«Η αδυναμία μας να παραλύσουμε το μηχανισμό που παράγει διεφθαρμένα κόμματα και πολιτικούς, εύλογα θα μας οδηγήσει κάποια στιγμή σε απολυταρχικά καθεστώτα – αφού, όταν δεν αντιδρούμε, το σαθρό σύστημα που τυραννάει την πατρίδα μας για πολλές δεκαετίες διαιωνίζεται, αλλάζοντας απλά χρώματα, έως ότου υπερβεί τις αντοχές του».
.
Άποψη
Η κυβέρνηση, κατανοώντας ή απλά διαισθανόμενη πως οι Έλληνες, όπως η πλειοψηφία άλλωστε των ανθρώπων, αγαπούν τις ψευδαισθήσεις, ενώ απεχθάνονται την αλήθεια, κατάφερε στις αρχές του έτους να ανέλθει στην εξουσία. Στη συνέχεια, θέλοντας να αποδείξει πως θα τηρήσει τουλάχιστον την υπόσχεση της να αγωνισθεί εναντίον της πολιτικής λιτότητας και των μνημονίων, διεξήγαγε δημόσια τις μάχες, επειδή πίστευε εκ των προτέρων πως θα τις χάσει – χωρίς να διαστάσει να χρησιμοποιήσει το δημοψήφισμα για να εδραιωθεί, όπου όμως την απογοήτευσαν οι Έλληνες ψηφίζοντας ΟΧΙ.
Αμέσως μετά, θέλοντας να αποδείξει πως το ΟΧΙ ήταν λάθος, δεν επιδίωξε την επέκταση της συμφωνίας, αφήνοντας την να λήξει στο τέλος Ιουνίου – με αποτέλεσμα να κλείσουν οι τράπεζες, καθώς επίσης να επιβληθούν έλεγχοι κεφαλαίων. Έτσι κατάφερε αριστοτεχνικά να πείσει τους Έλληνες σπαταλώντας πολλά δισεκατομμύρια ότι, τα μνημόνια είναι μονόδρομος – πως δεν υπάρχει άλλη λύση δηλαδή, εάν θέλουν να επιβιώσουν.
Η επόμενη «επιτυχία» της ήταν η δολοφονία της ελπίδας, με την οποία κέρδισε η ίδια τις εκλογές, διαφημίζοντας την – ενώ οι Έλληνες που συμμετείχαν στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, ελλείψει εναλλακτικής επιλογής, έκαναν το μεγάλο λάθος να επιβραβεύσουν τις αποτυχίες της με την ψήφο τους. Η μη τιμωρία όμως ενός εγκλήματος, αποτελεί ένα ακόμη μεγαλύτερο έγκλημα – το οποίο συνήθως πληρώνεται πάρα πολύ ακριβά.
Περαιτέρω ο κ. Σόιμπλε, αφού παρέμεινε για ένα διάστημα σιωπηλός, περιμένοντας να διαπιστώσει εάν οι Έλληνες θα έσκυβαν ξανά το κεφάλι, ακόμη περισσότερο αυτή τη φορά, εφαρμόζοντας το χειρότερο μνημόνιο όλων των εποχών, άρχισε ξανά τις λεκτικές επιθέσεις του – υπενθυμίζοντας μας πως η δαμόκλειος σπάθη της εξόδου από την Ευρωζώνη ευρίσκεται πλέον σε απόσταση αναπνοής από τη χώρα μας (ποτέ κανείς δεν συμπαθεί τους δειλούς, ειδικά οι Γερμανοί).
Δήλωσε λοιπόν με την κακεντρέχεια που χαρακτηρίζει τη φυλή του ότι, η Ελλάδα είναι μεν ένα υπέροχο Έθνος, χωρίς όμως να διαθέτει κράτος – έτσι όπως αυτός τουλάχιστον το αντιλαμβάνεται. Ως αστυνομικό δηλαδή, με μία κυβέρνηση δυνάστη, όπου η οικονομική αστυνομία εισβάλλει τα χαράματα στα σπίτια των Πολιτών, όπως στο παρελθόν η Γκεστάπο – ενώ οι διάφορες δημόσιες υπηρεσίες μπορούν να κάνουν κυριολεκτικά ότι θέλουν.
Για να κατανοήσει κανείς τις γερμανικές μεθόδους επιβολής της τάξης, οι οποίες χαρακτηρίζουν ένα «πραγματικό κράτος» κατά τον κ. Σόιμπλε, φτάνει ίσως το παράδειγμα των κοινοτήτων της χώρας. Στις κοινότητες αυτές επιτρέπεται, με τον ονομαζόμενο «φρουρό της βαλβίδας», να μπλοκάρουν τα αυτοκίνητα εκείνων των Πολιτών που δεν πληρώνουν τα ραδιοφωνικά τους τέλη – την είσπραξη των οποίων έχουν αναλάβει ιδιωτικές εταιρείες. Η συσκευή αυτή κλειδώνεται στη ρόδα του αυτοκινήτου (φωτογραφία), με αποτέλεσμα να ξεφουσκώνει μετά από 600 μέτρα οδήγησης – καθιστώντας το όχημα άχρηστο.
.
.
Συνεχίζοντας, παρά το ότι δεν πιστεύουμε πως είμαστε αντιμέτωποι με μία εκκολαπτόμενη δικτατορία στη χώρα μας, όπως ίσως συμπεραίνεται από τον τρόπο, με τον οποίο ασκείται πια η εξουσία (αποφασίζουμε και διατάζουμε), θεωρούμε πως η αδυναμία μας να παραλύσουμε το μηχανισμό που παράγει διεφθαρμένα κόμματα και πολιτικούς, εύλογα θα μας οδηγήσει κάποια στιγμή σε απολυταρχικά καθεστώτα – αφού, όταν δεν αντιδρούμε, το σαθρό σύστημα που τυραννάει την πατρίδα μας για πολλές δεκαετίες διαιωνίζεται, αλλάζοντας απλά χρώματα όπως ο χαμαιλέοντας, έως ότου υπερβεί τις αντοχές του.
Βέβαια, για να υπάρξει κάποια πραγματική αλλαγή, η οποία φυσικά δεν επιτυγχάνεται με δημοκρατικές διαδικασίες (ανάλυση) απαιτείται η κατάρρευση του σημερινού συστήματος – όπου όμως ο κλασικός αντίλογος των υπερασπιστών της υποτέλειας είναι ότι, θα κυριαρχήσει το χάος και η αναρχία, οπότε προτιμούν την τάξη και την ησυχία τους.
Εν τούτοις, είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι οδεύουμε προς το χάος, ενώ ζούμε «κατ’ επίφαση μόνο εν τάξει» – εκτός εάν «τάξη» θεωρείται να μην ξέρεις τι φόρους θα σου επιβάλλουν την επόμενη εβδομάδα, αν θα έχεις δουλειά αύριο ή όχι, αν θα μπορείς να πληρώσεις φάρμακα, αν πρέπει να μεταναστεύσεις για να επιβιώσεις, αν τα νοσοκομεία θα έχουν γάζες, αν τα σχολεία θα συνεχίσουν να λειτουργούν, καθώς επίσης εάν τα παιδιά σου θα έχουν το δικαίωμα να ονειρεύονται.
Συντηρείται βέβαια ακόμη η ελπίδα πως κάποια στιγμή τα πράγματα θα αλλάξουν – είτε από τον από μηχανής Θεό, είτε επειδή θα μας λυπηθεί η Γαλλία, είτε λόγω του ότι θα δείξει έλεος η Γερμανία, παύοντας να επιδιώκει την λεηλασία του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα της πατρίδας μας.
Ενδεχομένως πως η κυβέρνηση θα καταφέρει τελικά να επιμηκύνει την αποπληρωμή του χρέους, η οποία θα λειτουργήσει μαγικά, εξυγιαίνοντας την οικονομία μας – κάτι που φυσικά έχει πάψει πλέον να ισχύει, το αργότερο από τα τέλη του 2014, αφού χωρίς την ονομαστική διαγραφή του χρέους δεν υπάρχει καμία απολύτως προοπτική επιστροφής σε μία βιώσιμη ανάπτυξη.
Ολοκληρώνοντας, εμείς τουλάχιστον θεωρούμε πως πρόκειται για συλλογικές παραισθήσεις, για ψευδαισθήσεις, καθώς επίσης για μία γενικότερη σύγχυση – προερχόμενη από τα ψυχολογικά προβλήματα που μας έχει δημιουργήσει η τρομοκρατία των αρνητικών ειδήσεων που διαπιστώνεται σε καθημερινή βάση, με στόχο να καμφθούν όλες οι υγιείς αντιδράσεις μας. Φυσικά μπορεί να κάνουμε λάθος ή να είμαστε υπερβολικοί – κάτι που θα φανεί πολύ σύντομα, αφού θεωρούμε πως το «σύστημα» λειτουργεί πια στα ανώτατα όρια των αντοχών του.
πηγή:viliardos@analyst.gr