Μπορεί η διάταξη για την εξαίρεση πρώην βουλευτών και δηµάρχων από τις προβλέψεις του νέου ασφαλιστικού νοµοσχεδίου τελικά να αποσύρθηκε «µε εντολή του πρωθυπουργού», µετά τις οξύτατες αντιδράσεις που ξέσπασαν, αλλά η ζηµιά για τον ήδη απαξιωµένο πολιτικό µας κόσµο είχε γίνει. Η ελληνική κοινωνία είδε να επιβεβαιώνεται για πολλοστή φορά η παγιωµένη πλέον αντίληψη ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας µας είναι στη µεγάλη του πλειονότητα κατώτερο των περιστάσεων. Και κυρίως διαπίστωσε και πάλι ότι οι Ελληνες πολιτικοί µπορεί να αδυνατούν να συνεννοηθούν, να συναινέσουν και να συνεργασθούν για την αντιµετώπιση της κρίσης και των µεγάλων εθνικών µας θεµάτων, αλλά το πράττουν µε αξιοσηµείωτη ευκολία όταν πρόκειται για τα προσωπικά τους συµφέροντα και τις συντεχνιακές τους επιδιώξεις.
Η ΕΚΠΛΗΞΗ των πολιτών αυτή τη φορά ήταν πολύ µεγάλη, καθώς πολλοί εξ αυτών πίστευαν -αφελώς, όπως δυστυχώς αποδείχθηκε- ότι µετά από έξι δύσκολα χρόνια βαθιάς και πολύπλευρης κρίσης το πολιτικό µας προσωπικό θα είχε στοιχειωδώς συνειδητοποιήσει τις βαρύτατες ευθύνες του για την ηθική, πολιτική και οικονοµική χρεοκοπία της χώρας και θα είχε αλλάξει συμπεριφορά. Η ελληνική κοινωνία, που βιώνει µε τραυµατικό τρόπο την καλπάζουσα ανεργία, τα πολυάριθµα λουκέτα και τη συνεχώς αυξανόµενη και διευρυνόµενη φτώχεια, είχε την ελπίδα ότι οι πολιτικοί της εκπρόσωποι κάτι θα είχαν διδαχθεί από τα τραγικά λάθη, τις αστοχίες και τις παραλείψεις τους των τελευταίων δεκαετιών και θα είχαν χαράξει πλέον µια νέα, διαφορετική γραµµή πλεύσης... Η διάψευση, όµως, ήταν γι’ άλλη µια φορά οδυνηρή! ∆υστυχώς φαίνεται ότι η σοβαρότητα, η υπευθυνότητα, η εργατικότητα, η εντιµότητα και εν τέλει η ωριµότητα και η απλή λογική παραµένουν «είδη εν ανεπαρκεία» στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας του 2016...
ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ επισηµάνει πολλές φορές από τη στήλη αυτή τα τελευταία χρόνια, αλλά θα το επαναλάβουµε και σήµερα: Η ανοχή των Ελλήνων απέναντι στο υφιστάµενο πολιτικό σύστηµα έχει πλέον εξαντληθεί. Και αν δεν υπάρξει ταχύτατα µια γενναία διόρθωση πορείας, οι µελλοντικές πολιτικές εξελίξεις θα είναι θυελλώδεις και µε απρόβλεπτη κατάληξη. Η χώρα θα κινδυνεύσει να µπει σε σοβαρές περιπέτειες. Η κοινωνία βράζει, καθώς έχει πλήρως συνειδητοποιήσει ότι τα κόµµατα και οι ηγεσίες τους δεν έχουν βαρύτατες ευθύνες µόνον για τη χρεοκοπία της χώρας το 2009, αλλά και για την αδυναµία της στη συνέχεια να εξέλθει της κρίσης και να ανακάµψει. Η Ελλάδα µπήκε στα µνηµόνια πρώτη και, παρά την πολυετή εξοντωτική λιτότητα που αναγκάσθηκε να εφαρµόσει, είναι άγνωστο ακόµη αν και πότε θα βγει. Αντίθετα, όλες οι άλλες χώρες, που εισήλθαν σε καθεστώς αυστηρής δηµοσιονοµικής επιτήρησης µετά τη δική µας, έχουν ήδη εξέλθει...
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ οι πολίτες δεν «χρεώνουν» µόνο µε ανικανότητα την πλειονότητα των πολιτικών που κυβέρνησαν και που κυβερνούν τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες. Τους «χρεώνουν» και µε ανηθικότητα! Οχι µόνο γιατί λειτουργούν µε όρους συντεχνίας προστατεύοντας τα προνόµια και τις αµοιβές τους, την ώρα που πετσοκόβουν άγρια τις ήδη αναιµικές αποδοχές εργαζοµένων και συνταξιούχων, αλλά και γιατί συγκαλύπτουν συστηµατικά τα µεγάλα πολιτικά σκάνδαλα και τις ποινικές ευθύνες βουλευτών, υπουργών και ενίοτε πρωθυπουργών που τα ονόµατά τους αναµείχθηκαν κατά καιρούς σε αυτά. Τα παραδείγµατα είναι δεκάδες. Ιδίως µετά την ψήφιση του νόµου περί ευθύνης -ή µάλλον περί... ανευθυνότητας- υπουργών που ισχύει τα τελευταία χρόνια, τα πάσης φύσεως «κουκουλώµατα» πολλαπλασιάσθηκαν. Θυµηθείτε µόνο πόσες φορές συνδυάσαµε το κλείσιµο της Βουλής µε µεθοδεύσεις για την παραγραφή ενοχλητικών για το πολιτικό σύστηµα υποθέσεων που είχαν ήδη πάρει τον δρόµο της ∆ικαιοσύνης... Και βέβαια θυµηθείτε επίσης πόσοι βουλευτές και υπουργοί, που αν ήταν απλοί πολίτες θα κάθονταν στο εδώλιο του κατηγορουµένου, απηλλάγησαν χωρίς καν να υπάρξει στοιχειώδης έρευνα, µε πολιτική απόφαση των συναδέλφων τους που τους έδωσαν «ασυλία»...
ΣΗΜΕΡΑ, σε µια περίοδο που σοβούν τεράστια κοινωνικά, οικονοµικά και εθνικά προβλήµατα στη χώρα, εµείς εξακολουθούµε να συζητάµε τα αυτονόητα. Αυτά στα οποία θα έπρεπε όλοι να συµφωνούµε χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυτά που στην υπόλοιπη Ευρώπη -και στην Κύπρο όπου ζουν και εργάζονται Ελληνες- είναι ο κανόνας, εδώ θεωρούνται µεγάλα οράµατα και δύσκολοι στόχοι! Η εθνική συνεννόηση την ώρα της κρίσης, η διαφάνεια και η στοιχειώδης εντιµότητα στη διαχείριση των κρατικών πόρων, η... απελευθέρωση της ∆ικαιοσύνης από κοινοβουλευτικά «δεσµά» και προσκόµµατα που υποσκάπτουν τη συνταγµατικά κατοχυρωµένη ανεξαρτησία της και η ποινική εξοµοίωση των πολιτικών µε τους υπόλοιπους πολίτες παραµένουν στην ατζέντα των πολιτικών µας συζητήσεων και αναζητήσεων εδώ και δεκαετίες! Νισάφι πια! Ηµασταν νέοι και γεράσαµε... Ας κάνουν επιτέλους κάτι και για την πατρίδα! Τόσα έχουν κάνει για τους εαυτούς τους και για τους κοµµατικούς τους στρατούς...
ΥΓ.: Οι εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα…
http://www.enikos.gr/my-blog/385238
