ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΑΤΤΙΛΑΣ ΙΙ: Η επίθεση, οι σφαγές αμάχων το “Η Κύπρος κείται μακράν”…

πηγη: Defencenet

Στις 3.30 τα χαράματα της 14ης του Αυγούστου 1974 τελειώνουν με πλήρη αποτυχία στη Γενεύη οι τριμερείς διαπραγματεύσεις (Ελλάδας, Τουρκίας, Βρετανίας) για την κατάσταση στην Κύπρο και το κυπριακό πρόβλημα.

Μία ώρα αργότερα, τα τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν Λευκωσία, Αμμόχωστο και άλλα σημεία της Κύπρου.

Ο «Αττίλας 2» είχε ξεκινήσει.

Από το μεσημέρι της 14ης του Αυγούστου, τουρκικά άρματα και ισχυρές δυνάμεις πεζικού αρχίζουν να κινούνται από Λευκωσία προς Αμμόχωστο, στα ανατολικά, και προς Λεύκα-Λιμνίτη, στα δυτικά.

Με την άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να στείλει Ναυτικό και Αεροπορία για να βοηθήσει Εθνοφρουρά και τα απομεινάρια της ΕΛΔΥΚ  οι Τούρκοι κατακτούν το 37% της Κύπρου ενώ μέχρι τότε κατείχαν ένα πολύ μικρό μέρος του εδάφους 4%!

Το Πολεμικό Συμβούλιο, που συνεδριάζει στις 6 τα χαράματα υπό την προεδρία του Κ.Καραμανλή στην Αθήνα, διαπιστώνει την “αδυναμία” της Ελλάδας να συνδράμει στρατιωτικά την Κύπρο και έτσι οι ελληνικές αντιδράσεις περιορίζονται στο διπλωματικό τομέα ενώ τα τουρκικά στρατεύματα που είχαν ενισχυθεί στο μεσοδιάστημα της ανακωχής με αποστολή τεράστιων ενισχύσεων σαρώνουν την αντίσταση των λίγων εθνοφυλάκων που δεν είχαν λάβει από την Αθήνα ούτε σφαίρα!

Μέχρι το βράδυ, η ελληνοκυπριακή αντίσταση έχει ουσιαστικά καταρρεύσει και τα οχυρά εγκαταλείπονται αφού δεν υπάρχουν καν πυρομαχικά.

Στις 15 του Αυγούστου, τα στρατεύματα του «Αττίλα» μπαίνουν στην Αμμόχωστο, στις 16 του Αυγούστου ο «Αττίλας 2» ολοκληρώνεται με την κατάληψη της Μόρφου, ενώ η κυβέρνηση Κληρίδη μεταφέρεται πρόσκαιρα στη Λεμεσό, φοβούμενη ότι επίκειται κατάληψη της Λευκωσίας.

Οι Τούρκοι, έχοντας πετύχει τους στρατιωτικούς τους σκοπούς, δέχονται κατάπαυση του πυρός στις 6 το απόγευμα της 16ης του Αυγούστου 1974.

Ηδη κατείχαν το 36,4% του κυπριακού εδάφους.

Περίπου 2.000 Ελληνες και Ελληνοκύπριοι είχαν σκοτωθεί, πάνω από 1.600 ήταν οι αγνοούμενοι και 200.000 ήταν οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες.

Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση ο Κ. Καραμανλής, το πρωί της 14ης του Αυγούστου, ανακοινώνει την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Ηταν ένας ελιγμός υπό το βάρος της λαϊκής πίεσης, ο οποίος όμως έχει τραγικά αποτελέσματα, αφού βάζει την Τουρκία στο Αιγαίο:

Οι ΗΠΑ εκχωρούν τον επιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου στην Άγκυρα. από τότε ξεκινούν τα προβλήματα που βιώνουμε μέχρι σήμερα.

Δηλαδή ο Κ.Καραμανλής προσπάθησε να διορθώσει το ένα λάθος (μη αποστολή ενισχύσεων στην Κύπρο) με ένα άλλο:

Την έξοδο από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ μη σκεπτόμενος ότι η Τουρκία θα εμφανιστεί στο Αιγαίο ως εκπρόσωπος του ΝΑΤΟ…

Μετά τις 11 το πρωί της 14ης Αυγούστου 1974 με την ασφυκτική πίεση των τουρκικών αρμάτων μάχης, τις βολές των όλμων και το σφυροκόπημα των αεροπλάνων, σπάζει η γραμμή του μετώπου στη Μια Μηλιά και οι εναπομείνασες δυνάμεις της Εθνοφρουράς και της ΕΛΔΥΚ υποχωρούν ανατολικά προς την Κυθρέα.

Οι Τούρκοι προελαύνουν προς την Άσσια και εκεί σταματούν, ενώ άρματα μάχης από το κέντρο του μετώπου προχωρούν ανεμπόδιστα προς το Τζιά(δ)ος και το Βαρώσι για να συνενώσουν το θύλακα της Λευκωσίας με την τουρκική συνοικία της Αμμοχώστου.

Οι άνδρες της Εθνικής Φρουράς που υποχωρούν και προσπαθούν να σωθούν ή να ανασυνταχτούν προς Παλαίκυθρο, Νέο Χωριό και Κυθρέα διασταυρώνονται με τουρκικά άρματα μάχης, που εξορμούν προς δύο κατευθύνσεις, το Νέο Χωριό (κύριος δρόμος Λευκωσίας – Αμμοχώστου) και προς το χωριό Τύμπου (που υπήρχε δίαυλος προσγείωσης).

Ο πληθυσμός στηριζόταν στις συγκεχυμένες ανακοινώσεις του Κρατικού Ραδιοφώνου “Αι ημέτεραι δυνάμεις, αμυνόμεναι του πατρίου εδάφους, αναδιπλούνται ομαλώς…”, ενώ το Αγγλικό ΒΒC μετέδιδε ότι οι Τούρκοι είχαν ήδη φτάσει στην Αμμόχωστο”.

Η Κυθρέα εκκενώθηκε σε κλίμα πανικού και σύγχυσης, με τα αεροπλάνα να βομβαρδίζουν ανηλεώς τις θέσεις της Εθνικής Φρουράς.

Μετά την κατάρρευση του μετώπου και την προέλαση των τουρκικών δυνάμεων ανατολικά και την κατάληψη της Αμμοχώστου χωρίς αντίσταση, οι Τούρκοι εφαρμόζουν σταδιακό σχέδιο ξεκληρίσματος των ελληνικών χωριών της περιοχής:’

Στις 15 Αυγούστου εισέρχονται στο Νέο Χωριό με πυροβολισμούς στον αέρα και συγκεντρώνουν τους 250 περίπου κατοίκους που είχαν απομείνει στην εκκλησία του χωριού.

“Η οικογένεια Ζερβού, με δύο παράλυτα παιδιά που δεν μπορούν να μετακινηθούν γρήγορα, εκτελούνται βάναυσα στο σπίτι τους.

Ακολουθεί σχεδόν κάθε βράδυ λεηλασία από Τουρκοκυπρίους σε εγκαταλελειμμένα σπίτια.

Μια γυναίκα δολοφονείται, όταν παρακινεί τους Τούρκους να μην αρπάξουν όλη την περιουσία των γειτόνων της”.

Όταν οι τουρκικές δυνάμεις ξεκαθαρίζουν το χωριό, μεταφέρουν στα τουρκικά κρατητήρια στη Λευκωσία και στη Βώνη τους εναπομείναντες κατοίκους και λίγους μήνες μετά έποικοι και τουρκοκύπριοι μεταφέρονται για να κατοικήσουν στο χωριό.

“Στις 15 Αυγούστου ταυτόχρονα με το Νέο Χωρίο Κυθρέας οι Τούρκοι που έχουν κυκλώσει πια για καλά την περιοχή Κυθρέας αποφασίζουν να κινηθούν πλέον προς το χωριό και να το ξεκαθαρίσουν και αυτό. Μέσα στην Κυθρέα έχουν απομείνει αρκετές εκατοντάδες κάτοικοι, από παιδιά μέχρι γέροντες, ενώ δεκάδες άλλοι στρατιώτες που έχουν υποχωρήσει από τη Μια Μηλιά, έχουν καταφύγει στο χωριό και εξασφάλισαν πολιτικά ρούχα, με την ελπίδα ότι οι Τούρκοι θα τους θεωρήσουν πολίτες και δεν θα τους βλάψουν…

Στο δρόμο συναντούν δεκάδες στρατιώτες όπως και όπλα πεταγμένα στην άκρη του δρόμου ή κάτω από τα δένδρα… Στο χωριό επικρατεί αναστάτωση.

Οι πληροφορίες είναι συγκεχυμένες.

Το ραδιόφωνο, η μόνη πηγή πληροφοριών που ελέγχεται από τους στρατιωτικούς, συγχύζει περισσότερο τα πράγματα’ (Παναγιώτης Παπαδημήτρης, ‘Εισβολή’, τόμος Γ’, Ιούλιος 1979, Λευκωσία)”.

‘Τόσον εις την πρώτην φάσιν της τουρκικής επιθέσεως, όσον και κατ’ εκείνην του Αυγούστου, τα περισσότερα θύματα μεταξύ των Ελληνοκυπρίων ήσαν άμαχοι. Άμαχοι, όμως, φονευθέντες όχι εκ λάθους, πράγμα αναπόφευκτον εις τους πόλεμους αλλ’ εκ προθέσεως και εν ψυχρώ…

Υπήρξαν και περιπτώσεις κατά τας οποίας εφονεύοντο γυναίκες και άνδρες οι οποίοι ευρίσκοντο εις το έσχατον γήρας και ηρνούντο να αποχωρισθούν από τας αγροτικάς οικίας των, τα περιβόλια και τα ζώα των! Απερίγραπτοι υπήρξαν αι ωμότητες των Τούρκων στρατιωτών εις τα χωρία τα οποία κατελαμβάνοντο.

“Εφόνευον, εβασάνιζον και εβίαζον, ακριβώς όπως είχε συμβή και κατά την πρώτην φάσιν των επιχειρήσεών των. Εφόνευον ολοκλήρους οικογενείας, μη εξαιρουμένων των βρεφών και των γερόντων” (Σπύρος Παπαγεωργίου,

‘Ο Αττίλας πλήττει την Κύπρο’, Αθήνα 1976).

Οι εκτελέσεις και δολοφονίες των αμάχων Ελληνοκυπρίων τεκμηριώνονται από εκτενή σχετική βιβλιογραφία, καθώς και εκατοντάδες μαρτυρίες, καταθέσεις και αναφορές.

Σε πολλές μαρτυρίες, μάλιστα, τεκμηριώνεται η άποψη της εν ψυχρώ εκ και προθέσεως δολοφονίας αμάχων

www.defencenet.gr

"ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΕΙΧΑΜΕ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ"

πηγη: Defencenet

H μοναδική μαρτυρία του Δ.Ιωαννίδη για τον ΑΤΤΙΛΑ Ι/ΙΙ

Ο "αόρατος δικτάτορας" όπως χαρακτηρίστηκε ο στρατηγός Δ.Ιωαννίδης που είχε ανατρέψει τον Γ.Παπαδόπουλο το Νοέμβριο του 1973, σπάνια μίλησε για τα τραγικά γεγονότα της Κύπρου. Πρακτικά το παρακάτω κείμενο εξομολόγηση στον Γ.Φράγκο είναι η μοναδική μαρτυρία του για τα γεγονότα και ως τέτοια αξίζει να καταγραφεί.

"Κάνοντας μια αναδρομή στην κρίσιμη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε το πρωί της 20ής Ιουλίου 1974, λίγες μέρες μετά την τουρκική απόβαση στο Πεντεμίλι της Κυρήνειας, στο ΑΕΔ (Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων) -στην οποία εκτός του Προέδρου της Δημοκρατίας Φαίδωνα Γκιζίκη, του πρωθυπουργού Αδαμάντιου Ανδρουτσόπουλου, των υπουργών Εξωτερικών και Αμυνας Κυπραίου και Λατσούδη και των αρχηγών Στρατού, Ναυτικού και Αεροπορίας, συμμετείχαν ο πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αθήνα Χένρι Τάσκα και ο υφυπουργός Εξωτερικών της Αμερικής Σίσκο, που μόλις είχε προσγειωθεί ερχόμενος από την Αγκυρα όπου συναντήθηκε με τον Ετσεβίτ- αποκαλύπτει (σ.σ. ο Δ.Ιωαννίδης) πως οι Αμερικανοί προσπάθησαν να… αποκοιμίσουν την Αθήνα, ενώ συνεχιζόταν η τουρκική εισβολή".

(Μιλάει ο Δ.Ιωαννίδης): «Ο Σίσκο, που πήρε το λόγο αμέσως μετά την είσοδό του στην αίθουσα του τρίτου ορόφου του Πενταγώνου όπου συνεδριάζαμε, μας ζήτησε να δείξουμε αυτοσυγκράτηση. Μας διαβεβαίωσε μάλιστα, ότι αυτός και ο Κίσινγκερ θα έπειθαν τους Τούρκους να αποχωρήσουν από την Κύπρο, τα επόμενα 24ωρα, αφήνοντας μια δύναμη περίπου 1.500 ανδρών για ενίσχυση της ΤΟΥΡΚΔΥΚ και της τόνωσης του ηθικού των Τουρκοκυπρίων. Γι’ αυτό και μας κάλεσε να αποφύγουμε κάθε πολεμική ενέργεια».

Στο σημείο αυτό παρενέβη ο ίδιος ο Δ.Ιωαννίδης και χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι είπε απευθυνόμενος στην αμερικανική πλευρά: «Μας εξαπατήσατε, όπως κάνατε και προ ημερών, όταν μας υποσχεθήκατε ότι ο έκτος Στόλος θα περιπολούσε στα στενά της Μερσίνας, ώστε να αποτρέψει τουρκική αποβατική ενέργεια».

Ο Ιωαννίδης θυμάται ότι αμέσως σηκώθηκαν τόσο ο Γκιζίκης όσο και Κυπραίος και απευθυνόμενοι στους δύο Αμερικανούς στα αγγλικά, τους προειδοποίησαν ότι αν οι Τούρκοι δεν αποχωρούσαν άμεσα, η Ελλάδα θα έφευγε από το ΝΑΤΟ και θα «κήρυττε τον πόλεμο στην Αγκυρα».

Μετά από μικρή παύση, ανακαλώντας τη μνήμη του, λέει: «Αμέσως έπεισα τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων στρατηγό Γρηγόριο Μπονάνο να κηρύξουμε γενική επιστράτευση! Παράλληλα αποφασίσαμε και στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, που το ίδιο βράδυ έβγαζε το 353/74 ψήφισμα, να κληθούν όλα τα μέρη να σεβαστούν την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου».

«Εκτός από την επιστράτευση, σε τι άλλες ενέργειες προχωρήσατε;», τον ρωτήσαμε, με το θάρρος της γνωριμίας που είχαμε αποκτήσει, καθώς ένα παιχνίδι της μοίρας μας έφερε να μοιραζόμαστε τους ίδιους χώρους για ένα χρονικό διάστημα.

«Διέταξα τον τότε αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού Πέτρο Αραπάκη να στείλει αμέσως τα μισά υποβρύχια που βρισκόντουσαν στα Δωδεκάνησα στην Κύπρο και να χτυπήσουν τα τουρκικά πλοία, ενώ πρότεινα να κηρύξουμε την Ενωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα».

«Τελικά τι έγινε;», τον ξαναρωτήσαμε. «Διατύπωσαν δισταγμούς τόσο ο Μπονάνος που ακόμη πίστευε στη μεσολάβηση των Αμερικανών όσο και ο Γκιζίκης.
Αλλά και ο τότε αρχηγός της Αεροπορίας Παπανικολάου, όταν του ζήτησαν να στείλουμε τα Φάντομ που είχαμε και να διαλύσουν τους εισβολείς, άρχισε τις αναλύσεις σχετικά με τις πραγματικές δυνατότητες των συγκεκριμένων αεροσκαφών»…

Αναπόφευκτη η απορία μας για το «εάν θα κερδίζαμε έναν πόλεμο με την Τουρκία που υπερτερούσε αριθμητικά τόσο σε έμψυχο δυναμικό όσο και σε οπλικά συστήματα»…

«Κι όμως, δεν ήταν έτσι τα πράγματα», μας διέκοψε, «γιατί οι συσχετισμοί στην ποιότητα των όπλων, ιδιαίτερα στην Αεροπορία και στο Ναυτικό, ήταν συντριπτικά υπέρ μας. Ακόμη και στο Στρατό Ξηράς όπου η Τουρκία υπερτερούσε τρία προς ένα, δεν είχαμε ουσιαστικό πρόβλημα λόγω του περιορισμένου μετώπου στον Εβρο.
Εξάλλου, εμείς είχαμε καλύτερα άρματα μάχης, τα γαλλικά ΑΜΧ, που ήταν πιο σύγχρονα και γρήγορα από τα αμερικανικά Μ-47 που διέθεταν, είναι αλήθεια σε μεγάλους αριθμούς αυτοί. Επιπλέον, οι περισσότεροι ανώτεροι αξιωματικοί είχαμε πολεμική εμπειρία από την περίοδο 1946-9, ενώ οι Τούρκοι είχαν να πολεμήσουν από το ’22».

Για τον πάλαι ποτέ πανίσχυρο άνδρα της χώρας… «η κρίσιμη διαφορά ήταν στην ψυχοσύνθεση των δύο λαών. Ο Ελληνας στρατιώτης εκείνης της εποχής (1974) ήταν πολύ καλύτερα εκπαιδευμένος και είχε υψηλότερο ηθικό από τον αντίστοιχο Τούρκο».

Σύμφωνα με τον ίδιο… «τα 22 Φάντομ που μόνο εμείς τότε διαθέταμε θα δημιουργούσαν υπεροχή στον αέρα και θα συνέτριβαν την τουρκική αεροπορία. Απ’ ό,τι θυμάμαι πετούσαν με επιχειρησιακή ταχύτητα 700 χλμ. την ώρα και ήταν απείρως γρηγορότερα από τα F-104, F-100 και F-84 που είχαν οι Τούρκοι. Ειδικά τα τελευταία ήταν κάτι παλιατζούρες από τον καιρό της Κορέας που ίσα – ίσα πετούσαν».

Αλλά και στο Ναυτικό, σύμφωνα με τον ιδεολογικό υπεύθυνο του Απριλιανού καθεστώτος, η διαφορά ήταν συντριπτική:

«Πρέπει να ’χαμε δύο – τρία αντιτορπιλικά περισσότερα από τους Τούρκους, αλλά το παιχνίδι θα κερδιζόταν από τα υποβρύχια και τις γαλλικές πυραυλάκατους που μόλις είχαμε παραλάβει. Είχαμε οχτώ γερμανικά υποβρύχια, από τα οποία τα τέσσερα ήταν σύγχρονα τύπου 209, ενώ αυτοί κάτι απομεινάρια αμερικανικά του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου».

Γι’ αυτό, όπως υποστηρίζει… «μπορούσαμε να διαλύσουμε τις τουρκικές αποβατικές δυνάμεις. Θυμάμαι ότι τα υποβρύχια του Αραπάκη απείχαν περίπου 80 ναυτικά μίλια από την Πάφο και τα Φάντομ βρίσκονταν σε επιχειρησιακή ετοιμότητα. Στη σύσκεψη που έγινε τα ξημερώματα της 21ης Ιουλίου στο γραφείο του Γκιζίκη, είπα στον Αραπάκη να βουλιάξει όλα τα τουρκικά πλοία που ήταν έξω από το λιμάνι της Κυρήνειας και στον Παπανικολάου να στείλει από την Κρήτη τα πρώτα έξι Φάντομ και να βομβαρδίσουν οτιδήποτε τουρκικό εκινείτο πάνω στο νησί».

Τελικά, όμως, δεν έγινε τίποτε απ’ όλ’ αυτά. «Γιατί;», τον ρωτήσαμε.

«Μας πρόδωσαν, δεν το κρύβω, οι αρχηγοί των γενικών επιτελείων και ο Γκιζίκης. Οπως πληροφορήθηκα εκ των υστέρων οι τρεις αρχηγοί μαζί με τον Μπονάνο και τον Γκιζίκη, συναντήθηκαν και αποφάσισαν να μην έρθουν σε αντιπαράθεση με την Τουρκία, ενώ ο Αραπάκης διέταξε τα υποβρύχια να γυρίσουν πίσω και ο Παπανικολάου να μη σηκωθεί ούτε ένα αεροπλάνο. Στη συγκεκριμένη σύσκεψη, όπως ενημερώθηκα από τον αρχηγό του Στρατού αντιστράτηγο Γαλατσάνο, ο Αραπάκης πρότεινε κι οι άλλοι συμφώνησαν να παραδώσουν την εξουσία στους πολιτικούς».

Ο ίδιος απαντά και στην κατηγορία ότι ήθελε το θάνατο του Μακαρίου. «Σε καμία περίπτωση γιατί έτσι θα κλονιζόταν το έρεισμα της Ενωσης, μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι περισσότεροι Κύπριοι ήταν μακαρικοί. Η διαταγή που είχα δώσει προσωπικά στον συνταγματάρχη Κων/νο Κομπόκη, που ήταν επικεφαλής της επίθεσης στο Προεδρικό Μέγαρο, ήταν να συλληφθεί ο Μακάριος ζωντανός».

Οσο για την τύχη του Αρχιεπισκόπου Κύπρου ο Ιωαννίδης υποστηρίζει ότι ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σεραφείμ που «δεν έβλεπε με καλό μάτι τον Μακάριο», του είχε προτείνει να «φιλοξενηθεί» για ένα διάστημα σε Μοναστήρι του Αγίου Ορους. «Ο Σεραφείμ γνώριζε προσωπικά πολλούς ηγούμενους και με είχε πείσει ότι θα μπορούσε να τακτοποιήσει το θέμα».

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΑΛΒΑΝΟΙ ΒΕΒΗΛΩΣΑΝ ΤΗΝ ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ !!!!

πηγη: ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

Βεβηλωση σημαίας: Τα ναζιστικα γουρούνια δεν αλλάζουν ποτέ. Είναι θέμα γονιδιων…

Σκυλιά αλυσοδεμένα και σκεπασμένα με την Ελληνική σημαία στο Φιερ (Απολλωνία) της Αλβανίας. Οι προπαππουδες με τους Οθωμανους, οι παππούδες με τους ναζί, τα εγγόνια θα ξεφευγαν; 

ΑΡΧΙΣΑΝ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ !!!!!!!!!!

πηγη: capital-OLYMPIA

Ο τελευταίος χειμώνας της Ελλάδας, όπως την  ξέρουμε;

Γερμανικά μέσα ενημέρωσης αναρωτιούνται αν τελικά είναι τόσο κακό να βγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη. Μας προειδοποιούν ότι δεν πρόκειται να υπάρξει άλλο δάνειο και γενικώς εκδηλώνουν την δυσαρέσκειά τους με κάθε τρόπο. Οι προθέσεις τους είναι ξεκάθαρες.

Όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι τα πράγματα για μας θα γίνουν πολύ δύσκολα αμέσως μετά από τις γερμανικές εκλογές. Αν κάποιοι στην Αθήνα πιστεύουν ότι όλα αυτά τα δημοσιεύματα είναι μέρος μιας παρτίδας πόκερ, θα πρέπει να τους πληροφορήσουμε ότι η κυρία Μέρκελ δεν συμπαθεί τα χαρτοπαίγνια...

Η Γερμανία έχει το δικό της πλάνο για την δική της Ευρώπη και το πλάνο αυτό δεν συμπεριλαμβάνει την Ελλάδα. Εκτός αν καταφέρουμε το ακατόρθωτο, όπως επιμένουν να μας ζητούν. Ξέρουν, όμως, ότι αυτό δεν είναι δυνατόν. Ότι δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη δίχως νέες επενδύσεις και δίχως ένα νέο "σχέδιο Μάρσαλ". Από την στιγμή, λοιπόν, που δεν είναι διατεθειμένοι να βάλουν το χέρι τσέπη, τα υπόλοιπα είναι λόγια ανούσια. Την συνέχεια την γνωρίζουμε...

Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι για πολλούς και διαφόρους λόγους θα γλιτώσουμε την... εξορία, το καλύτερο σενάριο για μας φαίνεται να είναι μία μικρή ετήσια βοήθεια που απλά και μόνο θα μας επιτρέπει να κρατιόμαστε ακόμη από το σχοινί και να μην χαθούμε μεμιάς στα φουρτουνιασμένα κύματα.

Κι έτσι επανερχόμαστε και πάλι εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε. Στο πως εμείς μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα αξιόπιστο εθνικό πρόγραμμα για την έξοδό μας από την κρίση. Η Ευρώπη δεν θα κάνει την δική μας δουλειά. Αλλά δεν είναι και βέβαιο ότι βρίσκεται σε θέση να βοηθήσει. Είναι πολύ πιθανό η γερασμένη Ευρώπη να βρεθεί σύντομα αντιμέτωπη με τους δικούς της εφιάλτες, με τον μεγαλύτερο όλων να είναι το τραπεζικό της σύστημα.

Ας υποθέσουμε ότι οι φόβοι μας για έναν νέο κύκλο κρίσης στην Ευρώπη είναι υπερβολικοί κι ότι όλα εξελίσσονται θετικά. Τότε ο εύκολος δρόμος για την Ελλάδα θα είναι να προχωρήσει η πολιτική ένωση της Ευρώπης και μία ΕΚΤ με αρμοδιότητες FED να δανειστεί για να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη του δοκιμαζόμενου νότου. Είναι μία λύση που δεν πρόκειται να δεχτεί η Γερμανία, αφού η αποδοχή της σημαίνει παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στην νέα κεντρική κυβέρνηση και στην ευρωπαϊκή γραφειοκρατία.

Ο δύσκολος δρόμος για μας, αλλά και ο μόνος που μπορούμε σε κάθε περίπτωση να ακολουθήσουμε, είναι να φροντίσουμε μόνοι μας να δημιουργήσουμε μία πραγματικά ισχυρή χώρα σε όλα τα επίπεδα. Να συμφωνήσουμε σε ένα εθνικό σχέδιο δράσης και να εκμεταλλευτούμε κάθε πιθανότητα που υπάρχει. Είτε πρόκειται για τον τουρισμό και το real estate, είτε για την ενέργεια και τον ορυκτό μας πλούτο. Είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα, το οποίο, όμως, απαιτεί να μην χάσουμε το πλεονέκτημα της χώρας - μέλους της ΕΕ. Για όσο καιρό τουλάχιστον θα υφίσταται η ΕΕ.

Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

Πολιτιστικό Καλοκαίρι 2013 - Πρόγραμμα εκδηλώσεων

Πηγή:  Δήμος Αρταίων

Ημ/νία	Εκδήλωση	Χώρος Εκδήλωσης
14/8/2013 Τετάρτη	"O Αίσωπος κάτι θέλει να μας πει.. " (Κάρμεν Ρουγγέρη) Παιδική Σκηνή Κιβωτός	Θέατρο Κάστρου

ΣΗΜΕΡΑ

Γερμανική (σχεδόν) αυθεντική πατατοσαλάτα

Ιστορικό Επετειολόγιο

Πηγή:  army.gr

14/08/1921. Επιτυχίες του ελληνικού στρατού στο Σαγγάριο

Καταλαμβάνεται, μετά από σκληρούς αγώνες, η πρώτη αμυντική γραμμή των Τούρκων στην τοποθεσία Σαγγάριου. Ειδικότερα, το Γ΄ Σώμα Στρατού (αριστερά) καταλαμβάνει την τοποθεσία Σαπάντζας. Το Α΄ Σώμα Στρατού (κέντρο) την τοποθεσία Ταμπούρ Ογλού και το Β΄ Σώμα Στρατού (δεξιά), με την V Μεραρχία, την περιοχή Καλέ Γκρότο.

14/08/1922. Γενική σύμπτυξη της Στρατιάς Μικράς Ασίας και κατάρρευση του μετώπου

Η κατάληψη από τους Τούρκους ζωτικών σημείων της αμυντικής τοποθεσίας δυτικά του Αφιόν Καραχισάρ, η αδυναμία αποτελεσματικής επέμβασης της εφεδρείας της Ελληνικής Στρατιάς, η αδυναμία, λόγω εδάφους, μαζικής συγκέντρωσης και συμμετοχής του πυροβολικού για υποστήριξη του αμυντικού αγώνα της Στρατιάς και η βαθιά εισχώρηση της Τουρκικής Μεραρχίας Ιππικού στο εσωτερικό της αμυντικής τοποθεσίας της, υποχρεώνουν τη Στρατιά να αρχίσει γενική σύμπτυξη. Στην ταχεία κατάρρευση του μετώπου συντελούν, ακόμη, κατά πολύ, το χαμηλό ηθικό των ανδρών από τη μακρά απραξία τους και η επίδραση του εσωτερικού διχασμού, που έχει επεκταθεί και στο στρατό.

14/08/1974. Σχέδιο Αττίλας 2

Η Τουρκία, με βάση προσχεδιασμένη επιχείρηση, διατάσσει την προέλαση των στρατευμάτων της στην Κύπρο (Σχέδιο Αττίλας 2) και σύντομα καταλαμβάνει περίπου το 40% του εδάφους του νησιού. Οι εισβολείς προβαίνουν σε εκτελέσεις, απαγωγές, λεηλασίες και βιασμούς σε μεγάλη κλίμακα και δημιουργούν προσφυγικό πρόβλημα 200.000 κατοίκων του νησιού.