Η ιστορία του Σκοπιανού, που κάποιοι κακώς το ονομάζουν Μακεδονικό, δυστυχώς δεν ξεκινά ούτε από το 1992 (όταν το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών υπό την προεδρία του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή αποφάσισε ότι το γειτονικό κράτος δεν μπορεί να έχει στο όνομα του τη λέξη Μακεδονία), ούτε από το 2008 όταν ο Κώστας Καραμανλής στο Βουκουρέστι είπε όχι στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ αν δεν λυθεί το όνομα δεχόμενος ωστόσο ότι μπορεί να υπάρχει σύνθετη ονομασία.
Δυστυχώς το θέμα ξεκινά από το 1944 όταν ο Τίτο ονόμασε στο ομόσπονδο κράτος της Γιουγκοσλαβίας την περιοχή αυτή Μακεδονία και δυστυχώς τότε εν μέσω συμμοριτοπόλεμου στην Ελλάδα το ΚΚΕ είχε δώσει τη συγκατάθεσή του.
Χαρακτηριστικό είναι το βιβλίο του Ιωάννη Μπουγά «Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ» για το τι συνέβαινε τότε στην περιοχή αλλά και το πρόσφατο άρθρο του το οποίο αναφέρεται σε συγκεκριμένο περιστατικό που υπάρχει μέσα στο βιβλίο του.
Μετά την ήττα τους το 1949 οι κομμουνιστές της Ελλάδος, για χάρη των Σλάβων, ΒΑΠΤΙΖΑΝ ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΕΣ τα Ελληνόπουλα από τη Μακεδονία που είχαν πάρει με το Παιδομάζωμα, ενήλικους που είχαν απαγάγει ως ομήρους τους και «δικούς» τους πολιτικούς πρόσφυγες!
Αυτό ακριβώς συνέβη στην «Κοινότητα του ΚΚΕ» στη Φλορίκα της Ρουμανίας, η οποία είχε αφεντικό το γνωστό στέλεχος του ΚΚΕ ΚΩΣΤΑ ΛΟΥΛΕ, αλλά και σε άλλες Κοινότητες θυμάτων του Παιδομαζώματος, ομήρων και πολιτικών προσφύγων (ανταρτών και των οικογενειών τους) στις χώρες του Παραπετάσματος..
Στη Φλορίκα ήταν όμηροι, η Μακεδονοπούλα Ειρήνη Δαμοπούλου, ο αδελφός της Ηλίας και η μητέρα της Ελπίδα.
Ακολουθεί σχετική μαρτυρία της Ειρήνης από το έργο μου «Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ»:
«…Στην Κοινότητά μας στην Φλωρίκα αποφασίσθηκε από τους υπεύθυνους του ΚΚΕ να διαχωρισθούν όλοι οι ένοικοι του στρατοπέδου σε Έλληνες και Σλαβομακεδόνες. Ο διαχωρισμός αυτός μεταξύ Ελλήνων και Σλαβομακεδόνων άρχισε από το σχολείο. Πρωταγωνιστής στην κατάταξη κάθε παιδιού στην μία ή την άλλη ομάδα, ήταν ο δάσκαλος Κώστας Τριανταφυλλίδης από το Καλοχώρι της Καστοριάς.
Καίτοι είχε σπουδάσει δάσκαλος στην Ελλάδα, τώρα είχε μετατραπεί σε φανατικότατο κομμουνιστή, Σλαβομακεδόνα, και διώκτη των Ελλήνων. Εμένα με τον αδελφό μου Ηλία μας έδιωξε ο ίδιος προσωπικά από το Ελληνικό σχολείο. Μας είπε ότι είμασταν Σλαβομακεδόνες και όχι Έλληνες, αφού καταγόμαστε από τον Άγιο Δημήτριο, πού κατ’ αυτόν ήταν χωριό μόνο Σλαβομακεδόνων.
Επειδή εγώ και ο αδελφός μου αρνηθήκαμε να δηλώσουμε Σλαβομακεδόνες και να παρακολουθήσουμε μαθήματα στην Σλαβομακεδονική γλώσσα, μας έδιωξαν και από το Ρουμανικό σχολείο για τρεις ημέρες. Αυτή η αποβολή μας από το σχολείο, πρώτα-πρώτα δημιούργησε πρόβλημα επιβίωσης αφού έτσι δεν δικαιούμεθα φαγητό από το συσσίτιο του σχολείου.
Όταν η μητέρα μου παραπονέθηκε στην Κοινότητα επειδή δεν μας έδιναν φαγητό στο σχολείο, οι υπεύθυνοι της είπαν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε και εμείς έπρεπε να σκεφθούμε τις συνέπειες της άρνησης εγγραφής μας ως Σλαβομακεδόνες.
Τότε η μητέρα μου ξεκινά και πηγαίνει στο σχολείο να παραπονεθεί. Βρίσκει έναν από τους δασκάλους, έναν κύριο Νίκο από το Κιλκίς. Δυστυχώς δεν θυμάμαι το επίθετό του.
– «Σύντροφε Νίκο, γιατί διώξατε τα παιδιά μου από το ελληνικό σχολείο;
– Γιατί είσαστε Σλαβομακεδόνες από τον Άγιο Δημήτριο! Τα παιδιά σου πρέπει να αλλάξουν σχολείο. Να πάνε στο σχολείο των Σλαβομακεδόνων.
-Σύντροφε Νίκο, κάνετε μεγάλο λάθος! Και εγώ, και τα παιδιά μου είμαστε Έλληνες! Είμαστε απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου! Δεν έχουμε καμία σχέση εμείς με τους Σλαβομακεδόνες. Επειδή ζούσαμε στον Άγιο Δημήτριο δεν σημαίνει ότι είμαστε και Σλαβομακεδόνες! Ο πατέρας μου ήταν Έλληνας παπάς και πολέμησε τους Κομιτατζήδες για να μείνει η Μακεδονία ελληνική. Εσύ, συναγωνιστή, έχω ακούσει ότι κατάγεσαι από τον Πόντο. Με την δική σας λογική, εσύ λοιπόν πρέπει να είσαι Τούρκος!
Οι έντονες διαμαρτυρίες της μητέρας μου φαίνεται ότι είχαν αποτέλεσμα. Εγώ και ο αδελφός μου επανήλθαμε στο Ρουμανικό σχολείο, και σαν εθνικό μας μάθημα συνεχίσαμε να κάνουμε Ελληνικά και όχι Σλαβομακεδόνικα.
Εκτός από εμάς τα παιδιά, οι Έλληνες κομμουνιστές στο στρατόπεδο της Φλωρίκα διαχώρισαν και τους μεγάλους σε Έλληνες και Σλαβομακεδόνες. Δημιούργησαν μια Επιτροπή που επισκεπτόταν με την σειρά όλους τους κατοίκους του στρατοπέδου για να τους κατατάξουν στην μία ή την άλλη ομάδα. Φαίνεται όμως για όλους, ή τουλάχιστον τους πιο πολλούς, η απόφαση αυτή είχε ληφθεί εκ των προτέρων από την Επιτροπή. Η επίσκεψη ίσως είχε σκοπό απλώς να ενημερώσει τον καθένα για την κατάταξή του, ή να τον πείσει να δεχθεί την απόφασή τους.
Για πολλούς, το άκουσμα ότι από την μιά ημέρα στην άλλη γίνονταν Σλαβομακεδόνες δημιουργούσε τρομερό σόκ.
Μερικοί πρόβαλαν αντιρρήσεις.
Άλλοι όμως το δέχονταν χωρίς να πουν κουβέντα.
Αυτό βέβαια δεν πρέπει να κάνει εντύπωση σήμερα. Να αναλογισθεί κανείς ότι ζούσαμε κάτω από συνθήκες καταπίεσης, και απολύτου εξάρτησης για τα πάντα, από τους κομμουνιστές υπεύθυνους της Κοινότητας.
Όταν τα μέλη της Επιτροπής ήρθαν στο δωμάτιο μας να κατατάξουν την μητέρα μου, βασικά της ανακοίνωσαν ότι είναι Σλαβομακεδόνας. Η μητέρα μου όμως με τίποτε δεν δεχότανε να δεχθεί την κατάταξή της ως Σλαβομακεδόνα.
Εγώ και ο αδελφός μου την παρακαλούσαμε κλαίγοντας να μην εκδηλώνεται σαν αντίθετη, διότι φοβόμαστε ότι θα μας την έπαιρναν και πάλι μακριά μας στην απομόνωση. Αυτή όμως δεν μασούσε καθόλου τα λόγια της. Δεν έδειχνε τον παραμικρό φόβο, και μιλούσε με σκληρά λόγια κατά της Επιτροπής του ΚΚΕ της Κοινότητας για το θέμα των Σλαβομακεδόνων.
«Συναγωνίστρια Ελπίδα είχα ακούσει για σένα, αλλά ποτέ δεν σε φανταζόμουνα τόσο σκληρή!», της λέει ένας από τους ανθρώπους της Επιτροπής πού είχε έρθει στο δωμάτιό μας εκείνο το βράδυ.
Μετά από την δική μας οικογένεια, τα μέλη αυτής της Επιτροπής πήγαν δίπλα σε μιά γερόντισσα όμηρο και αυτή του ΚΚΕ από την Μακεδονία. Η γερόντισσα είχε βρεθεί στην Μακεδονία πρόσφυγας απο την Μικρά Ασία μετά την Μικρασιατική Καταστροφή.
Εγώ με τον αδελφό μου κρυφακούγαμε πίσω από την πόρτα.
-«Εσένα γιαγιά πώς να σε γράψουμε, Ελληνίδα ή Σλαβομακεδόνα?
-«Ελληνίδα, μωρέ παιδιά! Πώς αλλιώς; Από το Ανατόλι έρχουμε η δόλια! Τι δουλειά έχω εγώ μωρέ παιδιά με τους Σλαβομακεδόνες!!»
Αυτά έκαναν οι ηγέτες του ΚΚΕ τη δεκαετία του ’50, μετά την αποτυχία τους το 1947-49 να αποκόψουν τη Μακεδονία και τη Θράκη από την Ελλάδα.
Μήπως κάτι παρόμοιο εννοούσε ο κ. Τσίπρας όταν είπε «…Ίσως το 2018 να είναι ένα έτος, όπου θα μπορούμε να έχουμε μια θετική εξέλιξη σε ένα χρόνιο πρόβλημα, αν η νέα κυβέρνηση των Σκοπίων αποφασίσει να κάνει ουσιαστικά βήματα προς τα μπρος. Αν σταματήσει μια, κατά την άποψή μου, αχρείαστη ρητορική, ότι αποτελούν τους μοναδικούς απογόνους των Μακεδόνων και του Μεγάλου Αλεξάνδρου..».
Πανομοιότυπη δήλωση έκανε μετά και ο πρωθυπουργός των Σκοπίων, Ζόραν Ζάεφ: «…Αφήνω στην άκρη τις αξιώσεις της χώρας σύμφωνα με τις οποίες είμαστε οι μοναδικοί κληρονόμοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η ιστορία δεν ανήκει μόνο σε εμάς, αλλά επίσης και στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες».
Η Μακεδονία είναι κυρίως Ιστορία και Πολιτισμός, και αυτά είναι κομμάτι της Ιστορίας και του Πολιτισμού του Ελληνικού Έθνους και δεν πρέπει να παραδοθούν σήμερα στους Σλάβους με την ίδια ευκολία που οι ηγέτες του ΚΚΕ το 1947-49 τους παρέδιδαν τη Μακεδονία και μετά τους Μακεδόνες που κρατούσαν στο Παραπέτασμα (πιέζοντάς τους να δηλώσουν Σλάβοι!).
Ιωάννης Μπουγάς
Πηγή:https://www.crashonline.gr/synenteukseis-gnwmes/1060964/martyria-sok-poioi-estisan-egklima-kata-tis-makedonias/
