Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ, http://www.philenews.com
Ο Gene Rossides-Ευγένιος (Τζήν) Ρωσσίδης- αφιερώνει το βιβλίο του, Kissinger & Cyprus : A Study in Lawlessness (Κίσσινγκερ & Κυπρος : Μια Μελέτη στην Ανομία), που εκδόθηκε φέτος απο το Ίδρυμα American Hellenic Institute Foundation, στην μνήμη των θυμάτων των εγκληματικών πράξεων του Χένρι Κίσσινγκερ. Το αφιερώνει ταυτόχρονα και στον Χρίστοφερ Χίτσενς που πρώτος έθεσε δημόσια θέμα δίωξης, ως διεθνούς εγκληματία, του υπερήλικα σήμερα πρώην Αμερικανού αξιωματούχου.
Αντιγράφω την αφιέρωση: Dedicated to the memory of the victims of Henry Kissinger’s lawlessness and to Christopher Hitchens who led the way.
Οι νεκροί και τραυματίες των πολιτικών πράξεων, αποφάσεων και παραλήψεων του Χένρι Κίσσινγκερ, ο οποίος ως Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας και Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ για τρία χρόνια απο το 1973 μέχρι το 1976 υπήρξε, χωρίς υπερβολή, ο ισχυρότερος άνθρωπος στον πλανήτη, μετρούνται όχι στις χιλιάδες αλλά στά εκατομμύρια . Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται θύματα του αμερικανικού πολέμου στην Ινδοκίνα, 1968-1975 ( Βιετνάμ, Λαός , Καμπόζη), του πολέμου στην Μπαγλαντές, 1971 ( Ινδία-Πακιστάν), στην Χιλή, 1973, στην Κύπρο, 1974 και στο Ανατολικό Τιμόρ, 1975 ( Ινδονησία).
Με ειδική αναφορά στην Κύπρο και κυρίως στον επικό αγώνα που έδωσε η ελληνοαμερικανική ομογένεια, με καθοριστική υποστήριξη από αμερικανούς νομοθέτες και προσωπικότητες για την εφαρμογή της αμερικανικής νομοθεσίας κατά επιδρομικών πολέμων, ο Τζήν Ρωσσίδης συμπληρώνει το κατηγορητήριο του αείμνηστου Χίτσενς, που άρχισε να το δημοσιεύει σε έγκριτες αμερικανικές επιθεωρήσεις και το παρουσίασε ολοκληρωμένο στο βιβλίο του, The Trial of Henry Kissinger (2001), για κάθε μιά απο τις προαναφερθείσες περιπτώσεις.
Η ειρωνεία είναι ότι το 1973 απενεμήθη στον Κίσσινγκερ και στον Βόρειο-Βιενταμέζο διαπραγματευτή το Νόμπελ Ειρήνης για τις συμφωνίες Paris Peace Accords που υποτίθεται θα τερμάτιζαν τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Ο Χ.Κ. παρέλαβε το βραβείο μαζί με την χρηματική αμοιβή που το συνόδευε. Ο Βιετναμέζος Λε Τα Κτό αρνήθηκε το βραβείο σεβόμενος, όπως δήλωσε, τον εαυτό του και την μνήμη των εκατομμυρίων θυμάτων του πολέμου στην Ινδοκίνα. Η επιπλέον ειρωνεία είναι ότι η “ειρήνη” που ο Χ.Κ. διαπραγματεύτηκε και που διαφάλιζε δήθεν το Νότιο Βιετνάμ, σύμμαχο των ΗΠΑ, ποτέ δεν υλοποιήθηκε και κατέρρευσε το 1975. Η κυβέρνηση Νίξον (Κίσσινγκερ ) απέδειξε ότι δεν είχε ποτέ πρόθεση να τηρήσει τις δημόσιες δεύσμευσεις της έναντι της κυβέρνησης του Νοτίου Βιετνάμ, για την ελευθερία του οποίου η Ινδοκίνα αιματοκυλίσθηκε για δεκαετίες στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Και το 1975 εγκατέλειψε το Νότιο Βιετνάμ, άρον-άρον.
Επιτυχημένος δικηγόρος και απόφοιτος του Κολούμπια , το 1973 ο Τζήν Ρωσσίδης ήταν στο απόγειο της κυβερνητικής του καριέρας. Υπηρετούσε απο το 1969 ως Βοηθός Υπουργός στο Υπουργείο Treasury, υπεύθυνος για τα ομοσπονδιακά τελωνεία, την Μυστική Υπηρεσία (Secret Service) υπεύθυνη για την προστασία του Προέδρου, ομοσπονδιακός υπεύθυνος για τα όπλα, καπνά και και αλκοολ και υπεύθυνος των ομοσπονδιακών εκπαιδευτικών ακαδημιών εφαρμογής του νόμου. Την ίδια περίοδο οvΧένρι Κίσσινγκερ υπηρετούσε ως Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας στην πρώτη διακυβέρνηση Νίξον.
Όμως η εμπλοκή του Τζήν με τη Κύπρο δεν άρχισε με αφορμή το προδοτικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή. Είχε αρχίσει σχεδόν δυο δεκαετίες πρίν, όταν άρχισε την δικηγορική του καριέρα στην Ούασιγκτον. Οταν εγκαταστάθηκε, νεαρός στη πρωτεύουσα τα μέσα του 1950, ήταν ήδη γνωστός απο την επιτυχημένη πορεία του ως εξαιρετικός αθλητής του αμερικανικού ποδοσφαίρου. Με οικογενειακές ρίζες απο την Κερύνεια, ο Τζήν αναζήτησε υποστηρικτές εναντίον των Εγγλέζων αποικιοκρατών και τους βρήκε στο Κονκρέσο. Υπήρξε “υπαίτιος” για το πρώτο και δυστυχώς μοναδικό διπλωματικό επισόδειο μεταξύ Λονδίνου και Ουάσινκτον για την Κύπρο. Είχε πείσει τότε αμερικανό Γερουσιαστή να καταθέσει δημόσια ερωτήματα στην Γερουσία για την συμπεριφορά των Εγγλέζων αποικιοκρατών στην Κύπρο, την άρνηση τους να σποδεχθούν το δικαίωμα αυτοδιάθεσης και για τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων του κυπριακού λαού με το καθεστώς “έκτακτης ανάγκης”. Το Λονδίνο εξεμάνη κατά του Τζήν και της Γερουσίας που απεδέχθη και νομιμοποίησε την διαμαρτυρία. Και έστειλε ρηματική διακοίνωση διαμαρτυρίας στη Ουάσιγκτον. Ωστόσο μετά το Σουέζ (1956), όταν η Ουάσιγκτον υιοθέτησε την δική της αυτοκρατορική (imperial) στρατηγική στην Μέση Ανατολή με το Δόγμα Αϊσενχάουερ (1957) παραχώρησε και αυτή, όπως και η Βρετανία, δικαίωμα βέτο στην Τουρκία επί της Κύπρου. Το δικαίωμα αυτό, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, επιβεβαίωσε επίσημα ο Πρόεδρος Τζόνσον με την επιστολή του τής 5ης Ιουνίου 1964 προς τον Τούρκο πρωθυπουργό Ινονού.
Στο βιβλίο του Gene Rossides καταγράφεται ο σχεδόν τετραετής επικός αγώνας της ομογένειας κατά της ανομίας του Χ.Κ. και της συνομωταξίας του, που είχε ως αποτέλεσμα την επιβολή μερικού εμπάργκο όπλων από τον Φεβρουάριο 1975 μέχρι τον Οκτώβριο 1978 κατά της επιδρομικής Τουρκίας. Το εμπάργκο επεβλήθη απο το Κονκρέσο παρά την λυσσώδη αντίδραση της κυβέρνησης Νίξον και του Κίσσινγκερ προσωπικά, διότι η Τουρκία χρησιμοποίησε για επιδρομικούς σκοπούς όπλα που η Αμερική της παραχώρησε για την άμυνα της. Η σχετική νομοθεσία απαγορεύει ρητά την χρήση αμερικανικών όπλων για επιδρομές όπως ήταν η Τουρκική επίθεση κατά της Κύπρου και απαιτεί την άμεση επιβολή κυρώσεων. Η εκτελεστική εξουσία δεν έχει επιλογή παρά να συμμορφωθεί, κάτι που ο Κίσσινγκερ αρνείτο να πράξει, ενάντια ακόμη και στη συμβουλή των νομικών συμβούλων του στο ΥΠΕΞ που εκπόνησαν ειδική μελέτη επι του θέματος και την οποία ο Χ.Κ. αρνείτο να παραδώσει στο Κονκρέσο. Εξού και ο τίτλος του βιβλίου, A Study in Lawlessness- Μιά Μελέτη στην Ανομία.
Οργανωτής και ψυχή του αγώνα αυτού υπήρξε ο Τζήν Ρωσσίδης με ένα επιχείρημα που γρήγορα κατέκτησε το ηθικό πεδίο της μάχης και την αμερικανική κοινή γνώμη. Και ήταν τούτο το γνωστό. Είναι οι νόμοι και η νομοθεσία που κυριαρχούν στην εσωτερική διακυβέρνηση (rule of law) και όχι οι κατά περίσταση εργαλειακές βουλές ατόμων, όσο υψηλόβαθμοι και να είναι. Και είναι για τον λόγο αυτό, για παράδειγμα, που τον Αύγουστο το 1974 ο Πρόεδρος Νίξον παραιτήθηκε πριν τον αποπέμψει το Κογκρέσο, διότι παραβίασε τον προεδρικό όρκο του να σέβεται το Σύνταγμα και τους νόμους.
Μαζί με το παραπάνω επιχείρημα, η πρωτοφανής οργανωτική δομή που ο Ρωσσίδης και οι συνεργάτες του εφάρμοσαν και που περιγράφεται στο βιβλίο, αποτέλεσαν τοκλειδί της επιτυχίας. Γρήγορα η στρατηγική του Τζήν και των ανά την Αμερική συνεργατών του υπερακόντισε την Ομογένεια και βρήκε σημαντικούς και καθοριστικούς συμμάχους σε ολόκληρο το εύρος του πολιτικού συστήματος. Φιλελεύθερες και συντηρητικές ομάδες συμμάχησαν με την Ομογένεια κατά των ανομοιών του διδύμου Νίξον-Κίσσινγκερ. Κερδήθηκε επίσης και η πολιτικά οργανωμένη ισχυρή κοινότητα των Μαύρων και για ένα επιπλέον καθοριστικό λόγο, που αναφέρεται με πολύ έμμεσο τρόπο στο βιβλίο. Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι στις 15 Ιουλίου 1974, συγκυριακά, σε σχετική επιτροπή του Κονκρέσου γινόταν συζήτηση νομοσχεδίου για επιβολή εμπάργκο όπλων στη Τουρκία διότι η Άγκυρα αρνείτο επίμονα, παρά τα πολλαπλά και επίσημα διαβήματα της Ουάσινκτον, να ελέγξει την καλλιέργεια και ροή τουρκικού οπίου στις ΗΠΑ. Το Τουρκικό όπιο κατέληγε ως ηρωΐνη στις αστικές συνοικίες των μαύρων με καταστρεπτικές συνέπειες. Στο βιβλίο γίνεται έμμεση αναφορά στο εκρηκτικό αυτό ζήτημα με την αναπαραγωγή σχετικών πολιτικών καρτούν του πασίγνωστου Pat Oliphant που κυκλοφορούσαν σε όλη την Αμερική.
Ο Τζήν Ρωσσίδης, παραπέμποντας σε εκατοντάδες πρωτογενείς πηγές της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, σε ένορκες καταθέσεις και μαρτυρίες πρωταγωνιστών και δημοσιογράφων, μαζί με την δική του προσωπική εμπλοκή και μαρτυρία, αποδομεί την όλη πολιτική και φιλοσοφία του Κίσσινγκερ αποκαλύπτοντας την κυνική και χωρίς ηθικές αρχές πολιτική που εφάρμοσε όχι μόνο στη περίπτωση της Κύπρου αλλά και αλλού. Εξού και το διεθνές κατηγορητήριο εναντίον του που συνεχώς ενισχύεται με αδιαμφισβήτητα τεκμήρια ειδικά για τις περιπτώσεις της Χιλής του Ανατολικού Τιμόρ και της Αργεντινής, όπου αμερικανικές και διεθνείς αυθεντικές (όχι μαϊμου) ΜΚΟ και ερευνητές, έχουν κάνει εξαιρετικές αποκαλυπτικές έρευνες προσβάσιμες στο διαδίκτυο.
Πέραν της ιστορικής και ερευνητικής αξίας του πονήματος του Τζήν, θέλω να υπογραμμίσω όπως πράττει και ο συγγραφέας και κάτι τελευταίο από το οποίο ο Χ.Κ. δέν μπορεί να ξεφύγει όσο και να προσπαθεί και το οποίο θα ταυτίζει προσωπικά με την Κύπρο.
Μέχρι το πραξικόπημα και την εισβολή, ο Κίσσινγκερ ήταν παγκοσμίως γνωστός ως ο Μάγος της Διπλωματίας. Η αξιοπιστία του βρισκόταν παγκοσμίως στα ύψη. Στην δε Αμερική το περιοδικό Νιούσγουϊκ κυκλοφόρησε, αρχές του 1974, με πρωτοσέλιδο τον Κίσσινγκερ ντυμένο ως εκτινασσόμενο Σούπερμαν αλλά με το γράμμα Κ, όχι S, στη στολή. Με την Κύπρο άρχισε η αποδόμηση του που ολοκληρώθηκε με την μετωπική επίθεση των συντηρητικών δυνάμεων κατά της πολιτικής της ύφεσης έναντι της Σοβιετικής Ένωσης, δημιούργημα αυτού και του Νίξον. Ο Πρόεδρος Φόρντ, πολιτικά πιεζόμενος από τους Ρεμπουπλικανούς, του αφαίρεσε τον τίτλο του Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας το 1975. Τον διατήρησε όμως στην θέση του ΥΠΕΞ. Υπο το βάρος των ανομοιών τους οι Ρεμπουμπικάνοι έχασαν τις εκλογές του 1976.
Ο σήμερα πλήρης ημερών Κίσσινγκερ, αντίθετα με τον προστατευόμενο του δικτάτορα Πινοσιέτ της Χιλής, θα διαφύγει τις διεθνείς διώξεις. Θα πεθάνει στο κρεββάτι του. Και έχει αναθέσει σε ένα γνωστό Βρετανό, καθηγητή σήμερα στο Χάρβαρντ και χειροκροτητή της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού, τον Νίαλ Φέρκιρσον, να γράψει την (αγιο)βιογραφία του. Αλλά τα θύματα του και η ιστορία τους δεν παραγράφονται. Θα κυνηγούν την ψυχή και την μνήμη του. Και θα έχουν ακαταμάχητους και διαχρονικούς μάρτυρες το πνευματικό έργο συγγραφέων όπως είναι του Τζήν, του αείμνηστου Χίτσενς και δεκάδες άλλων.
πηγή:philenews.com
πηγή:philenews.com