H χώρα αυτή δεν μπορεί να πεθάνει

Τι γιoρτάζουμε την 28η Οτωβρίου άραγε; 
Το «όχι» του Μεταξά; Την εποποιία του ’40; 
Τις θύμισες μιας ηρωϊκής εποχής; 
Τους προγόνους μας, όχι πολύ μακρινούς που θυσιάστηκαν για την ελευθερία και την ειρήνη της πατρίδας;

Ή μήπως γιορτάζουμε τις σιδερόφρακτες παρελάσεις, ακόμη και με την αριστερά στην εξουσία; 
Μήπως το γεγονός ότι η χώρα μας έχει ήδη κλείσει 5 χρόνια οικονομικής κατοχής για την οποία, ας πούμε την αλήθεια, δεν φταίνε μόνον οι ξένοι; 

Μήπως η σύγχρονη γενιά αν βρεθεί στην ίδια θέση που βρέθηκαν οι πατεράδες και οι παππούδες μας δεν καταφέρει να επαναλάβει τον άθλο, το αλβανικό έπος;

Και ποιοι είναι σήμερα οι οχτροί που μπήκαν ήδη στην πόλη κι εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα γιατί είμαστε «τροφαντοί» και βουτηγμένοι στην ευδαιμονία της Μεταπολίτευσης με ξένα λεφτά και χωρίς τις δικές μας δυνάμεις;

Δεν θα έπρεπε να γιορτάζει κανείς σήμερα, γιατί η εποχή αυτή δεν έχει καμιά σχέση με εκείνη του ’40. Τότε, ακόμη και ο δικτάτορας Μεταξάς (έστω και για δικούς του λόγους και υπό την ασφυκτική πίεση του λαού) είπε όχι. 
Τότε οι ξεβράκωτοι Έλληνες που δεν είχαν ούτε να φάνε πήγαν εθελοντές να πολεμήσουν. 
Τώρα οι περισσότεροι Έλληνες κοιτάζουν με θολά μάτια, αποχαυνωμένοι από την καλοπέραση, την πατρίδα να καταστρέφεται και δεν τολμούν να κάνουν τίποτε. 

Τότε το πολιτικό σύστημα δεν ήταν τόσο διαβρωμένο, τόσο άθλιο μέχρι το μεδούλι. 
Τότε δεν υπήρχαν τόσοι ψεύτες.

Με λίγα λόγια δεν μας αξίζουν οι ήρωες εκείνης της εποποιίας αφού εμείς οι συνεχιστές του Ελληνικού κράτους δεν είμαστε αντάξιοί τους. Το αποδεικνύουμε καθημερινά με τη στάση μας. Βλέπουμε να διαλύεται η χώρα κι εμείς γεμίζουμε τα μπαράκια και τις ταβέρνες. 

Ορδές απελπισμένων προσφύγων εισβάλλουν στην Ελλάδα κι εμείς δεν μπορούμε να αρθρώσουμε μια σωστή μεταναστευτική πολιτική. 
Έρχεται ο κάθε άθλιος χαρτογιακάς της Κομισιόν κι εμείς είμαστε αναγκασμένοι να τον ακούμε να μας βρίζει, να μας κάνει συστάσεις, να μας απειλεί, να μας κουνά το δάκτυλο. 
Και δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν προκειμένου να ξαναφέρουμε την περηφάνια της Ελλάδας και να μπορούμε να διώξουμε τους ξεφτιλισμένους εκπροσώπους των θεσμών που μας έχουν βάλει το πιστόλι στον κρόταφο. 
Δεν έχουμε τα κότσια, τη θέληση ή την ικανότητα να αλλάξουμε ως λαός και ως χώρα προκειμένου να μην τους ανεχόμαστε όλους αυτούς τους υπαλληλίσκους της δεκάρας.

Κι από την άλλη δεν αισθανόμαστε ούτε μια τόση δα ντροπή που άλλοι λαοί προόδευσαν ενώ εμείς ξαναγυρίσαμε σε εκείνα τα χρόνια, να απλώνουμε δηλαδή το χέρι ζητώντας ελεημοσύνη. 
Ποιοι, οι Έλληνες που στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο χάθηκε το 10% του πληθυσμού. 
Ποιοι να μας μιλήσουν: 
Οι Γερμανοί, οι καταστροφείς του κόσμου; 
Οι Γάλλοι που δεν άντεξαν ούτε ένα μήνα και υποτάχτηκαν όταν εμείς αντισταθήκαμε περισσότερες από 200 ημέρες;

Ή μήπως οι Ούγγροι που μας υβρίζουν για το μεταναστευτικό ενώ οι ίδιοι είναι απόγονοι προδοτών και γερμανοτσολιάδων;

Κανονικά δεν θα έπρεπε να μπορούν να μας πουν το παραμικρό, θα έπρεπε να τους κλείνουμε το στόμα. 
Όμως, δυστυχώς η κατάντια της Ελλάδας, έτσι όπως την καταντήσαμε όλοι μας, ο καθένας με την ευθύνη που του αναλογεί, δεν μας επιτρέπει να μιλάμε αλλά μόνο να ζητάμε.

Αλλά η χώρα αυτή δεν μπορεί να πεθάνει. 

Δεν μπορεί να την αφήσουν οι ίδιοι οι Έλληνες να καταστραφεί.
Κάπου βαθιά μέσα μας υπάρχει το φιλότιμο, η δύναμη, η αξιοπρέπεια να αντισταθούμε. 
Όχι στους κακούς ξένους αλλά στον κακό μας εαυτό που ανέχεται να έχει τέτοιες κυβερνήσεις

πηγή:antinews.gr