέρη, καθὼς τὸ ἔσβυσαν εἰς ὅλην τὴν Αἴγυπτον, Ἀραβίαν, Ἀφρικὴν καὶ Ἀνατολήν, μεταχειρίζονται κάθε εἴδους τυραννίαν καὶ ἀσπλαχνίαν· τοὺς ἁρπάζουσιν ἄδικα τὰ ὑπάρχοντά τους· τοὺς δέρουσι, τοὺς φυλακόνουσι καὶ τοὺς θανατόνουσιν ἄδικα, βιάζουσι τὸ ἀδύνατον μέρος, καὶ ἀποχωρίζουσι πολλάκις (;) τοὺς ἀγαπημένους γονεῖς ἀπὸ τὰ τέκνα τους· ὥστε δι' ὅλας αὑτὰς τὰς τυραννίας καὶ βιασμοὺς· πολλοὶ ὀλιγόπιστοι, φεῦ, εἰς ῥούμελην, μωρέαν, κρήτην καὶ ἄλλας διαφόρους νήσους ἐπρόδωκαν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλάξαντες τὴν πίστιν τους· ποῖος ἆρά γε χριστιανὸς βλέπωντας τὴν ἐλεεινὴν κατάστασιν τῆς χριστιανωσύνης καὶ τὴν τόσην τυραννίαν ὀποῦ γίνεται εἰς τοὺς χριστιανούς, δὲν αἰσθάνεται λύπην εἰς την καρδίαν του;»
Από την προκήρυξη του κόμη και αρχιναυάρχου του ρωσικού στόλου στο ελληνικό αρχιπέλαγος Αλεξέι Ορλώφ. Κωνσταντίνου Παπαρρηγοπούλου «Ιστορία του ελληνικού έθνους», τόμος 6, σελ. 614
Αυτό το κείμενο πυρπόλησε τις ψυχές Ελλήνων και ξένων φιλελλήνων και «παρέσυρε», λένε, πολλούς να εξεγερθούν εναντίον του τρισβάρβαρου, αλλόπιστου δυνάστη. Λες και ο αγώνας για ελευθερία είναι ζήτημα παραπλάνησης ή πειθούς και όχι ανίκητη ενόρμηση κάθε ένθεου προσώπου που αναφέρεται προς το άπαν και το άπειρον και αποζητά τον κραδασμικό συντονισμό με αυτό. Ακόμα μια ελληνική εξέγερση εναντίον των Τούρκων, τα Ορλωφικά, που ξέσπασε το 1770, δεν στέφθηκε από επιτυχία. Πνίγηκε στο αίμα της. Ομως, έδειχνε στην ανθρωπότητα ποια ήταν η αμετάκλητη απόφαση του Γένους μας: να ελευθερωθεί ή να πεθάνει. Στην ενδιάμεση περιοχή που χωρίζει την ελευθερία από τον θάνατο, η ζωή είναι ανεκτή μόνο αν προετοιμάζει την έξοδο στο φως της ελευθερίας. Αλλιώς, δεν αντέχεται.
Η φρίκη παραμένει
Ο Αλεξέι Ορλώφ, που υπογράφει αυτό το κείμενο, ήταν ένας από τους αναρίθμητους ξένους που έμαθε την αλήθεια για τη φύση και την «ποιότητα» της οθωμανικής εξουσίας και ένας από τους ελάχιστους που την έγραψε, τη δημοσιοποίησε και προσπάθησε να υπηρετήσει με πράξεις τις παροτρύνσεις που έκανε προς τους άλλους. Οποιος διαβάσει αυτές τις γραμμές, από τη συγγραφή των οποίων μας χωρίζουν σχεδόν δυόμισι αιώνες, θα διαπιστώσει με φρίκη πόσα πράγματα έχουν μείνει απαράλλαχτα.
Η λαίλαπα του τουρκισμού δεν έχει καμφθεί από το πέρασμα των αιώνων. Εκδηλώνεται με εωσφορική επιμονή και μανιακή τάξη. Προσπαθούν ακόμα να σβήνουν το όνομα του Χριστού απ' όπου κι αν περνούν. Μεταχειρίζονται τους ανθρώπους σαν αντικείμενα και αρπάζουν άδικα τα υπάρχοντά τους. Δέρνουν, βιάζουν, σκοτώνουν, καταπιέζουν, σαν κατάρα βαριά που έρχεται ορμητικά από το παρελθόν για να πλήξει τους τόπους των ανθρώπων.
Οι συναλλασσόμενοι με αυτούς αυτομάτως περνούν στην αντίπερα όχθη από εκείνην που βρίσκονται οι δίκαιοι και οι ενάρετοι. Με τους πολίτες που έχουν αλυσοδεθεί σε αυτόν τον κλωβό της ανομίας μπορεί να υπάρξει και ειρήνη και να συναφθούν σχέσεις εμπιστοσύνης. Ομως, δεν μπορεί να υπάρξουν συναλλαγή και καταλλαγή με μια δομή που αντί για θεμέλια έχει οστά εκατομμυρίων θυμάτων που βασάνισε, γενοκτόνησε και λεηλάτησε για να διασφαλίσει την ύπαρξή της.
Οι συναλλασσόμενοι με αυτούς αυτομάτως περνούν στην αντίπερα όχθη από εκείνην που βρίσκονται οι δίκαιοι και οι ενάρετοι. Με τους πολίτες που έχουν αλυσοδεθεί σε αυτόν τον κλωβό της ανομίας μπορεί να υπάρξει και ειρήνη και να συναφθούν σχέσεις εμπιστοσύνης. Ομως, δεν μπορεί να υπάρξουν συναλλαγή και καταλλαγή με μια δομή που αντί για θεμέλια έχει οστά εκατομμυρίων θυμάτων που βασάνισε, γενοκτόνησε και λεηλάτησε για να διασφαλίσει την ύπαρξή της.
Ούτε δύνανται να επιζητούν οι κλειδοκράτορες του απέραντου κολαστηρίου, που αποκαλείται τουρκικό κράτος, την όποια «συνεννόηση» για ζητήματα που αφορούν την εδαφική και την πνευματική ακεραιότητα του Ελληνισμού. Το μόνο που θα μπορούσε να αποτρέψει τη «μάστιγα της Ασίας» από σκέψεις για διεύρυνση του κύκλου του αίματος που άνοιξαν από τη στιγμή που εμφανίστηκαν στην περιοχή μας είναι η ελληνική ισχύς και η άκαμπτη βούληση για αφειδώλευτη χρήση της όποτε χρειαστεί.
Παναγιώτης Λιάκος