Τα γεγονότα αμέσως μετά την ίδρυση του εβραϊκού κράτους. Πώς οι Ισραηλινοί κατάφεραν όχι μόνο να αντιμετωπίσουν με επιτυχία τα αραβικά κράτη που επιτέθηκαν εναντίον τους, αλλά και να επεκτείνουν τα σύνορα τους.
Το ξεκίνημα του πολέμου
Στις 14 Μαΐου 1948 οι ηγέτες του Παγκόσμιου Σιωνιστικού Κογκρέσου ανακήρυξαν την ανεξαρτησία του κράτους του Ισραήλ. Τα μεσάνυχτα της ίδιας μέρας, όταν έληξε η Βρετανική Εντολή στην Παλαιστίνη, το Ισραήλ δέχτηκε επίθεση από γειτονικές αραβικές χώρες (Αίγυπτος, Συρία, Ιράκ, Υπεριορδανία και Λίβανος) που δεν αποδέχθηκαν την ύπαρξή του. Παράλληλα εναντίον των Ισραηλινών αγωνιζόταν στο εσωτερικό του νεοσύστατου κράτους και η αραβική εθνοφρουρά με υποκίνηση του μουφτή της Ιερουσαλήμ. Αρχικά οι αραβικές χώρες κατέλαβαν κάποιους εβραϊκούς οικισμούς, σύντομα όμως οι Ισραηλινοί πέρασαν στην αντεπίθεση.
Στρατιώτες υψώνουν την ισραηλινή σημαία στο Εϊλάτ
Η ισραηλινή επικράτηση στον δεκάμηνο πόλεμο και η επέκταση των συνόρων του εβραϊκού κράτους
Μετά από μια εκεχειρία τεσσάρων εβδομάδων (11 Ιουνίου – 8 Ιουλίου 1948), οι Ισραηλινοί που είχαν υποστήριξη από πολλές χώρες του εξωτερικού, ιδιαίτερα τις κομμουνιστικές, απώθησαν τα αραβικά στρατεύματα σε μια σύντομη επίθεση «των δέκα ημερών», όπως αποκλήθηκε. Στη διάρκεια μιας νέας ανακωχής (20 Ιουλίου – 10 Οκτωβρίου 1948) περίπου 500.000 Άραβες πρόσφυγες μετακινήθηκαν από το Ισραήλ προς την Υπεριορδανία ,τη Συρία και τον Λίβανο. Από τις 15 Οκτωβρίου 1948 ως τον Ιανουάριο του 1949 οι Ισραηλινοί απώθησαν τους Αιγύπτιους μέχρι την πόλη Ελ – Αρίς και κατέλαβαν ολόκληρες τις περιοχές Νεγκέβ και Γαλιλαίας. Η Αίγυπτος ζήτησε ανακωχή, κάτι που έγινε στις 24 Φεβρουαρίου 1949 και ακολούθησαν ανακωχή με τον Λίβανο (23 Μαρτίου 1949) , την Ιορδανία, όπως είχε ονομαστεί η Υπεριορδανία (13 Απριλίου 1949) και τη Συρία (20 Ιουλίου 1949). Το εντυπωσιακό, αλλά άγνωστο στοιχείο είναι ότι κάποιες από τις Συμφωνίες αυτές υπογράφτηκαν στη Ρόδο, σχεδόν ένα χρόνο μετά την επίσημη ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα και ενώ η χώρα μας ταλανιζόταν από τον Εμφύλιο.
Χαρακτηριστικό γεγονός είναι επίσης, όπως μας πληροφόρησε ο κύριος Νίκος Φαρμακίδης, ότι ο τότε Δήμαρχος Ρόδου Γαβριήλ Χαρίτος ήταν ο πρώτος παγκοσμίως, που έδωσε το όνομα «(Πλατεία) Εβραίων Μαρτύρων» σε μία από τις πλατείες του νησιού. Η πλατεία διατηρεί το όνομα αυτό μέχρι σήμερα. Στις Συμφωνίες της Ρόδου, που δεν έχουν προβληθεί σχεδόν καθόλου στην Ελλάδα, αντίθετα είναι ιδιαίτερα γνωστές στο εξωτερικό («General Armistice Agreements of Rhodes 1949») θα αναφερθούμε εκτενέστερα στη συνέχεια.
O Ραλφ Μπανς
Γιατί οι Ισραηλινοί κέρδισαν τον πόλεμο;
Προκαλεί εύλογη απορία πώς ένα κράτος που είχε μόλις ιδρυθεί κατάφερε να αντιμετωπίσει πολυπληθέστερες στρατιωτικές δυνάμεις. Όπως είχαμε αναφέρει, τα χρόνια της Βρετανικής Εντολής υπήρχαν στην περιοχή συχνές συγκρούσεις.
Ενώ για τους Άραβες (εκτός Παλαιστίνης) ήταν η πρώτη πολεμική σύγκρουση, οι Ισραηλινοί, όπως αυτοαποκαλούνταν πλέον οι Εβραίοι της Παλαιστίνης ήταν μπαρουτοκαπνισμένοι. Δεν ανήκαν όμως όλοι στην ίδια κρατική δύναμη. Εκτός από την Χαγκάνα που είχε γίνει το στρατιωτικό παρακλάδι της «Εβραϊκής Υπηρεσίας» αρκετές από τις πολιτικές παρατάξεις είχαν τους δικούς τους στρατούς. Γνωστότερη ήταν η Ιργκούν Τζβάι Λεούμι, που συνδεόταν με το κίνημα που επιδίωκε να ιδρύσει ένα εβραϊκό κράτος και στις δύο όχθες του ποταμού Ιορδάνη. Η Ιργκούν υπό τον μετέπειτα πρωθυπουργό Μεναχέμ Μπεγκίν προέβη σε πολλές τρομοκρατικές επιθέσεις, όπως η τοποθέτηση βομβών στο ξενοδοχείο «King David» της Ιερουσαλήμ στις 22 Ιουλίου 1946 κατά την οποία σκοτώθηκαν 51 άνθρωποι, Άραβες, Ισραηλινοί και Βρετανοί και τραυματίστηκαν 46 και η σφαγή του Deir Yassin (Ντέιρ Γιασίν), στις 9 Απριλίου 1948, όταν 130 περίπου φανατικοί Σιωνιστές έσφαξαν τουλάχιστον 107 Παλαιστινίους, ανάμεσα στους οποίους και γυναικόπαιδα στον οικισμό Ντέιρ Γιασίν .Οι Ισραηλινοί χωρίστηκαν για πρώτη φορά, καθώς η Ιργκούν και η ακόμα πιο ακραία οργάνωση «Συμμορία Στερν» αντιστάθηκαν στην ενσωμάτωσή τους στην Χαγκάνα, που μετεξελίχθηκε στις Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις. Ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν αναδιοργάνωσε τη Χαγκάνα και έκανε υποχρεωτική τη στράτευση ανδρών και γυναικών. Κάθε Εβραίος και Εβραία έπρεπε να λάβει υποχρεωτικά στρατιωτική εκπαίδευση.
Ενώ στις αρχές του πολέμου οι επιτιθέμενοι Άραβες είχαν να αντιμετωπίσουν μικρές ομάδες φτωχά εξοπλισμένων Ισραηλινών, σταδιακά βρέθηκαν απέναντι σε ετοιμοπόλεμες δυνάμεις. Και καθώς δεν είχαν σωστή πληροφόρηση για τον χαρακτήρα και τις ικανότητες των Εβραίων της Παλαιστίνης, αρχικά τους υποτιμούσαν. Όταν όμως οι ισραηλινές δυνάμεις όχι μόνο οργανώθηκαν καλύτερα, αλλά έφτασαν και τις 100.000 άνδρες και γυναίκες, οι Άραβες έχασαν την ψυχραιμία τους. Οι Arthur Goldschmidt Jr. και Aomar Boun γράφουν: «Το φτωχό ηθικό ήταν η κυριότερη αιτία της αραβικής ήττας».
O Φόλκε Μπερναντότ
Οι διχασμένοι Άραβες
Οι Άραβες απέτυχαν απέναντι στο Ισραήλ το 1948 λόγω των πολιτικών διαφορών τους. Όλα τα αραβικά κράτη ήταν αντίθετα με το σχέδιο διαμελισμού του 1947 και τη δημιουργία εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Τα μέλη του Αραβικού Συνδέσμου είχαν ορκιστεί να πολεμήσουν και να ενώσουν τα όπλα τους, υπό την τυπική, διοίκηση ενός Ιρακινού Στρατηγού. Ο Χασεμίτης βασιλιάς Αμπντάλα Α’ της Υπεριορδανίας, υποστηριζόμενος από την χασεμιτική κυβέρνηση του Ιράκ ήθελε να δημιουργήσει μια «Μεγάλη Συρία» («Greater Syria») όπως θα ονομαζόταν το κράτος που θα προέκυπτε από την ένωση της Συρίας, του Λιβάνου, της Παλαιστίνης και της Υπεριορδανίας. Η Αραβική Λεγεώνα της Υπεριορδανίας αποτελούμενη από 10.000 άνδρες ήταν ο πλέον καλά εξοπλισμένος και εκπαιδευμένος στρατός των Αράβων. Ωστόσο ο Αμπντάλα ήθελε το 1948 να συνάψει συμφωνία με τους Ισραηλινούς για να ενσωματώσει τμήματα της Παλαιστίνης στο βασίλειό του. Ο Φαρούκ της Αιγύπτου και ο Ιμπν Σαούντ της Σαουδικής Αραβίας αντιτάχθηκαν στα σχέδια του Αμπντάλα.
Ο Μοσέ Νταγιάν
Η Αίγυπτος ήθελε να γίνει ηγέτιδα δύναμη στον αραβικό κόσμο, καθώς ήταν και η πολυπληθέστερη. Η έδρα του Αραβικού Συνδέσμου βρισκόταν στο Κάιρο και ο γενικός γραμματέας του ήταν Αιγύπτιος. Η Αίγυπτος δεν ήθελε ένα Χασεμίτη βασιλιά να κυβερνά τη γειτονική Παλαιστίνη, ο οποίος ενδεχομένως αργότερα σκόπευε να επεκταθεί σε Συρία και Λίβανο. Ο Ίμπν Σαούντ έχοντας εκδιώξει τους Χασεμίτες από την Σαουδική Αραβία συμφωνούσε με τον Φαρούκ.
Αν και πριν ιδρυθεί το κράτος του Ισραήλ οι ηγέτες των Αράβων τόνιζαν ότι θα εισβάλουν στην Παλαιστίνη, αν γίνει κάτι τέτοιο, ιδρυθεί δηλαδή εβραϊκό κράτος, με το ξέσπασμα του πολέμου άρχισε ο ένας ηγέτης να υπονομεύει τον άλλο. Ο αιγυπτιακός στρατός υπέσκαπτε τη δράση της Αραβικής Λεγεώνας της Υπεριορδανίας. Οι Παλαιστίνιοι διέθεταν τον Αραβικό Απελευθερωτικό Στρατό, που βρισκόταν κάτω από τις εντολές ενός Σύριου και δεν συνεργαζόταν με την Αραβική Λεγεώνα. Ο Αμπντάλα Α’ μισούσε τον γνωστότερο Άραβα εθνικιστή της Παλαιστίνης, τον Χάτζι Αμίν αλ- Χουσεϊνί, πρώην μουφτή της Ιερουσαλήμ που ήταν πλέον στην υπηρεσία του Φαρούκ. Για όσο χρονικό διάστημα οι Άραβες είχαν ελπίδες επικράτησης ανταγωνίζονταν για το ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο μερίδιο από τα παλαιστινιακά εδάφη και θα κατακτούσε περισσότερη δόξα. Όταν όμως ηττήθηκαν, οι Άραβες άρχισαν να καβγαδίζουν για το ποιος έφταιγε!
Μέλη της ισραηλινής αντιπροσωπείας στη Ρόδο το 1949
Η στάση των ξένων χωρών
Σημαντικό ρόλο στην αραβοϊσραηλινή διένεξη έπαιξε και η στάση των ξένων χωρών, ιδιαίτερα των Μεγάλων Δυνάμεων, που αν και προκάλεσε σύγχυση και στις δύο αντιμαχόμενες πλευρές, έπληξε περισσότερο τους Άραβες. Οι Η.Π.Α. και η Ε.Σ.Σ.Δ. έσπευσαν να αναγνωρίσουν το Ισραήλ. Αν και οι περισσότερες χώρες διέκοψαν την πώληση όπλων και στις δύο πλευρές, η κομμουνιστική Τσεχοσλοβακία προμήθευσε μεγάλες ποσότητες όπλων στο Ισραήλ. Οι κομμουνιστικές χώρες υποστήριξαν το Ισραήλ, μετά από οδηγία-εντολή του Στάλιν, για πολλούς και διάφορους λόγους. Ήθελαν να ελαττώσουν τη βρετανική επιρροή στη Μέση Ανατολή, είχαν την ελπίδα ότι το νέο κράτος του Ισραήλ θα υιοθετούσε τον σοσιαλισμό ή ακόμα και τον κομμουνισμό και τέλος ήθελαν να συκοφαντήσουν τα «φεουδαρχικά» και «αστικά» αραβικά καθεστώτα.
Από την άλλη πλευρά, οι Η.Π.Α. δεν έπαιρναν ξεκάθαρη θέση. Καθώς όμως πλησίαζαν οι εκλογές, ο πρόεδρος Τρούμαν άρχισε να ανταγωνίζεται με τον ρεπουμπλικανό αντίπαλό του, Τόμας Ντιούι, για το ποιος είναι περισσότερο φιλοϊσραηλινός. Όμως, οι αξιωματούχοι του Πενταγώνου και του Υπουργείου Εξωτερικών πίστευαν ότι μια αντιαραβική πολιτική θα έπληττε τα συμφέροντα των αμερικανικών πετρελαϊκών εταιρειών στη Μέση Ανατολή. Επιχειρηματίες, εκπαιδευτικοί και μισιονάριοι (ιεραπόστολοι), που είχαν ζήσει χρόνια στην περιοχή, παρέθεταν πειστικά επιχειρήματα εναντίον των πολιτικών που θα στρέφονταν ενάντια σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Αλλά οι υποστηρικτές του Ισραήλ, ιδιαίτερα τα μέλη του Κογκρέσου, διέθεταν μεγαλύτερη επιρροή. Οι Άραβες περίμεναν θερμότερη υποστήριξη από τη Μεγάλη Βρετανία, οι σχέσεις της οποίας με τους Σιωνιστές μετά τη «Λευκή Βίβλο» του 1939 ήταν ψυχρές.
Οι Βρετανοί είχαν συμφωνίες με το Ιράκ και την Αίγυπτο που επέτρεπαν στα βρετανικά στρατεύματα την περιφρούρηση αεροδρομίων και στρατηγικών διαβάσεων. Ο Διοικητής της Αραβικής Λεγεώνας της Υπεριορδανίας σερ Τζον Μπάγκοτ Γκλαμπ και πολλοί αξιωματικοί της ήταν Βρετανοί υπήκοοι. Επίσης το «Φόρεϊν Όφις» και πολλοί ανώτεροι Βρετανοί διπλωμάτες ήταν υπέρ των Αράβων. Όμως η εξάρτηση της χώρας από την στήριξη των Η.Π.Α. δεν επέτρεπε την ανοιχτή αμφισβήτηση των αμερικανικών πολιτικών στη Μέση Ανατολή. Η Ευρώπη προσπαθούσε να συνέλθει από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και οι περισσότερες κυβερνήσεις έβλεπαν την υποστήριξη στο Ισραήλ ως εξιλέωση για το Ολοκαύτωμα.
Οι μεσολαβητικές προσπάθειες του Ο.Η.Ε. και η δολοφονία του μεσολαβητή Μπερναντότ από Ισραηλινούς εξτρεμιστές
Ο Ο.Η.Ε., που είχε ιδρυθεί το 1945, αρχικά αιφνιδιάστηκε από τα γεγονότα του Μαΐου του 1948. Στη συνέχεια όμως προσπάθησε να διευθετήσει την αραβοϊσραηλινή διαμάχη. Ο μεσολαβητής του Ο.Η.Ε., Σουηδός κόμης Φόλκε Μπερναντότ κατάφερε να πείσει και τα δύο μέρη για την αποδοχή μιας μηνιαίας κατάπαυσης του πυρός στις αρχές του Ιουνίου, όπως αναφέραμε και στην αρχή του άρθρου. Και τα δύο στρατόπεδα ήταν εξουθενωμένα από τις σφοδρές εχθροπραξίες των προηγούμενων τεσσάρων εβδομάδων. Όμως, μόνο οι Ισραηλινοί χρησιμοποίησαν αυτή την ανάπαυλα για να αποκτήσουν όπλα και να τα μοιράσουν στους στρατιώτες τους.
Ο Μπερναντότ δημοσίευσε ένα σχέδιο, με το οποίο παραχωρούνταν η έρημος Νέγκεβ (που είχε εκχωρηθεί κυρίως στους Εβραίους από τον διαμελισμό του 1947) και η Ιερουσαλήμ στην Υπεριορδανία. Το Ισραήλ θα έπαιρνε ως αντάλλαγμα τμήματα της δυτικής Γαλιλαίας που είχαν δοθεί στους Άραβες. Οι διαπραγματεύσεις ναυάγησαν στις 8 Ιουλίου 1948 και ο πόλεμος ξανάρχισε σε όλα τα μέτωπα. Μέσα σε δέκα μέρες οι Ισραηλινοί κατέλαβαν μέρος της Γαλιλαίας και τις στρατηγικής σημασίας πόλεις Λοντ και Ραμάλα. Ο Ο.Η.Ε. εξασφάλισε μια ακόμα κατάπαυση του πυρός δέκα μέρες αργότερα, λίγο πριν οι εβραϊκές δυνάμεις κυριεύσουν την Παλαιά Πόλη της Ιερουσαλήμ που περιλάμβανε και το ιερό Δυτικό Τείχος.
Θύματα της σφαγής στο Ντέιρ Γιασίν
Οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές ετοιμάζονταν για νέο γύρο εχθροπραξιών. Ο Μπερναντότ πρόσθεσε στο σχέδιό του έναν όρο για την επιστροφή των Αράβων προσφύγων στις εστίες τους, σε πόλεις και χωριά που πλέον είχαν περάσει σε εβραϊκό έλεγχο. Όμως οι νέοι ιδιοκτήτες ήθελαν τα σπίτια, τα χωράφια και τις σοδειές τους για τους ίδιους, αλλά και για τους Εβραίους που πίστευαν ότι θα εγκατασταθούν στην περιοχή.
Ο Μπερναντότ δολοφονήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1948 στην Ιερουσαλήμ, από μέλη της παραστρατιωτικής ισραηλινής οργάνωσης Στερν, καθώς θεωρήθηκε ότι υποστήριζε τους Άραβες. Να σημειώσουμε ότι κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Μπερναντότ είχε διαπραγματευθεί την απελευθέρωση 31.000 αιχμαλώτων, ανάμεσα στους οποίους βρισκόταν και 450 Εβραίοι, από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, κάτι που έγινε τελικά το 1945.
Η στρατιωτική κατάσταση στην Παλαιστίνη
Η διαμεσολάβηση του Ραλφ Μπουντς, οι ισραηλινές επιτυχίες και το τέλος του πολέμου
Νέος διαμεσολαβητής του Ο.Η.Ε. ανέλαβε ο Αμερικανός Ραλφ Μπουντς. Ο τότε Ταξίαρχος, Ισραηλινός Μοσέ Νταγιάν έκανε επιθέσεις εναντίον της Αραβικής Λεγεώνας γύρω από τη Χεβρώνα και τη Βηθλεέμ. Για τους νεότερους, ο Μοσέ Νταγιάν (1915- 1981) ήταν εμβληματική μορφή του Ισραήλ και χαρακτηριστικό της εμφάνισής του ήταν το μαύρο «πειρατικό» κάλυμμα που φορούσε στο αριστερό του μάτι, το οποίο είχε χάσει το 1941 πολεμώντας με τους Βρετανούς εναντίον των δυνάμεων του Άξονα. Θεωρείται ο πρωτεργάτης της νίκης του Ισραήλ στον πόλεμο των έξι ημερών του 1967 με τους Άραβες, καθώς τότε ήταν Υπουργός Άμυνας της χώρας του. Μετά τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ ο Νταγιάν αποσύρθηκε προσωρινά από την πολιτική σκηνή, καθώς θεωρήθηκε ότι δεν είχε προετοιμάσει τις Ένοπλες Δυνάμεις κατάλληλα. Το 1977 έγινε Υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Μεναχέμ Μπεγκίν και υπέγραψε την ειρηνευτική συμφωνία με την Αίγυπτο το 1979.
Επανερχόμενοι στα γεγονότα του 1948, οι Ισραηλινοί στη Γαλιλαία απώθησαν τον υποστηριζόμενο από τη Συρία αραβικό απελευθερωτικό στρατό στον Λίβανο και στα τέλη του έτους προσπαθούσαν να εκδιώξουν τις δυνάμεις της Αιγύπτου και της Αραβικής Λεγεώνας από την περιοχή της Γάζας και της νότιας Νεγκέβ. Το πολεμικό μέτωπο έφτανε πλέον στα παλαιά σύνορα με το αιγυπτιακό Σινά. Η Βρετανία, πριν η Αίγυπτος υποβάλει αίτημα για ειρήνη, εφάρμοσε την αγγλοαιγυπτιακή Συνθήκη του 1936, με την οποία αναλάμβανε την προστασία της Διώρυγας του Σουέζ και ουσιαστικά τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας. Αν και η Αίγυπτος δεν επιθυμούσε τη βρετανική προστασία και, ουσιαστικά εξευτελιζόταν από αυτή την ενέργεια, δεν μπορούσε να κάνει κάτι, γιατί καμία αραβική χώρα δεν ήταν προετοιμασμένη να τη σώσει…
Οι «Συνομιλίες Εγγύτητας» της Ρόδου
Τα Ηνωμένα Έθνη τότε βρέθηκαν σε πολύ δύσκολη θέση, καθώς κανένα αραβικό κράτος δεν ήθελε να εμπλακεί σε συνομιλίες με το Ισραήλ, γιατί έτσι θα το αναγνώριζε de facto. Τελικά, τον Ιανουάριο του 1949 ο Μπουντς ξεκίνησε τις «συνομιλίες εγγύτητας» όπως τις αποκαλούσε, στη Ρόδο. Στο «Ξενοδοχείο των Ρόδων» οι αντιπροσωπείες Αιγύπτου και Ισραήλ διαπραγματεύονταν σε ξεχωριστές σουίτες επί των όρων μιας συμφωνίας. Ο Μπουντς μετέφερε τις προτάσεις από τη μία πλευρά στην άλλη εξασφαλίζοντας την υπογραφή μιας συμφωνίας στις 24 Φεβρουαρίου 1949. Βασικοί όροι της ήταν ότι τα σύνορα Αιγύπτου- Ισραήλ επανερχόταν σε αυτά του 1922 και στην Αίγυπτο ο παρέμενε μόνο η Λωρίδα της Γάζας. Oι Αιγύπτιοι που είχαν πολιορκηθεί στο θύλακα της Φαλούτζα επέστρεφαν στην πατρίδα τους, αλλά η Φαλούτζα δινόταν στο Ισραήλ. Τέλος, μια ζώνη συνόρων γύρω από το Auja al- Hafir επρόκειτο να αποστρατικοποιηθεί.
Τρεις μήνες αργότερα, όταν η Αραβική Λεγεώνα έχασε τις περιοχές που είχε καταλάβει, η Υπεριορδανία υπέγραψε στη Ρόδο μια ξεχωριστή συνθήκη για την επικύρωση μιας μυστικής συμφωνίας που ο βασιλιάς πλέον (πρώην εμίρης) Αμπντάλα Α’ είχε συνάψει με τους Ισραηλινούς στρατιωτικούς διοικητές. Το Ισραήλ απέκτησε έτσι πρόσβαση στον Κόλπο της Άκαμπα. Η Αίγυπτος και η Ιορδανία δεν είχαν κοινά εδαφικά σύνορα πλέον, ενώ το Ισραήλ προχώρησε στην κατασκευή λιμανιού στο Εϊλάτ. Ο Λίβανος υπέγραψε τον Μάιο του 1949 μια ανακωχή με το Ισραήλ, κάτι που έκανε και η Συρία τον Ιούλιο του 1949. Το Ιράκ, που όπως αναφέραμε είχε στείλει δυνάμεις στην Παλαιστίνη, δεν υπέγραψε ποτέ κάποια εκεχειρία και απέρριψε κάθε αραβική ειρήνη με το Ισραήλ.
Οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες μετά τον πόλεμο
Η γνωστή ως «Νάκμπα» «(παλαιστινιακή) καταστροφή» δηλαδή, είχε σαν αποτέλεσμα περίπου 725.000 Παλαιστίνιοι να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Κάποιοι είχαν φύγει εθελοντικά πριν την έναρξη του πολέμου, ενώ οι περισσότεροι υποχρεώθηκαν να αποχωρήσουν κατά τη διάρκειά του. Οι Ισραηλινοί υποστηρίζουν ότι οι αραβικές κυβερνήσεις ζήτησαν από τους Παλαιστίνιους να φύγουν για να μπορούν να κινηθούν πιο άνετα οι στρατιωτικές τους δυνάμεις. Κάτι τέτοιο όμως δεν αποδεικνύεται από κανένα επίσημο έγγραφο. Οι Παλαιστίνιοι, με στήριξη από κάποιους Ισραηλινούς λόγιους θεωρούν ότι οι άμαχοι τρομοκρατούνταν από σιωνιστικές παραστρατιωτικές δυνάμεις ως τις 14 Μαΐου 1948 και ότι οι Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις έδιωξαν πολλούς κατά τις τελευταίες φάσεις του πολέμου.
Και από τις δύο πλευρές έγιναν τρομοκρατικές πράξεις πάντως στη διάρκεια του πολέμου. Μόνο η Ιορδανία δέχτηκε να «απορροφήσει» κάποιους Παλαιστίνιους μετά τον πόλεμο. Το Ισραήλ φρόντιζε να υποδεχθεί Εβραίους επιζώντες από το Ολοκαύτωμα και δεν είχε καμία διάθεση να δεχθεί Παλαιστίνιους πρόσφυγες. Πραγματικά, ελάχιστοι Παλαιστίνιοι εγκαταστάθηκαν στο νέο κράτος του Ισραήλ. Οι περισσότεροι στεγάστηκαν σε καταυλισμούς που δημιούργησε ο Ο.Η.Ε. και, το κυριότερο, οι Παλαιστίνιοι δεν απέκτησαν δικό τους κράτος…
Όταν ο Μουσολίνι θέλησε να μιμηθεί τους Σιωνιστές…
Είχαμε αναφερθεί ακροθιγώς στο άρθρο της 16/10/2023 για την σταδιακή απόκτηση από Εβραίους τμημάτων γης των Παλαιστινίων, μεταξύ 1922-1939. Την τακτική αυτή φαίνεται ότι… ζήλεψε και ο Μπενίτο Μουσολίνι, ο οποίος με έγγραφό του (το 1923;) στον διοικητή των ιταλοκρατούμενων τότε Δωδεκανήσων, Μάριο Λάγκο, του ζητά να μιμηθεί τους Σιωνιστές και να αποτρέψει τους Ροδίτες από πωλήσεις γης σε υπερβολικές τιμές, κάτι που δεν θα επέτρεπε την απόκτησή τους από τους Ιταλούς. Η σχετική αναφορά υπάρχει στο βιβλίο «Fare gli Italiani dell ’Egeo», του ιστορικού Filippo Marco Espinoza. Μας την έστειλε, στην πρωτότυπη και μεταφρασμένη μορφή του, ο κύριος Νικόλαος Φαρμακίδης, τον οποίο ευχαριστούμε θερμά! Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα. Είναι η πρώτη φορά που η αναφορά αυτή βλέπει το φως της δημοσιότητας σε οποιοδήποτε ελληνικό Μ.Μ.Ε. Στο θέμα Παλαιστίνη- Ισραήλ- Άραβες, θα επανέλθουμε, καθώς είναι αδύνατον να καλυφθεί σε 2 άρθρα...
Από το βιβλίο: Fare gli Italiani dell’Egeo: Il Dodecaneso dall’Impero ottomano all’Impero del fascismo. Filippo Marco Espinoza (Ιστορικός)
Bozza di telegramma di Mussolini a Lago, senza data [giugno 1923?], in ivi, fasc. Imprese agricole a Rodi: proposte dott. Caselli. Nello stesso documento Mussolini invitava Lago ad «esaminare fin d’ora la possibilità della promulgazione di una legge agraria costà la quale facilitando il trapasso della proprietà fondiaria renda impossibile una speculazione dei terreni da parte degli attuali proprietari greci. A tale scopo Vostre Eccellenza potrà chiedere direttamente al R. Consolato Generale in Gerusalemme copia dei provvedimenti resi da quelle Autorità Britanniche per facilitare ai sionisti l’acquisto delle terre in Palestina attualmente, per la maggior parte, come è noto, in possesso degli arabi»
Σχέδιο τηλεγραφήματος από τον Μουσολίνι στον Λάγκο, χωρίς ημερομηνία [Ιούνιος 1923;], στο ίδιο, φάκ. Αγροτικές επιχειρήσεις στη Ρόδο: προτάσεις του dott. Caselli. Στο ίδιο έγγραφο ο Μουσολίνι κάλεσε τον Λάγκο να «εξετάσει τώρα τη δυνατότητα δημοσίευσης ενός αγροτικού νόμου που, διευκολύνοντας τη μεταβίβαση της ιδιοκτησίας γης, θα καθιστούσε αδύνατη την κερδοσκοπία των σημερινών Ελλήνων ιδιοκτητών για τη γη. Για το σκοπό αυτό, η Εξοχότητά σας μπορεί να ζητήσει απευθείας από το Βασιλικό Γενικό Προξενείο στην Ιερουσαλήμ αντίγραφο των διατάξεων που έχουν ληφθεί από αυτές τις βρετανικές αρχές για τη διευκόλυνση της αγοράς εκ μέρους των Σιωνιστών εδαφών στην Παλαιστίνη, κυρίως, όπως είναι γνωστό, στην κατοχή των Αράβων. "
Βασική πηγή για το άρθρο μας ήταν το βιβλίο «Η Ιστορία της Μέσης Ανατολής», των Arthur Goldschmidt Jr. και Aomar Boun, Εκδόσεις επίκεντρο, 2016.
Πέρασαν 14 Χρόνια 5 μήνες και 25 ημέρες από την 23η Απριλίου του 2010 που ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε από το ακριτικό Καστελόριζο, την πτώχευση της Ελλάδας και την προσφυγή στον Ευρωπαϊκό μηχανισμό. Σήμερα δυστυχώς παρ΄ ότι τυπικά μπορεί να βγήκαμε από τα μνημόνια, ουσιαστικά όμως θα βιώνουμε την πτώχευση τουλάχιστον μέχρι το 2060!!
Πέρασαν 14,5 πέτρινα χρόνια από το ανηλεές οικονομικό σφυροκόπημα που που δεχθήκαμε, από τις μνημονιακές κυβερνήσεις, τις παράνομες στοχοποιημένες και αντισυνταγματικές μειώσεις στις συντάξεις μας
14,5 χρόνια που οι κυβερνώντες θέλοντας να μας αποδείξουν, την πολύ μεγάλη αγάπη και εκτίμηση που τρέφουν για τις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας, φρόντισαν να μας κάνουν ΔΙΠΛΕΣ ΜΕΙΩΣΕΙΣ στις συντάξεις, με σκοπό να νοιώσουμε για τα καλά, τι σημαίνει οικονομική εξαθλίωση και το καλύτερο να μας υπενθυμίζουν συνεχώς, με τις εκτοξευόμενες απειλές τους και τους μειωτικούς χαρακτηρισμούς τους (αυτιστικοί, αντιπαραγωγικοί, τεμπέληδες, είστε τσίρκο, θα σας "ξανα....ξουμε" και πάλι οικονομικά" ότι μας θεωρούν δεδομένους και υποταγμένους!
Αρνούνται να μας καταβάλουν τα οφειλόμενα αναδρομικά και να επαναφέρουν τις συντάξεις μας στα επίπεδα του Ιουλίου 2012, όπως διέταξαν τα Ανώτατα Δικαστήρια της Χώρας. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά ήρθαν και οι δύο νόμοι, ο 4387/16 και ο 4670/2020 οι οποίοι με την εφεύρεση της προσωπικής διαφοράς καθήλωσαν τις καταβαλλόμενες συντάξεις, για τους περισσότερους συνταξιούχους, στο ύψος της 31-12-2018
Ας δούμε, συνοπτικά τι μας έκαναν οι "προστάτες και σωτήρες" του Έθνους μας από το 2010 μέχρι και το 2018
Από τον Ιούλιο του 2019 μέχρι σήμερα η "σφαγή" μετονομάστηκε σε "βιασμό" και εξαπάτηση των συνταξιούχων καθόσον οι δεσμεύσεις του Μητσοτάκη έγιναν "πομφόλυγες" και εμπαιγμός
Αναλυτικός πίνακας μειώσεων, ανά βαθμό, από το 2010 μέχρι και το 2018, με στοιχεία που αντλήθηκαν από τα μηνιαία ενημερωτικά σημειώματα των συναδέλφων
Με την έναρξη του Α' Βαλκανικού Πολέμου, ο υποπλοίαρχος Νικόλαος Βότσης διατάχθηκε να επιτηρεί την παραλιακή ζώνη της Κατερίνης με το τορπιλλοβόλλο "Τ- 11", προκειμένου να μην επιχειρηθεί εκφόρτωση πολεμικών εφοδίων από τουρκικά πλοία στα μαχόμενα Οθωμανικά στρατεύματά τους στη Μακεδονία.
Όμως, ο 35χρονος υδραίος αξιωματικός, γόνος ναυμάχων του '21, διψούσε για πολεμική δράση και έβαλε ως στόχο ένα παλαιό θωρηκτό του οθωμανικού στόλου, το "Φετίχ Μπουλέντ", που ναυλοχούσε στο λιμάνι της τουρκοκρατούμενης τότε Θεσσαλονίκης. Έμαθε ότι από το πλοίο είχαν αφαιρεθεί τα μεγάλα κανόνια του, τα οποία είχαν τοποθετηθεί στην ξηρά για την καλύτερη υπεράσπιση της περιοχής. Ζήτησε από το επιτελείο να δράσει και έλαβε θετική απάντηση.
Η επιχείρηση ορίστηκε για το βράδυ της 18ης Οκτωβρίου. Με τη βοήθεια δύο Ελλήνων ψαράδων από την Κατερίνη, που γνώριζαν πολύ καλά τα κατατόπια του Θερμαϊκού, το ελληνικό τορπιλλοβόλο εισέδυσε με πάσα μυστικότητα και περισσή ικανότητα στο ναρκοθετημένο λιμάνι της Θεσσαλονίκης και χωρίς να γίνει αντιληπτό έβαλε από απόσταση 150 μέτρων με δύο τορπίλες κατά του τουρκικού θωρηκτού στις 23:35, σύμφωνα με την αναφορά του κυβερνήτη. Οι βολές ήταν επιτυχημένες και το "Φετίχ Μπουλέντ" έγειρε προς τα δεξιά και άρχισε να βυθίζεται, παρασύροντας στον υγρό τάφο του τον ιμάμη του πλοίου και έξι ναύτες. Μία τρίτη τορπίλη, που εκτοξεύτηκε από το "Τ-11", προσέκρουσε στον κυματοθραύστη. Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης, ο Βότσης ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός, καθώς στο λιμάνι ήταν αραγμένα δύο ακόμη πλοία, ένα αγγλικό και ένα ρωσικό, και θα μπορούσε να προκληθεί διπλωματικό επεισόδιο αν τους συνέβαινε το παραμικρό.
Αμέσως σήμανε συναγερμός στο τουρκικό στρατόπεδο. Ο εκκωφαντικός κρότος, που δόνησε την πόλη, αρχικά νομίστηκε ότι προερχόταν από έκρηξη σε πυριτιδοποθήκη, αλλά το αρχικό ξάφνιασμα διαδέχθηκε η κατάπληξη, όταν οι Οθωμανοί αξιωματικοί πληροφορήθηκαν την ανατίναξη του πλοίου. Αμέσως, ο τεράστιος προβολέας από το Καραμπουρνάκι άρχισε να χτενίζει το λιμάνι για την επισήμανση του εισβολέα, αλλά το ελληνικό τορπιλλοβόλο διέφυγε, όπως ήλθε, απαρατήρητο, και στις 4 το πρωί της 19ης Οκτωβρίου 1912 επέστρεψε στη βάση του, στα παράλια της Κατερίνης. Την ίδια μέρα, ο Νικόλαος Βότσης απέστειλε την αναφορά του προς το επιτελείο και δέχθηκε τα συγχαρητήρια του υπουργού Ναυτικών, Νικολάου Στράτου.
Το γεγονός του τορπιλλισμού και της βύθισης του "Φετίχ Μπουλέντ" προκάλεσε μεγάλο ενθουσιασμό στο λαό και το μαχόμενο στρατό. Ήταν η πρώτη μεγάλη ναυτική επιτυχία των Βαλκανικών Πολέμων και γιορτάστηκε με πανηγυρισμούς σε όλη την Ελλάδα. Αναφορά στο κατόρθωμα του Βότση περιλαμβάνεται στον ύμνο του Πολεμικού Ναυτικού «Ο Ναύτης του Αιγαίου», που συνέθεσε το 1912 ο Κωνσταντίνος Λυκόρτας.
"Παράθυρο" γιαμεγαλύτερη αύξηση τωνσυντάξεωντο 2025 ανοίγει η αναθεώρηση της ανάπτυξης για το 2023. Ειδικότερα η Ελληνική Στατιστική Αρχή(ΕΛΣΤΑΤ), στο πλαίσιο της 2ης εκτίμησης των Ετήσιων Εθνικών Λογαριασμών έτους 2023 αναθεωρεί τη μεγέθυνση ΑΕΠ για το 2023 την οποία προσδιορίζει στο2,3%από 2%.
Αυτό σημαίνει ότι η αύξηση των συντάξεων που προκύπτει από το άθροισμα του ετήσιου ποσοστού μεταβολής του ΑΕΠ συν το ποσοστό μεταβολής του μέσου ετήσιου γενικού δείκτη τιμών καταναλωτή του προηγούμενου έτους διαιρούμενου διά του δύο, μπορεί όπως εκτιμούν οι ειδικοί στην ασφάλιση, να ανέβει ένα «μικρό σκαλοπάτι» της τάξης του 0.2%.
Στελέχη του οικονομικού επιτελείου άλλωστε είχαν αφήσει και τα προηγούμενα χρόνια ανοιχτό το ενδεχόμενο συμπληρωματικής αύξησης στις συντάξεις στην περίπτωση που αναθεωρηθούν προς τα πάνω τα οικονομικά μεγέθη.
Από 1/1/2024 οι συνταξιούχοι πήραν αυξήσεις, με βάση την εκτίμηση που έκανε τον Οκτώβριο πέρυσι η κυβέρνηση στον Προϋπολογισμό για άνοδο ΑΕΠ 2,4% το 2023. Τον Μάρτιο του 2024 η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωσε (1η εκτίμηση) ότι το ΑΕΠ το 2023 δεν αυξήθηκε 2,4% αλλά 2%. Αυτό σημαίνει ότι στις αυξήσεις που θα δοθούν από 1/1/2025, θα έπρεπε να αφαιρεθεί το 50% της Ανάπτυξης που προβλέφθηκε αλλά δεν ήρθε. Θα «κόβονταν» δηλαδή 0,2 μονάδες, από την αύξηση του 2025.
Αυτό «διορθώθηκε» χτες, όμως, καθώς η ΕΛΣΤΑΤ ανέβασε το ΑΕΠ στο 2,3%. Η διαφορά από την περσινή πρόβλεψη του υπουργείου Οικονομικών θεωρείται αμελητέα και δεν θα αφαιρεθεί το 2025.
Επομένως η αύξηση από 2,2% έως 2,5% που ανακοινώθηκε στη ΔΕΘ από τον πρωθυπουργό θα μπορούσε να ανέλθει σε 2.4% έως 2.7% για περίπου 2 εκατ. συνταξιούχους που δεν διατηρούν μεγάλη προσωπική διαφορά.
Αν επιβεβαιωθεί η ανωτέρω αύξηση από το οικονομικό επιτελείο, τότε:
= Η μέση σύνταξη των 700 ευρώ θα αυξηθεί στα 716-719 ευρώ.
= Η σύνταξη των 1000 ευρώ θα ανέλθει στα 1024-1027 ευρώ.
= Η εθνική σύνταξη από 426,17 ευρώ θα ανέλθει σε έως 437.5 ευρώ.
= Η βασική σύνταξη του π. ΟΓΑ από 399,54 ευρώ θα ανέλθει σε έως 411 ευρώ.
= Το ανώτατο όριο για τις κύριες συντάξεις από 5.114,04 ευρώ θα ανέλθει σε 5.252 ευρώ.
Σε γενικές γραμμές οι χαμηλές συντάξεις των 500 ευρώ ως 600 ευρώ θα αυξηθούν ως 15 ευρώ το μήνα. Οι μεσαίες συντάξεις των 1.000 ευρώ ως 1.500 ευρώ θα αυξηθούν κατά μέσο όρο 30 ευρώ το μήνα, ενώ οι υψηλές συντάξεις, από 2.000 ως 3.000 ευρώ θα αυξηθούν από 50 ευρώ ως 75 ευρώ μηνιαίως.
Πως θα διαμορφωθούν οι αυξήσεις στα 3 μεγαλύτερα πρώην ταμεία
Οι αυξήσεις στα 3 μεγαλύτερα πρώην ταμεία θα διαμορφωθούν ως εξής:
= Στο Δημόσιο η μέση σύνταξη γήρατος για έναν συνταξιούχο με 35 έτη θα διαμορφωθεί στα 1.318 ευρώ από 1.284 ευρώ σήμερα.
= Στο πρώην ΙΚΑ με 30 έτη ασφάλισης η μέση σύνταξη θα διαμορφωθεί στα 1.219 ευρώ από 1.189 ευρώ σήμερα
= Για συνταξιούχους ταμείων ΔΕΚΟ και Τραπεζών, η μέση σύνταξη γήρατος με 30 έτη ασφάλισης και άνω θα διαμορφωθεί στα 2.617 ευρώ από 2.548 ευρώ σήμερα.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι ετήσιες αυξήσεις του 2025 από 2,4% έως 2,7 % θα υπολείπονται του πληθωρισμού ο οποίος αναμένεται να κλείσει στο 2,9% έως3%. Αυτό σημαίνει ότι η πραγματική αύξηση που θα δουν στην τσέπη τους θα είναι οριακή καθώς ο πληθωρισμός και η ακρίβεια θα «ροκανίζουν» την αγοραστική τους δύναμη.
Προσωπική διαφορά: Οι συνταξιούχοι που δε θα λάβουν αύξηση επειδή διατηρούν ακόμα προσωπική διαφορά , θα ενισχυθούν με το επίδομα προσωπικής διαφοράς 100-200 ευρώ . Απαραίτητη προϋπόθεση τα εισοδήματά τους από συντάξεις να μην υπερβαίνουν τα 1.600 ευρώ μικτά το μήνα . Το πλήθος των δικαιούχων του επιδόματος είναι φέτος 670.000, σαφώς μικρότερο από πέρυσι που ήταν 742. 772 άτομα καθώς κάθε χρόνο όλο και περισσότεροι συνταξιούχοι μειώνουν η μηδενίζουν την προσωπική τους διαφορά και ανοίγουν το δρόμο για μελλοντικές αυξήσεις στο χέρι.
Το επίδομα που εκτός από τις 670.000 θα λάβουν επίσης περίπου 37.000 δικαιούχους του εξω-ιδρυματικού επιδόματος και λοιπών επιδομάτων αναπηρίας του e-ΕΦΚΑ θα ανέρχεται σε:
= 200 ευρώ για συντάξεις έως 700 ευρώ ,
= 150 ευρώ για συντάξεις από 701 έως 1.100 ευρώ και
= 100 ευρώ για συντάξεις από 1101 έως 1600 ευρώ
Συντάξεις άνω των 1.600 ευρώ δεν θα λάβουν επίδομα.
Ωστόσο φέτος ένα εκατ. χαμηλοσυνταξιούχοι εξαιρέθηκαν από τις παροχές της ΔΕΘ καθώς δεν έβγαινε ο λογαριασμός. Πέρυσι οι χαμηλοσυνταξιούχοι είχαν λάβει επίδομα ύψους 150 ευρώ.
O πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε μετά την ολοκλήρωση της Συνόδου Κορυφής και ερωτηθείς για τις απόψεις που έχει διατυπώσει ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς για τον διάλογο με την Τουρκία και για εκείνους που μιλούν για ξεπουλήματα., μεταξύ άλλων, δήλωσε τα εξής:
Με τον κύριο Σαμαρά θα πω ότι οι απόψεις του είναι σεβαστές. Θέλω να θυμίσω, ήταν ο άνθρωπος ο οποίος συναντήθηκε με τον κ. Ερντογάν και επί διακυβέρνησης του κ. Σαμαρά και με υπουργό τον κ. Βενιζέλο γινόντουσαν και διερευνητικές επαφές. Απλά για να υπενθυμίσω λίγο το τι συνέβαινε.
Διαπιστώνω ότι υπάρχουν πολλές εξαιρετικά ακραίες φωνές στην Ελλάδα από κόμματα τα οποία βρίσκονται στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας και από διάφορα ΜΜΕ, τα οποία περίπου κατηγορούν την κυβέρνηση, εμένα, τον υπουργό Εξωτερικών, ότι είμαστε μειοδότες γιατί κάνουμε τι; Γιατί συζητούμε με την Τουρκία; Αναρωτιέμαι πού ήταν όλοι αυτοί οι υπερπατριώτες όταν εμείς προστατεύαμε τα σύνορα της Ελλάδας στον Έβρο; Που ήταν όλοι αυτοί οι υπερπατριώτες όταν εμείς επεκτείναμε τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια στο Ιόνιο, όταν υπογράφαμε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη με την Αίγυπτο δημιουργώντας κυριαρχικά δικαιώματα με την βούλα, με τον νόμο; Που ήταν όλοι αυτοί οι υπερπατριώτες όταν αγοράζαμε τις Μπελαρά, τα Ραφάλ, όταν κάναμε την παραγγελία για τα F-35;
Έχω μιλήσει και στο παρελθόν για πατριώτες της φακής και εν πάση περιπτώσει σήμερα η Ελλάδα είναι σε θέση να συζητά με την Τουρκία πολιτισμένα αλλά και σε μια θέση πολύ πιο ισχυρή από ότι ήταν το 2019.Και ότι συζητάμε δεν σημαίνει ότι συμφωνούμε. Ούτε ξεπουλάμε ούτε προδίδουμε κανέναν. Η χώρα έχει πληρώσει πολύ ακριβά στην ιστορία της αυτή την ακραία ρητορική η οποία δεν υπηρετεί τελικά τα εθνικά συμφέροντα και σίγουρα δεν κομίζει και καμία ουσιαστική εναλλακτική στο τραπέζι. Η Ελλάδα λοιπόν και σ' αυτό στηρίζω απόλυτα τον Υπουργό Εξωτερικών, θα εξακολουθεί να συνομιλεί με την Τουρκία, όπως το έχουμε ήδη κάνει, έχω συναντηθεί έξι φορές με τον κ. Ερντογάν, αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε συμφωνήσει ή ότι είμαστε κοντά σε μια συμφωνία για τα ζητήματα των θαλασσίων ζωνών, ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας.
Το τελευταίο διάστημα γίναμε
μάρτυρες του «βατερλώ» που
υπέστησαν οι Στρατιωτικές Παραγωγικές Σχολές, όλων των
Κλάδων των ΕΔ, με την αδυναμία κάλυψης των θέσεων εισακτέων, που είχαν προκηρυχθεί.
Σε συνδυασμό με τις αθρόες παραιτήσεις
χαμηλόβαθμων στελεχών καταδεικνύεται
μια πλειάδα προβλημάτων στην προσέλκυση των νέων μας στη στρατιωτική καριέρα και το
στρατιωτικό επάγγελμα/λειτούργημα γενικότερα.
Κάποιοι έσπευσαν να καταδικάσουν ως βασική
αιτία της αποτυχίας αυτής, την ελάχιστη Ενιαία
Βάση Εισαγωγής, που τέθηκε από το Υπουργείο
Παιδείας ως προϋπόθεση για τις υπόψη σχολές,
η οποία ήταν το 12!!!!
Θα προτιμούσαν άραγε να ήταν ακόμη χαμηλότερη, π.χ. το 8;
Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι οι Στρατιωτικές Παραγωγικές Σχολές στις μέρες μας είναι απολιθώματα
επαγγελματικής σταδιοδρομίας και μοιραία δεν
επιλέγονται, ενώ κάποιοι τρίτοι επιμένουν στον
διαχωρισμό των εξετάσεων για τις σχολές αυτές
από το σύστημα των Πανελλαδικών, αφού Αξκος
πρέπει να θέλεις πραγματικά να γίνεις και όχι να
ακολουθείς μια τυχαία επιλογή επαγγελματικής
αποκατάστασης, μέσα από ένα μηχανογραφικό.
Άποψή μου είναι ότι τίποτε από τα παραπάνω δεν
συμβαίνει αυτοτελώς αλλά είναι ένας συνδυασμός των ανωτέρω, με την προσθήκη αυτών που
θα περιγράψω παρακάτω.
Πριν απ’ όλα όμως πρέπει η Πολιτεία να απαντήσει ειλικρινά και με τόλμη σε κάποια θεμελιώδη
ερωτήματα.
Θέλουμε Στρατό αξιόμαχο και ισχυρή αποτρεπτική
ισχύ με βάση τη γεωπολιτική μας θέση και τους
γείτονες που έχουμε;
Θέλουμε στελέχη μορφωμένα, εκπαιδευμένα και
με υψηλό εθνικό φρόνημα;
Θεωρεί η Πολιτεία την ύπαρξη ισχυρών ΕΔ ως
ακρογωνιαίο λίθο Εθνικής Κυριαρχίας και Εδαφικής ακεραιότητας της Πατρίδας; ΝΑΙ ή ΟΧΙ;
Θέλουμε Στρατό ακομμάτιστο και κατά το δυνατόν
αξιοκρατικό και αξιοπρεπή;
Ορισμένες διαπιστώσεις στα 50 χρόνια της μεταπολίτευσης δεν αποδεικνύουν τέτοιου είδους
προθέσεις από την Πολιτεία και επιγραμματικά
αναφέρω τις παρακάτω.
Η δραματική μείωση της θητείας των κληρωτών
ΧΩΡΙΣ τη σύμφωνη γνώμη των Αρχηγών και των
Επιτελείων τους.
Η αντιστοιχία Αξιωματικών και Υπαξιωματικών
στον Ελληνικό Στρατό που σήμερα αγγίζει το 1:1
ενώ σε όλους τους σύγχρονους στρατούς είναι
πάνω από 1:7.
Η σύνθεση του ΚΥΣΕΑ στο οποίο μετέχει μόνο ο
εκάστοτε Α/ΓΕΕΘΑ, που και αυτός είχε εξαιρεθεί
κάποτε.
Πρώην στρατιώτες πλειοψηφούν για τις
κρίσεις, τους εξοπλισμούς, τις τοποθετήσεις κ.ο.κ
ενώ οι καθ’ ύλην αρμόδιοι απλά «ακροώνται» και
υποτάσσονται.
Δηλαδή οι κατά το Σύνταγμα, σύμβουλοι του εκάστοτε ΥΕΘΑ, όχι μόνον ΔΕΝ εισακούονται στις
προτάσεις τους, αλλά εκτελούν εντολές που εκδίδουν άσχετοι, περί τα στρατιωτικά υπουργοί,
σε κρίσιμα ζητήματα (Οργάνωση-Ιεραρχία-Θητεία-Εκπαίδευση-Εθνικοί κανόνες Εμπλοκής κλπ)
Οι κομματικοποιημένες κατά καιρούς κρίσεις
που έπληξαν το κύρος των ΕΔ, είχαν δυσμενή
επίδραση επί του ηθικού των, νεότερων κυρίως,
στελεχών, που έβλεπαν την καριέρα τους να εξαρτάται μόνο από τον προσεταιρισμό σε πολιτικά
γραφεία και τις δημόσιες σχέσεις με το πολιτικό
προσωπικό της χώρας.
Η προσχεδιασμένη αποδόμηση της θέσης
των στρατιωτικών στο κοινωνικό γίγνεσθαι,
με τη συρρίκνωση των μισθών και συντάξεών
τους, απέδειξε ότι η Πολιτεία, δεν θεωρεί το
προσωπικό των ΕΔ, μια ιδιαίτερη κατηγορία
εργαζομένων, που έχουν στα χέρια τους την
άμυνα της χώρας, αλλά κατηγορία δημοσίων
υπαλλήλων γραφείου.
Ειδικά αυτή η πολιτική,
αποδεικνύει περίτρανα ότι έχει προαποφασισθεί από τους εκάστοτε κρατούντες μια εξωτερική πολιτική κατευνασμού και υποχωρητικότητας, απεμπόλησης των πάγιων κυριαρχικών
δικαιωμάτων μας και ως ψευδοεπιχείρημα,
θυσιάζουν το ηθικό του προσωπικού, στην
απάτη της «καλής γειτονίας».
Κανείς αξιωματικός ή υπαξιωματικός δεν έγινε
ποτέ πλούσιος. Ούτε κάτι τέτοιο ήταν το ζητούμενο. Όμως γνωρίζαμε και οι εν ενεργεία
και οι εν αποστρατεία, ότι η Πολιτεία θα μας
είχε υπό την αιγίδα της, ώστε αναπόσπαστοι
να εκτελούσαμε το στρατιωτικό μας καθήκον.
Η σημερινή εικόνα είναι εικόνα απαξίωσης,
περιφρόνησης και ισοπέδωσης.
Ποιος νέος με βαθμολογία 17 και πάνω στις
Πανελλαδικές θα πάει να γίνει αξιωματικός
για να πάρει πρώτο μισθό 930 ευρώ και μετά
από 20 χρόνια υπηρεσίας αυτός να φτάσει τα
1500 ευρώ; Και μάλιστα σε ένα απαιτητικό
εργασιακό περιβάλλον, με απλήρωτες ώρες
εργασίας, υπερωρίες, για τις οποίες άλλα
επαγγέλματα θα χρυσοπληρώνονταν, με συνεχείς μεταθέσεις του νοικοκυριού τους, με
αλλαγή σχολείων των παιδιών κ.α.
Και άντε και πήγε, πώς θα νιώσει όταν μετά από
35 χρόνια υπηρεσίας θα βρεθεί εκτός Στρατού
ενώ τον προσπέρασε ο κατά πολύ χειρότερός
του επειδή είχε τις κατάλληλες γνωριμίες. Όλοι
γνωριζόμαστε μεταξύ μας…..ή μήπως όχι;
Ο Ελληνικός λαός χαρίζει πάντα απλόχερα τη
μέγιστη αναγνώριση στις Ένοπλες Δυνάμεις
του και τις περιβάλλει με εμπιστοσύνη και αγάπη ενώ δεν συμβαίνει το ίδιο με άλλους ταγούς
όπως οι πολιτικοί και η πολιτική, η Δικαιοσύνη,
η Εκκλησία κ.ο.κ.
Μήπως αυτό τελικά ενοχλεί, κι αν ναι, ποιους
και γιατί;
Δυστυχώς στη γειτονιά μας το θερμόμετρο
ανεβαίνει κι εμείς περί άλλων τυρβάζουμε ή
δίνουμε ασπιρίνη στον καρκινοπαθή.
Μοντέλο κράτους σε επίπεδο οργάνωσης
Ενόπλων Δυνάμεων και Εφεδρείας περιστοιχισμένο από «εχθρούς» όπως κι εμείς είναι το
Ισραήλ, αλλά εμείς ψάχνουμε το Φινλανδικό
μοντέλο ενώ θα μπορούσαμε να δούμε και της
Ελβετίας αν είναι ελκυστικότερο.
Ο μισθός του Ανθυπολοχαγού πρέπει να διπλασιαστεί άμεσα όπως και του Λοχία. Η εισαγωγή
να γίνεται με υψηλή Ε.Β.Ε με το σύστημα των
Πανελλαδικών Εξετάσεων και να αποτελέσει
ξεχωριστή δέσμη επιλογής, ώστε να πηγαίνουν στις ΕΔ όσοι το θέλουν πραγματικά και
όχι όσοι τους έτυχε.
Να λυθούν άμεσα προβλήματα στέγασης, μετακίνησης και μοριοδότησης, ώστε τα στελέχη
να νιώθουν ασφαλή ως προς την εξέλιξή τους
αλλά και το βίο που θα διάγουν.
Να γίνουν επιτέλους Στρατιωτικά Γυμνάσια
και Λύκεια που θα αποτελούν τον προθάλαμο εισαγωγής στις Στρατιωτικές Σχολές, αυξάνοντας τον αριθμό των ετών φοίτησης σε
αυτές κατά ένα με τα δύο τελευταία χρόνια να
δίνεται βαρύτητα μόνο σε ζητήματα Ακαδημαϊκής εκπαίδευσης ώστε κάποιος να ορκίζεται
Ανθυπολοχαγός Μηχανικού με πτυχίο ισότιμο
του Πολυτεχνείου.
Απόδειξη των παραπάνω είναι οι εμβαλωματικές λύσεις που κάποιοι, προφανώς αδαείς
ή υποβολιμαίοι , εισηγούνται στον κ. Πρωθυπουργό, ο οποίος δυστυχώς τις εξαγγέλλει
πομπωδώς ενώ στην ουσία αποτελούν πομφόλυγες.
Με δυο λόγια, απλά δίνουν έξτρα χαρτζιλίκι
στους Σπουδαστές των Στρατιωτικών Παραγωγικών Σχολών και στη συνέχεια η συντεταγμένη Πολιτεία τους επαναφέρει σε αναξιοπρεπέστατους μισθούς επιτρέποντας μάλιστα
και την εισαγωγή τους σε αυτές και από άλλα
μορφωτικού περιεχομένου πεδία λες και αυτό
θα διορθώσει τα κακώς κείμενα.
Είναι πολλά αυτά που πρέπει να αλλάξουν αγαπητοί συνάδελφοι αλλά διάθεση δεν υπάρχει
γιατί απλά η Πολιτεία αποκοιμίζει το λαό, προπαγανδίζοντας διαρκώς ότι ο όποιος πόλεμος
θα αποσοβηθεί διπλωματικά με διαβήματα και
επαίσχυντες υποχωρήσεις, σκοτώνοντας έτσι
το εθνικό φρόνημα και την όποια διάθεση του
Έλληνα να αντισταθεί στα επερχόμενα δεινά.
Μακάρι να μη συμβεί τίποτε και όλοι να ζούμε
ειρηνικά, αλλά άμα συμβεί να δούμε ποιος θα
ακούει τα μοιρολόγια γι’ αυτούς που έφυγαν
ανέτοιμοι και ανεκπαίδευτοι, επειδή όλοι κάναμε ότι ….. δεν τα γνωρίζαμε!
Με καλή παρέα εχθές πήγαμε για φαγητό σε μία ταβέρνα στην Παιανία, όπου μας εξυπηρέτησε ένα εξαιρετικά ευγενικό νεαρό παιδί. Στο τέλος του γεύματος και πριν από το γλυκό ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες, οι οποίες στάθηκαν αφορμή για το σημερινό άρθρο.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, ο νεαρός που μας σέρβιρε τελειώνει τις σπουδές του σε έναν χρόνο. Σπουδάζει μηχανολόγος μηχανικός και τις ημέρες που δεν πηγαίνει στη σχολή, εργάζεται στο συγκεκριμένο κατάστημα, αρκετές ώρες την ημέρα. Όπως μας είπε, μόλις τελειώσει τη σχολή θα φύγει για το εξωτερικό, και μάλιστα αμέσως.
Στην ερώτησή μου "γιατί έχεις πάρει αυτήν την απόφαση", η απάντηση ήταν άμεση και ξεκάθαρη: "Μα, δεν υπάρχει μέλλον εδώ. Και όσα εξαγγέλλονται για δήθεν επαναπατρισμούς είναι απλώς κοροϊδία. Ποιος θα γυρίσει για να ζήσει σε μία χώρα όπου και λιγότερα χρήματα θα παίρνει και θα φορολογείται με κάθε τρόπο;".
Δεν είχα τι να του απαντήσω.
Αναρωτιέμαι αν πραγματικά πιστεύουν στην κυβέρνηση ότι με τα μέτρα που λαμβάνουν υπάρχει έστω και η ελάχιστη πιθανότητα η χώρα να ανακάμψει και οι ξενιτεμένοι νέοι μας να επιστρέψουν.
Αυξήθηκε βέβαια ο βασικός μισθός, αλλά το ερώτημα εξακολουθεί να υφίσταται: Μπορεί με αυτόν τον βασικό μισθό να ζήσει ένα άτομο, ειδικά αν δεν διαθέτει στέγη; Πώς μπορεί ένας νέος να επιβιώσει όταν εκτός από το να νοικιάσει ένα σπίτι, πρέπει να πληρώσει τις πάγιες υποχρεώσεις ενός νοικοκυριού και να αγοράσει και συντηρήσει ένα -μικρό- αυτοκίνητο;
Με 705,96 ευρώ καθαρά ανά μήνα (884,72 ευρώ μικτά) είναι αδύνατον να ανταποκριθεί κανείς στα παραπάνω. Το ενοίκιο για ημιυπόγεια γκαρσονιέρα στην Κυψέλη ξεκινά από 250 ευρώ τον μήνα. Το ρεύμα είναι κατ’ ελάχιστο 80-100 ευρώ, ενώ θέρμανση και νερό είναι και αυτά ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν. Εάν συνυπολογιστούν τα έξοδα μετακίνησης, διατροφής κ.λπ., χωρίς ούτε μία έξοδο για διασκέδαση, απλά ο λογαριασμός ΔΕΝ βγαίνει.
Για να δώσω μία αντιστοιχία, ο βασικός μισθός στη Γερμανία είναι 1.981 ευρώ, με το ενοίκιο στο Βερολίνο να ξεκινάει από 850 ευρώ (για δωμάτιο σε κτίριο δωματίων) ή 990 ευρώ για ένα μικρό διαμέρισμα. Να τονίσω ότι, σε αντίθεση με την Ελλάδα, στη Γερμανία στο ενοίκιο περιλαμβάνονται και οι λογαριασμοί (θέρμανση, νερό). Το ίδιο ισχύει και στο Λουξεμβούργο, με βασικό μισθό 2.570,93 ευρώ και το ενοίκιο να ξεκινάει από 650 ευρώ (για δωμάτιο σε κτίριο δωματίων) ή 1.110 ευρώ για ένα μικρό διαμέρισμα. Να επισημάνω επίσης ότι στο Λουξεμβούργο τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι δωρεάν, ενώ ο μισθός που λαμβάνεις είναι προς κατανάλωση καθώς το φορολογήσιμο ποσό παρακρατείται εξ αρχής! Και κάτι ακόμα: Κάτω από τις 100.000 ευρώ ετησίως (αποκλειστικά από έναν εργοδότη), στο Λουξεμβούργο, δεν υποβάλεις καν φορολογική δήλωση.
Και για να προλάβω όποιον πει ότι συγκρίνω μήλα με πορτοκάλια, η Σλοβενία έχει βασικό μισθό 1.304 ευρώ! Ποιος; Η Σλοβενία, που μέχρι το 1990 άνηκε στην κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία! Το ενοίκιο στη Λουμπιάνκα ξεκινά από 280 ευρώ για 25 τ.μ. (για δωμάτιο σε κτίριο δωματίων) ή 750 ευρώ για ένα μικρό διαμέρισμα. Στη Σλοβενία επίσης συμπεριλαμβάνονται τα κόστη θέρμανσης και ύδρευσης στο ενοίκιο (στις περισσότερες περιπτώσεις).
Συνεπώς, ποιος εργαζόμενος με εξειδίκευση, ο οποίος διαβιεί σε κάποια από τις χώρες της βόρειας Ευρώπης θα επιστρέψει πίσω; Διαβάζω "πανηγυρισμούς" από κυβερνητικούς ότι "επιστρέφουν πίσω τα παιδιά μας" επειδή λίγες χιλιάδες γύρισαν τα τελευταία χρόνια. Κύριοι, σας έχω νέα: Λίγοι γύρισαν επειδή βρήκαν καλύτερη εργασία εδώ από ό,τι εκεί όπου βρίσκονταν. Οι περισσότεροι από αυτούς που γύρισαν ήταν ευκαιριακοί μετανάστες για λίγα χρόνια και τίποτα περισσότερο.
Αντιθέτως, οι εξειδικευμένοι επιστήμονες που έφυγαν, επιστήμονες πληροφορικής, γιατροί, μηχανικοί, λογιστές, καθώς και τεχνίτες, όχι μόνο δεν επέστρεψαν, αλλά σταδιακά αποφεύγουν να έχουν και επαφές με την Ελλάδα. Έχουν στήσει τη ζωή τους στο εξωτερικό, φυσικά με πολύ καλύτερες συνθήκες και, κυρίως, χωρίς να νιώθουν ότι ζουν σε ένα τοξικό κράτος του οποίου το μακρύ χέρι βρίσκεται μόνιμα στην τσέπη τους.
Και σας έχω κι άλλο νέο: Συνεχίζουν να φεύγουν. Αρκεί να ρωτήσετε τους καθηγητές στα πανεπιστήμια για τις συστατικές επιστολές που ζητούν οι φοιτητές τους για να τις καταθέσουν σε εταιρείες του εξωτερικού.
Επειδή όμως εκτός από διαπιστώσεις καλό είναι, ακόμα και όσοι απλά εκφράζουμε γνώμη δημόσια, να κάνουμε και προτάσεις, ας υποβάλλω κι εγώ τη δική μου προς τους κυβερνητικούς: Να μιλάτε λιγότερο και να εργάζεστε περισσότερο. Οι πολίτες είναι εκνευρισμένοι όχι επειδή δεν έχουν κριτήριο και δεν βλέπουν τα όσα καλά γίνονται, αλλά επειδή ορισμένοι κυβερνητικοί μιλούν σαν να μην υπάρχουν αρνητικά. Οι πολίτες συχνά νιώθουν σαν τους Γάλλους την περίοδο της Μαρίας Αντουανέτας: "Αφού δεν έχουν ψωμί, γιατί δεν τρώνε παντεσπάνι;".
Και το τέλος της Αντουανέτας είναι γνωστό.
Σημείωση: Το ευγενέστατο παλικάρι στην ταβέρνα πήρε το φιλοδώρημά του σε μετρητά και στο χέρι. Για να ξέρουμε τι κάνουμε και για να είμαστε ξεκάθαροι μεταξύ μας.
.jpg)
.jpg)
