Γιατί σιωπούν τα πρόβατα;

Οι Έλληνες, παρά το ότι φάνηκε πως όποιο κόμμα και αν επέλεγαν πια, δεν θα απέφευγαν τα μνημόνια, τη λεηλασία, και τη σκλαβιά τους, έχουν χειραγωγούμενοι την ψευδαίσθηση ότι, μπορούν δημοκρατικά να μην αφελληνισθούν

.

«Τόλμησε να χρησιμοποιήσεις τη δική σου λογική. Μόνο εάν αποφασίσουμε να θέσουμε το μυαλό μας στην υπηρεσία μας, να υπερβούμε αυτά που προκαλούν την ηθική μας απάθεια, να μην είμαστε πλέον πρόθυμοι να αποδεχθούμε την ψευδαίσθηση της γνώσης και της ορθολογικής πληροφόρησης, την ουτοπία της Δημοκρατίας, καθώς επίσης την φαντασίωση της ελευθερίας, τότε και μόνο τότε έχουμε μία κάποια ευκαιρία να αποφύγουμε τις τεχνικές χειρισμού και χειραγώγησης μας. Δεν είναι φυσικά ένα εύκολο έργο ή μία απλή διαδικασία, αλλά δεν έχουμε καμία άλλη επιλογή – η απόφαση βέβαια να ανακτήσουμε την ελευθερία μας είναι δική μας» (Kant, με μικρές παρεμβάσεις).

.

Άποψη

Όταν το Μάιο του 2010 η Ελλάδα οδηγήθηκε σκόπιμα στο ΔΝΤ (σενάριο), μέσω της παραποίησης των στοιχείων για το έλλειμμα (από το 6,5% το 2007 στο 15,6% το 2009) και το δημόσιο χρέος (από το 107,2% του ΑΕΠ το 2007 στο 129,7%), σε συνδυασμό με την απίστευτη δυσφήμιση της παγκοσμίως από την τότε κυβέρνηση,οι Έλληνες δεν σιώπησαν ούτε λεπτό – γεμίζοντας τους δρόμους και τις πλατείες, διαδηλώνοντας μαζικά, καθώς επίσης δημιουργώντας το κίνημα των αγανακτισμένων.

Όλα αυτά σε μία εποχή που το ΑΕΠ της χώρας ξεπερνούσε τα 230 δις € (173 δις € το 2015), οι μισθοί των Ελλήνων ήταν ακόμη υψηλοί, οι συντάξεις επίσης, το κοινωνικό κράτος άθικτο, τα ακίνητα τους κατά 2 τρις € ακριβότερα, ενώ το προσδόκιμο ζωής κατά 3,5 χρόνια μεγαλύτερο – με ένα συνολικό χρέος από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη (γράφημα, πηγή), καθώς επίσης με ένα δημόσιο χρέος μικρότερο από τα περιουσιακά στοιχεία του κράτους, τα οποία υπερέβαιναν τα 300 δις € κατ’ εκτίμηση τότε του ΔΝΤ.

.

.

Κάτι περισσότερο από ένα χρόνο αργότερα, αφού οι Έλληνες είχαν τοποθετηθεί «στο κρεβάτι του Προκρούστη», επικράτησε η «σιωπή των αμνών» – όπως είχαμε γράψει τότε (άρθρο), όπου η συντριπτική πλειοψηφία των αγανακτισμένων, εξοργισμένων ή άλλων Ελλήνων Πολιτών φαντασιώνονταν μία εκ του ασφαλούς αντίδραση, μία εξέγερση και μία επανάσταση, την οποία θα προκαλούσε ένας απροσδιόριστος «από μηχανής Θεός».

Έκτοτε η σιωπή αυτή κλιμακωνόταν συνεχώς, ευθέως ανάλογα με τα εκάστοτε μνημόνια που τους επιβάλλονταν, φτάνοντας στο σημερινό ζενίθ της – σε μία πραγματικά εκκωφαντική σιγή, η οποία θυμίζει μία συλλογική αποχαύνωση: μία πλήρη αδιαφορία των Ελλήνων για τον εαυτό τους, για τα παιδιά τους και για την πατρίδα τους, στην  οποία συντελείται μία πραγματική γενοκτονία (άρθρο).

Επί πλέον στα παραπάνω, μία από τις μεγαλύτερες απορίες μας ήταν γιατί οι Έλληνες δεν αναζήτησαν ποτέ μόνοι τους έναν τρόπο, για να μπορούν να εξυπηρετούν το δημόσιο χρέος τους – αφού καμία χώρα δεν το εξοφλεί, όλες είναι χρεωμένες και απλά ανακυκλώνουν τα δάνεια τους.

Εναλλακτικά βέβαια να χρεοκοπήσουν, επιλέγοντας ένα οδυνηρό τέλος έναντι μίας οδύνης δίχως τέλος. Αντί να θεωρούν ανόητα πως αυτοί ευθύνονται για την πτώχευση της χώρας τους, επειδή είναι διεφθαρμένοι, όπως τονίζει συνεχώς ο εντιμότατος επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης – ή φοροφυγάδες, τεμπέληδες και σπάταλοι, κατά τις κατηγορίες της περισσότερο διεφθαρμένης χώρας του πλανήτη, της Γερμανίας (άρθρο).

Για ποιό λόγο λοιπόν προτίμησαν ανόητα να χάσουν 2.000.000.000.000 € από την ακίνητη περιουσία τους, καθώς επίσης να καταρρεύσουν τα εισοδήματα τους, να κλείσουν εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, να εκτοξευθεί η ανεργία στα ύψη, να εξευτελισθούν παγκοσμίως, να απολέσουν ολοσχερώς την εθνική τους κυριαρχία κοκ. – έναντι δυο αμφιλεγόμενων δανείων της τάξης των 230 δις €, με κυριολεκτικά δρακόντειες εγγυήσεις (αγγλικό δίκαιο), τα οποία συμπληρώθηκαν με τα 86 δις € σήμερα.

Εύλογα λοιπόν αναζητήσαμε ερμηνείες από την επιστήμη της εφαρμοσμένης ψυχολογίας (R.Mausfeld), επιθυμώντας εν πρώτοις να δώσουμε απάντηση στο εξής ερώτημα: «Γιατί σιωπούν τα πρόβατα, γιατί δεν αντιδρούν και δεν δραστηριοποιούνται, όταν οδηγούνται νομοτελειακά στη σφαγή τους;« – μέσα από τις οποίες οδηγηθήκαμε στα παρακάτω:

.

Το παράδοξο της Δημοκρατίας

Στις πολιτικές συζητήσεις της παγκόσμιας ελίτ, ο λαός παρομοιάζεται συχνά με μία αγέλη προβάτων, η οποία διακρίνεται από την έντονη τάση της προς τις παράλογες συναισθηματικές αντιδράσεις – από έναν ανορθόδοξο παρορμητισμό, ο οποίος οφείλει να ελέγχεται.

Ως εκ τούτου, είναι σημαντικό για την ηγεσία ενός κράτους να ερμηνεύει τη «σιωπή της αγέλης», σαν μία έγκριση της πολιτικής της δράσης – όπως στο παράδειγμα του Νίξον, ο οποίος ισχυρίσθηκε πως η σιωπή της συντριπτικής πλειοψηφίας των Αμερικανών σήμαινε ότι, συμφωνούσαν με τον πόλεμο του Βιετνάμ. Ανάλογα βέβαια ερμηνεύεται και η σημερινή σιωπή των Ελλήνων – ως η συμφωνία τους δηλαδή με την πολιτική των μνημονίων, της εξαθλίωσης και της υποδούλωσης της χώρας τους.

Περαιτέρω, πρώτος ο Θουκυδίδης είχε αναφέρει ότι, ο όχλος διακρίνεται από το πάθος εις βάρος της λογικής, πως ο λαός είναι ασταθής και άστατος, ενώ καθιστά υπεύθυνους τους άλλους για τα δικά του λάθη – όταν, από την άλλη πλευρά, οι πολιτικοί κατευθύνονται κυρίως από την τάση τους για δύναμη, με στόχο να ικανοποιήσουν τις κυριαρχικές τους βλέψεις, καθώς επίσης τις προσωπικές τους φιλοδοξίες.

Αναγνώρισε επομένως ότι, η κάθε σωστή μορφή οργάνωσης μίας κοινωνίας θα έπρεπε να λαμβάνει υπ’ όψιν τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης, όπως είναι οι παραπάνω – κάτι που, κατά την άποψη του, δεν ήταν δυνατόν να εξασφαλισθεί από τη Δημοκρατία. Θεώρησε λοιπόν, κρίνοντας από το παράδειγμα του Περικλή στην Αθήνα, πως η ιδανική μορφή διακυβέρνησης μίας χώρας είναι η ηγεσία ενός ανδρός, στο όνομα όμως της Δημοκρατίας – κάτι με το οποίο συμφώνησε και ο Αριστοτέλης.

Σε μία τέτοια κυβερνητική μορφή (Τιμοκρατία, όπου διοικούν οι πλέον σεβαστοί στο λαό και οικονομικά ανεξάρτητοι), όφειλαν να ισορροπούν μεταξύ τους τόσο τα ολιγαρχικά, όσο και τα δημοκρατικά στοιχεία – με έναν τέτοιον τρόπο, ώστε ούτε η μάζα και οι φτωχοί, ούτε η ελίτ και οι πλούσιοι να έχουν την εξουσία.

Ειδικά ο Αριστοτέλης θεωρούσε τη Δημοκρατία ως μία «ληγμένη» Τιμοκρατία – επειδή στη Δημοκρατία εμπερικλείεται η δυνατότητα να μοιράσουν μεταξύ τους οι μάζες τις περιουσίες των πλουσίων, εφόσον αποτελούν την πλειοψηφία, γεγονός που κατά το φιλόσοφο ήταν άδικο.

Κάτι ανάλογο ουσιαστικά έχει υιοθετηθεί από το αμερικανικό σύνταγμα, σύμφωνα με το οποίο κάθε μορφή κυβερνητικής οργάνωσης πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να προστατεύει τη μειοψηφία των πλουσίων από την πλειοψηφία των φτωχών. Η λύση που δόθηκε εν προκειμένω από τον ιδρυτή του αμερικανικού συντάγματος (J. Madison), ήταν η «αντιπροσωπευτική Δημοκρατία», η οποία συναντάται σήμερα και στην Ελλάδα – όπου εκ των πραγμάτων πρόκειται για μία καλυμμένη μορφή της Ολιγαρχίας (η Δημοκρατία στην αρχαία Αθήνα ήταν άμεση, αφού κυριαρχούσε πλήρως ο λαός – οι Αθηναίοι Πολίτες βέβαια και όχι οι δούλοι).

Συνεχίζοντας, η Δημοκρατία στη Δύση σήμερα δεν είναι πλέον μία από τις πολλές δυνατές μορφές διακυβέρνησης – αλλά η μοναδική, μέσω της οποία νομιμοποιείται η εκάστοτε πολιτική εξουσία. Ταυτόχρονα, οι κυριαρχούσες ελίτ αντιμετωπίζουν τη Δημοκρατία ως μία απολύτως απαραίτητη ψευδαίσθηση – προσπαθώντας, πίσω από τη ρητορική της Δημοκρατίας, να εξασφαλίσουν τα δικά τους προσωπικά συμφέροντα, στηρίζοντας τις ολιγαρχικές δομές που θεωρούν ως τις πλέον κατάλληλες.

Επί πλέον, κάνουν ότι μπορούν για να διαβρώσουν τις δημοκρατικές δομές – με τέτοιον τρόπο όμως, ώστε οι ενέργειες τους αυτές να μην είναι εύκολα ορατές στον πληθυσμό. Η συγκεκριμένη διαδικασία έχει επιταχυνθεί σήμερα, με έναν εξαιρετικά ανησυχητικό ρυθμό – με τη βοήθεια των χρεών, καθώς επίσης Θεσμών του τύπου της ΕΕ, της Τρόικας, της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΔΝΤ, της TTIP (άρθρο) κοκ.

Με απλά λόγια, οι εγκατεστημένες ολιγαρχικές δομές κάτω από το μανδύα της Δημοκρατίας, έχουν καταφέρει τον εντυπωσιακό άθλο να μετατρέψουν τις Δημοκρατίες της Δύσης σε Ολιγαρχίες, χωρίς να αντιμετωπίζονται ως τέτοιες από τους λαούς – με αφετηρία τις Η.Π.Α., στις οποίες υπάρχουν πολλά εγχειρίδια που αναφέρονται στη «διαχείριση» της Δημοκρατίας προς όφελος της ελίτ.

Η συλλογική ουτοπία

Σύμφωνα τώρα με νέες αναλύσεις (Gilens&Page, 2014), το 70% του αμερικανικού πληθυσμού δεν έχει πλέον καμία επιρροή στις πολιτικές αποφάσεις – κάτι που συμβαίνει και στην Ευρώπη. Μπορεί δε να διαπιστωθεί από τα ΜΜΕ της ελίτ, μεταξύ άλλων από τη «Wall Street Journal», τα οποία δεν ασχολούνται με την πολιτική ρητορική και με την προπαγάνδα, όπως τα αντίστοιχα που απευθύνονται στο ευρύ κοινό.

Για παράδειγμα, η «Wall Street Journal» διαπίστωσε στις 28 Φεβρουαρίου του 2013 ότι, «το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα δεν μπορεί πλέον να καταργηθεί δημοκρατικά – αφού επικράτησε, παρά τα αντίθετα εκλογικά αποτελέσματα σε πολλές χώρες«.

Το γεγονός αυτό άλλωστε φάνηκε καθαρά και στην Ελλάδα όπου, παρά το ότι οι Έλληνες ψήφισαν δύο φορές εναντίον των μνημονίων, τα οποία νομιμοποιούν το νεοφιλελεύθερο καθεστώς, δεν συνέβη απολύτως τίποτα. Ακόμη χειρότερα, την τρίτη φορά ψήφισαν υπέρ (αυτοί που ψήφισαν) – ενώ το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των βουλευτών αποφάσισε να σκύψει εξευτελιστικά το κεφάλι.

Οι Έλληνες δε, παρά το ότι φάνηκε καθαρά πως όποιο κόμμα και αν επέλεγαν, δεν θα απέφευγαν τα μνημόνια, τη λεηλασία, τη υποδούλωση και την απόλυτη υποταγή τους στο νεοφιλελευθερισμό, συνεχίζουν να έχουν την ψευδαίσθηση πως μπορούν με δημοκρατικές διαδικασίες να αλλάξουν το οδυνηρό μέλλον που διαγράφεται μπροστά τους, καθώς επίσης να ξεφύγουν από τον αφελληνισμό – αρνούμενοι να πιστέψουν ακόμη και αυτά που φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού, όπως η «άφεση αμαρτιών» που υποχρεώθηκε να δώσει το ΣΔΟΕ, στους φοροφυγάδες εγχώριους ελίτ (πηγή).

Επομένως, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Ελλάδα αποδείχθηκε πως ήταν ψευδαίσθηση η πεποίθηση ότι, οι Πολίτες επηρεάζουν τα αποτελέσματα των εκλογών – ή πως συμμετέχουν με την ψήφο τους στις «συστημικά» σημαντικές πολιτικές αποφάσεις.

Επίσης τεκμηριώθηκε απόλυτα ότι, ειδικά όσον αφορά την οικονομική πολιτική, ο νεοφιλελευθερισμός και η αντιπροσωπευτική Δημοκρατία είναι στην πραγματικότητα δύο πολιτικές, άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους –γεγονός που ανέφερε δημόσια (1990) ένας από τους πατέρες του νεοφιλελευθερισμού, ο M. Friedman, με την εξής φράση: «Όταν ιδρυθεί μία δημοκρατική κοινωνία, καταστρέφεται η ελεύθερη οικονομία» (a democratic society once established, destroys a free economy – υπενθυμίζοντας πως η ελεύθερη οικονομία δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το νεοφιλελευθερισμό).

Συμπερασματικά λοιπόν, η Δημοκρατία γίνεται τότε μόνοι ανεκτή, επιτρεπτή, όσο ο τομέας της Οικονομίας παραμένει ανέπαφος από τις δημοκρατικές διαδικασίες και τις συλλογικές αποφάσεις – επομένως, όσο δεν είναι πραγματική Δημοκρατία. Από την πλευρά δε των πολυεθνικών ομίλων, η ουσιαστική Δημοκρατία αποτελεί τον εχθρό του νεοφιλελευθερισμού – ένα μη αποδεκτό επιχειρηματικό ρίσκο.

Όταν τώρα οι απλοί Πολίτες δεν είναι πρόθυμοι να αποδεχθούν πως η οργάνωση μίας κοινωνίας πρέπει να υποτάσσεται στις οικονομικές υποχρεωτικές ανάγκες, καθώς επίσης πως οι μισθοί και οι κοινωνικές παροχές αποτελούν εξαιρετικά αρνητικούς παράγοντες για τον πολλαπλασιασμό των κεφαλαίων, τότε πρέπει οι κυρίαρχες ελίτ να επιβάλλουν τα κατάλληλα μέτρα διαρθρωτικών αλλαγών, με απολυταρχικούς τρόπους – με μνημόνια, με Τρόικες, με το ΔΝΤ, με ενδοτικές κυβερνήσεις κοκ.

Απλούστατα, εάν η Δημοκρατία αποτελεί μία απαραίτητη ψευδαίσθηση στα «πολιτικά εγχειρήματα», τότε θα πρέπει να ελέγχεται από τους κατάλληλα εκπαιδευμένους ειδικούς, έτσι ώστε να μετατρέπεται σε μία «θεατρική δημοκρατία» (spectator democracy) – όπως άλλωστε είναι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Έτσι διατηρείται ανέπαφη η ψευδαίσθηση, ενώ εξασφαλίζεται η απαιτούμενη πολιτική σταθερότητα – κάτι που θεωρείται απαραίτητο, για την επίτευξη των στόχων της εκάστοτε ελίτ.

.

Η συστηματική προπαγάνδα

Περαιτέρω, σύμφωνα με ένα από τα πολλά εγχειρίδια της ελίτ (The Crisis of Democracy), η κρίση της Δημοκρατίας που προκαλείται από την υπερβολική διόγκωση της επιλύεται και ελέγχεται τότε μόνο (από την πλευρά της ελίτ), όταν ο πληθυσμός αποπολιτικοποιείται σε μεγάλο βαθμό – υποχρεούμενος σε έναν πολιτικό λήθαργο, καθώς επίσης σε μία ηθική απάθεια, σε μία συλλογική αποχαύνωση.

Ο στόχος αυτός επιτυγχάνεται με τη χρήση των κατάλληλων τεχνικών, κυρίως με την «επαγωγική απάθεια» (μέσω των αυξημένων οικονομικών προβλημάτων, της ανόδου του κόστους διαβίωσης παράλληλα με τη μείωση των μισθών, των φόβων για το μέλλον, του καταναλωτισμού κοκ.) – επίσης, με την τεχνική της διαχείρισης της κοινής γνώμης, όπως και με το «management» της οργής (το βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα, έχοντας υποχρεωθεί από τα ΜΜΕ κλπ. να σιχαινόμαστε οργιζόμενοι όλους τους πολιτικούς, οπότε την ίδια την Πολιτική, αποστασιοποιούμενοι).

Η προπαγάνδα, η χειραγώγηση δηλαδή του όχλου με τρόπους που δεν μπορεί να τους κατηγοριοποιήσει ως μεθόδους επηρεασμού του, ανήκει υποχρεωτικά στα βασικά στοιχεία μίας λειτουργικής, «θεατρικής Δημοκρατίας», όπως όλες σχεδόν οι δυτικές.

Για παράδειγμα, με ορισμένες τηλεοπτικές εκπομπές, με δημοσιογράφους που δήθεν ελέγχουν την εξουσία, κατηγορώντας την συνεχώς – στόχος των οποίων όμως είναι η εκτόνωση των θεατών τους, έτσι ώστε να μην αντιδρούν οι ίδιοι, ήσυχοι πως κάποιοι άλλοι ενεργούν στη θέση τους για την προστασία των συμφερόντων τους.

Οι τεχνικές αυτές της διαχείρισης της κοινής γνώμης (προπαγάνδα) σε τυπικές Δημοκρατίες, με την αριστερά πέπλο να αποτελεί τη σύγχρονη εξέλιξη τους, έχουν ένα πολύ σημαντικό πλεονέκτημα, σε σχέση με τις τεχνικές ελέγχου των δικτατοριών: είναι φθηνότερες από τη βία, από το χρηματισμό ή από οιαδήποτε άλλη μορφή ελέγχου.

Επομένως, αυτού του είδους οι «Δημοκρατίες» αποτελούν έναν ιδανικό, βέλτιστο τύπο διακυβέρνησης του όχλου, συγκριτικά με οποιονδήποτε άλλο – με την έννοια της προπαγάνδας εδώ να ορίζεται ως εκείνες οι συστηματικές προσπάθειες, στόχος των οποίων είναι η ελαχιστοποίηση της ικανότητας των ανθρώπων να κρίνουν σωστά. Επίσης η δημιουργία απόψεων, εντυπώσεων ή πεποιθήσεων που να επιτρέπουν στις ελίτ, πολιτικές ή οικονομικές, να εκμεταλλεύονται τις μάζες στο έπακρο, με τη θέληση τους.

Σύμφωνα τώρα με έναν από τους μεγαλύτερους ειδικούς στον τομέα της προπαγάνδας (Bernay, βιβλίο του από το 1928), «Η συνειδητή και ευφυής χειραγώγηση του τρόπου συμπεριφοράς και των πεποιθήσεων των μαζών, αποτελεί ένα από τα βασικότερα συστατικά των δημοκρατικών κοινωνιών. Οι οργανώσεις που λειτουργούν στο παρασκήνιο, ελέγχουν όλες τις κοινωνικές διαδικασίες. Συνιστούν δε μία σκιώδη διακυβέρνηση, η οποία είναι ο πραγματικός ηγεμόνας της χώρας μας«.

Σήμερα, η προπαγάνδα αποτελεί ένα από τα πλέον αναγκαία «συστήματα κατήχησης» όλων των δυτικών κοινωνιών – ενώ οι σκιώδεις κυβερνήσεις αποτελούνται από τα αόρατα δίκτυα των πολλών και διαφορετικών ελίτ, όπως αυτό στο γράφημα που ακολουθεί (τριμερής επιτροπή, κατά πολλούς ανήκει στις θεωρίες συνομωσίας), τα οποία ελέγχουν με τη βοήθεια της χειραγώγησης όλες τις κοινωνικές διαδικασίας.

.

.

Οι ελίτ αυτές καθοδηγούν όλες τις πολιτικές αποφάσεις, ενώ τις προωθούν, με τον τρόπο που θέλουν, στις μάζες, με τη βοήθεια των διατεταγμένων δημοσιογράφων των ΜΜΕ – ως αναπόφευκτες συνήθως θυσίες ή περιορισμούς, για το καλό της πλειοψηφίας των ανθρώπων και ειδικά των αδυνάτων!

Με βάση δε με έναν εξαιρετικό επικοινωνιολόγο (P. Lazarsfeld), η ιδανικότερη μέθοδος προώθησης είναι η πλημύρα πληροφοριών προς τις μάζες, έτσι ώστε να έχουν την ουτοπία της σωστής, πλήρους ενημέρωσης τους – γεγονός που τους δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι είναι υπεύθυνα πληροφορημένοι Πολίτες, οπότε ήσυχοι με τη συνείδηση τους.

Ολοκληρώνοντας οι «κοινωνικοί ναρκωτές», όπως αποκαλεί τα ΜΜΕ, φροντίζουν να εθίζουν τους θεατές, αναγνώστες ή ακροατές τους στις ειδήσεις σε τέτοιο βαθμό, έτσι ώστε να μην μπορούν χωρίς αυτές – αδυνατώντας να κατανοήσουν την αρρώστια που τους προκαλεί ο συγκεκριμένος εθισμός («to keep the addict from recognizing his own malady»).

.

Επίλογος

Ο μεγάλος αριθμός των «ενημερωτικών» πολιτικών εκπομπών στα Ελληνικά κανάλια, εκ των οποίων πολλά από τα μικρότερα γεννήθηκαν ή ανδρώθηκαν στην εποχή των μνημονίων, αποδεικνύει το πόσο στενά είναι συνδεδεμένη η προπαγάνδα με τα ΜΜΕ – ειδικά σε μία χώρα που αποτελεί το πειραματόζωο της νέας πολιτικής της ελίτ, την οποία ξεκίνησε να εφαρμόζει με τη βοήθεια της παραποίησης των οικονομικών μεγεθών, έτσι ώστε να γίνει εφικτή η μετατροπή των Πολιτών σε σκλάβους χρέους.

Το αμέσως επόμενο πείραμα ήταν η αριστερίζουσα αντιπροσωπευτική δημοκρατία, με έντονα δεξιές αποχρώσεις (κόμματα συγκυβέρνησης) – έχοντας στεφθεί με απόλυτη επιτυχία στην Ελλάδα, οπότε έχει μετατραπεί σε ένα εξαγώγιμο προϊόν για όποια χώρα υπάρξει ανάγκη.

Ο συνδυασμός τώρα των οικονομικών μαρτυρίων που επιβλήθηκαν στους Έλληνες, με την έντονη προπαγάνδα που ασκήθηκε και ασκείται από τα ΜΜΕ, εύλογα εξουδετέρωσε όλες τις υγιείς αντιστάσεις τους – προς όφελος της παγκόσμιας ελίτ, η οποία κατάφερε να μάθει πάρα πολλά από τη διαχείριση της ελληνικής κρίσης, επί πλέον στα χρήματα που κέρδιζε και κερδίζει.

Στα πλαίσια αυτά, δεν πρέπει να αναρωτιέται κανείς γιατί σιωπούν τα πρόβατα τα οποία, ενώ φοβόνταν το λύκο, οδηγούνται στη σφαγή από το χαμογελαστό, νεαρό βοσκό τους – χωρίς την παραμικρή αντίσταση ή, έστω, αντίδραση, επειδή έχουν πλέον συνθηκολογήσει ψυχικά και διανοητικά.

Εν τούτοις, αναρωτιόμαστε τι ακριβώς περιμένουν οι Έλληνες στο μέλλον, αφού δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία για τα απολύτως καταστροφικά αποτελέσματα της πολιτικής των μνημονίων (ανάλυση) – ενώ, εάν τυχόν νομίζουν πως η διαγραφή του δημοσίου χρέους συνεχίζει να αποτελεί λύση, έχουν δυστυχώς τη λάθος εντύπωση.

Σε κάθε περίπτωση, εάν συνεχίζουν να επιτρέπουν να θεωρούνται ως διανοητικά ανεπαρκείς, πιστεύοντας πως η επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους που θα εγκριθεί, όταν αποδείξουν πως είναι καλά και υπάκουα παιδιά, είναι ταυτόσημη με την ονομαστική διαγραφή, τότε οι εφιάλτες τους δεν πρόκειται ποτέ να τελειώσουν – ελπίζοντας όπως πάντα να κάνουμε λάθος.

.

Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις σε όλες τις πόλεις της Γερμανίας. Έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, ενώ έχει δημοσιεύσει πάνω από 2.500 αναλύσεις σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα, με κέντρο βάρους την εθνική και διεθνή μακροοικονομία, καθώς επίσης το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Για το πλήρες βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα, πατήστε εδώ.

( e-mail: viliardos@analyst.gr )

πηγή:Analyst.gr

Οι Σκλάβοι των Χρεών

Ως ένας φυσιολογικός Πολίτης των Η.Π.Α. θεωρείται αυτός που είναι υπερχρεωμένος, αδυνατώντας να εξοφλήσει σωστά τα δάνεια του – καταφεύγοντας στους νόμιμους πια τοκογλύφους και στις τράπεζες που χρεώνουν έως 5.000% επιτόκιο

.

«Δεν είμαστε αντιμέτωποι με έναν επώδυνο μεν, αλλά απλό στην εξήγηση του κοινωνικό αποκλεισμό, ανάλογο με αυτόν που διαπιστωνόταν ανέκαθεν, σε περιόδους οικονομικών κρίσεων – επειδή αυτό που συνέβαινε τότε ήταν παροδικό και εντός του συστήματος.

Αυτό που συμβαίνει όμως σήμερα είναι εντελώς διαφορετικό, αφού ανοίγονται κυριολεκτικά «τάφοι», με αποτέλεσμα να αποκλείονται για πάντα, να θάβονται κατά κάποιον τρόπο ζωντανοί οι άνθρωποι – να οδηγούνται δηλαδή εκτός του συστήματος, όπου παύουν πλέον να υπολογίζονται ως μέλη της κοινωνίας.

Στο παράδειγμα της Ελλάδας, ένας μικρός μόνο αριθμός από τα εκατομμύρια των ανέργων, καθώς επίσης από τις χιλιάδες χρεοκοπημένες μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα επιστρέψει ξανά στο σύστημα – θα καταγραφεί στις στατιστικές του κράτους και θα γίνει ενεργό μέλος της οικονομικής ζωής. Το μεγαλύτερο ποσοστό θα «θαφτεί ζωντανό», θα παραμείνει στην αφάνεια και θα χαθεί, απλά και μόνο επειδή δεν είναι αναγκαίο πια για τη λειτουργία του οικονομικού συστήματος – το οποίο, αργά αλλά σταθερά, αντικαθιστά τους ανθρώπους με τις πολύ πιο παραγωγικές μηχανές.

Το ίδιο συμβαίνει στην Ισπανία, στην Ιταλία κοκ., κυρίως δε στις Η.Π.Α., με αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι να αποκλείονται από τις κοινωνίες – χωρίς κανένας να γνωρίζει που θα καταλήξουν ή πως θα αντιδράσουν. Πρόκειται λοιπόν για το ξεκίνημα μίας νέας, εντελώς διαφορετικής περιόδου στην ανθρώπινη ιστορία –ενδεχομένως επειδή για πρώτη φορά δεν προκλήθηκε η γνωστή «δημιουργική καταστροφή», με τη «βοήθεια» κάποιου συμβατικού παγκόσμιου πολέμου, μειώνοντας των αριθμό τόσο των ανθρώπων, όσο και των δημιουργημάτων τους» (πηγή).

.

Άρθρο

«Πρέπει να είναι κανείς πλούσιος για να μπορεί να επιβιώσει ως φτωχός» γράφει γνωστή αμερικανική εφημερίδα (Washington Post), αναφερόμενη στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα τους όλοι όσοι ανήκουν στις κατώτερες εισοδηματικές τάξεις – στις οποίες καταλήγει αργά αλλά σταθερά η κάποτε ευημερούσα μεσαία τάξη των Η.Π.Α. (πηγή: Le Monde).

Σε μία χώρα που η οικονομική αδυναμία τιμωρείται με μία σειρά κυρώσεων που της επιβάλλονται (Poverty penalties), πληρώνοντας πιο ακριβά τα προϊόντα βασικής διατροφής ή τα ενοίκια για σπίτια κακής ποιότητας, περίπου 37 εκ. άνθρωποι ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας – ενώ 100 εκ. αγωνίζονται σκληρά για να αποφύγουν την ίδια μοίρα.

Οι περισσότεροι δε, έχοντας χάσει την πρόσβαση τους στις τράπεζες επειδή κάποια στιγμή δεν κατάφεραν να ανταπεξέλθουν με τις υποχρεώσεις τους απέναντι τους, αναγκάζονται να εξαργυρώνουν τις επιταγές των μισθών τους στα «Checks cashed» – σε ειδικά μαγαζιά δηλαδή που έχουν κατακλύσει τις μεγάλες πόλεις το τελευταίο χρονικό διάστημα, τα οποία χρεώνουν 2% προμήθεια συν διάφορα κόστη για τις υπηρεσίες που προσφέρουν.

Τα ίδια αυτά μαγαζιά, πολλές χιλιάδες σε ολόκληρη τη χώρα, προσφέρουν επίσης βραχυπρόθεσμες πιστώσεις με φρικτά υψηλά επιτόκια – τα ονομαζόμενα «Payday loans», δάνεια δηλαδή έως την ημερομηνία πληρωμής του μισθού, χρονικής διάρκειας όχι μεγαλύτερης από δύο εβδομάδες. Εάν το δάνειο αυτό είναι 300 $, τότε ο οφειλέτης επιστρέφει 346 $ την ημέρα που πληρώνεται το μισθό του – σημειώνοντας πως αυτού του είδους ο δανεισμός αντιμετωπίζεται διαφορετικά από κάθε Πολιτεία, αφού απαγορεύεται στη Νέα Υόρκη ενώ επιτρέπεται στην Καλιφόρνια.

Συνεχίζοντας, πρόκειται ουσιαστικά για μία καινούργια μορφή τραπεζών, η οποία έχει γίνει πανίσχυρη, έχοντας την ονομασία «επιθετικοί δανειστές» (predatory lenders) – ένα «πιστωτικό εγχείρημα» που δεν διαφέρει καθόλου από το γνωστό «τοκογλυφικό μοντέλο», με μοναδική διαφορά το ότι, σε πολλές Πολιτείες είναι νόμιμο.

Φυσικά λειτουργεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αφού ο δανειολήπτης απειλείται, δεν ξεφεύγει ποτέ από τα νύχια των «επιθετικών δανειστών», ενώ συνήθως δανείζεται νέα ποσά, για να εξοφλήσει τα παλαιότερα. Ο κλάδος αυτός έχει ξεκινήσει πριν από είκοσι χρόνια, τα καθαρά κέρδη του το 2014 υπερέβησαν τα 45 δις $, ενώ υπάρχουν πλέον περισσότερα «εξαργυρωτήρια επιταγών» (Checks cashed), από όλα μαζί τα καταστήματα των McDonalds και Starbucks.

Ολοκληρώνοντας, το 2002 ιδρύθηκε στις Η.Π.Α. το ανεξάρτητο «Κέντρο υπεύθυνου δανεισμού» (Center for Responsible Lending), με στόχο την προστασία των θυμάτων του κλάδου – όπου διαπιστώθηκε πως μέσα σε ένα χρόνο κλάπηκαν ουσιαστικά 9,1 δις $ από τους οφειλέτες, λόγω της υπερβολικής επιβάρυνσης τους με τόκους, με διάφορα τέλη, καθώς επίσης με κατασχέσεις στην περίπτωση αδυναμίας εξόφλησης των δανείων τους.

.

Σκλάβοι των χρεών

Περαιτέρω, οι παραδοσιακές αμερικανικές τράπεζες ανοίγουν πλέον πολύ σπάνια υποκαταστήματα στις φτωχές περιοχές – στις οποίες αντιστοιχεί συχνά ένα κατάστημα ανά 85.000 κατοίκους. Η αιτία είναι βέβαια η χαμηλή κερδοφορία τους, καθώς επίσης ο ανταγωνισμός από τους νόμιμους τοκογλύφους – οι οποίοι έχουν διευρύνει τις υπηρεσίες που προσφέρουν, δανείζοντας προπληρωμένες πιστωτικές κάρτες, τηλεφωνικές σε πολύ υψηλότερες τιμές κοκ.

Όπως αναφέρουν τώρα χαρακτηριστικά οι υπεύθυνοι των εξαργυρωτηρίων, «οι τράπεζες θέλουν έναν πελάτη με ένα εκατομμύριο δολάρια, ενώ εμείς ένα εκατομμύριο πελάτες με ένα δολάριο«. Υπάρχουν βέβαια ακόμη χειρότερα για τους δανειολήπτες, για τους οποίους τα εξαργυρωτήρια είναι η τελευταία δυνατότητα πριν οδηγηθούν στους καρχαρίες των δρόμων (Loan sharks) – στους παρανόμους τοκογλύφους δηλαδή, οι οποίοι συνδέονται με εγκληματικές οργανώσεις, χρεώνοντας ακόμη υψηλότερα επιτόκια και χρησιμοποιώντας «γυμνή βία» για να εισπράξουν αυτά που δανείζουν.

Συνεχίζοντας, στις κοινότητες της Νέας Υόρκης που συγκεντρώνονται οι μετανάστες, κυρίως οι ισπανόφωνοι και οι αφρικανοί, παρατηρείται μία νέα μορφή άτοκων μικρών δανείων – όπου πολλοί μαζί τοποθετούν ένα μικρό ποσόν σε έναν κοινό κουμπαρά, τον οποίο κάθε εβδομάδα αδειάζει ένα άλλο άτομο.

Τα «εξαργυρωτήρια επιταγών» πάντως είναι τόσο δημοφιλή, επειδή πολλές τράπεζες χρεώνουν με ακόμη υψηλότερους τόκους τους πελάτες τους, όταν υπερβαίνουν το πιστωτικό τους όριο (επιτόκια υπερημερίας). Εκτός αυτού, οι τράπεζες δεν προσφέρουν βραχυπρόθεσμα δάνεια, τα οποία έχουν ανάγκη κυρίως οι φτωχοί – ενώ διαθέτουν ένα πραγματικό οπλοστάσιο, με 49 διαφορετικές κυρώσεις κατά μέσον όρο, για εκείνους που δεν είναι σε θέση να εξυπηρετήσουν εμπρόθεσμα τα δάνεια τους.

Σύμφωνα με την αμερικανική υπηρεσία «Federal Deposit Insurance Corporation», η οποία διενέργησε μία έρευνα στις δέκα μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας, το μισό των υπερημεριών αφορά ποσά που δεν ξεπερνούν τα 36 $ – ενώ οι τόκοι, με τους οποίους χρεώνονται οι μη συνεπείς αυτοί δανειολήπτες, φτάνουν το 5.000% ετησίως.

Μόνο από τους τόκους υπερημερίας οι τράπεζες των Η.Π.Α. κέρδισαν το 2011 το αμύθητο ποσόν των 38 δις $ – αφού όλο και περισσότεροι αμερικανοί αδυνατούν να εξοφλούν τις υποχρεώσεις τους, ειδικά μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση, παρά το ότι κάνουν δύο ή τρεις διαφορετικές δουλειές. Η αιτία είναι η ραγδαία αύξηση του κόστους της υγείας, της παιδείας, καθώς επίσης πολλών άλλων βασικών αναγκών – ενώ οι εργοδότες προσφέρουν μικρότερες κοινωνικές ασφαλίσεις, όταν τα έξοδα των νοικοκυρών αυξάνονται συνεχώς.

Η πιστοληπτική αξιολόγηση

Συνεχίζοντας, κανένας δεν έχει πλέον το δικαίωμα της αποτυχίας στην πρωτεύουσα του καπιταλισμού – ενώ ένας φυσιολογικός αμερικανός Πολίτης είναι αυτός που είναι υπερχρεωμένος, αδυνατώντας να εξοφλήσει εμπρόθεσμα τις υποχρεώσεις του. Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από το ότι, σχεδόν 10.000.000 νοικοκυριά έχουν πλέον εξαφανισθεί από τα ραντάρ των τραπεζών, επειδή έχουν χάσει την πιστοληπτική τους ικανότητα – η οποία είναι απαραίτητη πια στη χώρα.

Η αξιολόγηση της δυνατότητας δανεισμού ξεκινάει συνήθως από τις 300 μονάδες (πολύ χαμηλή), φτάνοντας στις 850 μονάδες – όπου, ανάλογα με την τράπεζα, οι διακυμάνσεις ποικίλουν, από το 100 έως το 990. Σήμερα η αξιολόγηση αυτή είναι τόσο σημαντική, όσο και ο αριθμός κοινωνικής ασφάλισης – κάτι που θα βιώσουμε σύντομα και στην Ελλάδα, αφού φαίνεται πως η νέα κυβέρνηση μας θεωρεί ως φορολογικό πρότυπο το ληστρικό σύστημα της Γερμανίας, ενώ ως νεοφιλελεύθερο πρότυπο αυτό των Η.Π.Α., τασσόμενη επίσης υπέρ της δικτατορίας των τοκογλύφων (ανάλυση).

Ολόκληρη η κοινωνική ζωή των Η.Π.Α. πάντως καθορίζεται πια από τις τράπεζες και την πιστωτική αξιολόγηση – μέσω της οποίας φαίνεται πόσο εμπρόθεσμα εξοφλεί κανείς τις υποχρεώσεις του, οπότε είναι καλός Πολίτης, άξιος εμπιστοσύνης δηλαδή, για να μπορεί να δανείζεται.

Το δημόσιο χρέος βέβαια αυξάνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, έχοντας φτάσει επίσημα στο 103% του ΑΕΠ (γράφημα), λόγω των διδύμων ελλειμμάτων που ενισχύονται από το υπερτιμημένο δολάριο – από ένα νόμισμα που δεν αξίζει καν το χαρτί, επάνω στο οποίο είναι τυπωμένο, διατηρούμενο στη ζωή μόνο με τη βοήθεια του αμερικανικού στρατού (άρθρο).

.

Κόσμος – το επίπεδο βιωσιμότητας του χρέους ανά χώρα.

(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

.

Περαιτέρω, στην αρχή μπορούσαν μόνο οι τράπεζες να ζητήσουν την πιστοληπτική αξιολόγηση των πελατών τους, πριν εγκρίνουν την παροχή ενυπόθηκων δανείων στους αγοραστές ακινήτων. Σήμερα όμως έχουν επίσης το δικαίωμα οι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων, οι ασφαλιστικές εταιρείες, οι ενοικιαστές κατοικιών, ακόμη και οι εργοδότες, πριν προσλάβουν εργαζομένους – ενώ ένας λογαριασμός που πληρώνεται εκπρόθεσμα έχει σημαντικές επιπτώσεις, μεταξύ άλλων επειδή δίνει το δικαίωμα στις τράπεζες να αυξήσουν τα επιτόκια του «θύματος».

Το χειρότερο βέβαια που μπορεί να συμβεί σε έναν Αμερικανό είναι ο ολοκληρωτικός αποκλεισμός του από τον κόσμο των τραπεζών – αφού τότε παύει να αξιολογείται η πιστοληπτική του ικανότητα, οπότε εξαφανίζεται πλέον ως δανειολήπτης (credit invisible). Αυτό συμβαίνει ήδη στο 30% των χαμηλών εισοδηματικών τάξεων, κυρίως στις μειονότητες και στους ισπανόφωνους – σε μία χώρα που δεν έμαθε ποτέ να αποταμιεύει αλλά, αντίθετα, ωθούταν στην κατανάλωση από το κράτος, μέσω του δανεισμού.

.

Καταναλωτικά και σπουδαστικά δάνεια

Το μέσο αμερικανικό νοικοκυριό έχει στην κατοχή του 8 πιστωτικές κάρτες, με ένα μέσο καταναλωτικό δάνειο της τάξης των 15.000 $ – όταν τα ανώτατα όρια των επιτοκίων έχουν καταργηθεί, με αποτέλεσμα να είναι στη διακριτική ευχέρεια των τραπεζών, οι οποίες χρεώνουν ότι θέλουν.

Εύλογα λοιπόν έχουν εκτοξευθεί στα ύψη οι χρεοκοπίες, ενώ τα καταναλωτικά δάνεια έχουν φτάσει στο επίπεδο των 3,2 τρις $, μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία – με κύρια πηγή εσόδων για τις τράπεζες τη μεσαία τάξη, η οποία σύντομα θα εξαφανισθεί από τις Η.Π.Α. (άρθρο).

Μία πολύ μεγάλη πληγή στη χώρα αποτελούν επίσης τα φοιτητικά δάνεια, τα οποία έχουν υπερβεί το 1 τρις $ (γράφημα) – προωθούμενα από εκπροσώπους των τραπεζών μέσα στα Πανεπιστήμια, χωρίς να δίνεται καμία σημασία στο γεγονός ότι, τα νέα παιδιά δεν γνωρίζουν τους κινδύνους που εμπεριέχουν.

.

.

Η χρηματοδότηση των σπουδών μέσω δανείων αποτελεί πλέον τον κανόνα στις Η.Π.Α., αφού ένα έτος σπουδών στο Κολέγιο της Βοστώνης, για παράδειγμα, κοστίζει 48.540 $ – με εσωτερικό δωμάτιο μαζί, φτάνει στα 62.820 $ ετησίως, με αποτέλεσμα να σπουδάζουν όλο και λιγότεροι Αμερικανοί, καθώς επίσης να χρεώνονται αυτοί που σπουδάζουν όλο και περισσότερο.

Ως εκ τούτου, στις Η.Π.Α. οι νέοι άνθρωποι κινδυνεύουν λόγω των χρεών περισσότερο από κάθε άλλη χώρα – έχοντας αφεθεί στην τύχη τους από ένα οικονομικό σύστημα που γίνεται όλο και πιο ληστρικό, με την πάροδο του χρόνου.

.

Επίλογος

Δεν θέλουμε να τοποθετούμαστε συνεχώς εναντίον του νεοφιλελεύθερου μοντέλου που έχει επικρατήσει στη Δύση, εναντίον των τραπεζών χαρακτηρίζοντας τες μονότονα ως νόμιμους τοκογλύφους, εναντίον των μνημονίων ή εναντίον της δουλείας των χρεών, της πιο ύπουλης μορφής σκλαβιάς (άρθρο).

Όταν όμως είμαστε Πολίτες μίας χώρας που έχει σκόπιμα οδηγηθεί στη χρεοκοπία, με το δημόσιο χρέος της να προβλέπεται από το ΔΝΤ ότι θα ξεπεράσει σύντομα το 200% του ΑΕΠ της, με τράπεζες χρεοκοπημένες, ενώέχουν συσσωρευτεί μη εξυπηρετούμενα χρέη στους Πολίτες της, ύψους 100 δις € απέναντι στις τράπεζες, καθώς επίσης 100 δις € απέναντι στο κράτος, είναι δύσκολο να το αποφύγουμε.

Δύσκολο είναι επίσης να αποφύγουμε τις δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον της πατρίδας μας, όταν της επιβάλλονται κυρώσεις ουσιαστικά (διαδοχικά μνημόνια), οι οποίες θα οδηγήσουν την πλειοψηφία του πληθυσμού στον Καιάδα, καταστρέφοντας σταδιακά το βασικό στήριγμα της Δημοκρατίας: τη μεσαία τάξη, καθώς επίσης τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Ίσως βέβαια να κάνουμε λάθος, να είναι σωστή η κυβέρνηση και να είμαστε υπερβολικά απαισιόδοξοι – κάτι που δεν θα αργήσει να αποδειχθεί, αφού υπολογίζουμε πως εντός του επομένου εξαμήνου η εικόνα θα είναι πλέον ολοκάθαρη σε όλους. Εν τούτοις, το αμερικανικό δράμα δεν επιτρέπει πολλές ελπίδες για την Ελλάδα – κάτι που φυσικά είναι η δική μας υποκειμενική άποψη.

πηγή:Analyst.gr - Analyst Team

ΜΤΣ: Ενημέρωση για τις Ετήσιες Οικονομικές Καταστάσεις

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Πέμπτη 08 Οκτωβρίου 2015

 

Ενημέρωση των μετόχων και μερισματούχων του Μετοχικού Ταμείου Στρατού για τις ετήσιες οικονομικές του Καταστάσεις

 

     Το Μετοχικό Ταμείο Στρατού ενημερώνει τους μετόχους και μερισματούχους του ότι στην ιστοσελίδα του και συγκεκριμένα στην αρχική σελίδα στον σύνδεσμο:

ΓΕΝΙΚΑ/ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ, ο κάθε ενδιαφερόμενος έχει τη δυνατότητα να λαμβάνει γνώση επί των ετησίων οικονομικών Καταστάσεων του Ταμείου.

 

    Ειδικότερα, ο Ισολογισμός της 31/12 εκάστου έτους, η Κατάσταση Αποτελεσμάτων και ο Πίνακας Διάθεσης θα αναρτώνται σε ετήσια βάση μετά την τελική έγκρισή τους από τα αρμόδια όργανα.

 

Εκ του Μετοχικού Ταμείου Στρατού

Ο Πρωθυπουργός και ο ΥΕΘΑ στη τελική φάση της ΤΑΜΣ «ΠΑΡΜΕΝΙΩΝΑ 2015»

                                                      

Ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος, ο Υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς, η Υφυπουργός Μακεδονίας - Θράκης Μαρία Κόλλια - Τσαρουχά, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Ναύαρχος Ευάγγελος Αποστολάκης ΠΝ, ο Αρχηγός ΓΕΣ Αντιστράτηγος Βασίλειος Τελλίδης, ο Αρχηγός ΓΕΝ Αντιναύαρχος Γεώργιος Γιακουμάκης ΠΝ, ο Αρχηγός ΓΕΑ Αντιπτέραρχος (Ι)Χρήστος Βαΐτσης, βουλευτές, εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και της Εκκλησίας παρακολούθησαν την τελική φάση της Τακτικής Άσκησης Μετά Στρατευμάτων (ΤΑΜΣ) «Παρμενίων 2015» που πραγματοποιήθηκε στο Πεδίο Ασκήσεων «Ψηλός Στάλος» στην περιοχή Λάβαρα Έβρου.

Ο Πρωθυπουργός δήλωσε μεταξύ των άλλων και τα παρακάτω:

"Έχω και εγώ και ο υπουργός απόλυτη συναίσθηση των ειδικών προβλημάτων που αντιμετωπίζετε. Από τις πρώτες αποφάσεις της κυβέρνησής μας, άλλωστε, ήταν η άμεση χορήγηση των προβλεπομένων ημερών εκτός έδρας του νομού Έβρου και των νησιών του Αιγαίου. Αυτό έγινε πραγματικότητα και προχωράμε άμεσα και στο επίδομα παραμεθορίου. Καταλαβαίνω, βέβαια, ότι αυτό δεν αρκεί. Γνωρίζουμε και δεσμευόμαστε από τις αποφάσεις τουΣυμβουλίου της Επικρατείας. Ξέρετε τις δυσκολίες.Γνωρίζετε ότι όλοι μας δίνουμε μια μάχη για να βγει η χώρα από την πολυετή κρίση, να ανακτήσουμε βγαίνοντας από αυτή τη μέγγενη της επιτροπείας εν συνόλω την κυριαρχία μας. Αυτό απαιτεί θυσίες αλλά οι θυσίες πρέπει να έχουν στόχο και να πιάνουν τόπο. Ξέρετε λοιπόν τις δυσκολίες, ξέρετε ότι δεν μπορούν να γίνουν όλα στο άμεσο μέλλον αλλά σας διαβεβαιώνω ότι είναι στις προτεραιότητές μας να γίνουν στο ορατό μέλλον. Αποτελεί άλλωστε υποχρέωση της Πολιτείας να μεριμνά και να εξασφαλίζει αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης για το προσωπικό που εγγυάται την ασφάλεια και τη θωράκιση της πατρίδας μας. Σήμερα, μάλιστα, στις συνθήκες της κρίσης, εκτός από το κύριο καθήκον της άμυνας της χώρας, αποκτά και ιδιαίτερη βαρύτητα η κοινωνική προσφορά των Ενόπλων Δυνάμεων και χαίρομαι ιδιαίτερα που η πολιτική ηγεσία έχει πολύ ψηλά στις προτεραιότητές της αυτές τις δράσεις".

Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας δήλωσε μεταξύ των άλλων και τα παρακάτω:

"Στην τελευταία φάση της ασκήσεως, το υψηλό ηθικό, ο επαγγελματισμός των Ενόπλων Δυνάμεων, η συμμετοχή των Εθνοφυλάκων, δείχνουν ότι παρά την οικονομική κρίση κρατάμε γερά, γιατί είμαστε ένα έθνος με ιστορία, ένα έθνος το οποίο δεν εγκατέλειψε ποτέ την εθνική του κυριαρχία και δεν παρέδωσε την εδαφική του ακεραιότητα.

Ο Ελληνικός λαός, με ομοψυχία, στηρίζει τις Ένοπλες Δυνάμεις και θα προχωρήσουμε στο αύριο με τη στήριξη και της Κυβέρνησης, αλλά και των πολιτικών δυνάμεων".

Στη συνέχεια ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος, ο Υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς και ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Ναύαρχος Ευάγγελος Αποστολάκης ΠΝ μετέβησαν στη Σκόπελο προκειμένου να ενημερωθούν σχετικά με την πορεία των έργων αποκατάστασης του οδικού δικτύου που πραγματοποιούνται από μονάδες του Μηχανικού, μετά από τις πρόσφατες πλημμύρες και επισκέφτηκαν πληγείσες  περιοχές του νησιού.

ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΕΘΑ