Απόφαση-«βόμβα» του Ελεγκτικού Συνεδρίου! Κρίθηκε συνταγματική η κατάργηση των Δώρων στους συνταξιούχους!

Μετά από 10 χρόνια(!) το Ανώτατο Δημοσιονομικό Δικαστήριο

έκρινε συνταγματική την περικοπή-κατάργηση των Δώρων

με τον ν. 3847/2010 (άρθρο μόνο παρ.1)

Στο ΑΕΔ θα οδηγηθεί πιθανόν η διαφορά

ανάμεσα στα δύο Ανώτατα Δικαστήρια

Ιδού η απόφαση (1388/2018 Ολομ. Ελ. Συν)

Συνταγματική και σύμφωνη με το Πρώτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ και τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ,  που δεσμεύουν τη χώρα μας, έκρινε η Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου την περικοπή-κατάργηση των Δώρων με την υπ’αριθ. 1388/2018 απόφασή του, μετά από σχετικό αίτημα συνταξιούχου Στρατιωτικού.

Με καθυστέρηση δέκα (10) ολόκληρων ετών, το Ανώτατο Δημοσιονομικό Δικαστήριο της χώρας δέχτηκε ότι ο ν. 3847/2010 (άρθρο μόνο παρ. 1), που μείωσε δραστικά τα Δώρα και τα κατήργησε ολοσχερώς για όσους είχαν συντάξιμες αποδοχές πάνω από 2.500 ευρώ, είναι σύμφωνος με το Σύνταγμα, το Πρώτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ και τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ.

Θυμίζουμε ότι με τους μνημονιακούς νόμους του 2010, η 13η και 14η σύνταξη προσδιορίστηκαν σε 400 ευρώ και 200 ευρώ αντίστοιχα για όσους ελάμβαναν συντάξιμες αποδοχές κάτω από 2.500 ευρώ, ενώ για όσους συνταξιούχους λάμβαναν πάνω από 2.500 ευρώ καταργήθηκαν ολοσχερώς.

Η εξέλιξη αυτή είναι πολύ σημαντική αφού αφορά όλους τους συνταξιούχους της χώρας μας. Έρχεται μάλιστα σε μία συγκυρία όπου κορυφώνονται οι παρεμβάσεις της κυβέρνησης και των δανειστών προς την Ελληνική Δικαιοσύνη, με την απειλή «δημοσιονομικού κινδύνου», όπως με χθεσινό δελτίο της ανέδειξε η ΕΝΥΠΕΚΚ.

Ιδιαίτερα η απόφαση αυτή έρχεται μετά από την έκδοση των υπ’αριθ. 2287-2290/2015 αποφάσεων της Ολομέλειας του ΣτΕ, οι οποίες έκριναν ότι όλες οι μνημονιακές διατάξεις που περιέκοψαν ή κατήργησαν τα Δώρα είναι ευθέως αντισυνταγματικές. 

Πιθανότατα η διένεξη μεταξύ των δύο αντιφατικών αποφάσεων των Ανωτάτων Δικαστηρίων επί του ιδίου θέματος, έστω με καθυστέρηση πολλών ετών, θα οδηγηθεί στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο (ΑΕΔ).

Σύμφωνα με το Ανώτατο Δημοσιονομικό Δικαστήριο της χώρας «… η άνευ εξαιρέσεων ολοσχερής κατάργηση των συγκεκριμένων επιδομάτων για το σύνολο των συνταξιούχων του Δημοσίου που επακολούθησε (βλ. την υποπαραγρ. Β.4. της παραγράφου Β του άρθρου πρώτου του ν. 4093/2012, Α΄ 222), καταδεικνύει άνευ ετέρου ότι η επίμαχη περικοπή ήταν απολύτως αναγκαία για την αντιμετώπιση της ως άνω έκτακτης κατάστασης, στην οποία περιήλθε η Χώρα κατά τον κρίσιμο εν προκειμένω χρόνο. 

Περαιτέρω, η περικοπή αυτή δεν δύναται να θεωρηθεί stricto sensu (περιορισμένη έννοια) δυσανάλογη, υπό την έννοια ότι επιβάλλει στη συγκεκριμένη κατηγορία συνταξιούχων ένα ιδιαίτερα επαχθές βάρος, που υπερακοντίζει τον επιδιωκόμενο ως άνω σκοπό. Και τούτο, ενόψει αφενός του σχετικά μικρού ύψους των πρόσθετων παροχών, στις οποίες αφορά η περικοπή, αφετέρου του γεγονότος ότι μέσω του μέτρου αυτού διασφαλίζεται τελικώς, έστω και εμμέσως, η εξακολούθηση καταβολής σε αυτούς κύριας σύνταξης.».

Εξάλλου, σε άλλο σημείο η επίμαχη απόφαση αναφέρει ότι: «Άλλωστε, η επίμαχη περικοπή αποτελεί ένα από τα πρώτα περιοριστικά μέτρα που ελήφθησαν σε σχέση με τις συντάξεις, οι προβαλλόμενοι δε με το υπόμνημα του ενάγοντος ισχυρισμοί που αφορούν στις περαιτέρω μειώσεις που επιβλήθηκαν στις αποδοχές των Στρατιωτικών με βάση τις διατάξεις των νόμων 3865/2010, 3986/2011, 4024/2011, 4051/2012 και 4093/2012, παρίστανται αλυσιτελείς, καθόσον ανάγονται σε μεταγενέστερο του κρίσιμου εν προκειμένω χρόνο και, ως εκ τούτου, δεν δύνανται να συνεκτιμηθούν, στο πλαίσιο εξέτασης, από άποψη επιπτώσεων, της επίμαχης περικοπής.».

Τέλος στο διατακτικό αναφέρει ότι: «…οι διατάξεις της παρ. 1 του άρθρου μόνου του ν. 3847/2010 , κατ’ εφαρμογή των οποίων σταμάτησε, από 1.6.2010 και εφεξής, να καταβάλλονται στον ενάγοντα, Στρατιωτικό συνταξιούχο, τα επιδόματα εορτών Χριστουγέννων και Πάσχα καθώς και το επίδομα αδείας, δεν αντίκεινται στα άρθρα 2 παρ. 1, 4 παρ. 1 και 5, 17, 22, 25 παρ. 1 και 3, 28 παρ. 1 και 2 και 36 παρ. 2 του Συντάγματος, ούτε στο άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης του Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και στην αρχή της αναλογικότητας ούτε δε στα άρθρα 15 παρ. 1, 17 και 31 παρ. 1 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σύμφωνα με τα αναφερόμενα στο ανωτέρω σκεπτικό.».

Ιδού η απόφαση 1388/2018 του ΕλΣυν

1388_2018 ΕλΣυν

πηγή:http://enypekk.gr/

Οι Ένοπλες Δυνάμεις «θερίζουν»: Οι Έλληνες τις εμπιστεύονται περισσότερο από ότι οι Τούρκοι τις δικές τους – Διαλυμένες οι ΤΕΔ

Αποκαλυπτικά είναι τα ποσοστά του Ευρωβαρόμετρου για την εμπιστοσύνη των Ελλήνων στις Ένοπλες Δυνάμεις και άλλους θεσμούς, αλλά και την αντίστοιχη των Τούρκων.

Άλλη μια έρευνα αποδεικνύει την άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις και το πλεονέκτημα του ελληνικού Στρατού.

Οι Έλληνες εμπιστεύονται περισσότερο τις Ένοπλες Δυνάμεις τους, απ΄ ότι οι Τούρκοι τις δικές τους.

Σύμφωνα με στοιχεία που προκύπτουν από το Ευρωβαρόμετρο, στην Ελλάδα το 80,9% εμπιστεύεται τις Ένοπλες Δυνάμεις.

Στην Τουρκία το ποσοστό αυτό είναι 78,1%.

Το ποσοστό εμπιστοσύνης των Τούρκων για τις ΕΔ της χώρας τους ασφαλώς έχει επηρεαστεί από το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016 και τον τρόπο με τον οποίο το καθεστώς Ερντογάν διαχειρίστηκε τις ΕΔ μετά απ΄ αυτό.

Το καθεστώς Ερντογάν έχει προχωρήσει στην έκδοση 15 διαταγμάτων για την αποπομπή περισσοτέρων από 18.000 στελεχών των τουρκικών ΕΔ. Οι διώξεις συνεχίζονται ακόμη και σήμερα 2,5 χρόνια μετά από το αποτυχημένο πραξικόπημα.

Πριν μερικές ημέρες έγινε πογκρόμ συλλήψεων πιλότων της αεροπορίας στρατού.

Υπενθυμίζουμε πως μόλις χθες έσβησε ο κινητήρας τουρκικού F-16 μετά από «ενέδρα» Ελληνικών μαχητικών, γεγονός που ενίσχυσε την πεποίθηση πως οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, και ιδιαίτερα η Πολεμική Αεροπορία, είναι υπό κατάρρευση και σε σε άθλια κατάσταση.

Ενδιαφέρον έχουν τα ποσοστά και για την εμπιστοσύνη που έχουν οι Τούρκοι σε άλλους θεσμούς.

Για την αστυνομία το ποσοστό εμπιστοσύνης τους φθάνει το 78% .

Στην Ελλάδα το ποσοστό αυτό είναι χαμηλότερο και φθάνει το 66,3%.

Οι Τούρκοι δείχνουν εμπιστοσύνη σε ποσοστό 64,4% στο Κοινοβούλιο τους και στο Δικαστικό τους σύστημα σε ποσοστό 63,5%.

Το πρώτο ποσοστό έρχεται σε πλήρη αντίφαση με την εμπιστοσύνη που έχουν οι Τούρκοι για τα πολιτικά τους κόμματα.

Τα εμπιστεύονται μόλις σε ποσοστό 35,8%.

Τα αντίστοιχα αποτελέσματα της έρευνας του Ευρωβαρόμετρου για την Ελλάδα είναι άκρως ανησυχητικά.

Οι Έλληνες πολίτες έχουν τεράστια κρίση εμπιστοσύνης σε θεσμούς όπως η Δικαιοσύνη, η Δημόσια Διοίκηση και τα πολιτικά κόμματα.

Το ποσοστό εμπιστοσύνης για τα πολιτικά κόμματα ανιχνεύεται σε ποσοστό μόλις 4,1%!

πηγή:https://national-pride.org/2019/02/03

Κέρδισε το λαχείο με… κλεμμένη πιστωτική – Ποιος παίρνει τα χρήματα;

Το ίντερνετ έχει πάρει… φωτιά με τις απόψεις να διίστανται σχετικά με το… νόμιμο και το ηθικό! Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως. Μια γυναίκα έκλεψε μια πιστωτική κάρτα στον Καναδά και την χρησιμοποίησε για να αγοράσει ένα λαχείο.

Σε μια στιγμή που η μοίρα είχε κέφια για… ίντριγκα, η γυναίκα κέρδισε το λαχείο και πήγε να πάρει τα κέρδη ύψους 50.000 δολαρίων!

Εκεί όμως, την 33χρονη γυναίκα περίμεναν αστυνομικοί και την συνέλαβαν, για την κλοπή της πιστωτικής που την έκανε να κερδίσει το τεράστιο ποσό με το λαχείο (σ.σ. έναν τύπο… ξυστού) που αγοράστηκε στο κέντρο του Newfoundland Island, στον Καναδά.

Ποιος… παίρνει τα λεφτά από το λαχείο;

Ένας άνδρας επικοινώνησε με την αστυνομία και δήλωσε πως το πορτοφόλι του είχε κλαπεί. Αργότερα έμαθε πως οι πιστωτικές του κάρτες είχαν χρησιμοποιηθεί για διάσημες αγορές στην πόλη. Μία από αυτές το… τυχερό λαχείο!

Αφού, λοιπόν, αποδόθηκε η… ηθική δικαιοσύνη, έχει ξεκινήσει ένα απίστευτο «ντιμπέιτ» στο ίντερνετ σχετικά με το ποιος πρέπει να πάρει τα χρήματα!

Η απάντηση θα σας… εκπλήξει, αφού είναι η εξής: Κανείς από τους δύο! Η γυναίκα δεδομένα δεν θα πάρει τα χρήματα, όμως το ίδιο ισχύει και για το θύμα της κλοπής, αφού η εταιρεία που διαχειρίζεται τα λαχεία δήλωσε πως δίνει τα χρηματικά έπαθλα μόνο σε όποιον έχει κάνει «νόμιμη αγορά».

Τουτέστιν; Τα 50.000 δολάρια παραμένουν στην εταιρεία και μπαίνουν στο… ταμείο εκείνων των χρημάτων για τα οποία δεν εμφανίστηκε νικητής και προστίθενται σε μελλοντικά τζακ ποτ!

Όσο για την γυναίκα; Αντιμετωπίζει κατηγορίες για κλοπή και απάτη μετά το… φιάσκο με το λαχείο.

Πηγή: https://www.zougla.gr/kosmos/article/kerdise-to-laxio-me-klemeni-pistotiki--pios-perni-ta-xrimata

Ζητείται Ηγέτης για Εθνική Αναγέννηση

Ο λαός θέλει πολιτικούς που υπηρετούν το εθνικό συμφέρον, που έχουν ήθος και δεν καταντούν γυρολόγοι της Βουλής

Από τον
Δημήτρη Γαρούφα*

Η χώρα μας οδεύει σε εκλογές εντός του 2019, που σίγουρα θα είναι εκλογές με πολλά μέτωπα ανοιχτά, με τους πολίτες πληγωμένους από τη Συμφωνία των Πρεσπών, με την οποία η χώρα μας αναγνώρισε, κόντρα στην ιστορική αλήθεια, την ομιλούμενη στα Σκόπια σλαβοβουλγαρική διάλεκτο ως μακεδονική γλώσσα και τους Σλάβους των Σκοπίων έμμεσα ως εθνοτικά Μακεδόνες. Θα είναι εκλογές πόλωσης, με σκανδαλολογία και συνθήματα, χωρίς παρουσίαση προγραμματικών θέσεων και οράματος για το μέλλον από τα πολιτικά κόμματά μας.

Στη συνείδηση των πολιτών τα πολιτικά κόμματά μας δεν χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης, γιατί επί πολλά χρόνια έκρυβαν την αλήθεια από τον ελληνικό λαό και εκμαύλιζαν τους Ελληνες πολίτες με επιδόματα του τύπου «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία» και με σωρηδόν διορισμούς στον δημόσιο τομέα, με αποτέλεσμα τη χρεοκοπία της χώρας. Στην περίοδο της κρίσης οι πολίτες σαν ζαλισμένοι στράφηκαν ακόμη και σε ακραίες πολιτικές δυνάμεις, περισσότερο για να εκδικηθούν τα συστημικά κόμματα, και παραζαλισμένοι και τώρα βρίσκονται σε αμηχανία γιατί διαπιστώνουν ότι οι πολιτικοί μας που υπόσχονταν άμεση έξοδο από τα Μνημόνια, όταν πήραν την εξουσία ήταν κι αυτοί υποτελείς στους δανειστές και ότι η πλειονότητα του πολιτικού κόσμου συμπεριφέρεται σαν τους ηθοποιούς που παίζουν όποιο ρόλο τούς ζητηθεί.

Αναντίρρητα η χώρα δεν βγήκε από την κρίση ούτε εφαρμόζεται κάποιο αναπτυξιακό πρόγραμμα που θα τη βοηθήσει να κάνει άλμα προς τα εμπρός. Η χώρα εμφανίζεται ως εξαρτώμενη από τους δανειστές που, όπως υποψιάζονται οι πολίτες, επιβάλλουν υποχωρήσεις και επώδυνες λύσεις και στα εθνικά μας θέματα, πληγώνοντας το εθνικό συναίσθημα των πολιτών που επαναστατούν μέσα τους όταν ακούν τον Ζάεφ να μιλά απροκάλυπτα για Μακεδονία και μακεδονικό λαό, και από ανατολάς Τούρκους αξιωματούχους να απειλούν απροκάλυπτα τη χώρα μας.

Οι πολίτες έχουν πλέον απεξαρτηθεί από τα κόμματα σε μεγάλο ποσοστό. Ενδεικτικά αναφέρω ότι στο πρώτο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης τον Ιανουάριο του 2018 για το θέμα των Σκοπίων μια επιτροπή αγνώστων στο ευρύτερο κοινό κάλεσε τους πολίτες σε εκδήλωση διαμαρτυρίας και ανταποκρίθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες, αναγκάζοντας κάποια πολιτικά κόμματα άμεσα να αναπροσαρμόσουν τη στάση τους και να συμπλεύσουν με το λαϊκό συναίσθημα. 

Αναμφίβολα μεγάλο μέρος των πολιτών αισθάνεται ότι δεν εκφράζεται ικανοποιητικά από τα υφιστάμενα κόμματα, αλλά αναμφίβολα επίσης δεν υπάρχουν φορέας και πρόσωπα αξιόπιστα που θα μπορούσαν να τους εκφράσουν προς το παρόν. Αυτή την πραγματικότητα πρέπει να τη λάβουν υπ’ όψιν οι κομματικοί σχηματισμοί, γιατί αυτό που δεν υπάρχει σήμερα δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει αύριο, γιατί ασίγαστη είναι η λαϊκή επιθυμία για αναγέννηση της πατρίδας.

Αναντίρρητα λοιπόν η πλειονότητα των πολιτών θα ήθελε μια αναγέννηση της πατρίδας, γιατί πληγώνονται όταν τη βλέπουν «κλοτσοσκούφι» των δανειστών και απειλούμενη από γείτονες. Θα ήθελε η πλειονότητα των πολιτών δυνατή τη χώρα, σεβαστή σε φίλους και εχθρούς. Θα ήθελε μια χώρα σε ανάπτυξη, με τους νέους της να μένουν εδώ, μια χώρα αντάξια της Ιστορίας της, με τους δημοκρατικούς θεσμούς να λειτουργούν αποτελεσματικά, μια χώρα χωρίς διαφθορά, με αξιοκρατική στελέχωση του κρατικού μηχανισμού, μια χώρα που θα τιμωρεί τους επίορκους πολιτικούς και δεν θα παραγράφει τα αδικήματά τους, μια χώρα που θα λειτουργεί αξιοκρατικά με πολιτικούς που θα προέρχονται από τον λαό και θα έχουν καταξιωθεί στον επαγγελματικό τους χώρο, με υψηλό ήθος και ικανότητες. 

Θα ήθελε πολιτικούς που θα υπηρετούν το εθνικό συμφέρον, που θα αγωνίζονται για αρχές και ιδανικά, και δεν θα καταντούν γυρολόγοι της πολιτικής, αλλάζοντας σε μια θητεία 3-4 κόμματα με μοναδικό γνώμονα τη δυνατότητα πολιτικής επιβίωσης.

Η επιθυμία των πολιτών για αναγέννηση της χώρας υπάρχει. Το θέμα είναι αν μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτή οι πολιτικοί σχηματισμοί μας, αν μπορούν με αξιόπιστα πρόσωπα να προβάλουν όραμα και πρόγραμμα αξιόπιστο που θα πείσει τους πολίτες ότι μπορεί το όνειρο να γίνει πράξη. 

Σε αυτές τις εκλογές βρίσκεται η τελευταία ίσως ευκαιρία του υπάρχοντος πολιτικού κόσμου μας και αυτό πρέπει να το λάβουν υπ’ όψιν γιατί το υπόγειο ρεύμα που διαμορφώνεται δεν έχει σχηματοποιηθεί ακόμη. Αν όμως από τις προσεχείς εκλογές βγει περισσότερο τραυματισμένος ο πολιτικός κόσμος, αν αποτύχει να ανταποκριθεί στο λαϊκό αίτημα αναγέννησης της χώρας, αν γίνουν κι άλλες επώδυνες υποχωρήσεις σε εθνικά μας θέματα, νομοτελειακά θα ακολουθήσει ριζική αναδιάρθρωση της πολιτικής ζωής, ίσως παρόμοια με αυτή που έγινε πριν από χρόνια στην Ιταλία.

*Δικηγόρος, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης

πηγή:https://www.dimokratianews.gr/content/95812/ziteitai-igetis-gia-ethniki-anagennisi

Πώς κατασκευάστηκε “μακεδονική” ταυτότητα

Σταύρος Λυγερός

Σύμφωνα με τη σλαβομακεδονική ιστοριογραφία, το “μακεδονικό έθνος” έχει ιστορία 13 αιώνων. Αρνούμενη την ελληνικότητα των αρχαίων Μακεδόνων και τη συνεχή ελληνική παρουσία στην περιοχή, διατείνεται ότι το “νέο μακεδονικό έθνος” διαμορφώθηκε τον 7ο μ.Χ. αιώνα από την επιμιξία των ιθαγενών Μακεδόνων με τα σλαβικά φύλα που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Μακεδονίας.

Ούτε κατά το Μεσαίωνα, ούτε αργότερα, όμως, προέκυψαν στοιχεία που να θεμελιώνουν την προπαγανδιστική αυτή θεωρία. Τα γραπτά των ξένων περιηγητών και οι διπλωματικές πηγές της εποχής, που αναφέρονται στους κατοίκους της Μακεδονίας, αναφέρουν την ύπαρξη ελληνικών και σλαβο-βουλγαρικών πληθυσμών.

Στην πραγματικότητα, οι προπαππούδες των σημερινών Σλαβομακεδόνων, εάν είχαν εθνική συνείδηση, είχαν βουλγαρική. Το γεγονός αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι και οι απόγονοί τους είναι υποχρεωμένοι να δηλώνουν το ίδιο. Υπάρχουν ενδείξεις ότι από τις αρχές του 20ου αιώνα είχε αρχίσει μία αργή διαδικασία εθνογέννεσης. Προέκυψε από μία αντίθεση στους κόλπους του σλαβικού πληθυσμού στην ευρύτερη Μακεδονία.

Η μία τάση είχε ως στόχο τη Μεγάλη Βουλγαρία με την προσάρτηση της Μακεδονίας. Η άλλη τάση είχε ως στόχο τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους στη Μακεδονία με βουλγαρόφρονα ταυτότητα. 

Η διαδικασία γέννεσης της σλαβομακεδονικής εθνότητας προέκυψε από τη δεύτερη αυτή τάση και προσέλαβε διαστάσεις στο πρώτο ήμισυ της δεκαετίας 1940. Ολοκληρώθηκε με την παρέμβαση των κρατικών θεσμών της “Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας”, που δημιούργησε ο Τίτο το 1944.

Η περίπτωση της γλώσσας

Η περίπτωση της γλώσσας είναι χαρακτηριστική. Μέχρι την δεκαετία 1940 δεν υπήρχε αυτοτελής γλώσσα. Υπήρχε ένα προφορικό ιδίωμα, που ουσιαστικά ήταν διάλεκτος της βουλγαρικής. Η Ακαδημία Επιστημών των Σκοπίων μετέτρεψε το προφορικό ιδίωμα σε γραπτή γλώσσα, περιορίζοντας κατά το δυνατόν τα στοιχεία της βουλγαρικής και εμπλουτίζοντάς το με στοιχεία της σερβικής.

Η ύπαρξη διακριτής “μακεδονικής” γλώσσας ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για να εδραιωθεί ο ισχυρισμός περί “μακεδονικού έθνους”. Γι’ αυτό και η “μακεδονική” αναγνωρίσθηκε ως μία από τις τρεις επίσημες γλώσσες της Γιουγκοσλαβίας. Ας σημειωθεί ότι η πρώτη γραμματική της κυκλοφόρησε το 1952 και το πρώτο φιλολογικό λεξικό το 1961. Το 1969 κυκλοφόρησε η τρίτομη “Ιστορία του Μακεδονικού Έθνους” και ένα χρόνο νωρίτερα (1968) η ορθόδοξη Εκκλησία της περιοχής αυτοανακηρύχθηκε “Αυτοκέφαλη Μακεδονική Εκκλησία”.

Οι Σλαβομακεδόνες κατηγορούν την Ελλάδα ότι αμφισβητεί την ύπαρξη της εθνότητας και της γλώσσας τους. Οι κατηγορίες αυτές δεν είναι κάτι νέο. Διατυπώνονται από την εποχή της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Χαρακτηριστικό δείγμα είναι το παρακάτω σχόλιο της κρατικής τηλεόρασης των Σκοπίων, που αναμεταδόθηκε (16 Φεβρουαρίου 1986) και από την ομοσπονδιακή τηλεόραση του Βελιγραδίου:

«Η αμφισβήτηση της ύπαρξης του μακεδονικού έθνους, η μη αναγνώριση των δικαιωμάτων των Μακεδόνων που ζουν στην Ελλάδα και η αμφισβήτηση της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας ως κράτους του μακεδονικού λαού και αναπόσπαστου τμήματος της Γιουγκοσλαβίας, συνεχίζουν να αποτελούν περιοριστικούς παράγοντες για την ανάπτυξη των σχέσεων Γιουγκοσλαβίας-Ελλάδας».

Τι αμφισβητεί η Ελλάδα

Οι κατηγορίες αυτές διαστρέφουν την πραγματικότητα. Η Ελλάδα δεν είχε κανένα λόγο να ανακατευθεί σε εθνολογικές και γλωσσολογικές διενέξεις μεταξύ των Σκοπίων και της Σόφιας. Αμφισβητεί την ονομασία “μακεδονική εθνότητα” κι όχι το γεγονός ότι ο σλαβικός πληθυσμός της FYROM θέλει να αποτελεί ξεχωριστή εθνότητα και να μιλάει ξεχωριστή γλώσσα. Αμφισβητεί το δικαίωμά του να αποκαλεί το κράτος του “Μακεδονία” κι όχι το δικαίωμά του να έχει δικό του κράτος.

Είναι σωστό αυτό που έχει αναφέρει ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της FYROM Μιλόσοσκι στην επιστολή του προς τους ομολόγους του των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ αμέσως μετά τη σύνοδο κορυφής του Βουκουρεστίου (αρχές Απριλίου 2008): «Η διαφωνία σχετικά με το συνταγματικό όνομα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, το οποίο έχει ως τώρα αναγνωριστεί από 120 και πλέον χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο, φαίνεται να είναι μόνο ένα πρόσχημα για την επίτευξη του τελικού στόχου της Ελληνικής Κυβέρνησης, που είναι η άρνηση της μακεδονικής εθνικής ταυτότητας, της μακεδονικής γλώσσας και ολόκληρης της μακεδονικής πολιτιστικής κληρονομιάς».

Πράγματι, στον πυρήνα του προβλήματος βρίσκεται η εθνική ταυτότητα των γειτόνων μας, αυτή την οποία παραχώρησε με τη Συμφωνία των Πρεσπών η κυβέρνηση Τσίπρα. Ως κάτοικοι της ευρύτερης Μακεδονίας, οι Σλάβοι της περιοχής έχουν δικαίωμα στη χρήση του όρου. Δεν έχουν δικαίωμα, όμως, να τον μονοπωλούν. Στις περιπτώσεις που σε μία περιοχή ζουν περισσότερες της μίας εθνότητες χρησιμοποιείται εθνογεωγραφικός όρος για να τις περιγράψει. Το πρώτο συνθετικό δηλώνει την εθνότητα και το δεύτερο συνθετικό την τοπικότητα.

Γνωστό, αλλά όχι μοναδικό παράδειγμα είναι η Κύπρος. Οι Έλληνες της Κύπρου ονομάζονται Ελληνοκύπριοι και οι Τούρκοι Τουρκοκύπριοι. Κατά τον ίδιον τρόπο στη Μακεδονία υπάρχουν Έλληνες (Ελληνομακεδόνες), Βούλγαροι (Βουλγαρομακεδόνες), Αλβανοί (Αλβανομακεδόνες) κ.α. Υπάρχουν και οι Σλάβοι κάτοικοι της FYROM. Οι ίδιοι αποδέχονταν για τον εαυτό τους το όνομα Σλαβομακεδόνες.

Ο όρος Σλαβομακεδόνες

Ο εθνογεωγραφικός όρος Σλαβομακεδόνας περιγράφει με ακρίβεια την ταυτότητά τους. Τη θεώρηση αυτή έχω διατυπώσει στο “Ο μειονοτικός επεκτατισμός των Σκοπίων” (Τετράδια πολιτικού διαλόγου έρευνας και κριτικής Νο 11, άνοιξη 1985). Είναι η σλαβική εθνότητα, που κατοικεί σ’ ένα τμήμα της γεωγραφικής περιοχής, η οποία ονομάζεται Μακεδονία. Οι ίδιοι, άλλωστε, δεν έχουν ποτέ αποκηρύξει τη σλαβική καταγωγή τους (με την εξαίρεση του Γκρουέφσκι). Αντιθέτως, την αποδέχονται.

Υπάρχουν αρκετές σχετικές δηλώσεις του ίδιου του Κίρο Γκλιγκόρωφ, προέδρου του ομόσπονδου και στη συνέχεια του ανεξάρτητου κράτους των Σκοπίων. Το ίδιο το ελληνικό κράτος, αλλά και ιστορικοί και συγγραφείς χρησιμοποιούσαν τον όρο Σλαβομακεδόνες, όπως και Βουλγαρομακεδόνες, εννοώντας τους Σλάβους και τους Βουλγάρους που κατοικούσαν στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας.

πηγή:https://slpress.gr/idees/pos-kataskeyastike-makedoniki-taytotita/

Στα 4 δισ. ευρώ το κόστος επιστροφής 13ου - 14ου μισθού στο Δημόσιο

Στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας συζητήθηκε  η υπόθεση εν ενεργεία δημοσίων υπαλλήλων που ζητούν την αποκατάσταση των κομμένων δώρων και του επιδόματος αδείας, τα οποία θεσμοθετήθηκαν στο πλαίσιο του δεύτερου πακέτου δημοσιονομικής προσαρμογής (μνημόνιο) το 2012.

Οι εργαζόμενοι, των οποίων η υπόθεση έφθασε ώς την Ολομέλεια του ανωτάτου δικαστηρίου, είναι δικαστικοί υπάλληλοι, και αρχικά είχαν προσφύγει στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Ναυπλίου όπου κέρδισαν τη δίκη, όπως και στο Εφετείο, ενώ το αρμόδιο τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας επίσης τους δικαίωσε.

Η υπόθεση που συζητήθηκε στην Ολομέλεια, όπου και παραπέμφθηκε λόγω μείζονος σπουδαιότητας καθώς αφορά χιλιάδες εν δυνάμει δικαιούχους, απασχολεί άμεσα και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης μιας και το δημοσιονομικό κόστος που αναμένεται να παραχθεί είναι, σε κάθε περίπτωση, σημαντικό.

Άλλωστε στο δημοσιονομικό κόστος βασίστηκε η επιχειρηματολογία των νομικών εκπροσώπων του Δημοσίου,οι οποίοι κατά τη διάρκεια της εκδίκασης της υπόθεσης αναφέρθηκαν σε συγκεκριμένα ποσά, κάνοντας λόγο για 4 δισ. ευρώ, προκαλώντας τις έντονες αντιδράσεις των συνηγόρων των υπαλλήλων που έχουν προσφύγει.

Πάντως κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας στην οποία δεν παρέστησαν πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι, οι δύο πλευρές αντάλλαξαν σωρεία επιχειρημάτων, νομικών και πραγματικών, προκειμένου να πείσουν τους ανώτατους δικαστές οι οποίοι καλούνται να λάβουν μιαν απόφαση εξαιρετικά μεγάλης σημασίας και για τις δύο πλευρές.

Τα βασικά νομικά επιχειρήματα από την πλευρά των εν ενεργεία δημοσίων υπαλλήλων ήταν τόσο η απόφαση του τμήματος του ΣτΕ που αναγνώρισε ότι οι περικοπές σε δώρα και επίδομα αδείας που έγιναν το 2001 είναι αντισυνταγματικές όσο και η απόφαση-σταθμός της Oλομέλειας του ΣτΕ, που είχε δικαιώσει το 2015 για τις περικοπές των δώρων τους συνταξιούχους.

Από την πλευρά τους οι νομικοί εκπρόσωποι του Δημοσίου επιχείρησαν να αποδομήσουν τα επιχειρήματα των αντιδίκων και, εκτός από την αναφορά τους στον σκόπελο του δημοσιονομικού κόστους, έκαναν χρήση και νομικών επιχειρημάτων σε μια προσπάθεια να θεμελιώσουν τις θέσεις και σε πυλώνες εκτός της οικονομικής συγκυρίας.

Η απόφαση του ανωτάτου δικαστηρίου αναμένεται να εκδοθεί τους επόμενους μήνες και, εκτός από τη θετική της έκβαση, που εκτιμάται ως η πιο πιθανή κατάληξη, όλα θα εξαρτηθούν από το τι θα ορίσει για το εύρος της εφαρμογής της. Αν δηλαδή αποφανθεί το δικαστήριο ότι δικαιούχοι των αναδρομικών θα είναι μόνον όσοι ήδη έχουν προσφύγει πριν από την έκδοση της απόφασης ή αν αντιθέτως δικαιούχοι θα είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είτε προσέφυγαν είτε όχι. Σε κάθε περίπτωση, αν η απόφαση είναι θετική για την αποκατάσταση των κομμένων δώρων και του επιδόματος αδείας, θα είναι σημαντική εξέλιξη για το σύνολο του Δημοσίου για το μέλλον, ενώ για τα αναδρομικά το κόστος θα καθοριστεί από το εύρος εφαρμογής που θα αναγνωρίσει η ίδια η απόφαση.

Επίσης σημαντικό είναι το αν, όποτε εκδοθεί, από την πλευρά της κυβέρνησης υπάρχει η βούληση αλλά και η δυνατότητα να δοθούν τα χρήματα, καθώς έως τώρα σε σχέση με άλλες αποφάσεις της Oλομέλειας του ΣτΕ η εφαρμογή τους είτε έχει προσκρούσει στην πράξη είτε οι αποφάσεις της έχουν εφαρμοστεί εν μέρει. Για παράδειγμα, απόφαση δικαίωσης των συνταξιούχων για τα κομμένα δώρα του 2015 ακόμα δεν έχει εφαρμοστεί, δηλαδή δεν έχουν δοθεί τα χρήματα, αλλά και για τους ενστόλους και λοιπούς που επίσης δικαιώθηκαν έχουν δοθεί κάποια σημαντικά ποσά, όχι όμως όλα.

πηγή:http://www.kathimerini.gr/1008017/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/sta-4-dis-eyrw-to-kostos-epistrofhs-13oy---14oy-mis8oy-sto-dhmosio

Η Θεσσαλονίκη «δώρο» των ναζί στο Βελιγράδι

Αποφράς ημέρα η 9η Απριλίου 1941, όταν τα γερμανικά στρατεύματα κατακτούν την πόλη (φωτογραφία) βυθίζοντας και αυτήν σε πυκνό, βαθύχρονο σκότος.



ΜΙΧΑΕΛ ΜΑΡΤΕΝΣ*

Τον Ιούνιο του 1939, η εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία ζούσε μια λαμπρή επίσκεψη ξένου επισήμου: Ο πρίγκιπας Παύλος και η σύζυγός του, πριγκίπισσα Ολγα της Γιουγκοσλαβίας, επισκέπτονταν το Βερολίνο. Το γερμανικό ναζιστικό καθεστώς έκανε ό,τι μπορούσε ώστε να εμφανιστεί ως άψογος οικοδεσπότης. Οι δρόμοι της γερμανικής πρωτεύουσας ήταν στολισμένες με γιουγκοσλαβικές σημαίες ενώ ο υπουργός Προπαγάνδας Γιόζεφ Γκέμπελς διέταξε το κλείσιμο όλων των καταστημάτων, των υπηρεσιών και των σχολείων για να συγκεντρωθούν πλήθη κόσμου στους δρόμους και να επευφημήσουν τους υψηλούς επισκέπτες. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονταν στο πόδι, με 30.000 άνδρες των SA να φροντίζουν για τη δημόσια τάξη.

Όλη αυτή η κινητοποίηση είχε ένα σκοπό: Ο Χίτλερ ήθελε να πείσει τον πρίγκιπα διάδοχο Παύλο να συνάψει μια στρατηγική συμμαχία με τη Γερμανία, αποβλέποντας να διασφαλίσει το νοτιοανατολικό άκρο της γερμανικής επέλασης πριν από τη μεγάλη επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Χίτλερ ωστόσο απέτυχε στον σκοπό του. Ο αγγλόφιλος πρίγκιπας Παύλος καταφέρνει με μαεστρία να απαλλαγεί από τον εναγκαλισμό του δικτάτορα και παρά το γεγονός ότι ανταλλάσσονται πολλές φιλοφρονήσεις, οι συζητήσεις δεν καταλήγουν σε ουσιαστική συμφωνία. «Προς τα έξω» ο Χίτλερ τηρεί τα προσχήματα, αλλά σε στενό κύκλο αποκαλεί τον Παύλο μετά την αναχώρησή του έναν «πρώτης τάξεως δειλό», που θα ήταν πιο ενδεδειγμένος ως τμηματάρχης κάποιου μουσείου παρά ως επικεφαλής κράτους.

Έγγραφα του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών του κρίσιμου διαστήματος Ιανουαρίου - Απριλίου 1941 (οπότε κατελήφθη από τους ναζί η Ελλάδα). Σύμφωνα με τον Γερμανό υπουργό Εξωτερικών Ρίμπεντροπ, ο πρίγκιπας-διάδοχος Παύλος της Γιουγκοσλαβίας τόνιζε ότι, αν η χώρα του προσχωρούσε στον Αξονα, ο ίδιος θα ανατρεπόταν. Ο Ρίμπεντροπ του απάντησε ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί ακόμη και αν δεν ακολουθούσε τις παραινέσεις του Βερολίνου να ενταχθεί στον Αξονα με αντάλλαγμα τη Θεσσαλονίκη...

Το σκοτεινό σχέδιο

Αλλά ο Χίτλερ δεν το βάζει κάτω και αυξάνει την προσφορά του. Ρίχνει στο τραπέζι ένα εξαιρετικά ελκυστικό δέλεαρ για να πάρει με το μέρος του τη Γιουγκοσλαβία: προσφέρει τη Θεσσαλονίκη. Στο Βελιγράδι υπάρχει μια ομάδα Σέρβων αξιωματικών και πολιτικών που επιδιώκει –ήδη από τον Βαλκανικό Πόλεμο του 1912– να καταλάβει την πόλη, να την κερδίσει ως τρόπαιο πολέμου. Αν μετά την Ιταλία και η Γερμανία επετίθετο στην Ελλάδα, η χώρα θα κατέρρεε γρήγορα και προτού πέσει η Θεσσαλονίκη σε ιταλικά χέρια θα γινόταν σερβική. Ο Γιουγκοσλάβος δημοσιογράφος Ντανίλο Γκρέγκοριτς, ο οποίος ανέλαβε το 1941 ένα ρόλο μεσολαβητή μεταξύ Χίτλερ και πρίγκιπα Παύλου, περιέγραψε στο βιβλίο του

Εγγραφα του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών του κρίσιμου διαστήματος Ιανουαρίου - Απριλίου 1941 (οπότε κατελήφθη από τους ναζί η Ελλάδα).

«Έτσι τελείωσε η Γιουγκοσλαβία», που εκδόθηκε το 1942 στα γερμανικά και στα σερβικά, τις σκέψεις που υπήρχαν τότε.

Ο Γκρέγκοριτς γράφει στο βιβλίο ότι είχε διατυπώσει το ενδιαφέρον του Βελιγραδίου για τη Θεσσαλονίκη για λογαριασμό του πρωθυπουργού της Γιουγκοσλαβίας Ντράγκισα Τσβέτκοβιτς ήδη από τον Ιούνιο του 1940 σε μια συνομιλία με τον Γερμανό πρέσβη στο Βελιγράδι, Βίκτορ φον Χέερεν. «Εθεσα το πρόβλημα για τα ανταποδοτικά οφέλη της Γιουγκοσλαβίας εάν εγκατέλειπε την ουδετερότητά της για να εκδηλωθεί ανοιχτά υπέρ του γερμανικού στρατοπέδου». Ο Γκρέγκοριτς είπε ότι το όφελος θα μπορούσε να είναι η Θεσσαλονίκη. Ο Φον Χέερεν είπε ότι θα μπορούσε να αναλογισθεί πώς μετά μια αναμενόμενη ήττα της Ελλάδας «θα μπορούσε η έξοδος της Γιουγκοσλαβίας στο Αιγαίο να αποτελέσει τη βάση για διαπραγματεύσεις».

Έγγραφα του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών του κρίσιμου διαστήματος Ιανουαρίου - Απριλίου 1941 (οπότε κατελήφθη από τους ναζί η Ελλάδα).

Ο Γκρέγκοριτς υποστηρίζει ακόμη ότι ο πρωθυπουργός Τσβέτκοβιτς τον έστειλε να βολιδοσκοπήσει τους Γερμανούς λέγοντας: «Για τη Θεσσαλονίκη θα ταχθούμε ανοιχτά με το αντιβρετανικό μπλοκ». Αν αυτά τα λόγια όντως ειπώθηκαν ουδείς γνωρίζει, γεγονός είναι πάντως πως ο Γκρέγκοριτς ταξίδεψε και τον Νοέμβριο του 1940 σε ένα από πολλά ταξίδια διαμεσολάβησης στο Βερολίνο. Οι συνομιλίες του άφησαν ίχνη στα γερμανικά αρχεία.

Σύμφωνα με τα γερμανικά έγγραφα που βρίσκονται στο πολιτικό αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών, ο Γκρέγκοριτς έγινε δεκτός από τον υπουργό Εξωτερικών του Χίτλερ, Γιόακιμ φον Ρίμπεντροπ. Στο Βελιγράδι είχε ξεκινήσει, το αργότερο μετά την ιταλική επίθεση στην Ελλάδα, μια ζωηρή συζήτηση για το ενδεχόμενο να γίνει η Θεσσαλονίκη μια γιουγκοσλαβική πόλη. Τον Νοέμβριο του 1940 σε έκθεση του Γερμανού πρέσβη στο Βελιγράδι αναφέρεται ότι στη Γιουγκοσλαβία «παίζουν με την ιδέα τελευταία σε σοβαρούς πολιτικούς κύκλους ότι θα γίνει δυνατόν με την κατάρρευση της Ελλάδας να καταληφθεί η Θεσσαλονίκη (σ.σ. από τη Γιουγκοσλαβία)».

Έγγραφα του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών του κρίσιμου διαστήματος Ιανουαρίου - Απριλίου 1941 (οπότε κατελήφθη από τους ναζί η Ελλάδα).

Ο πρέσβης Φον Χέερεν αναφέρει στις 14 Νοεμβρίου του 1940: «Το ξέσπασμα του ιταλοελληνικού πολέμου με τον οποίο, όπως νομίζουν εδώ, επανατίθεται το ζήτημα της μελλοντικής εδαφικής διαμόρφωσης της Ελλάδας, ξαναζωντάνεψε σε σερβικούς κύκλους, πριν από όλα στις ένοπλες δυνάμεις, την παλιά σερβική επιθυμία για μια ελεύθερη πρόσβαση στο Αιγαίο μέσω της Θεσσαλονίκης...».

Σε έγγραφο που διαβαθμιζόταν ως «απόρρητο έγγραφο του Ράιχ» γίνεται αναφορά στον στρατιωτικό ακόλουθο της Γιουγκοσλαβίας Βλαντίμιρ Βάουχνικ, ο οποίος είπε σε Γερμανό αξιωματικό πως το Βελιγράδι «προβληματίζεται αναφορικά με τη Θεσσαλονίκη, για την οποία ενδιαφέρεται πάρα πολύ. Ο αρχηγός του γενικού επιτελείου της Γιουγκοσλαυίας που αποχώρησε πρόσφατα, ένας καλός και στοχοπροσηλωμένος στρατιώτης, ασχολείτο διαρκώς με την ιδέα ότι η Γιουγκοσλαυία θα μπορούσε με τη βοήθεια και τη σύμφωνη γνώμη της Γερμανίας να αποκτήσει τη Θεσσαλονίκη... Η προσωπική του άποψη, ωστόσο, είναι ότι αν η Γερμανία εισβάλει με τη Βουλγαρία στη Θράκη, θα μπορούσε να εισβάλει η ίδια (σ.σ. στη Θεσσαλονίκη)»...

«Σκέτη προδοσία στην Ελλάδα»

Στα απομνημονεύματά του, που εκδόθηκαν το 1963 στο Μπουένος Αϊρες, ο Βλαντίμιρ Βάουχνικ παραθέτει τελείως διαφορετικά τα γεγονότα. Αφενός δεν αμφισβητεί ότι γίνονταν διαπραγματεύσεις για τη Θεσσαλονίκη. Υποστηρίζει, ωστόσο, ότι «στα τέλη Νοεμβρίου ή στις αρχές Δεκεμβρίου» του 1940 έλαβε ένα τηλεγράφημα από το υπουργείο Πολέμου του Βελιγραδίου, στο οποίο του επισημαινόταν ο κίνδυνος να πέσει η Θεσσαλονίκη στα χέρια της Ιταλίας ή της Βουλγαρίας. «Μου δόθηκαν οδηγίες λοιπόν να έρθω σε επαφή αμέσως με τις εξέχουσες προσωπικότητες του Γ΄ Ράιχ και να βολιδοσκοπήσω αν το Γ΄ Ράιχ θα μπορούσε να επιβάλει –δρώντας ως μεσολαβητής ή απευθείας– ώστε η Θεσσαλονίκη να γίνει γιουγκοσλαβική».

Στη νοτιοαμερικανική εξορία, ο Βάουχνικ υποστηρίζει ότι ο ίδιος ήταν πάντα αντίθετος σε ένα τέτοιο σχέδιο, όπως εξάλλου και ο αρχηγός της διπλωματικής αποστολής, Ιβο Αντριτς (ο μετέπειτα κάτοχος του βραβείου Νομπέλ Λογοτεχνίας). «Ρώτησα τον επιτετραμμένο μας στο Βερολίνο δρ Αντριτς αν του ήταν γνωστές κάποιες προθέσεις της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης αναφορικά με τη Θεσσαλονίκη, πράγμα που αρνήθηκε κατηγορηματικά, υποστηρίζοντας κάτι που ανταποκρινόταν και στη δική μου θέση, ότι κάθε ενέργεια σε σχέση με τη Θεσσαλονίκη θα έπρεπε να χαρακτηρισθεί σαν μη φιλική, σαν σκέτη προδοσία στην Ελλάδα».

Η γερμανική πρεσβεία αποτυπώνει αναφορές στον γιουγκοσλαβικό Τύπο, όπου γίνεται λόγος για πραξικόπημα «ενός ισχυρού άνδρα» εάν ο πρίγκιπας-διάδοχος ακολουθούσε τις «συμβουλές» του Βερολίνου.

Ωστόσο, τα γερμανικά έγγραφα του 1941 μιλούν μια διαφορετική γλώσσα σε σχέση με τα απομνημονεύματά του. Η γερμανική πρεσβεία αναφέρει ότι το πρόβλημα «της προσάρτησης της Θεσσαλονίκης στη Γιουγκοσλαβία εξακολουθεί να συζητείται εντατικά στο Βελιγράδι. Σε σχέση με το ζήτημα αυτό τονίζεται από Γιουγκοσλάβους ειδικούς ότι ο πληθυσμός που κατοικεί στα σύνορα ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη και στα σημερινά σύνορα της Γιουγκοσλαβίας είναι σλαβικής καταγωγής και έχει απλώς εξελληνισθεί. Θα χρειαστεί λίγος χρόνος για να βγουν και πάλι τα σλαβικά στοιχεία στην επιφάνεια». Ομως οι Κροάτες είναι αντίθετοι, όπως έχει μάθει η γερμανική πρεσβεία: «Οι Κροάτες απορρίπτουν κατά βάση ό,τι θα μπορούσε να συμβάλει στην ενίσχυση των Σέρβων...».

Ο υφυπουργός Φον Βαϊτσέκερ (ο γιος του οποίου έγινε αργότερα πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας) καταγράφει στις 3 Δεκεμβρίου του 1940 σε σημειώσεις του τι ακριβώς προσφέρει ο Χίτλερ στη Γιουγκοσλαβία: «Η Θεσσαλονίκη δωρεάν, διαφορετικά να μείνουμε εκτός αντιπαράθεσης, μονάχα μια μικρή προδοσία στην Ελλάδα και έτσι έμμεσα πατάμε και τη Βρετανία». Τον Ιανουάριο ο Βαϊτσέκερ επιστρέφει στα, εν τω μεταξύ περαιτέρω επεξεργασμένα, σχέδια για τον κατατεμαχισμό της Ελλάδας: «Στους Βούλγαρους υποσχεθήκαμε την έξοδο στο Αιγαίο ανάμεσα στον Στρυμώνα και στον Εβρο αν συμμετάσχουν στον άξονα... Τελικά θα πρέπει να εξυπηρετήσουμε και τους Σέρβους με τη Θεσσαλονίκη, για να τους μπουκώσουμε με κάτι».

Οι Βούλγαροι πράγματι είχαν στρέψει προσωρινά τη ματιά τους στη Θεσσαλονίκη. Ο Βούλγαρος πρέσβης στο Βερολίνο, Παρβάν Ντραγκάνοφ, δηλώνει τελικά ικανοποιημένος με τη Θράκη. Παρ’ όλα αυτά, παρακαλεί το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών το 1940 να μην υποσχεθεί τη Θεσσαλονίκη αμέσως και άνευ όρων, αλλά «υπό προϋποθέσεις κατά τη “σύνταξη του τελικού απολογισμού” και σαν ανταμοιβή για καλή συμπεριφορά». Ο Γιουγκοσλάβος διάδοχος Παύλος διστάζει, αλλά τον Μάρτιο του 1941 σπάει η παρατεταμένη αντίδρασή του. Μέσω του Γκρέγκοριτς συμφωνείται μια συνάντηση με τον Χίτλερ στο Μπερχτεσγκάντεν.

Γερμανικές δυνάμεις κινούνται προς τον Λευκό Πύργο. Η εκχώρηση της Θεσσαλονίκης στη Γιουγκοσλαβία έμεινε στα χαρτιά.

«H Γερμανία θα υποσχεθεί και γραπτώς την πόλη με μυστικό έγγραφο»

Ο υπουργός Φον Ρίμπεντροπ ενημερώνει τον πρέσβη Φον Χέερεν στο Βελιγράδι με τηλεγράφημα για την εξέλιξη: Ο Χίτλερ είπε στον πρίγκιπα διάδοχο ότι η Αγγλία έχει ήδη χάσει τον πόλεμο και είναι ώρα για όλες τις χώρες της Ευρώπης να προσαρμοσθούν στη νέα αρχιτεκτονική της Ευρώπης. Καθώς η κατάρρευση της Ελλάδας είναι απλά θέμα χρόνου, προσφέρεται στη Γιουγκοσλαβία μια μοναδική ευκαιρία, με την έγκαιρη προσέγγιση στον άξονα, να διασφαλίσει την επί μακρόν χρόνο πρόσβαση στο Αιγαίο. «Η Ελλάδα δεν θα είναι σε θέση να κρατήσει τις θέσεις της στη Θεσσαλονίκη και τα γερμανικά στρατεύματα θα αποσυρθούν κάποια μέρα από τα Βαλκάνια. Αν η Γιουγκοσλαβία δεν έχει διασφαλίσει εγκαίρως τις απαιτήσεις της διαρέχει τον κίνδυνο να αντικρύσει μια τρίτη δύναμη να αναπτύσσεται στο Αιγαίο», συνοψίζει ο Ρίμπεντροπ τα λόγια του Χίτλερ.

Ο τελευταίος υπόσχεται ότι η Γερμανία θα φροντίσει να πέσει η Θεσσαλονίκη στα χέρια της Γιουγκοσλαβίας. Ο πρίγκιπας Παύλος απαντάει ότι η λήψη μιας τέτοιας απόφασης του πέφτει πολύ δύσκολη, αναφέρει την καταγωγή της γυναίκας του και την προσωπική του συμπάθεια για την Αγγλία. Αλλά, παρ’ όλα αυτά, θέλει τη Θεσσαλονίκη. Για να ενισχύσει τις δεσμεύσεις του Χίτλερ, ο Ρίμπεντροπ στέλνει τηλεγράφημα στις 9 Μαρτίου στον Φον Χέερεν (σημειώνοντας) ότι η Γερμανία είναι έτοιμη να υποσχεθεί και γραπτώς την κατοχή της πόλης με μυστικό έγγραφο... Στις 17 Μαρτίου ο Φον Χέερεν στέλνει εξαιρετικά επείγον τηλεγράφημα (άκρως απόρρητο) απάντησης ότι η Γιουγκοσλαβία συμφώνησε στην προσχώρησή της στον άξονα. Κατόπιν τούτου στο Βελιγράδι δίνουν μεγάλη αξία σε ένα συμβατικό κείμενο με την ακριβή διατύπωση ότι για τη «νέα ρύθμιση» των συνόρων στα Βαλκάνια «θα ληφθεί υπ’ όψιν το ενδιαφέρον της Γιουγκοσλαβίας σε μια σύνδεση της επικράτειάς της με το Αιγαίο Πέλαγος και τη διεύρυνση της κυριαρχίας της στην πόλη και στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης».

Σε μια επίσης απόρρητη απάντηση το Βερολίνο επαναλαμβάνει ακριβώς αυτό το λεξιλόγιο, εκπληρώνοντας την επιθυμία του Βελιγραδίου. Ο Χίτλερ διαβεβαιώνει ακόμη τη Γιουγκοσλαβία ότι δεν θα ζητήσει δικαιώματα διέλευσης για τις δυνάμεις του ούτε και υποχρέωση στρατιωτικής συνδρομής. Αυτές είναι πολύ μεγαλύτερες παραχωρήσεις από εκείνες που έχουν πετύχει γι’ αυτές η Ουγγαρία, η Ρουμανία, η Σλοβακία και η Βουλγαρία όταν προσχώρησαν στον άξονα. Αν το δει κανείς βραχυπρόθεσμα, η Γιουγκοσλαβία διαπραγματεύθηκε επιτυχημένα. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, βρέθηκε καθ’ οδόν προς τη συνενοχή της εγκληματικής γερμανοϊταλικής πολιτικής, όπως σημειώνει ο Φον Βαϊτσέκερ με ημερομηνία 25 Μαρτίου 1941: «Σημαντικό είναι μόνο η ντροπή της Γιουγκοσλαυίας σε ό,τι αφορά την ίδια που της υποσχόμαστε μυστικά τη Θεσσαλονίκη, δηλαδή ένα τμήμα του εδάφους τού μέχρι σήμερα συμμάχου της».

Η προσχώρηση της Γιουγκοσλαβίας στον άξονα υπογράφεται στις 25 Μαρτίου 1941 στο ανάκτορο Μπελβεντέρε της Βιέννης. Η συνθήκη ισχύει ένα 48ωρο. Τη νύχτα της 26ης προς 27η Μαρτίου 1941, μια ομάδα Σέρβων αξιωματικών κάνει πραξικόπημα με βρετανική υποστήριξη ενάντια τον πρίγκιπα διάδοχο Παύλο... Οταν ο Χίτλερ μαθαίνει την είδηση εκδηλώνει ένα από τα γνωστά ξεσπάσματά του και διατάζει, λίγες ώρες αργότερα, την καταστροφή όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Γιουγκοσλαβίας, στην οποία δεν θα έπρεπε να επιτεθεί... Το τι συνέβη στη συνέχεια είναι ευρέως γνωστό.

• Πρόκειται για αποσπάσματα από το βιβλίο «Ιβο Αντριτς. Μια ευρωπαϊκή ζωή» του Μίχαελ Μάρτενς, που θα κυκλοφορήσει σύντομα στη Γερμανία. Ο συγγραφέας χρησιμοποίησε πλήθος γερμανικών και σερβικών αρχείων.

*Συντάκτης του κειμένου είναι ο δημοσιογράφος Μίχαελ Μάρτενς. Εκ παραδρομής στο κείμενο της έντυπης έκδοσης της «Καθημερινής» μπήκε το όνομα του συντάκτη Τάσου Τέλλογλου.

πηγή:http://www.kathimerini.gr/1008014/gallery/epikairothta/ellada/h-8essalonikh-dwro-twn-nazi-sto-veligradi