Κάποτε, το 1207, την εποχή της καθόδου των Φράγκων, την Ακροκόρινθο την διοικούσε ο Λέων Σγουρός. Φτάνοντας οι Φράγκοι στην Ακροκόρινθο, άρχισαν την πολιορκία της, η οποία κράτησε μέχρι το 1210. Οι κάτοικοι αντιστάθηκαν ηρωικά και υπέμειναν όλες τις αντιξοότητες και τις δύσκολες συνθήκες της πολιορκίας.
Η γυναίκα του Λέοντος Σγουρού ήταν κόρη του αυτοκράτορα Αλεξίου του Γ’ και ο λαός την έλεγε Αλέξαινα. Η Αλέξαινα για να βοηθήσει τον άντρα της, έκτισε με δικά της χρήματα μερικές πολεμίστρες, που ο λαός τις ονόμαζε ‘’κομβίες’’ από το γαλλικό ‘’κομπά’’ που σημαίνει αγώνας, μάχη. Οι Φράγκοι παρ’ όλες τις προσπάθειες δεν κατάφεραν να καταλάβουν το φρούριο ‘’γιατί οι κομβίες της Αλέξαινας άντεξαν’’, όπως έλεγε ο λαός, μόνο που στα μετέπειτα χρόνια οι ‘’κομβίες’’, έγιναν ‘’κουμπιά’’ για να στολίζουν ρόμπες κουμπωμένες ή μη, δεν έχει σημασία.
Στην εποχή μας έχουμε πάλι την κάθοδο των Φράγκων, των Γότθων, των Αλαμανών και λοιπών βαρβάρων Ευρωπαίων φίλων μας , που μας πολιορκούν , μας τρομοκρατούν και μας εκβιάζουν για να παραδοθούμε αμαχητί στις ορέξεις τους.
Η Αλέξαινα της εποχής μας –εν προκειμένω Αλέξης-, προσπαθεί να μπαλώσει την κατάσταση, παίρνοντας με ΠΝΠ κάποια από τα λιγοστά κουμπιά που μας έχουν απομείνει για να βουλώσει κάποιες κουμπότρυπες, αφήνοντας κενές άλλες κουμπότρυπες για την επόμενη φορά. Οι αντοχές του λαού όμως εξαντλούνται καθόσον οι ζώνες έχουν φτάσει στην τελευταία κουμπότρυπά τους.
Στα όριά τους όμως έχουν φτάσει η ανοχή και η υπομονή του λαού, που βλέπει τα σύνορά του να γίνονται κόσκινο και ξεχειλωμένες κουμπότρυπες από την κάθοδο και εισβολή εκατοντάδων χιλιάδων ‘’προσφύγων’’, οι οποίοι έρχονται να βρουν εδώ την τύχη τους, να κουμπώσουν και να ενσωματωθούν οι πολιτισμοί, οι θρησκείες, τα ήθη και τα έθιμα, όλα μαζί ένας αχταρμάς.
Ένας αχταρμάς απλωμένος σε πλατείες και κυβερνητικά κτήρια, να λιάζεται, να αφοδεύει, να πλένεται και να κοιμάται, περιμένοντας να βρει την τύχη του, σε μια χώρα που δεν μπορεί να θρέψει ούτε τα δικά της παιδιά, τα οποία διώχνει στην ξενιτιά.
‘’Ήρθαν για να βρουν λιακάδα, να λιαστούν στον ήλιο’’, αποφάνθηκε η κυρά Τασώ.
Που είδες κυρά μου τον ήλιο; Δεν βλέπεις πως μόλις πάει να ξεμυτίσει λιγουλάκι, να δούμε κι εμείς οι ιθαγενείς ένα κομμάτι γαλανό ουρανό, να γευτούμε στο κορμί μας λίγο από το χρυσό του φως, αμέσως, όπως γίνεται πια τα τελευταία χρόνια-άγνωστο ακόμη γιατί-, μας μουτζουρώνουν τον ήλιο, μας γκριζάρουν τον ουρανό, χιαστί, μπακλαβαδωτά, καθέτως και οριζοντίως;
Και πες πως κατορθώνει κάποια στιγμή να ξεπροβάλλει ο ήλιος. Γιατί παροτρύνεις τους εποίκους σε παρατεταμένη ηλιοθεραπεία; Δεν ξέρεις ότι αυτή επιφέρει πρόωρη γήρανση και εκτεταμένες ρυτίδες; Αψευδής μάρτυς ο καθρέπτης, για το δέρμα της βακέτας, τουτέστιν, το επεξεργασμένο τομάρι βοδιού. Η πολλή ηλιοθεραπεία καταστρέφει και τα κύτταρα του εγκεφάλου, κι όπως λένε οι νέοι: ‘’πάει το΄καψες , το ρημάδι’’.
Στα σοβαρά τώρα, υπάρχει ελπίδα για όλους αυτούς τους δυστυχείς, ότι εδώ θα φτιάξουν την ζωή τους, θα αποκατασταθούν επαγγελματικά, κερδίζοντας τίμια το ψωμί τους; Βρισκόμενοι οι περισσότεροι σε αναπαραγωγική, στρατεύσιμη ηλικία, θα αναγκαστούν να παρανομούν, κλέβοντας και βιάζοντας, σκοτώνοντας και λεηλατώντας, για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Η κυρία από το Καμερούν –το Καμερούν έχει άραγε πόλεμο αυτή την περίοδο;- η οποία άφησε την δουλειά της στην τράπεζα της πατρίδας της, θέτοντας σε θανάσιμο κίνδυνο τα κυοφορούμενα δίδυμα, πιστεύει ότι εδώ θα βρει δουλειά πάλι σε τράπεζα; Το πολύ πολύ να γίνει δούλα σε καμιά πλούσια κυρία και να ικανοποιεί αμισθί ερωτικώς και τον κύριο.
Κάποτε οι δουλέμποροι του Νέου Κόσμου για να βρουν δούλους για τις φυτείες του Αμερικανικού Νότου, πήγαιναν στην Αφρική για να αρπάξουν τους δυστυχείς μαύρους από τις εστίες τους, από την πατρική γη τους, την οικογένειά τους και από τους τάφους των προγόνων τους για να τους σύρουν με την βία στα λευκά αφεντικά. Αυτή η επιχείρηση είχε κινδύνους ταλαιπωρία και έξοδα για τους δουλεμπόρους και τα αφεντικά τους. Έτσι τώρα αφού τους ξεσηκώνουν ότι τάχατες θα βρουν την γη της επαγγελίας, στον Ευρωπαϊκό Νότο, ιδίως στην Ελλάδα, τους εξασφαλίζουν και το εισιτήριο και τους μπάζουν στα σαπιοκάραβα και τους στέλνουν στο άγνωστο με την( παλιό)βαρκα της ελπίδας.
‘’Μα όλοι αυτοί είναι μεταπτυχιακοί φοιτητές’’, αποφάνθηκε κι ένα άλλο ξεφτέρι στην τηλεόραση.
Μα τότε γιατί δεν κάνουν αίτηση στα πανεπιστήμια της κεντρικής Ευρώπης να τους δεχτούν για να συνεχίσουν τις σπουδές τους; Εδώ βρήκαν να ΄ρθουν που τα πανεπιστήμιά μας είναι κατειλημμένα από ένα σωρό άλλα μορφωμένα παιδιά, τα οποία κάνουν την πρακτική τους άλλα στην Χημεία, όπου από ένα απλό μπουκάλι μπύρας, λίγο πανί και το κατάλληλο υγρό μπορούν να φτιάξουν πυρομαχικά για ολόκληρο στρατό. Άλλα ειδικεύονται στην ζωγραφική σε τοίχους, την ανακατασκευή αγαλμάτων, την decoration αιθουσών ή την απαλλοτρίωση ηλεκτρονικών συσκευών. Ο συγχρωτισμός όλων αυτών των ομάδων, και η ανταλλαγή των γνώσεών τους θα αποτελούσαν ένα πολύ εκρηκτικό μείγμα πνεύματος και πολιτισμού.
‘’Μα δεν υπάρχει πρόβλημα, γιατί κάποια στιγμή όλοι αυτοί εξαφανίζονται( μυστηριωδώς), επανήλθε στις δηλώσεις της, η κυρά Τασώ.
Όταν κλαπεί ένα αυτοκίνητο και αφεθεί έπειτα ακέραιο σε κάποιο δρόμο, κάποια στιγμή θα βρεθεί. Αν όμως τεμαχιστεί και γίνει ανταλλακτικά και μπει στις βαλίτσες για το εξωτερικό, δεν βρίσκεται ποτέ. Αν τώρα η αρμοδία αποφαίνεται ότι αυτοί θα εξαφανιστούν ως δια μαγείας, οφείλει να μας πει αν γνωρίζει ότι θα έχουν την μοίρα των αυτοκινήτων. Εμείς οι κοινοί θνητοί δεν γνωρίζουμε τα επιτεύγματα της ιατρικής και της κοσμετολογίας και ως που έχουν προχωρήσει. Το μόνο που βλέπουμε γύρω μας είναι ότι πολλαπλασιάζονται οι σύγχρονες κόμισσες Μπάθορυ.
Για να πούμε όμως και του στραβού το δίκιο, οι κατασκευαστές των ladies’ Μπάθορυ, δεν πετυχαίνουν να προσδώσουν έστω ένα ίχνος θηλυκότητας σ όλα αυτά τα όντα, όπως βλέπουμε την Τασώ, την Κριστίν, την Άνγκελα, την Χίλαρι,ή την Μαντλίν και την Μάργκαρετ παλαιότερα, όπου την τελευταία την ξεπροβόδισαν με πρόβες και τιμές, όπως θα θυμάστε.
Ό,τι υστερούν σε θηλυκότητα όμως, πλεονάζουν σε μακροβιότητα, σκληρότητα και εμμονή για την επίτευξη των στόχων τους. Που είναι ο εκπατρισμός και το ξερίζωμα από την γη τους, εκατομμυρίων ανθρώπων από την μία, και το αδιαχώρητο, η εγκληματικότητα, οι θανατηφόρες επιδημίες, η έξαρση του ρατσισμού , εξαιτίας αυτών των συνθηκών, από την άλλη. Μην εστιάζουμε όμως μόνο στην καταστροφή της Ευρώπης και δη της νότιας, η οποία δεν μπορεί να ανταπεξέλθει οικονομικώς και να προσφέρει τροφή και στέγη στα στίφη των εξαθλιωμένων που σκυλοπνίγονται στα νερά της Μεσογείου.
Ας σκεφτούμε γιατί οι δημιουργοί αυτών των ανώμαλων καταστάσεων επιδιώκουν την εκκένωση και μάλιστα τάχιστα, της Αφρικής; Τι έχουν στο μυαλό τους και στα σχέδιά τους γι αυτή την πλούσια αλλά και πολύπαθη ήπειρο;
Αν ήθελαν να βοηθήσουν τους πληθυσμούς να ορθοποδήσουν και να προκόψουν, θα δημιουργούσαν όλα αυτά τα χρόνια, τις κατάλληλες υποδομές, ώστε οι ντόπιοι να καλλιεργήσουν και να εκμεταλλευτούν τη γη τους, χωρίς να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους.
Γι αυτό μην πιστεύετε ότι οι μέγαιρες και οι συνεργοί τους δουλέμποροι, τρέφουν φιλάνθρωπα αισθήματα για τους ‘’κακόμοιρους μετανάστες, αδέλφια τους’’. Στο πίσω μέρος του καμένου μυαλού τους, υπολογίζουν το κέρδος.
Μια και μιλάμε για μέγαιρες και κέρδος και μια που σε λίγο θα γυρίζουμε όλοι παραλογισμένοι στους δρόμους, ας θυμηθούμε ένα περιστατικό από την ιστορία μας.
Στα χρόνια του Όθωνα –κατά μία εκδοχή της ιστορίας-, σε κάποιο δρομάκι του Ναυπλίου, υπήρχε μια ταβέρνα, η ταβερνιάρισσα της οποίας ήταν η Μιχαλού με τ’ όνομα.
Παραδόπιστη κι εκμεταλλεύτρια, έχουσα στην κατοχή της μετρητά, δάνειζε με σκληρούς όρους όσους είχαν ανάγκη λίγα χρήματα. Αλλοίμονο όμως στους οφειλέτες που δεν ξοφλούσαν στην ώρα τους τα δανεικά. Η τιμωρία τους ήταν σκληρή, που τους έκανε να παραμιλάνε στους δρόμους. Έτσι κι εμείς σε λίγο θα παραμιλάμε στους πέντε δρόμους, μιας κι αφεντικά και δούλοι, το ίδιο θα γίνουμε ούλοι.
Με εκτίμηση,
Αγγελική Π.
πηγή:olympia.gr