Υπτγος ε.α Χρήστος Μπολώσης
Εκείνο το απομεσήμερο Παρασκευής, γύριζα από θλιβερό καθήκον. Μόλις είχαμε συνοδεύσει στην τελευταία του κατοικία έναν συνάδελφο του Πολεμικού Ναυτικού, καλό φίλο και σωστό Έλληνα. Το μυαλό σκοτισμένο, γεμάτο θλιβερές σκέψεις. Σιγά σιγά τα βήματά μου με οδήγησαν στον σταθμό του μετρό «Άγιος Δημήτριος». Σε λίγο φθάνει ο συρμός και ως δια μαγείας το κλίμα αλλάζει. Όλα τα βαγόνια είναι σχεδόν γεμάτα από Ευέλπιδες, αγόρια και κορίτσια, που ετοιμάζονται να ξεχυθούν στην Αθήνα αφού ακολουθεί έξοδος μετά 2 διανυκτερεύσεων.
Τα μυαλό ξεσκοτίζεται, τα σύννεφα φεύγουν και με τη μοναδική ικανότητα της μνήμης να εκμηδενίζει τον χρόνο, γυρίζουμε 60 χρόνια πίσω. Τότε που κι’ εμείς ξεχυνόμαστε στο Πεδίον του Άρεως μ’ κείνα τα καρό βαλιτσάκια ή χωρίς αυτά, σε μια μίζερη έξοδο, που άρχιζε στις 10 το πρωί και τελείωνε στις 10 το βράδυ της Κυριακής. Παρ’ όλα αυτά, την περιμέναμε πώς και πώς και όλη την εβδομάδα κάναμε σχέδια γι’ αυτήν, τα οποία όμως πολλές φορές ναυαγούσαν, διότι «κατά την επιθεώρηση εξόδου ευρέθησαν κομβία της στολής του αστίλβωτα» ή «διότι κατά την επιθεώρηση του Σαββάτο ευρέθει ελαφρώς ακούρευτος» ή, ή, ή…
Και τα χρόνια πέρασαν τρέχοντας, όπως έτρεχε και το μετρό, παρέα με τους Ευέλπιδες και τις αναμνήσεις. Η πραγματικότητα με συνέφερε: «Επόμενη στάση Σύνταγμα. Next station Σύνταγμα». Μάζεψα τα κομμάτια μου και τις αναμνήσεις μου και κατέβηκα, αφήνοντας την παρέα των «καναρινιών», να τιτιβίζουν χαρούμενα.
Μαζί με την αναγγελία της «next station», πρέπει να ακολουθήσει και το «next step», το επόμενο βήμα, που εκείνες τις ημέρες είχε την ονομασία «Εκλογές της ΕΑΑΣ» και μια και είχα υποβάλει υποψηφιότητα για μέλος του ΔΣ, έπρεπε ν’ ασχοληθώ και μ’ αυτό, αν δεν ήθελα να γίνω ρεζίλι των σκυλιών.
Είχε προηγηθεί η αποστολή στην «Εθνική Ηχώ» ενός γλίσχρου βιογραφικού, καθώς και μια φωτογραφία, η οποία δεν απεικόνιζε επακριβώς την σημερινή πραγματικότητα, αλλά εν πάσει περιπτώσει κάπως παρέπεμπε στην σημερινή πραγματικότητα.
Βέβαια, η δεινή οικονομική κατάσταση δεν άφηνε και πολλά περιθώρια εξόδων για προεκλογική εκστρατεία. Μερικές σκέψεις για κάποια ταξίδια, κοντινά έστω, απερρίφθησαν αμέσως μετά πολλών επαίνων και χλευασμών, μετά τον έλεγχο των οικογενειακών οικονομικών. Κάποιες άλλες σκέψεις για αποστολή προσωπικών επιστολών στους εν δυνάμει ψηφοφόρους, επίσης εγκατελείφθη για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Μία άλλη σκέψη, ήταν να κάτσω σε μια καρέκλα και να αρχίσω τα τηλεφωνήματα προς τους… πολυπληθείς ανά την επικράτεια θαυμαστές μου. Αυτό όμως, θα απαιτούσε χρόνο ίσα με 5 εβδομάδες. Όπερ άτοπον, που λέγαμε και στα μαθηματικά. Το κόστος δεν με πολυαπασχολούσε διότι έχω καλό πρόγραμμα από την εταιρία κινητής.
Άρα λοιπόν τα δυο προβλήματα «Κόστος» και «Χρόνος» ήταν απαγορευτικά και οδηγούσαν στο να κάνω αυτό που τελικώς έκανα.
Κάθισα λοιπόν και συνέταξα δυο μέϊλ σπαραξικάρδια, που θεώρησε ότι θα μιλούσαν κατ’ ευθείαν στην καρδιά των ψηφοφόρων. Έστειλα το ένα καμιά εβδομάδα ενωρίτερα και το άλλο μια ημέρα προ των εκλογών.
Τα αποτελέσματα, θα τα συζητήσουμε στο επόμενο φύλλο της «Εθνικής Ηχούς».
