Συνέβη σαν Σήμερα το 1940: - Αλέξανδρος Διάκος - Ο πρώτος Έλληνας Αξιωματικός που έπεσε ηρωικά μαχόμενος στα βουνά της Πίνδου

 

 Αξιωματικός του Πεζικού, ο πρώτος πεσών Έλληνας αξιωματικός κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου.

Ο Αλέξανδρος Διάκος γεννήθηκε στην τουρκοκρατούμενη Χάλκη της Δωδεκανήσου το 1911 και μεγάλωσε στη Ρόδο, όπου περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Από μαθητής ακόμη, έδειξε γενναιότητα ­ψυχής και ελληνικό φρόνημα. Κατά τη διάρκεια της Ιταλικής Κατοχής της Δωδεκανήσου, συνελήφθη και κρατήθηκε, όταν σε επέτειο της 25ης Μαρτίου κατέβασε την ιταλική σημαία από το ελληνικό γυμνάσιο της Ρόδου και ανάρτησε την ελληνική.

Το 1930 εισήλθε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, κάνοντας το όνειρό του πραγματικότητα. Αποφοίτησε το 1934 ως ανθυπολοχαγός Πεζικού και τοποθετήθηκε στο 4ο Σύνταγμα Πεζικού της Λάρισας. Το 1937 αποσπάσθηκε στην αεροπορία και μετά από διετή φοίτηση έλαβε το πτυχίο του αεροπόρου παρατηρητή.

Ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος τον βρήκε διοικητή του 2ου λόχου του 1ου τάγματος του 4ου συντάγματος Πεζικού της Λάρισας. Το τάγμα του ανήκε στις πρώτες μονάδες που έσπευσαν να ενισχύσουν το Μικτό Απόσπασμα Πίνδου, που διοικούσε ο αντισυνταγματάρχης Κωνσταντίνος Δαβάκης και δεχόταν το βάρος της ιταλικής επίθεσης. Έτσι, την 31η Οκτωβρίου 1940 στρατοπέδευσε με το λόχο του στο μικρό χωριό Ζούζουλη της Καστοριάς, που βρίσκεται στη Βόρεια Πίνδο, σε υψόμετρο 1060 μέτρων.

Το πρωί της 1ης Νοεμβρίου, στο πλαίσιο της Ελληνικής αντεπίθεσης, λαμβάνει τη διαταγή να επιτεθεί και να καταλάβει την Τσούκα, ένα απότομο και καλυμμένο βουνό, που ορθώνεται δυτικά της Ζούζουλης και το οποίο κατείχαν οι Ιταλοί Αλπινιστές. Η επίθεση ξεκινά με τους άνδρες του λόχου του να σκαρφαλώνουν στις απότομες ράχες τής Τσούκας ακροβολισμένοι με τον Διάκο μπροστά, όταν ξαφνικά ακούγεται το κροτάλισμα των ιταλικών πολυβόλων και οπλοπολυβόλων. Οι Έλληνες στρατιώτες συνεχίζουν την εφόρμησή τους και με τη λόγχη των όπλων τους καταλαμβάνουν το ύψωμα.

Όμως, θα κρατηθεί για λίγο, καθώς μία ισχυρή ιταλική αντεπίθεση αναγκάζει το λόχο να αναδιπλωθεί στη βάση της κορυφής. «Πρέπει να ξαναπάρουμε το ύψωμα», φωνάζει ο Διάκος στους φαντάρους του κι επί κεφαλής του λόχου σε μία θυελλώδη εξόρμηση ξαναπαίρνει την Τσούκα, για να συμπτυχθεί και πάλι στη βάση του υψώματος κατόπιν νέας ισχυρής ιταλικής αντεπίθεσης. Ο Διάκος και πάλι δεν απελπίζεται.

Στις 12 το μεσημέρι συγκεντρώνει για τρίτη φορά τους άνδρες τού λόχου του και τους ωθεί για νέα επίθεση. «Εμπρός, παιδιά, για μια ελεύθερη Ελλάδα και για μια ελεύθερη Δωδεκάνησο» τους φωνάζει και ορμάει με τους άνδρες του με τη λόγχη εφ’ όπλου κατά των Ιταλών. Η πρώτη εχθρική γραμμή καταλαμβάνεται και πάλι.

Ο λόχος συνεχίζει την επίθεση, όταν ξαφνικά ο Διάκος αντικρίζει απέναντί του ένα ιταλικό πολυβόλο. «Προσέξατε, κύριε υπολοχαγέ», του φωνάζει ο έφεδρος ανθυπολοχαγός Ελευθέριος Ντάσκας. Όρθιος ο Διάκος σημαδεύει με το όπλο του τον Ιταλό πολυβολητή, αλλά το ξερό κροτάλισμα του πολυβόλου συνεχίζεται και ο Διάκος πέφτει νεκρός. Είναι ο πρώτος Έλληνας αξιωματικός, που πέφτει στο πεδίο της μάχης στα βουνά της Πίνδου. Οι άνδρες του συνεχίζουν την επίθεση και με τη βοήθεια και άλλων ελληνικών τμημάτων καταλαμβάνουν οριστικά την Τσούκα.

Η σωρός του Διάκου μεταφέρθηκε και τάφηκε στο μικρό νεκροταφείο της Ζού­ ζουλης. Το ελληνικό κράτος τίμησε τον ηρωικό αξιωματικό και τον προήγαγε στο βαθμό του λοχαγού επ’ ανδραγαθία. Οδοί με το όνομά του υπάρχουν στην πόλη της Ρόδου, στην Αθήνα, στη Λάρισα, τα Ιωάννινα και την Τρίπολη. Άγαλμά του, έργο του γλύπτη Κώστα Βαλσάμη, έχει στηθεί στην πόλη της Ρόδου.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/1710?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2022-11-01

© SanSimera.gr

Έπος του 1940: - Το ΝΑΙ του Πλαστήρα και το ΟΧΙ του Μεταξά

 

Γιώργος Θ. Μαυρογορδάτος

Τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, αν στη θέση του Ιωάννη Μεταξά είχε βρεθεί ως δικτάτορας ο Νικόλαος Πλαστήρας, αν δηλαδή είχε επικρατήσει το Κίνημα του 1935, η απάντησή του στον Ιταλό πρέσβη θα ήταν ασφαλώς διαφορετική.

Δεν είναι μόνο ότι ο Πλαστήρας είχε γίνει από αρκετά χρόνια άκριτος θαυμαστής του Μουσολίνι, ούτε ότι φιλοδοξούσε να μιμηθεί αυτόν περισσότερο από κάθε άλλον δικτάτορα, όπως αρθρογραφούσε το 1934. Το 1941, από τη Γαλλία όπου παρέμενε εξόριστος, κατηγορούσε τον Μεταξά και τον Γεώργιο Β΄ότι οδήγησαν την Ελλάδα σε άνισο πόλεμο με την Ιταλία και τη Γερμανία, που μπορούσε να είχε αποφευχθεί. «Η Ελλάς ήχθη προς αυτοκτονίαν παρά μιας Βασιλικής Κυβερνήσεως δεχθείσης μετ’ απεριγράπτου αφελείας ν’ αντιμετωπίση τας δύο μεγαλυτέρας στρατιωτικάς δυνάμεις της Ευρώπης…».

Αυτά έγραφε ασυλλόγιστα στον Έλληνα πρεσβευτή στο Βισύ, στις 16 Ιουλίου 1941, σε ένα γράμμα που έγινε γνωστό το 1945. Κατά λογική συνέπεια, ο Πλαστήρας δεν θα είχε απορρίψει το ιταλικό τελεσίγραφο ή μάλλον θα είχε φροντίσει να μην υπάρξει καν ανάγκη τελεσιγράφου. Αλλωστε, ήταν έτοιμος να συνεργαστεί με τις δυνάμεις του Αξονα. Βαυκαλιζόταν, όπως φαίνεται, με την ελπίδα ότι αυτές θα τον εγκαθιστούσαν δικτάτορα στην κατεχόμενη Ελλάδα. Στο ίδιο γράμμα, που αφορούσε το διαβατήριό του, έγραφε χαρακτηριστικά: «δεν είναι μακράν η ημέρα, που θα απασχοληθώ ο ίδιος διά τα διαβατήρια όλων…».

O Μεταξάς προέβλεπε με βεβαιότητα την τελική νίκη του «Αγγλοσαξονικού κόσμου», απαλλαγμένος πλέον από τις γερμανόφιλες παρωπίδες που τον εμπόδιζαν να κάνει παρόμοια πρόβλεψη το 1915.

Είναι επίσης εξαιρετικά αµφίβολο αν µία κοινοβουλευτική κυβέρνηση, συγκροτημένη από τους ηγέτες του Βενιζελισμού και του Αντιβενιζελισμού που είχαν απομείνει, θα μπορούσε να αποκτήσει την ενιαία και χαλύβδινη θέληση που απαιτούσε η προετοιμασία για πόλεμο και, στο τέλος, η αποδοχή του ως αναγκαίου. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ανάμεσά τους επικρατούσε η ηττοπάθεια. Ο Γεώργιος Καφαντάρης, για παράδειγμα, είχε τις ίδιες απόψεις με τον Πλαστήρα: ότι δηλαδή μπορούσε και έπρεπε να αποφευχθεί ο πόλεμος με την Ιταλία και οπωσδήποτε με τη Γερμανία.

Οσοι επιμένουν μέχρι σήμερα να αρνούνται στον Μεταξά τη δόξα του ΟΧΙ ισχυρίζονται ότι δεν είχε τάχα άλλη επιλογή, επειδή διαφορετικά θα τον έπαυε ο Γεώργιος Β΄. Πρόκειται για έναν ακόμη ανόητο αλλά ανθεκτικό μύθο. Αν ήθελε πράγματι ο Μεταξάς να παραδώσει αμαχητί τη χώρα στον Αξονα, δεν χρειαζόταν καν να αποδεχθεί το τελεσίγραφο, βάζοντας σε κίνδυνο τη θέση του και την ίδια τη ζωή του. Μπορούσε κάλλιστα να παραιτηθεί, προκαλώντας χάος και εμποδίζοντας έτσι την αποτελεσματική απόκρουση της ιταλικής εισβολής. Υστερα, θα μπορούσε να επανέλθει ως κατοχικός δικτάτορας – αυτό δηλαδή που ονειρεύτηκε ο Πλαστήρας.

Με το ΟΧΙ, ο Μεταξάς δεν μίλησε μόνο εξ ονόματος και για λογαριασμό του Ελληνικού λαού, που τον ακολούθησε σύσσωμος, αλλά και εφάρμοσε συνειδητά την πολιτική που είχε προ πολλού αποφασίσει – τη μόνη που υπηρετούσε μακροπρόθεσμα τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας. Οπως εξήγησε ο ίδιος στις 30 Οκτωβρίου, μιλώντας εμπιστευτικά στους ιδιοκτήτες και αρχισυντάκτες του αθηναϊκού τύπου, ο Μεταξάς προέβλεπε με βεβαιότητα την τελική νίκη του «Αγγλοσαξονικού κόσμου», απαλλαγμένος πλέον από τις γερμανόφιλες παρωπίδες που τον εμπόδιζαν να κάνει παρόμοια πρόβλεψη το 1915. Είχε έτσι την πεποίθηση ότι η Ελλάδα, ακόμη και «δουλωμένη προσωρινώς» στη διάρκεια του πολέμου, θα βρισκόταν τελικά στο στρατόπεδο των νικητών και μάλιστα μεγαλωμένη, τουλάχιστον κατά τα Δωδεκάνησα (όπως ακριβώς έγινε).

Το ότι υπήρξε μέχρι τέλους δέσμιος της ψυχοπαθολογίας του εμπόδισε όμως τον Μεταξά να προετοιμάσει πολιτικά τη χώρα, ιδίως για την περίπτωση που θα βρισκόταν υπό εχθρική κατοχή. Είχε προηγηθεί προ πολλού η κατάληψη και κατοχή άλλων μικρών χωρών από τους Γερμανούς, προσφέροντας ποικιλία διδακτικών παραδειγμάτων. Αντίθετα, όμως, με άλλα βασίλεια, η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο με βασιλιά αμφισβητούμενο ακόμη και από βασιλόφρονες και με ένα καθεστώς τόσο προσωποπαγές, ώστε ήταν καταδικασμένο να εξαφανιστεί με τον θάνατο του δικτάτορα, όπως προαισθανόταν και ο ίδιος και όπως πράγματι συνέβη. Ανοιξε έτσι ο ασκός του Αιόλου για ατέρμονες εμφύλιες συγκρούσεις.

Πιο πρόσφατο βιβλίο του καθηγητή Γιώργου Θ. Μαυρογορδάτου είναι το «Εθνική ολοκλήρωση και διχόνοια: Η ελληνική περίπτωση».

πηγή:https://www.kathimerini.gr/society/562696111/arthro-toy-g-mayrogordatoy-stin-k-to-nai-toy-plastira-kai-to-ochi-toy-metaxa/

Εξοργισμένος ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης για το σκάνδαλο στον ΟΠΕΚΕΠΕ : - "Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μας απαγορεύει να πληρώσουμε τις επιδοτήσεις!!" - "Τώρα κάθε κατεργάρης θα καθίσει στον πάγκο του!"

 

Κ. Χατζηδάκης για ΟΠΕΚΕΠΕ: Είναι μονόδρομος να βάλουμε τάξη στα πράγματα

Απόσπασμα της συνέντευξής του  στο ΕΡΤnews: 

«Υπάρχει», ανέφερε, «ένα πλάνο δράσης με 54 βήματα, από τα οποία έχουν γίνει τα 46. Πρέπει να γίνουν και τα υπόλοιπα. Μεταξύ αυτών, έως την ερχόμενη Τρίτη 4 Νοεμβρίου θα πρέπει να υποβάλουμε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή την αναθεώρηση του πλάνου για το ΟΣΔΕ, ώστε να υπάρχει συμφωνία για τα γεωχωρικά δεδομένα, δηλαδή πώς καταγράφονται τα χωράφια, πώς καταγράφονται τα ζώα και πώς γίνονται οι έλεγχοι. Αυτή είναι η βασική προϋπόθεση για να ξεκλειδώσουν οι επιδοτήσεις. Χωρίς συμφωνία δεν θα έχουμε το πράσινο φως για να πληρώσουμε και αν το κάνουμε είτε θα έχουμε πρόστιμα είτε μερική ή ακόμα και ολική ανατροπή των επιδοτήσεων. Κάτι που θα έβλαπτε πρωτίστως τους ίδιους τους αγρότες. Θα ήταν μια επιπόλαιη λογική στην οποία κανένας από την κυβέρνηση δεν μπορεί να προχωρήσει».

Ο κ. Χατζηδάκης ανέφερε ότι φέτος θα εφαρμοστεί μεταβατικό σύστημα για την καταβολή της βασικής ενίσχυσης του 2025 με διασταυρωτικούς ελέγχους, ενώ το 2026 θα τεθεί σε ισχύ νέο σύστημα με υποβολή των αιτήσεων για τις επιδοτήσεις την άνοιξη αντί για το φθινόπωρο κάθε έτους. Ανήγγειλε επίσης και κατανομή των κονδυλίων, που θα περισσέψουν, από τους «κατά φαντασίαν», στους πραγματικούς αγρότες και κτηνοτρόφους.

Όπως εξήγησε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, το μεταβατικό καθεστώς, που θα εφαρμοστεί το 2025, θα στηρίζεται στα τιμολόγια για το γάλα και το κρέας που πούλησαν οι κτηνοτρόφοι και τις ζωοτροφές που αγόρασαν. «Αυτά θα είναι τα βασικά τεκμήρια για το μέγεθος της εκμετάλλευσης και τον αριθμό των ζώων, ώστε να πάρουμε τη σύμφωνη γνώμη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και να προχωρήσουμε», είπε. «Αν αποδειχθεί ότι τα ζώα είναι λιγότερα από αυτά που εμφανίζονταν έως τώρα, τα χρήματα που θα περισσέψουν θα πάνε στους έντιμους παραγωγούς που δεν είχαν κατά φαντασίαν πρόβατα ή κατσίκια. Είναι τελικά ένα μέτρο κοινωνικής δικαιοσύνης. Από το 2026 θα πάμε στο καινούργιο, σύγχρονο, διαφανές, ευρωπαϊκό σύστημα χωρίς ρίσκο για καινούργια πρόστιμα».

Ο κ. Χατζηδάκης ανέφερε επίσης ότι στόχος της κυβέρνησης είναι από το 2026 οι αιτήσεις για την καταβολή των ετήσιων επιδοτήσεων να υποβάλλονται την άνοιξη και όχι το φθινόπωρο, όπως γινόταν έως τώρα. «Διαχειρίστηκα ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών τις προθεσμίες για τις φορολογικές δηλώσεις και το πέτυχα. Οι δηλώσεις από πέρυσι γίνονται κανονικά. Με τον ίδιο τρόπο θα προχωρήσουμε και εδώ», τόνισε.

Παράλληλα, όπως είπε χαρακτηριστικά, συνεχίζεται η προσπάθεια ώστε «να καθίσει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του», με τους ελέγχους της οικονομικής αστυνομίας που συνεχίζονται, τις διώξεις που έχουν ασκηθεί και τις συλλήψεις. «Φαίνεται»,  ανέφερε, «ότι οι έρευνες έχουν φτάσει στον πυρήνα του προβλήματος».

Σε σχέση δε με την ευλογιά, απηύθυνε έκκληση προς τους κτηνοτρόφους να ακούν τους επιστήμονες. «Αν δεν προσέξουμε, το πρόβλημα θα οξυνθεί. Δεν είναι δυνατόν να τα έχουμε καταφέρει στον κορωνοϊό και να μην τα καταφέρουμε στην ευλογιά. Χρειάζεται πειθαρχία, εφαρμογή των οδηγιών του επιστημονικού δυναμικού της χώρας και να δώσουμε τη μάχη συντεταγμένα. Το θέμα δεν είναι να βρεθούν κονδύλια για αποζημιώσεις, αλλά να μην χαθεί το ζωικό κεφάλαιο της χώρας», τόνισε.

Η αυστηρή αυτοκριτική του αντιπροέδρου της κυβέρνησης: -" Έχουμε μία κυβέρνηση που μπορεί να κάνει λάθη, αλλά πάντως κυβερνά!!"

 

Απόσπασμα της συνέντευξης  του κ. Χατζηδάκη στο ΕΡΤnews: 

 

=  Για τις παρεμβάσεις που ανακοινώθηκαν στη ΔΕΘ: «Το νομοσχέδιο θα πάει την ερχόμενη εβδομάδα στην Ολομέλεια της Βουλής και μετά θα πάρει το δρόμο της εφαρμογής. Το Νοέμβριο θα καταβληθεί το επίδομα των 250 ευρώ στους συνταξιούχους με χαμηλά εισοδήματα και η επιστροφή ενοικίου στους ενοικιαστές. Από τον Ιανουάριο όλα τα μέτρα θα γίνουν αντιληπτά από τους πολίτες: εργαζόμενους, συνταξιούχους, ελεύθερους επαγγελματίες, νέους, κατοίκους νησιών, τρίτεκνους και πολύτεκνους. 

Επιπλέον, μέχρι το τέλος του χρόνου θα παρουσιαστεί μία πρόσθετη δέσμη πρωτοβουλιών σε σχέση με το στεγαστικό, που είναι μια σημαντική παράμετρος της ακρίβειας. Είναι παρεμβάσεις που βασίζονται στο ότι έχουμε μια νοικοκυρεμένη οικονομία με ταχύτερη ανάπτυξη από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με αποτελέσματα στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, που επιστρέφουν ως κοινωνικό μέρισμα στους πολίτες. Εξαντλούμε τα περιθώρια, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να μπούμε στον δρόμο του λαϊκισμού. Πρέπει πάντοτε να έχουμε μια υπεύθυνη και σοβαρή πολιτική».

= Για τις δημοσκοπήσεις και την πολιτική επικαιρότητα: «Βρισκόμαστε στο μέσον της δεύτερης τετραετίας, σε μια περίοδο που διαχρονικά σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες οι κυβερνήσεις αρκετές φορές βρίσκονται πίσω από το βασικό κόμμα της αντιπολίτευσης. Εμείς βρισκόμαστε μπροστά από το δεύτερο κόμμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν διαβάζουμε τις δημοσκοπήσεις και δεν βλέπουμε τα μηνύματα των πολιτών, ιδιαίτερα για το θέμα της ακρίβειας. Ακούμε τα μηνύματα, δεν μπορούμε να κάνουμε θαύματα, αλλά δουλεύουμε με σεμνότητα, σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα, ώστε στο τέλος της τετραετίας να πούμε στους πολίτες ότι όσα είπαμε τα κάναμε. Έχουμε μία κυβέρνηση που μπορεί να κάνει λάθη, αλλά πάντως κυβερνά. Στο επίπεδο της αποτελεσματικότητας, του προγράμματος, της κατεύθυνσης και του να έχουμε χειροπιαστό έργο, υπερτερούμε από τους αντιπάλους μας».

Δρ. Κωνσταντίνος Π. Μπαλωμένος: - « Όποιος ελέγχει την αντίληψη, ελέγχει και τη δράση! - «Τα αποτελέσματα της συνάντησης Ερντογάν - Τράμπ στο Λευκό Οίκο!!» - «Οι γνωστικές μεροληψίες και η στρατηγική διαχείριση της πληροφορίας»

 Δρ. Κωνσταντίνος Π. Μπαλωμένος

Στον σύγχρονο κόσμο της γεωπολιτικής και των διεθνών σχέσεων, η αντίληψη συχνά υπερβαίνει την αντικειμενική πραγματικότητα.

Η εξωτερική πολιτική κάθε κράτους διαμορφώνεται όχι μόνο από αντικειμενικές συνθήκες και εθνικούς στρατηγικούς σχεδιασμούς, αλλά και από τις αντιλήψεις και τις ερμηνείες που διαμορφώνουν οι ηγεσίες και οι κοινωνίες για τα γεγονότα.

Υπό το πλαίσιο αυτό, οι δρώντες στο διεθνές σύστημα βασιζόμενοι στις αντιλήψεις και τις εμπειρίες τους, συγκροτούν τη δική τους «υποκειμενική κοινωνική πραγματικότητα» και αντιδρούν όχι σε αντικειμενικά δεδομένα, αλλά στις αντιληπτικές τους αναπαραστάσεις.

Αυτές οι αντιλήψεις, ωστόσο, συχνά επηρεάζονται από γνωστικές μεροληψίες (cognitive biases), δηλαδή στερεοτυπικά πρότυπα σκέψης (thought patterns) που ενεργοποιούνται αυτόματα από τον νου και καθοδηγούν τον τρόπο επεξεργασίας των πληροφοριών  με βάση προσωπικές ή συλλογικές προτιμήσεις, χωρίς να ακολουθούν πάντα ορθολογικά κριτήρια.

Ειδικότερα, οι γνωστικές μεροληψίες αποτελούν μοτίβα απόκλισης της ανθρώπινης κρίσης από την ορθολογικότητα, βάσει των οποίων τα άτομα εξάγουν συμπεράσματα για άλλους και για καταστάσεις με μη αντικειμενικό τρόπο.

Οι μεροληψίες αυτές συνιστούν συστηματικά σφάλματα της ανθρώπινης σκέψης που επηρεάζουν τόσο την ατομική λήψη αποφάσεων όσο και τη συλλογική αντίληψη για τα γεγονότα, οδηγώντας συχνά σε διαστρεβλωμένες εκτιμήσεις και εσφαλμένες ερμηνείες της πραγματικότητας.

Συνηθισμένες μεροληψίες είναι:

v Η επιβεβαίωση μεροληψιών ή προϋπαρχουσών πεποιθήσεων (confirmation bias), δηλαδή η τάση του ατόμου να αναζητά και να ερμηνεύει τις πληροφορίες με τρόπο που επιβεβαιώνει όσα ήδη πιστεύει,

v Η υπερβολική εμπιστοσύνη στις προσωπικές γνώσεις και εκτιμήσεις (overconfidence bias), που οδηγεί σε υπερεκτίμηση ικανοτήτων και υποτίμηση κινδύνων,

v Η μεροληψία απόδοσης (attribution bias), δηλαδή η τάση να αποδίδεται η ευθύνη ή τα αίτια πρόκλησης των γεγονότων, σε παράγοντες που εξυπηρετούν τις προσωπικές ή συλλογικές πεποιθήσεις και συμφέροντα, και

v Η πλαισίωση (framing), που αφορά τον τρόπο παρουσίασης ενός γεγονότος ή ζητήματος και τον καθορισμό του πλαισίου μέσα από το οποίο θα ερμηνευθεί. Ο τρόπος με τον οποίο ένα θέμα πλαισιώνεται (μέσω της έμφασης σε ορισμένες πτυχές του ή της αποσιώπησης άλλων), επηρεάζει καθοριστικά το πώς το κοινό το αντιλαμβάνεται, το αξιολογεί, το ερμηνεύει και τελικά, αντιδρά σε σχέση με αυτό.

Σε στρατηγικό επίπεδο, η διαδικασία άσκησης επιρροής με στόχο τη διαμόρφωση της αντίληψης της κοινής γνώμης ή επιλεγμένων ακροατηρίων δεν είναι τυχαία, καθώς στο σύγχρονο περιβάλλον ασφάλειας, η αντιπαράθεση διεξάγεται όχι μόνο μέσω των όπλων ή της εργαλειοποίησης της πληροφορίας, αλλά και στο πεδίο της αντίληψης (perception domain).

Σε αντίθεση με τον πόλεμο της πληροφορίας (information warfare), όπου κυρίαρχο ρόλο διαδραματίζει η διαχείριση δεδομένων, η διαρροή πληροφοριών και η παραπληροφόρηση, στον πόλεμο για τον έλεγχο της αντίληψης (perception warfare) πρωταρχικός στόχος είναι η διαμόρφωση της πραγματικότητας μέσω του ορισμού και της ερμηνείας της.

Πρόκειται για μια μάχη νοηματοδότησης (battle of meaning), όπου η ισχύς ασκείται μέσω πλαισίωσης (framing), συναισθηματικής έλξης (emotional resonance) και επικοινωνιακής αποδόμησης των γεγονότων.

Στη σφαίρα της εξωτερικής πολιτικής, η διαμόρφωση της αντίληψης για ένα γεγονός ή ζήτημα είναι καθοριστική, καθώς οι αποφάσεις των ηγετών και η κοινή γνώμη δεν βασίζονται μόνο σε αντικειμενικά δεδομένα, αλλά στον τρόπο παρουσίασης και ερμηνείας τους. Έτσι, οι γνωστικές μεροληψίες (cognitive biases) επηρεάζουν το πώς η κοινή γνώμη αντιλαμβάνεται, αναλύει και αξιολογεί τα γεγονότα, ανάλογα με το γνωστικό  υπόβαθρο, τις προκαταλήψεις, τα συμφέροντα και τις κυρίαρχες αφηγήσεις της.

Συνεπώς, όποιος ελέγχει την αντίληψη, ελέγχει και τη δράση.

Υπό το πρίσμα αυτό, η πρόσφατη συνάντηση Ερντογάν–Τραμπ και η διάσκεψη του Σαρμ Ελ Σέιχ για την ειρήνευση στη Γάζα ανέδειξαν πως η άσκηση επιρροής και ελέγχου της αντίληψης της κοινής γνώμης επηρέασε όχι μόνο τις αποφάσεις εξωτερικής πολιτικής, αλλά και τον τρόπο με τον οποία τα γεγονότα αναλύθηκαν, αξιολογήθηκαν, ερμηνεύτηκαν και προβλήθηκαν στο δημόσιο διάλογο. 

Στο πλαίσιο αυτό, η συνάντηση Τράμπ - Ερντογάν αποτέλεσε γεγονός υψηλού επικοινωνιακού και διπλωματικού ενδιαφέροντος. Παρά το πανηγυρικό κλίμα που καλλιεργήθηκε και από τις δύο πλευρές, τα αποτελέσματα της συνάντησης υπήρξαν περιορισμένα και δεν μετέβαλαν ουσιαστικά το στρατηγικό πλαίσιο των σχέσεων ΗΠΑ–Τουρκίας.

Συγκεκριμένα, οι δηλώσεις εκατέρωθεν κινήθηκαν περισσότερο στο επίπεδο της ρητορικής διάθεσης «επαναπροσέγγισης» παρά σε δεσμευτικές αποφάσεις για ζητήματα ουσίας, όπως τα μαχητικά F-35 και F-16, οι αμερικανικές κυρώσεις, η σχέση της Τουρκίας με τη Ρωσία ή η τουρκική στάση απέναντι στο Ισραήλ και τον ρόλο της στη Συρία και στη Γάζα.

Στην Τουρκία, η συνάντηση προκάλεσε έντονες αντιδράσεις. Παρά το αφήγημα του κ. Ερντογάν περί «ιστορικής» συνάντησης, η αντιπολίτευση και πολλά ΜΜΕ την χαρακτήρισαν διπλωματικό φιάσκο, υπογραμμίζοντας ότι η Τουρκία δεν απέκτησε ουσιαστικά οφέλη.

Παράλληλα, υπήρξαν εσωκυβερνητικές εντάσεις, έπειτα από τις δηλώσεις του Υπουργού Εξωτερικών Χακάν Φιντάν για τους κινητήρες του μαχητικού KAAN, που η προμήθειά τους εξαρτάται από την έγκριση του Κογκρέσου.

Επίσης, ο επικεφαλής του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP), Οζγκιούρ Οζέλ, έκανε λόγο για διπλωματικό φιάσκο, επισημαίνοντας ότι η Άγκυρα «παρείχε πολλά χωρίς να λάβει τίποτα», από παραγγελίες Boeing μέχρι συνεργασίες για υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG), σπάνιες γαίες, πυρηνική ενέργεια και τη Σχολή της Χάλκης, μετατρεπόμενη «από στρατηγικός εταίρος σε πελάτη», ενώ απέφυγε να θέσει το παλαιστινιακό ζήτημα.

Ενδεικτικό του κλίματος εσωτερικής αμφισβήτησης ήταν και οι δηλώσεις του δημοσιογράφου Χουσεΐν Γκιουνάι του φιλοκυβερνητικού NTV, ο οποίος σημείωσε πως «η Τουρκία δεν αποκόμισε τίποτα ουσιαστικό από τη συνάντηση» και ότι η όποια προοπτική για τα F-35 προϋποθέτει πλήρη ενεργειακή απεξάρτηση από τη Ρωσία.

Στην Ελλάδα, η συνάντηση Ερντογάν–Τραμπ ερμηνεύτηκε μέσα από ένα πρίσμα επιλεκτικής ανάγνωσης, όπου τα γεγονότα προσεγγίστηκαν κυρίως με γνώμονα τις εσωτερικές πολιτικές σκοπιμότητες και τα ιδιοτελή συμφέροντα, παρά με νηφάλια αποτίμηση της διεθνούς συγκυρίας και των πραγματικών γεγονότων.

Πολλά ΜΜΕ έδωσαν έμφαση στις θερμές δηλώσεις και το επικοινωνιακό σόου της συνάντησης, προβάλλοντας τα κομπλιμέντα και τις χειραψίες ανάμεσα στους Τράμπ και Ερντογάν ως ένδειξη «αναβάθμισης» της Τουρκίας και ταυτόχρονης «υποβάθμισης» της Ελλάδας, καλλιεργώντας ένα κλίμα ανησυχίας, ανταγωνισμού και εθνικής αποτυχίας.

Αντίστοιχα, η αντιπολίτευση αξιοποίησε το γεγονός για να ασκήσει έντονη αντιπολιτευτική κριτική προς την κυβέρνηση, εστιάζοντας στη ματαίωση του ραντεβού Μητσοτάκη–Ερντογάν και αφήνοντας αιχμές για «απώλεια ευκαιριών» και «ανικανότητα» της κυβέρνησης στη διαχείριση ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής.

Ωστόσο, παραβλέφθηκε πλήρως ότι οι βασικές επιδιώξεις του κ. Ερντογάν όπως η άρση των αμερικανικών κυρώσεων, η επανένταξη της Τουρκίας στο πρόγραμμα των μαχητικών F-35, η προμήθεια μαχητικών F-16 και η ενεργειακή συνεργασία με τις ΗΠΑ δεν ικανοποιήθηκαν.

Αντιθέτως, τέθηκαν ανυπέρβλητες προϋποθέσεις, όπως η ενεργειακή απεξάρτηση της Άγκυρας από τη Ρωσία και η απόσυρση των S-400, μετατρέποντας τις τουρκικές προσδοκίες περισσότερο σε αφήγημα εντυπώσεων παρά σε ρεαλιστική προοπτική.

Παράλληλα, αποσιωπήθηκε ότι η Ελλάδα έχει ήδη παραλάβει 42 εκσυγχρονισμένα μαχητικά F-16 Viper, ενώ το 2027 αναμένεται η παραλαβή του πρώτου μαχητικού F-35, γεγονός που της προσδίδει σαφές τεχνολογικό και επιχειρησιακό προβάδισμα.

Τη στιγμή που ο κ. Ερντογάν διεκδικούσε όσα η Ελλάδα έχει ήδη εξασφαλίσει, ο Πρωθυπουργός κ. Κυριάκος Μητσοτάκης συναντούσε τον πρόεδρο της Lockheed Martin και τον αντιπρόεδρο της ExxonMobil εξασφαλίζοντας στρατηγικές συνεργασίες στον αμυντικό και ενεργειακό τομέα, που ενισχύουν την γεωπολιτική και  αποτρεπτική ισχύ της χώρας.

Εν κατακλείδι, ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκε η συνάντηση Ερντογάν–Τράμπ από τα ελληνικά ΜΜΕ και την αντιπολίτευση, ανέδειξε εκ νέου τις γνωστικές μεροληψίες που χαρακτηρίζουν τον δημόσιο διάλογο στην Ελλάδα.

Το φαινόμενο αυτό αντανακλά τη συχνή απόκλιση ανάμεσα στην αντικειμενική πραγματικότητα και στη νοητική αναπαράστασή της, όπως αυτή διαμορφώνεται από προϋπάρχοντα σχήματα σκέψης, πολιτικές προσδοκίες, ιδιοτελή συμφέροντα και επικοινωνιακές στρατηγικές.

Η αναπαραγωγή αυτών των μοτίβων οδηγεί στη στρέβλωση της διεθνούς πραγματικότητας και στην προσέγγιση των διεθνών εξελίξεων μέσα από το πρίσμα της εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης, υπονομεύοντας τη νηφάλια αξιολόγηση των γεγονότων και διαβρώνοντας την εθνική ενότητα.

Μια τέτοια προσέγγιση όμως, υπονομεύει το κύρος και την αξιοπιστία της χώρας, τροφοδοτεί γνωστικές μεροληψίες και επικοινωνιακά αφηγήματα που εξυπηρετούν περισσότερο την στείρα πόλωση παρά το εθνικό συμφέρον και υπό τις κατάλληλες συνθήκες, μπορούν να αξιοποιηθούν από εξωτερικούς αντιπάλους για να αποδυναμώσουν την εθνική θέση στην διεθνή σκηνή και να αποσταθεροποιήσουν την Ελλάδα.

Το ίδιο μοτίβο γνωστικής μεροληψίας και επικοινωνιακής στρέβλωσης παρατηρήθηκε και στη Διάσκεψη για την ειρήνευση στη Γάζα.

Τα γεγονότα προσεγγίστηκαν με διαμετρικά αντίθετο τρόπο σε κάθε χώρα, αποκαλύπτοντας τη διάσταση ανάμεσα στην πραγματικότητα και την ερμηνεία της. Παράλληλα, αναδείχτηκε για ακόμη μια φορά η σημασία της άσκησης επιρροής και ελέγχου της αντίληψης της κοινής γνώμης για τη στρατηγική διαχείριση ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής.  

Συγκεκριμένα, στο πλαίσιο της Διάσκεψης, ο Πρόεδρος Ερντογάν παρουσίασε την Τουρκία ως πυλώνα ειρήνης και σταθερότητας, δηλώνοντας ότι «Η Τουρκία εργάζεται για τον τερματισμό της γενοκτονίας στη Γάζα, ότι έχει ανοίξει ένα παράθυρο ευκαιρίας για διαρκή ειρήνη και ότι αυτό πρέπει να αξιοποιηθεί». Επιπλέον, τόνισε τη σημασία της πλήρους εφαρμογής της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός, της αδιάλειπτης παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας και της άμεσης έναρξης των προσπαθειών ανοικοδόμησης στη Γάζα.

Μετά τη Διάσκεψη, ο Διευθυντής Επικοινωνίας Μπουρχανεττίν Ντουράν και κορυφαίοι Τούρκοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι υιοθέτησαν μια συντονισμένη επικοινωνιακή στρατηγική, προβάλλοντας τον πρόεδρο Ερντογάν ως διεθνούς εμβέλειας ειρηνοποιό ηγέτη και υπερασπιστή των καταπιεσμένων. Με κοινό λεξιλόγιο περί «παγκόσμιας ηγεσίας», «δικαιοσύνης» και «ανθρώπινων αξιών», παρουσίασαν τη συμμετοχή του στη Διάσκεψη ως «ορόσημο» για την ειρήνη στη Γάζα και ως αποτέλεσμα της αποφασιστικής στάσης της Τουρκίας.

Στην ίδια γραμμή κινήθηκαν και τα Τουρκικά ΜΜΕ, προβάλλοντας  τη συμμετοχή του Ερντογάν ως ενίσχυση του ρόλου της Τουρκίας και «παράγοντα ασφαλείας» στη Μέση Ανατολή, ενώ η υπογραφή της τετραμερούς δήλωσης παρουσιάστηκε ως ένδειξη ηγετικής παρουσίας και διαμεσολαβητικής ικανότητας.

Ωστόσο, υπήρξε και έντονη κριτική από την τουρκική αντιπολίτευση όπου επισήμανε, ότι η Τουρκία δεν πρέπει να συμμετέχει σε πρωτοβουλίες που ενδεχομένως ομαλοποιούν τη σχέση με το Ισραήλ χωρίς ρητές εγγυήσεις.

Συγκεκριμένα, ο φυλακισμένος δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, Εκρέμ Ιμάμογλου, κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι απέτυχε να απαντήσει δυναμικά στον πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα, λέγοντας ότι η Άγκυρα ήταν «αδύναμη» και «συγκρατήθηκε από πολιτικούς υπολογισμούς».

Εν κατακλείδι, η σύγκρουση ανάμεσα στα κυρίαρχα ΜΜΕ, που παρουσίασαν τον Ερντογάν ως διεθνούς βεληνεκούς ειρηνοποιό, και στην αντιπολίτευση, που τόνισε τα όρια και τους κινδύνους της στρατηγικής του, αναδεικνύει εκ νέου το μοτίβο των γνωστικών  μεροληψιών που επηρεάζουν και διαμορφώνουν την αντίληψη της κοινής γνώμης.

Στην Ελλάδα, η συμμετοχή του Πρωθυπουργού κ. Κυριάκου Μητσοτάκη στη Διάσκεψη για τη Γάζα, παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση ως αναγνώριση του ρόλου της χώρας στην περιοχή, τοποθετώντας την στο επίκεντρο των διεθνών προσπαθειών για την εδραίωση της εκεχειρίας μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς. Ο Πρωθυπουργός τόνισε τη σημασία της παρουσίας της Ελλάδας ως απάντηση σε όσους την θέλουν απομονωμένη και μίζερη, υπογραμμίζοντας τον ρόλο της ως «πυλώνα σταθερότητας» στη Μέση Ανατολή.

Παράλληλα, τόνισε την ετοιμότητα της χώρας να συμμετέχει ενεργά σε διεθνείς πρωτοβουλίες ειρήνης και σταθερότητας, καθώς και να συνεισφέρει στην ανθρωπιστική βοήθεια και την ανοικοδόμηση της Γάζας.

Μερίδα των ελληνικών ΜΜΕ αναπαρήγαγε αυτό το αφήγημα, εστιάζοντας στην πολιτική βαρύτητα της συμμετοχής του Πρωθυπουργού, τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα της διάσκεψης και στην ενίσχυση της θέσης της Ελλάδας ως περιφερειακού παράγοντα σταθερότητας και διπλωματίας στη Μέση Ανατολή.

Στον αντίποδα, πολλά ΜΜΕ έδωσαν έμφαση στη συμμετοχή και το μεσολαβητικό ρόλο του κ. Ερντογάν για τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός, ερμηνεύοντας τη δράση του ως ένδειξη αναβάθμισης της Τουρκίας και ταυτόχρονης υποβάθμισης της Ελλάδας.

Επίσης, δόθηκε έμφαση στις χειραψίες, στα κολακευτικά λόγια προς τον Τούρκο Πρόεδρο και στις κοινές δηλώσεις, χωρίς να αναλυθούν κριτικά οι πραγματικές συνθήκες της Διάσκεψης, όπως η απουσία του Ισραηλινού πρωθυπουργού και της Χαμάς, οι περιορισμοί της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός, η επισφαλής φύση της συμφωνίας και η αβέβαιη (λόγω αντίδρασης του Ισραήλ) συμμετοχή της Τουρκίας στη Διεθνή Δύναμη Σταθεροποίησης που σχεδιάζεται για τη Λωρίδα της Γάζας.

Παράλληλα, η αντιπολίτευση προσπάθησε να απαξιώσει και να μηδενίσει τη συμμετοχή της Ελλάδας στη Διάσκεψη, κατηγορώντας την κυβέρνηση για «απώλεια ευκαιριών» και ενδεχόμενη γεωστρατηγική υποχώρηση.

Συγκεκριμένα, στη συζήτηση της 16^ης Οκτωβρίου 2025 στη Βουλή για την εξωτερική πολιτική, ο Πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ κ. Ανδρουλάκης υπογράμμισε ότι η Ελλάδα και τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη που συμμετείχαν στη Διάσκεψη λειτούργησαν ως «ντεκόρ», επισημαίνοντας παράλληλα ότι «ο κ. Τραμπ επαινούσε τον κ. Ερντογάν και τον καθιστούσε εγγυητή της ασφάλειας» για την επόμενη μέρα στη Γάζα.

Στην ίδια λογική ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ κ. Φάμελλος κατηγόρησε τον κ. Μητσοτάκη για ανεπάρκεια, ανικανότητα και σοβαρά ελλείμματα και υποχωρήσεις στην εξωτερική πολιτική σημειώνοντας: «Θριαμβολογείτε γιατί πήρατε πρόσκληση να είστε το ντεκόρ στη συνάντηση στο Σαρμ ελ Σέιχ; Αποτυπώνει άριστα την εξωτερική πολιτική σας, σας ενδιαφέρει μόνο η επικοινωνία και όχι η ουσία. Η Ελλάδα είναι στο περιθώριο εδώ και πολλά χρόνια».

Επακόλουθο αυτής της αντιπαράθεσης ήταν η αξιοποίηση των δηλώσεων της ελληνικής αντιπολίτευσης από ορισμένα τουρκικά ΜΜΕ, τα οποία, επιχείρησαν να τις παρουσιάσουν ως ένδειξη «ρήγματος» στο εσωτερικό της Ελλάδας.

Η σύγκρουση αυτή ανάμεσα στο κυβερνητικό αφήγημα και στις απαξιωτικές τοποθετήσεις της αντιπολίτευσης αναδεικνύει εκ νέου τις γνωστικές μεροληψίες που επηρεάζουν την αντίληψη της κοινής γνώμης σχετικά με τη γεωπολιτική θέση της Ελλάδας.

Σε αντίθεση με την Τουρκία όπου κυριάρχησε η προβολή του Ερντογάν ως διεθνούς ηγέτη και ρυθμιστή των εξελίξεων, στην Ελλάδα το κυβερνητικό αφήγημα επικεντρώθηκε στην αναβάθμιση του ρόλου της χώρας ως παράγοντα σταθερότητας στη Μέση Ανατολή, την ώρα που η αντιπολίτευση επιχείρησε να υποβαθμίσει τη συμμετοχή του Πρωθυπουργού και να αμφισβητήσει τη διεθνή βαρύτητα της ελληνικής παρουσίας στη Διάσκεψη.

Υπό το ανωτέρω πλαίσιο, για να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά αυτές οι γνωστικές μεροληψίες που επηρεάζουν τον τρόπο που η κοινή γνώμη αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει τα διεθνή δρώμενα, η Ελλάδα οφείλει να επενδύσει στη στρατηγική διαχείριση της πληροφορίας και της στρατηγικής επικοινωνίας ως αναπόσπαστο τμήμα της εθνικής ισχύος.

Συγκεκριμένα, για την προστασία της εθνικής εικόνας και την ενίσχυση της αξιοπιστίας της χώρας στο διεθνές περιβάλλον απαιτείται  η διαμόρφωση ενός εθνικού μηχανισμού στρατηγικής επικοινωνίας, ο οποίος θα προβλέπει, θα παρακολουθεί, θα διαχειρίζεται και θα αποδομεί τις αφηγήσεις των αντιπάλων, ώστε οι ελληνικές θέσεις να μην υποβαθμίζονται ή διαστρεβλώνονται από τρίτους, είτε πρόκειται για αντίπαλα κράτη είτε δημοσιογραφικά συγκροτήματα με ιδιοτελή συμφέροντα.

Επίσης, ο εν λόγω μηχανισμός θα πρέπει να συντονίζει και προβάλει με ενιαίο τρόπο το αφήγημα της κυβέρνησης και των εθνικών θεσμών, ώστε να διασφαλίζεται ότι οι δράσεις της Ελλάδας σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής θα παρουσιάζονται με συνέπεια, τεκμηρίωση και σαφήνεια τόσο στο διεθνές περιβάλλον όσο και στο εσωτερικό της χώρας.

Παράλληλα, απαιτείται η ενδυνάμωση της γνωστικής ανθεκτικότητας (cognitive resilience) των πολιτών, όπου μέσω της κατάλληλης εκπαίδευσης και ενημέρωσης, θα μπορούν να αντιστέκονται στη συναισθηματική χειραγώγηση, την παραπληροφόρηση και την μικροπολιτική πόλωση και θα αποκτήσουν την ικανότητα να προσεγγίζουν και αναλύουν τη διεθνή πραγματικότητα με κριτικό πνεύμα, νηφαλιότητα και χωρίς γνωστικές μεροληψίες.

Στο νέο γεωπολιτικό περιβάλλον, όπου η ισχύς δεν μετριέται μόνο από στρατιωτικές δυνατότητες, αλλά και από την ικανότητα διαμόρφωσης και ελέγχου της αντίληψης της κοινής γνώμης, η στρατηγική διαχείριση των αφηγήσεων αναδεικνύεται σε κρίσιμο συντελεστή εθνικής ισχύος και ασφάλειας.

Συνεπώς, η Ελλάδα οφείλει να υπερβεί τη λογική της διαχείρισης εντυπώσεων και των αρνητικών αφηγημάτων, υιοθετώντας μια πολιτική στρατηγικού ελέγχου των αφηγήσεων που θα της επιτρέψει να μεταβεί από την παθητική αντίδραση σε μια ενεργητική στρατηγική διαμόρφωσης και καθοδήγησης της αντίληψης της κοινής γνώμης, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό πεδίο.

Η Ελλάδα πρέπει να κυριαρχήσει στη διαμόρφωση της αντίληψης των εσωτερικών και διεθνών ακροατηρίων της και στην ερμηνεία των διεθνών γεγονότων.

Μόνο έτσι θα μπορέσει να διαμορφώνει τις εξελίξεις αντί να τις ακολουθεί, ασκώντας ενεργητική στρατηγική επιρροής με θεσμική συνέπεια και εθνική αυτοπεποίθηση

1

«Η συνάντηση Ερντογάν –Τράμπ στο Λευκό Οίκο, η

Διάσκεψη για τη Γάζα και οι γνωστικές μεροληψίες

στην ελληνική δημόσια σφαίρα»

)

Έρχονται με "φόρα" οι 41 "υπέροχοι" του Τσίπρα για να ξανασώσουν την Ελλάδα!!

 

Η χθεσινή ανακοίνωση του Επιστημονικού Συμβουλίου του Αλέξη Τσίπρα έφερε όπως ήταν φυσικό πολλά σενάρια και για την δημιουργία του νέου πολιτικού φορέα από τον πρώην πρωθυπουργό. Όχι απαραίτητα γιατί οι προσωπικότητες που μετέχουν στο Επιστημονικό όργανο θα μετέχουν στο νέο κόμμα, αλλά γιατί εκ των πραγμάτων γίνεται αντιληπτό ότι ότι οι άνθρωποι αυτοί θα παίξουν ένα ρόλο στην διαμόρφωση των θέσεων του νέου κόμματος καταθέτοντας τις θέσεις και τις απόψεις τους για όλα τα θέματα που αφορούν την κοινωνία.

Αυτό τουλάχιστον ειναι το συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κανείς από την παράγραφο που συνόδευε τα ονόματα των 41 προσωπικοτήτων που είναι στο επιστημονικό συμβούλιο του Ινστιτούτου του Αλέξη Τσίπρα. «Στόχος της νέας αυτής περιόδου του Ινστιτούτου, είναι η επεξεργασία και κατάθεση προτάσεων για σύγχρονες, προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, ρήξεις και ολοκληρωμένες τομεακές πολιτικές που θα ανοίξουν νέες προοπτικές στον δημόσιο, πολιτικό και επιστημονικό διάλογο».

Με λίγα λόγια οι προσωπικότητες αυτές θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση του προγράμματος του Αλέξη Τσίπρα.

Ο πρώην πρωθυπουργός επέλεξε να έχει δίπλα του νέους ανθρώπους, κυρίως τεχνοκράτες και καθηγητές ενώ από τα 41 πρόσωπα που ανακοινώθηκαν μόνο οι 12 ήταν κοντά του στα χρόνια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το 70% των προσώπων που ανακοινώθηκαν χθες (30.10.2025) είναι όλοι νέοι και ιδιαίτερα σημαντικοί στους τομείς με τους οποίους ασχολούνται.

Να σημειώσουμε μάλιστα ότι επικεφαλής της Επιστημονικής επιτροπής είναι η Ευγενία Φωτονιάτα, πρώην ειδική γραμματέας διαχείρισης επιχειρησιακών προγραμμάτων στο υπουργείο Οικονομίας και η Δώρα Κοτσακά, δρ. Πολιτικής Επιστήμης, ο Αλέξης Τσίπρας στόχευσε στην ανανέωση με επιστήμονες πρώτης γραμμής και πρόσωπα που διαπρέπουν στο εξωτερικό.

Ακόμα οι Γιώργος Χουλιαράκης, Δημήτρης Λιάκος και Κώστας Γαβρόγλου υπήρξαν στο παρελθόν στην κυβέρνηση Τσίπρα και άρα ήταν στενοί συνεργάτες του.

Με κοινό παρελθόν από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι οι Φραγκίσκος Κουτεντάκης – πρώην συντονιστής γραφείου προϋπολογισμού Βουλής -, Ακρίτας Καϊδατζής -αναπληρωτής καθηγητής συνταγματικού δικαίου-, Θέμης Μουμουλίδης -σκηνοθέτης – συγγραφέας- και ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Νίκος Μαραντζίδης.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ότι στο Επιστημονικό Συμβούλιο του Ινστιτούτου Τσίπρα μετέχουν τέσσερα μέλη του «think tank» που είχε ανακοινώσει ο Αλέξης Τσίπρας πριν τις εκλογές του 2023. 

Η Ζαχαρούλα Τσιριγώτη – αντιστράτηγος ε.α.- ανήκει ακόμα στον ΣΥΡΙΖΑ και είναι στην επιτροπή δεοντολογίας, 

ο Σπύρος Κίντζιος -πρύτανης γεωπονικού πανεπιστημίου Αθηνών -, 

ο Τριαντάφυλλος Αλμπάνης – πρώην πρύτανης πανεπιστημίου Ιωαννίνων – 

και η Ζωρζέτα Λάλη – πρώην διευθύντρια της ΕΕ. 

Στη λίστα συμπεριλαμβάνεται και ο δημοσιογράφος – δικηγόρος Αντώνης Παπαγιαννίδης.

Στο μήνυμα του ο Αλέξης Τσίπρας ανέφερε: «Αυτό που μας ενώνει είναι η πεποίθηση πως αν θέλουμε να αλλάξουμε την πατρίδα προς το καλύτερο, οφείλουμε να τη γνωρίσουμε όσο γίνεται καλύτερα. Να κατανοήσουμε τα προβλήματα και τις αντιθέσεις της εποχής μας, να μελετήσουμε όλες τις πτυχές της κοινωνίας και της κίνησής της, και να ξεδιπλώσουμε έτσι τον χάρτη ενός μέλλοντος, όχι μόνο, ούτε κυρίως, με την αισιοδοξία της βούλησης, αλλά και με την απαισιοδοξία της γνώσης. Και κάτι τέτοιο είναι αδύνατο χωρίς την αποφασιστική συμβολή φωτισμένων ανθρώπων της επιστήμης».

Τα υπόλοιπα μέλη του Συμβουλίου είναι τα εξής: 

Γιώργος Πετράκος (καθηγητής οικονομικής ανάλυσης), 

Πάνος Νικολαϊδης (οικονομολόγος), 

Μαριζέτα Αντωνοπούλου (διδάσκουσα οικονομικής πολιτικής), 

Γιάννης Δρόσος (ομότιμος καθηγητής συνταγματικού δικαίου), 

Γιάννης Καμπουράκης (αναπληρωτής καθηγητής διεθνούς δικαίου), 

Μανώλης Πλειώνης (καθηγητής αστρονομίας), 

Βανέσα Κατσαρδή (επίκουρη καθηγήτρια παράκτιας μηχανικής), 

Ευάγγελος Κανούλας (καθηγητής τεχνητής νοημοσύνης), 

Σπύρος Κασάπης (ερευνητής αστροφυσικών επιστημών), 

Γραμματή Παντζιού (καθηγήτρια αλγορίθμων), 

Νατάσα Λοϊζου (ερευνήτρια σε θέματα διεθνούς ασφάλειας),

 Άρης Μαγκλάρας (δρ. ηλεκτρολόγος μηχανικός), 

Χάρης Αθανασιάδης (καθηγητής ιστορίας), 

Νίκος Βαφέας (καθηγητής πολιτικής κοινωνιολογίας), 

Πολυμέρης Βόγλης (καθηγητής κοινωνικής ιστορίας),

 Άρης Στυλιανού (καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας), 

Ηλίας Γεωργαντάς (καθηγητής τοπικής πολιτικής), 

Λεωνίδας Μακρής (επίκουρος καθηγητής πολιτικής θεωρίας), 

Ισιδώρα Βασίλη (πολιτικός μηχανικός), 

Γιώργος Πλουμπίδης (καθηγητής πληθυσμιακής υγείας), 

Μαρία Γκασούκα (ομότιμη καθηγήτρια), 

Ήρα Ηλιάνα Παπαδοπούλου (δρ. επικοινωνίας και ΜΜΕ), 

Θωμάς Μαλούτας (ομότιμος καθηγητής), 

Βασίλης Κωστάκης (καθηγητής τεχνολογικής διακυβέρνησης),

 Χάρης Τζήμητρας (καθηγητής διεθνούς δικαίου), 

Μαριάννα Κουριδάκη (εργαζόμενη στην Ε.Ε.), 

Θάνος Πολύμερος Λιοντήρης (επίκουρος καθηγητής μουσικής τεχνολογίας).

πηγή:https://www.newsit.gr/politikh/aleksis-tsipras-o-41-eklektoi-to-neo-komma-kai-oi-apostaseis-apo-ton-syriza/4514320/