Σίγουρα ο Βασίλι Ζάιτσεφ με 225 σκοτωμούς στο ενεργητικό του και με μια μεγάλη ταινία (“Εχθρός προ των πυλών”) να τον συστήνει μυθικά στο σήμερα είναι ο sniper που γνωρίζουμε περισσότερο. Υπήρξαν κι άλλοι όμως, και στον 1ο και στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Και μάλιστα ο πιο φονικός, όπως θα δεις στην κορυφή της λίστας, προέρχεται από έναν άλλον πόλεμο, πολύ μικρότερης κλίμακας.
Ο Γουίλιαμ “Μπίλι” Σινγκ πολέμησε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο για χάρη του στρατού της Αυστραλίας και κατάφερε να ξεχωρίσει στο διαβόητο μέτωπο της Καλλίπολης τον Μάιο του 1915, εκεί όπου Τούρκοι ελεύθεροι σκοπευτές έσπερναν τον όλεθρο στους συμμάχους από τη Νέα Ζηλανδία και την Αυστραλία.
Ο Σινγκ ήταν ένας από τους snipers που επιλέχθηκαν και εκπαιδεύτηκαν για να αντιμετωπίσουν ακριβώς αυτούς τους Τούρκους σκοπευτές -και δεν τα πήγε και άσχημα.
Γεννημένος το 1886 στην επαρχία του Κουίνσλαντ της Αυστραλίας, είχε μεγαλώσει μέσα στα όπλα και τα άλογα, και τα πήγαινε πολύ καλά και στα δύο μέχρι την ημέρα της στράτευσης του. Υπολογίζεται ότι μέχρι τον Οκτώβριο του 1915, ο Σινγκ είχε σκοτώσει τουλάχιστον 201 Οθωμανούς στρατιώτες, αν και αυτός ο αριθμός ίσως και να είναι πολύ μεγαλύτερος.
Ήταν τόσο αποτελεσματικός που οι στρατιώτες του Αυστραλιανού Νεοζηλανδικού Σώματος Στρατού (ΑΝΖAC) του έδωσαν ένα σωρό από παρατσούκλια, όπως “δολοφόνος” και ο “ασασίνος”.
Ο ίδιος θα κατάφερνε να βγει ζωντανός απ’ την κόλαση του πολέμου και θα πέθαινε αρκετά χρόνια αργότερα στη γενέτειρά του, το 1943, ξεχασμένος από όλους.
Όταν η Γερμανία εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση τον Ιούνιο του 1941, η Λιουντμίλα Παβλιτσένκο ήταν μία από τις πολλές γυναίκες της χώρας που κατατάχθηκαν εθελοντικά για να υπηρετήσουν.
Παρά το γεγονός ότι σπούδαζε για να γίνει δασκάλα στο Πανεπιστήμιο του Κιέβου, η Παβλιτσένκο ήταν καλή και με το τουφέκι ανά χείρας λόγω του χρόνου που είχε περάσει στην παραστρατιωτική οργάνωση OSOAVIAKhIM, στην οποία οι νέοι της εποχής μάθαιναν μεταξύ άλλων πως να χειρίζονται τα όπλα.
Η Παβλιτσένκο θα ακόνιζε ακόμη περισσότερο τις δεξιότητές της στο πεδίο της μάχης και τελικά θα γινόταν τόσο καλή που οι Γερμανοί θα της έδιναν το παρατσούκλι “Lady Death”. Καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου, η Λουντμίλα Παβλιτσένκο θα σκότωνε τουλάχιστον 309 στρατιώτες του Άξονα -36 από αυτούς ήταν ελεύθεροι σκοπευτές.
Αρχικά τοποθετήθηκε στην περιοχή της Οδησσού, αν και το ταχέως μεταβαλλόμενο μέτωπο την έφερε σύντομα στη Σεβαστούπολη στη χερσόνησο της Κριμαίας, όπου ο γερμανικός στρατός εισβολής υπερτερούσε κατά πολύ των πολιορκημένων υπερασπιστών. Τα περισσότερα εύστοχα χτυπήματά της τα κατάφερε κατά τη διάρκεια αυτής της μάχης.
Παρότι η πόλη έπεσε μετά από 250 ημέρες σκληρών μαχών -έστω και για σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα- οι προσπάθειες της Παβλιτσένκο και άλλων επιφανών Σοβιετικών στρατιωτών στη Σεβαστούπολη αποδυνάμωσαν σοβαρά τη γερμανική πολεμική επιχείρηση στα ανατολικά.
Η δράση του Ματέους Χετσενάουερ επικεντρώθηκε στην Κεντρική Ευρώπη το 1944 ως κομμάτι της 3ης Ορεινής Μεραρχίας της Βέρμαχτ. Όλες οι γερμανικές προσπάθειες εκείνη τη στιγμή είχαν επικεντρωθεί στην επιβράδυνση της ταχείας σοβιετικής προέλασης προς το Βερολίνο, με τον Χίτλερ να κινητοποιεί μερικές από τις καλύτερες μονάδες του για να σταθεροποιήσει το μέτωπο στα ανατολικά.
Παρότι ο Χετσενάουερ εκπαιδεύτηκε για πρώτη φορά ως πεζικάριος ορεινής ταξιαρχίας, οι διοικητές του αναγνώρισαν σύντομα το ταλέντο του ως ελεύθερου σκοπευτή και άρχισαν να τον εκπαιδεύουν πάνω σε αυτό το πόστο. Τελικά, θα αποδεικνυόταν ο πιο θανατηφόρος από όλους τους Γερμανούς ελεύθερους σκοπευτές στο ανατολικό μέτωπο, σκοτώνοντας τουλάχιστον 345 στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού σε διάστημα μερικών μηνών, προτού απολυθεί λόγω τραυματισμού στο κεφάλι.
Του απονεμήθηκε ακόμη και ο Σιδηρούν Σταυρός για τη συνεισφορά του στη γερμανική πολεμική προσπάθεια -αντικείμενο που βέβαια σήμερα θεωρείται ένα απ’ τα πιο απεχθή νεοναζιστικά σύμβολα.
Τον Μάιο του 1945 θα έπεφτε στα χέρια των Σοβιετικών. Θα περνούσε πέντε χρόνια έγκλειστος σε στρατόπεδο, προτού αφεθή ελεύθερος και τελικά πεθάνει το 2004 σε ηλικία 79 ετών.
Παρότι οι ελεύθεροι σκοπευτές υπήρχαν στον στρατό πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η έννοια του “ελεύθερου σκοπευτή” όπως την καταλαβαίνουμε σήμερα σφυρηλατήθηκε στις σκληρές μάχες του Μεγάλου Πολέμου. Οπλισμένοι με νέα, βελτιωμένα όπλα, όπως το τουφέκι και τηλεσκοπικά σκοπευτικά, αυτοί οι πρώτοι snipers αποδείχτηκαν εξαιρετικά αποτελεσματικοί στα χαρακώματα -ειδικά στις πρώτες φάσεις του πολέμου, όταν κανείς δεν ήξερε πώς να τους αντιμετωπίσει.
Μακράν ο πιο θανατηφόρος απ’ όλους ήταν ένας ιθαγενής Καναδός στρατιώτης ονόματι Φράνσις Πεγκαμαγκάμποου.
Μέλος της φυλής των Οτζίμπουε του Οντάριο, ο Φράνσις μπήκε στον πόλεμο ως μέρος της Καναδικής Εκστρατευτικής Δύναμης. Πολέμησε ως ελεύθερος σκοπευτής, επιχειρώντας συχνά στην επικίνδυνη “No Man’s Land” μεταξύ των δύο πλευρών. Παρά το γεγονός ότι αντιμετώπισε μια σοβαρή επίθεση χλωρίου (χημικό όπλο) στη Δεύτερη Μάχη του Υπρ που κατέστρεψε οριστικά τους πνεύμονές του, ο Φράνσις σκότωσε 378 στρατιώτες, προτού νοσηλευτεί λόγω πνευμονίας το 1917.
Θα τα κατάφερνε να βγει ζωντανός απ’ την κόλαση των χαρακωμάτων και θα πέθαινε πολλές δεκαετίες αργότερα, το 1952, ως ένας ήσυχος πια οικογενειάρχης.
Η αιματοβαμμένη σταδιοδρομία του Ιβάν Σιντορένκο ξεκίνησε το 1939, όταν -όπως πολλοί άλλοι σε ολόκληρη τη Ρωσία- κατατάχθηκε στον Κόκκινο Στρατό προκειμένου να αμυνθεί ενάντια στη γερμανική εισβολή. Το 1941 στάλθηκε να πολεμήσει στην κρίσιμη Μάχη της Μόσχας ως μέρος μιας μονάδας που φόρτωνε και επαναφόρτωνε βλήματα πυροβολικού μεγάλου βεληνεκούς.
Ωστόσο, όταν βρισκόταν εκτός υπηρεσίας, ο Σιντορένκο εξασκούσε τις ικανότητές του στη σκοποβολή επιλέγοντας ανυποψίαστους Γερμανούς στρατιώτες όπου τους έβρισκε. Μέσα σε τρία χρόνια, ο αριθμός των σκοτωμών του αυξήθηκε στους 500, καθιστώντας τον έναν από τους πιο θανατηφόρους ελεύθερους σκοπευτές στην ιστορία.
Ήταν τόσο καλός σε αυτό που σύντομα απαλλάχθηκε από τη θέση του στην ομάδα όλμων και του ανατέθηκε η εκπαίδευση νέων ελεύθερων σκοπευτών στο μέτωπο. Μέχρι να τραυματιστεί σοβαρά το 1944, ο Σιντορένκο εκπαίδευσε περισσότερους από 250 ελεύθερους σκοπευτές του Κόκκινου Στρατού στο Ανατολικό Μέτωπο.
Πριν από τη γερμανική εισβολή στη Σοβιετική Ένωση, ο Βασίλι Σάλβοβιτς εργαζόταν σε μια κολεκτίβα στη σημερινή Γεωργία. Και παρότι είχε υπηρετήσει στον Κόκκινο Στρατό για μια σύντομη περίοδο μεταξύ 1932 και 1933, μόλις στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο θα έβρισκε πραγματικά την “κλίση” του, η οποία φυσικά δεν ήταν άλλη απ’ αυτήν του sniper.
Μέχρι τον Ιούνιο του 1942, οι ικανότητες του Σάλβοβιτς του είχαν χαρίσει μια θέση ελεύθερου σκοπευτή στην 138η Μεραρχία Πεζικού που πολεμούσε στο Στάλινγκραντ.
Μέχρι το τέλος του πολέμου, ο Σάλβοβιτς θα είχε σκοτώσει τουλάχιστον 534 Ναζί, γεγονός που θα τον καθιστούσε τον πιο επιτυχημένο Σοβιετικό ελεύθερο σκοπευτή του πολέμου. Περίπου 215 από αυτούς τους σκοτωμούς συνέβησαν μεταξύ Ιουνίου και Δεκεμβρίου 1944, όσο πολεμούσε σε διάφορα μέρη στο μέτωπο όπως το Κερτς, το Στάλινγκραντ, τη Λευκορωσία, τη Λιθουανία, τη Λετονία, την Πολωνία και τη Γερμανία.
Η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στη Φινλανδία τον Νοέμβριο του 1939, ξεκινώντας τον λεγόμενο “Χειμερινό Πόλεμο”, ο οποίος στοίχισε τη ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Παρότι, η ΕΣΣΔ ήταν αυτή που αποκόμισε κάποια οφέλη μέχρι τον Μάρτιο του 1940 που τελείωσε η σύγκρουση (πήρε το 11% των εδαφών της Φινλανδίας και το 30% των γεωοικονομικών πηγών της), η σύγκρουση μνημονεύεται περισσότερο για τη σθεναρή αντίσταση που έδειξαν οι Φινλανδοί. Χαρακτηριστικό είναι ότι σκότωσαν περισσότερους από 126.000 Σοβιετικούς στρατιώτες, χάνοντας περίπου 26.000 δικούς τους.
Ένα από τα πλέον σημαντικά πρόσωπα αυτής της αντίστασης ήταν ο Σίμο Χέιχε, ένας αγρότης που έγινε στρατιώτης και ο οποίος πιστώθηκε με τον μεγαλύτερο αριθμό δολοφονιών ελεύθερου σκοπευτή στην ιστορία του σύγχρονου πολέμου. Σε 98 ημέρες, ο Χέιχε θα σκότωνε 542 Σοβιετικούς στρατιώτες, γεγονός που θα του έδινε το παρατσούκλι “Ο Λευκός Θάνατος”.
Μάλιστα, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ονόματα αυτής εδώ της λίστας, ο Χέιχε “δούλευε” με ένα κανονικό τουφέκι M/28-30 χωρίς τηλεσκοπικά σκοπευτικά!
Ο Χέιχε είχε εξασκηθεί για χρόνια κυνηγώντας στα χιονισμένα βουνά της Φινλανδίας, κάτι που συνέχισε να κάνει και μετά το τέλος του πολέμου.
πηγή:https://www.news247.gr/magazine/past/oi-7-pio-fonikoi-eleftheroi-skopeftes-olon-ton-epoxon/
Ο πάστορας Μίτρι της Ευαγγελικής Λουθηρανικής Χριστουγεννιάτικης Εκκλησίας στη Βηθλεέμ, επιβεβαιώνει.
Παραθέτω, αναφορά:
Έκτακτη είδηση: Το Ισραήλ βομβάρδισε ένα σπίτι που συνορεύει με την ελληνορθόδοξη εκκλησία στη Γάζα, με αποτέλεσμα να γκρεμιστεί η αίθουσα συνελεύσεων όπου βρίσκονταν περίπου 50 χριστιανοί. Τουλάχιστον ένα παιδί δολοφονήθηκε και πολλοί τραυματίστηκαν, όλοι χριστιανοί. Πολλοί είναι ακόμα κάτω από τα ερείπια.
ΑΝΑΦΟΡΑ
”Καθαρή τρομοκρατία!
Ο ισραηλινός στρατός βομβάρδισε την εκκλησία του Αγίου Πορφυρίου στην οδό Omar Al-Mukhtar στη Γάζα, με δεκάδες χριστιανούς τραυματίες μεταξύ των οποίων σε πολύ κρίσιμη κατάσταση
Πολλοί Παλαιστίνιοι κάτω από τα ερείπια”
οι πρώτες αναφορές..
Ισραηλινά αεροπλάνα βομβάρδισαν κτίριο της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας στη Γάζα, με πολλούς νεκρούς και τραυματίες.
Υπουργείο Εσωτερικών στη Γάζα:
Ένα από τα κτίρια της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στο κέντρο της πόλης της Γάζας κατέρρευσε ως αποτέλεσμα των «ισραηλινών» επιδρομών, προκαλώντας μεγάλο αριθμό τραυματισμών, συμπεριλαμβανομένων σοβαρών, σε εκτοπισμένους που έβρισκαν καταφύγιο στην εκκλησία.
Στο στόχαστρο έγινε η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία στη Γάζα και τραυματίστηκαν άνθρωποι που έβρισκαν καταφύγιο στην εκκλησία.
Υπουργείο Εσωτερικών της Γάζας:
Ισραηλινά αεροσκάφη πραγματοποίησαν αεροπορική επίθεση στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία στη Γάζα, όπου βρίσκονταν καταφύγιο άμαχοι. Υπάρχουν πολλοί τραυματίες.
από την Παλαιστίνια δημοσιογράφο, Rana Abu Farha.
dimpenews.com
.jpg)
Ψάχνοντας βρήκα ότι αφορούσε τον ν. 4387/16, το μηνιαίο ενημερωτικό σημείωμα Δεκεμβρίου του 2018 και διαπίστωσα, κάνοντας αντιπαραβολή στις κρατήσεις, πως οι 4 μνημονιακές μειώσεις και η υγειονομική περίθαλψη είχαν αλλοιωθεί(!!), με αποτέλεσμα ο συνάδελφος να έχει αυξημένη προσωπική διαφορά κατά 54,59 ευρώ!
Από τον έλεγχο που έκανα, σε πολλά μηνιαία ενημερωτικά σημειώματα πληρωμής σύνταξης, διαπίστωσα πως αυτό το λάθος υπάρχει σε πολλούς συναδέλφους
Προφανώς τόσο η σημερινή όσο και η προηγούμενη κυβέρνηση, θεώρησαν πως δεν θα αποκαλυφθεί η απάτη αλλοίωσης των μνημονιακών κρατήσεων καθόσον πόνταραν με σιγουριά σ΄ αυτό που είχε πει ο πατερούλης Στάλιν: "Το όπλο των πολιτικών είναι η λήθη των λαών" και είχε απόλυτο δίκιο γιατί, πόσοι από εμάς κάθισαν να διαβάσουν τα επίμαχα σημεία των νόμων 4387/16 και 4670/20 και στη συνέχεια να προβούν στον σχολαστικό έλεγχο επανυπολογισμού των συντάξεων.
Προτείνω, σε όλους τους συναδέλφους , να προβούν στον απαιτούμενο έλεγχο και εάν διαπιστώσουν ότι ανήκουν στα "θύματα", να υποβάλουν στον ΕΦΚΑ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ένσταση.
Εκτιμώ πως για αναγκάσουμε την κυβέρνηση να προβεί, στην αποκατάσταση των εκ προθέσεων λαθών της στις συντάξεις θα πρέπει να κατακλίσουμε τον ΕΦΚΑ με χιλιάδες ενστάσεις
Η παρούσα δημοσίευση είναι εξαιρετικά αφιερωμένη στους συναδέλφους που αυτοπροβάλλονται ως ειδικοί πάνω στις συντάξεις και ισχυρίζονται, όπου βρεθούν και όπου σταθούν, πως και οι δύο επανυπολογισμοί των συντάξεων ήταν αλάνθαστοι και πως οι ίδιοι έχουν πάρει τις σωστές αυξήσεις
Οι Αποδείξεις
Ο Δημιουργός καθόρισε τα πράγματα πολύ καλά. «Θέλει αφήσει», είπε, «ο άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα αυτού και θέλει προσκολληθεί είς την γυναίκα αυτού και θέλουσι είσθαι οι δύο είς σάρκα μίαν» (Γέν. β΄24). Στα πρώτα κεφάλαια αυτής της μελέτης περιγράψαμε με αρκετή λεπτομέρεια τη διαδικασία της συναισθηματικής αποδέσμευσης των παιδιών απ΄τους γονείς τους.
Μιά διαδικασία που πρέπει να γίνει βαθμιαία αλλά σταθερά για να μπορέσει ο νέος και η νέα, όταν έρθει η κατάλληλη ώρα, ν΄αφήσει τόν πατέρα και τη μητέρα του με το σκοπό να προσκολληθεί στον άντρα ή τη γυναίκα του.
Στη συνέχεια περιγράψαμε τους παράγοντες όπως και τις συνθήκες που μπορούν να βοηθήσουν στην προσκόλληση του ενός προς τον άλλον, όπως και τίς καταστάσεις που συχνά απομακρύνουν ψυχικά το έναν από τον άλλον.
Για έναν ευτυχισμένο γάμο, τονίστηκε, δεν είναι αρκετή η συναισθηματική ανταπόκριση του ενός πρός τον άλλον, αλλά αυτός ο άλλος πρέπει να είναι όμοιος με τον πρώτο στις βασικές αρχές και αντιλήψεις όπως και στο πιστεύω του. Αλλά δεν πρέπει να σταματήσουν μόνο εκεί.
Απ΄τη στιγμή που αποφασίζουν να ενώσουν τη ζωή τους με το γάμο θα πρέπει ν΄αναπτύξουν ψυχική ενότητα με στενή και αδιάκοπη επικοινωνία, καλή συνεργασία, αλληλοεξυπηρέτηση και αλληλοβοήθεια στην πνευματική πρόοδο. Πρέπει να ισχύει σ΄αυτούς το «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε και ούτω θέλετε εκπληρώσει το νόμο του Χριστού» (Γαλ. στ’ 2).
Μόνο έτσι θα μπορέσουν να δημιουργήσουν μιά αξιοζήλευτη χριστιανική οικογένεια. Αφού, λοιπόν, είδαμε τις προϋποθέσεις, τις συνθήκες αλλά και τους παράγοντες που μπορούν να δημιουργήσουν μιά ευτυχισμένη οικογένεια, μπορούμε να προχωρήσουμε στο τελευταίο κεφάλαιο που είναι το «θέλουσι είσθε οι δύο είς σάρκαν μίαν»
.png)
Του Υπτγου ε.α. Ιωάννη Δεβούρου,
Προέδρου της Ε.Α.Α.Σ.
Αγαπητοί συνάδελφοι, φίλες και φίλοι ευχαριστούμε για την παρουσία σας στην σημερινή ημερίδα της Ένωσης. Οι αξιόλογοι και καταξιωμένοι εισηγητές θα μας ενημερώσουν για το πολύ σημαντικό αυτό εθνικό θέμα και θα φωτίσουν άγνωστες πτυχές του.
Σήμερα θα τα πούμε όλα.
Και πριν απ όλα τα άλλα το πιο βασικό: Η Μακεδονία είναι μια και είναι Ελληνική. Και αυτό δεν είναι σύνθημα των δήθεν «εθνικιστών». Είναι η ιστορική αλήθεια. Κι ακόμα, είναι η ουσία του πολιτικού προβλήματος σήμερα.
Λένε κάποιοι ότι η Μακεδονία τάχα χωρίστηκε στα τρία. Μετά από τους Βαλκανικούς πολέμους, το 1913. Άρα υπάρχουν, δήθεν τρείς «Μακεδονίες¨. Άρα, κάποια κομμάτια της υποτιθέμενης ΄΄γεωγραφικής Μακεδονίας΄΄ βρέθηκαν εκτός Ελλάδος!
Άρα μπορούν κι αυτοί να λέγονται «Μακεδόνες». Υποτίθεται, πάντα.
Δυστυχώς, την άποψη αυτή την υποστηρίζουν και κάποιοι μέσα στην Ελλάδα, άλλοι καλοπροαίρετα – κι άλλοι όχι και τόσο καλοπροαίρετα
Αλλά δεν έχει καμία σχέση με την Ιστορία. Είναι ένα εκ των υστέρων κατασκευασμένο ψέμα. Είναι ψέμα, γιατί πρώτον το 1913 δεν διαμοιράστηκε καμία «Μακεδονία».
Άλλο πράγμα μοιράστηκε τότε: Οι Οθωμανικές κτήσεις στα Βαλκάνια! Όχι η «Μακεδονία»!
Στην πρώτη Συνθήκη που έγινε στο Λονδίνο, το Μάϊο του 1913, μετά το τέλος του Πρώτου βαλκανικού Πολέμου, δεν υπάρχει πουθενά η λέξη ¨Μακεδονία¨
Αναφέρει ότι η Οθωμανική Τουρκία παραιτείται από τις κτήσεις της δυτικά από τη γεωγραφική γραμμή Αίνου – Μηδείας.
Αυτή είναι η επίσημη καταγραφή των εδαφών που κέρδισαν οι Βαλκανικές χώρες τότε. Καμία επίσημα αναφορά σε ¨Μακεδονία¨.
Λίγο αργότερα μεσολάβησε ο δεύτερος Βαλκανικός Πόλεμος
Και υπογράφηκε η Συνθήκη του Βουκουρεστίου, ανάμεσα στις Βαλκανικές χώρες.
Και πάλι καμία αναφορά σε μείζονα περιοχή με το όνομα της Μακεδονίας
Στις δύο αυτές ιστορικές Συνθήκες του 1913, υπάρχουν και συνημμένοι χάρτες. Εκεί αναφέρεται κάπου αχνά η λέξη «Μακεδονία», αλλά για να προσδιορίσει μια περιοχή που συμπίπτει – πάνω από 90% - με την Ελληνική Μακεδονία, όπως καταδεικνύεται στους συνημμένους στη συμφωνία χάρτες.
Πριν από τους Βαλκανικούς Πολέμους, επι Οθωμανών, δεν υπήρχε καμία διοικητική ονομασία « Μακεδονία». Υπήρχαν μόνο Βιλαέτια και Σαντζάκια.
Τα Σκόπια ανήκαν στο Βιλαέτιο του Κοσσυφοπεδίου. Και μετά το 1888 μάλιστα, τα Σκόπια έγιναν πρωτεύουσα του Κοσσυφοπεδίου. Τι σχέση έχει το Κοσσυφοπέδιο με τη Μακεδονία;
Στην απογραφή του 1905 που έγινε στην περιοχή, δηλαδή επί Οθωμανικής Διοίκησης ακόμα, δεν καταγράφεται ούτε ένας «Μακεδόνας». Ούτε ένας.
Κι αργότερα το 1921 οι Γιουγκοσλάβοι κάνουν και εκείνοι απογραφή στην νέα περιοχή που προσάρτησαν. Κι επίσης δεν βρήκαν ούτε ένα ‘Μακεδόνα».
Μέχρι τότε κανείς δεν έβρισκε ούτε ένα «Μακεδόνα» εκτός Ελλάδος.
Ακούσαμε, ότι η Πηνελόπη Δέλτα αναφέρεται στην ντοπιολαλιά που μιλιόταν στην ευρύτερη περιοχή ως «Μακεδονίτικα»
Αλλά δεν μας λένε όλη την αλήθεια:
Όντως για ένα διάστημα οι δικοί μας ονόμαζαν την ντοπιολαλιά «μακεδονίτικα» - αλλά για να μην τα αποκαλούν «βουλγάρικα».
Γιατί βουλγαρικό ιδίωμα ήταν.
Και τότε η εδαφική διαμάχη της Ελλάδας ήταν με τη Βουλγαρία. Και για ένα λόγο ακόμα – τον σημαντικότερο: Γιατί πολλοί από αυτούς που μίλαγαν τη ντοπιολαλιά ήταν Έλληνες στη συνείδηση.
Όπως ο Κωνσταντίνος Χρήστου, ο θρυλικός αρχηγός του Μακεδονικού αγώνα που έμεινε στην Ιστορία ως Καπετάν Κώττας.
Ο Καπετάν Κώττας, πολέμησε για την Ένωση της Μακεδονίας με την Ελλάδα. Όπως και ο Βαγγέλης Σρεμπενιώτης από τη Φλώρινα. Όπως και ο Δημήτρης Νταλίπης από το Γάβρο της Καστοριάς, συμπολεμιστής του Παύλου Μελά. Όπως και αρκετοί άλλοι, λιγότεροι γνωστοί.
Όλοι αυτοί ήταν σλαβόφωνοι – μίλαγαν την ντοπιολαλιά.
Αλλά πολεμούσαν για την Ελλάδα.
Τον Ιούνιο του 1904 τον Κώττα Χρήστου τον συνέλαβαν οι Οθωμανικές δυνάμεις. Τον Σεπτέμβριο του 1905 τον εκτέλεσαν στο Μοναστήρι.
Ο Καπετάν Κώττας, ανέβηκε στο ικρίωμα, υπερήφανος και αγέρωχος και κλώτσησε μόνος του το υποπόδιο.
Πριν πεθάνει στην αγχόνη φώναξε με όλη του τη δύναμη: «Ζήτω η Ελλάδα».
Αλλά το φώναξε στη ντοπιολαλιά Γιατί Ελληνικά δεν ήξερε.
Ήταν πιο Έλληνας στη συνείδηση απ΄ όλους μας.
Αλλά Ελληνικά δεν ήξερε.
Αυτά καταγράφονται στα μυστικά του Βάλτου΄΄.
Ότι υπήρχαν Έλληνες που είχαν χάσει τη γλώσσα, αλλά είχαν διατηρήσει την εθνική τους ταυτότητα, την ελληνικότητά τους.
Και οι τρείς που ανέφερα, καθώς και εκατοντάδες άλλοι που πέθαναν για την Ελλάδα ανάμεσα στο 1904 και το 1906.
Αλλά και μετά την αποχώρηση των Οθωμανών,
Η Σερβία – ως Γιουγκοσλαβία πια – προσάρτησε περιοχή των Σκοπίων.
Και πως την ονομάζουν οι Γιουγκοσλάβοι τη νέα αυτή επαρχία τους?
«Μακεδονία» μήπως;
Όχι! Την ονομάζουν «Βαρδαρία»
Κι αυτό συνεχίζεται όλη τη δεκαετία του 20 και όλη τη δεκαετία του 30
Και η επίσημη Γιουγκοσλαβία βγάζει και γραμματόσημα τότε, όπου η περιοχή των Σκοπίων εμφανίζεται ως «Βαρδαρία» - Vardarska.
Μέχρι τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, λοιπόν δεν υπήρχε πέρα από τα Ελληνικά σύνορα ξεχωριστή περιοχή με το όνομα «Μακεδονία»
Ούτε ξεχωριστός λαός, ούτε ξεχωριστή εθνότητα «Μακεδόνες».
Ούτε επίσημα, ούτε ανεπίσημα.
Ούτε από τις Συνθήκες, ούτε από τις εσωτερικές απογραφές που έκαναν τα κράτη της περιοχής.
Κι εμφανίζονται για πρώτη φορά το 1944.
Κυρίες και Κύριοι συνάδελφοι, αγαπητοί φίλοι.
Ολόκληρη η αλήθεια είναι ότι κάποιοι προσπαθούσαν επι δεκαετίες να δημιουργήσουν μιαν «άλλη Μακεδονία» και κάποιους άλλους «Μακεδόνες».
Αλλά δεν έβρισκαν συγκεκριμένη εδαφική περιοχή να την τοποθετήσουν. Και κυρίως – δεν έβρισκαν « Μακεδόνες» πέρα από την Ελλάδα. Και όταν κάποια στιγμή, επι Τίτο, το 1944, αυτό το παραμύθι για πρώτη φορά απέκτησε επίσημη υπόσταση, ξένοι το κατήγγειλαν πριν καλά – καλά προλάβουμε να το καταγγείλουμε εμείς. Γιατί είναι ένα ψέμα.
Ακούστε κάτι:
Η εκ των υστέρων προσπάθεια να «ξαναγραφεί» η Ιστορία ποτέ δεν είναι «αθώα»!
Υποκινείται πάντα από πολιτικές σκοπιμότητες και έχει πάντα πολιτικές προεκτάσεις.
Κι εδώ είναι που η ιστορία γίνεται Πολιτική.
Η θεωρία των τριών Μακεδονιών που δήθεν μοιράστηκαν, Υποκρύπτει τη θεωρία του δήθεν ‘’ ενιαίου Μακεδονικού λαού’’ που είναι ‘’ κατακερματισμένος’’ και αναζητά την ‘’ εθνική του ολοκλήρωση’’ αυτό ότι είναι επικίνδυνο. Τίθεται λοιπόν, το πρωταρχικό πολιτικό ερώτημα:
Τι υποκρύπτει η διαστρέβλωση της Ιστορίας;
Ανακατανομή συνόρων για τα εθνικά κράτη της περιοχής – και ανακατανομή σφαιρών επιρροής για τις μεγάλες δυνάμεις που βρίσκονται πίσω τους.
Αυτό υποκρύπτει.
Ποιος ανησυχεί για αυτό;
Μα βεβαίως οι Έλληνες.
Και φτάνουμε στο Κέντρο «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ» (στην Φλώρινα με σφραγίδα της Ελληνικής δικαιοσύνης).
Κάτω από την πίεση του ξένου παράγοντα και με ελαφρά την καρδιά, οι αρμόδιοι και υπεύθυνοι με την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, παραδώσανε αμαχητί το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ στους Σλάβους των Σκοπίων και τους επιτρέψαμε να οικειοποιούνται την ελληνική ιστορία μας, ενώ αυτοί έχουν αποποιηθεί τη σλαβική τους ιστορία και επαίρονται διεθνώς ότι αποτελούν χώρα με κατοίκους απογόνους του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Πρόσφατα οι αρμόδιοι και υπεύθυνοι, προχώρησαν σε άλλο ένα εθνικό και πολιτιστικό ατόπημα καθώς όχι μόνο επικύρωσαν την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς, τηρώντας και υπερασπίζοντας την Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά επέτρεψαν να ιδρυθεί κέντρο διδασκαλίας της ανύπαρκτης «μακεδονικής» γλώσσας μέσα στην Ελλάδα, συγκεκριμένα στην ευαίσθητη περιοχή της Φλώρινας όπου δρούν φιλοσκοπιανές ομάδες.
Η αίτηση του συλλόγου εγκρίθηκε από το Πρωτοδικείο Φλώρινας στις 28 Ιουλίου 2022 και η απόφαση ανακοινώθηκε στο Δελτίο Δικαστικών Εκδόσεων στις 7 Νοεμβρίου 2022.
Το « Κέντρο Μακεδονικής Γλώσσας» στη Φλώρινα εγγράφηκε και εγκρίθηκε επίσημα ως μη κυβερνητική οργάνωση από τις δικαστικές αρχές της Ελλάδος, με κύριο στόχο να εργαστεί για: Την διδασκαλία της μακεδονικής πρότυπης γλώσσας σε πολίτες της Ελλάδας, μέσω διαδικτυακού ιστότοπου.
Την υποστήριξη της εισαγωγής της μακεδονικής πρότυπης γλώσσας ως προαιρετικού μαθήματος σε δημόσια σχολεία (πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια) και πανεπιστήμια στην Ελλάδα, που βρίσκονται στις Περιφέρειες Δυτικής Μακεδονίας, Κεντρικής Μακεδονίας και Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, την υποστήριξη της ίδρυσης παιδαγωγικών σχολών / τμημάτων εντός υφιστάμενων πανεπιστημίων στην Ελλάδα.
Διαβάζοντας προσεκτικά κανείς τους στόχους και τις δράσεις που φιλοδοξεί να αναπτύξει το «Κέντρο Μακεδονικής Γλώσσας» όπως αναφέρονται στην επίσημη ιστοσελίδα του, γίνεται αντιληπτή η προσπάθεια αναγνώρισης «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα. Αυτά θα αναλυθούν από τους εισηγητές μας.
Οι επιδιώξεις του «Κέντρο Μακεδονικής Γλώσσας» μεταξύ των άλλων είναι η «μακεδονική γλώσσα» να εισαχθεί ως ξεχωριστό μάθημα στα σχολεία της Βόρειας Ελλάδας, να ιδρυθούν τμήματα σε αυτά τα πανεπιστήμια, στα οποία θα γίνεται εκμάθηση της συγκεκριμένης γλώσσας, να αναγνωριστεί από την ελληνική κυβέρνηση ως μειονοτική γλώσσα και να προστατευτεί ως τέτοια, να γίνεται χρήση αυτής της γλώσσας στη χώρα μας από Έλληνες πολίτες οι οποίοι θα αναφέρουν τα ονόματά τους αλλά και τα τοπωνύμια στη σλαβική τους μορφή, μάλιστα θέλουν να γίνει ψηφιακή βάση δεδομένων των τοπωνυμίων σε αυτή τη σλάβικη γλώσσα (την μαϊμού μακεδονική) και με αυτόν τον τρόπο να υπάρξει περαιτέρω αφελληνισμός των συγκεκριμένων περιοχών. Γενικά η κύρια προσπάθεια , η φιλοδοξία του «Κέντρο Μακεδονικής Γλώσσας» είναι η αναγνώριση «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα… .μια προσπάθεια που επί χρόνια επιχειρούν να επιτύχουν οι Σκοπιανοί χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα μέχρι τώρα.
Δυστυχώς όμως με την έγκριση ιδρύσεως του «Κέντρο Μακεδονικής Γλώσσας» δίνουμε στους Σκοπιανούς και όλα τα απαραίτητα εφόδια για να πατήσουν «πόδι» στην περιοχή της Μακεδονίας αναγνωρίζοντας την «μακεδονική» μειονότητα.
Ποια θα είναι η κατάληξη της νέας βαλκανικής ΄΄αρχιτεκτονικής΄΄ που αυθαίρετα σχεδιάζουν τα διεθνή οικονομικά συμφέροντα;
Απ ότι θυμάμαι η γεωπολιτική της Δύσης στα βαλκάνια, μετά την πτώση των κομουνιστικών καθεστώτων, έχει συσσωρεύσει οικτρές αποτυχίες επινοώντας ΄΄ λύσεις΄΄ που προκάλεσαν συγκρούσεις και στοίχισαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες νεκρών. Υπάρχουν ακόμη σε εξέλιξη ανοικτές υποθέσεις στην γραμμή Σερβίας – Κοσόβου – Αλβανίας, οι οποίες είναι δυνατόν να προκαλέσουν ενστάσεις που δεν αφήνουν αδιάφορη την Αθήνα.
Είναι επίσης δεδομένη η αυξημένη ΄΄ επιρροή΄΄ της Τουρκίας στα Τίρανα και οι ΄΄ σχέσεις΄΄ της με Μουσουλμανικές κοινότητες παντού στα Δ. Βαλκάνια και την Θράκη.
Η χώρα μας πρέπει ταυτόχρονα να αντιμετωπίζει δυο μέτωπα αντικρουόμενων Στρατηγικών σχεδιασμών και συμφερόντων στα Βαλκάνια, από την μια μεριά τα Σκόπια με τα οικονομικά συμφέροντα που τα στηρίζουν, από την άλλη δε ο Τουρκο –αλβανικός άξονας και ο ισλαμικός βρόγχος των αδελφών μουσουλμάνων στους χριστιανικούς πληθυσμούς των Βαλκανίων.
Όμως το χειρότερο όλων είναι, πως δεν διαφαίνεται πρόθεση της πολιτικής ΄΄ ελίτ΄΄ για κατάρτιση, επιτέλους ενός Σχεδίου μακροπρόθεσμης Εθνικής Στρατηγικής, με ισχυρή διακομματική βάση και σε βάθος χρόνου. Πρέπει κάποτε οι αρμόδιοι και ο λαός να σταθούμε απέναντι στις ευθύνες μας και να τις αναλάβουμε. Η αποσπασματική διαχείριση των εθνικών θεμάτων από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, με γνώμονα το βραχυπρόθεσμο πολιτικό συμφέρον έχει αποδειχθεί καταστροφική για τη χώρα.
Δυστυχώς το κλίμα στην εσωτερική πολιτική σκηνή είναι θλιβερό. Ανοικτός είναι επίσης το ενδεχόμενο, να βρεθεί η χώρα, ίσως και σύντομα, μπροστά σε σοβαρά προβλήματα σε όλα τα επίπεδα της εξωτερικής πολιτικής και εθνικής ασφάλειας.
Τελειώνοντας δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι όποιος και να προσυπογράψει την βίαιη απόκτηση ιστορικού παρελθόντος από την ΠΓΔΜ, με παραχάραξη κλοπή και δανεισμό της ιστορίας των χρόνων του Μ. Αλεξάνδρου δεν είναι δυνατόν να αλλάξει την πραγματικότητα και την ιστορική συνείδηση των Ελλήνων, ούτε να βιάσει την ψυχή του Ελληνικού λαού.
Τίποτα δεν χάθηκε, εάν δεν χαθεί από τις καρδιές μας
Σοφία Βέμπο! Η τραγουδίστρια της νίκης, όπως την αποκάλεσαν το BBC το 1945 και ο δημοσιογράφος Αχιλλέας Μαμάκης το 1946, είναι αυτή που έδωσε το πατριωτικό της παρόν στην Ελλάδα κατά την διάρκεια του πολέμου καιτης κατοχής στη Μέση Ανατολή.
Η μεγάλη αυτή Ελληνίδα, προσέφερε αφιλοκερδώς 135.000 δολάρια στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, καθώς και σε ευαγή ιδρύματα όπως γηροκομεία, λεπροκομεία, σανατόρια και άλλα.
Τίποτα για τον εαυτό της. Στον κρατικό κορβανά δεν υπάρχει πουθενά γραμμένο το όνομά της στο άτιμο «λαβείν», αλλά μονάχα στο άδολο και πατριωτικό «δούναι».
Δεκάδες είναι τα περιστατικά που συνέβησαν σε διάφορα νοσοκομεία της Αθήνας που επισκεπτόταν. Δύο από αυτά δείχνουν ολοκάθαρα το πατριωτικό της αίσθημα απέναντι στην Πατρίδα, που εξωτερίκευε με το δυναμισμό της και την μεταδοτικότητα της.
Στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», η Σοφία ερμήνευσε διάφορα πολεμικά τραγούδια. Το τελευταίο της κομμάτι ήταν το «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά». Το τραγούδι της, είχε τέτοια έξαρση, πάθος, φλόγα και αγωνιστικό πνεύμα, που οι τραυματίες ένιωθαν απίστευτη έκσταση και ξεχνούσαν τους πόνους τους.
Ένας τραυματίας που είχε αποθεραπευτεί και ήταν με το εξιτήριο στο χέρι, επηρεασμένος από το συγκλονιστικό τραγούδι της, έσχισε την άδεια των 20 ημερών που είχε πάρει από το γιατρό και ζήτησε να τον ξαναστείλουν στο μέτωπο.
Στο νοσοκομείο «Ιπποκράτειο» η Βέμπο διασκέδασε του τραυματίες. Ανάμεσά τους ήταν και ένας τυφλός λοχαγός με καμένο το πρόσωπο. Τον είχε τυφλώσει ένας όλμος. Όλο το κεφάλι του ήταν καλυμμένο από επιδέσμους.
Όταν τελείωσε το πρώτο της τραγούδι, ο λοχαγός συγκινημένος της έσφιξε το χέρι λέγοντάς της:
- Σοφία μου δεν σε βλέπω, μόνο σε ακούω και ευχαριστώ το Θεό που μου πήρε τα μάτια και μου άφησε τα αυτιά για να χαίρομαι τη φωνή σου.
Εκείνη τότε του αφιέρωσε το τραγούδι «Μας χωρίζει ο πόλεμος».Ολοχαγός τότε ξέσπασε σε αναφιλητά. Η Σοφία του έπιασε το χέρι κα ιτου είπε:
- Εσύ είσαι παλικάρι δεν πρέπει να κλαις.
Κι΄ εκείνος, ταπεινός σαν ήρωας, της απάντησε:
- Δεν κλαίω Σοφία μου που έχασα τα μάτια μου. Κλαίω που δεν έχω άλλα δύο να τα δώσω και αυτά στην Πατρίδα!
Σοφία Βέμπο!
Μία δυναμική γυναίκα.
Μία επαναστάτρια γυναίκα.
Μία γυναίκα θρύλος.
Μία γυναίκα σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής.
Σ’ ευχαριστούμε Σοφία!
Σεπτέμβριος 2023 ΕΘΝΙΚΗ ΗΧΩ